ตอนที่ 17

ตอนที่ 17

"แม่ทัพจางเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้อย่างไร"

จางชงยกมือขึ้นเพื่อหยุดคำพูดของผู้ใต้บังคับบัญชาข้างๆ เขาและเดินเข้าไปในศาลว่าการหย่าเหมินด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม

ทหารที่อยู่ข้างๆ จางชงอดไม่ได้ที่จะจับอาวุธของเขาไว้แน่นทั้งร่างของเขาเกร็งขึ้น

จางชงยังสังเกตเห็นว่าชายวัยกลางคนในชุดคลุมทางการที่ยืนอยู่ข้างๆ หลิงเจ่าเหวินกำลังใช้สายตาตรวจสอบและลังเลกับเขา

เมื่อได้เห็นการแสดงออกเช่นนี้จางชงก็ตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าสถานการณ์เปลี่ยนแปลงไปแล้ว คนเหล่านี้ล้วนมาเพื่อดูเขา

และคนที่ทำให้เกิดเรื่องทั้งหมดนี้ ...

จางชงเห็นหลิงจางยืนอยู่ในห้องโถง

หลิงจางจ้องมองกลับ ดวงตาของเขาพิจารณาฝ่ายตรงข้ามอย่างละเอียด

ใบหน้ามีรอยแผลเป็นเส้นยาวจากหน้าผากลากยาวไปที่มุมปากของเขาทำให้เขาดูดุร้าย

ไม่ว่าอย่างไร หลิงจางก็ไม่ได้มีท่าทีที่เปลี่ยนไป เขายังคงสงบ

จางชงจ้องมองไปที่หลิงจางและเดินเข้าไปในศาลพร้อมกับทหารบรรยากาศของศาลเริ่มหนักอึ้ง

หลิงจางยืนนิ่งอยู่ที่นั่นโดยไม่กลัวการจ้องมองของจางชงเลย

"แม่ทัพจาง ข้าน้อยและคนอื่น ๆ กำลังรอท่านอยู่"

กลิ่นอายของจางชงทำให้การแสดงออกของหลาย ๆ คนเปลี่ยนไป จากความโกรธ และเกรี้ยวกราด ตอนนี้พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเสียงดัง

แต่หลิงจางยังคงยืนอยู่ที่เดิม เขาเป็นบัณฑิตระดับซิ่วไฉ ไม่จำเป็นต้องโค้งคำนับเมื่อเห็นเถาเฟิงนับประสาอะไรกับตอนที่เขาดำรงตำแหน่งแม่ทัพผู้บัญชาการทัพหัวเมือง

ดวงตาของเขาสงบและเฉียบคมในขณะที่เขามองไปที่จางชงและพูดอย่างช้าๆ เป็นคำ ๆ ว่า

"ตระกูลเจียเจียหยวนหลิงและอนุของบิดาของขา มีสัมพันธ์ฉันท์ชู้สาวกันและหลังจากนั้นพวกเขาก็ใส่ร้ายนายน้อยผู้นี้ คนเหล่านี้ยอมรับด้วยตัวเอง แต่ เขาบอกว่าแม้ว่าเราจะนำเขาไปที่ศาลก็จะไม่มีประโยชน์ เพราะไม่เพียงแต่ท่านจะมอบความมั่นใจในความปลอดภัยของเขาเท่านั้น แต่ท่านจะฉีกกระชากผิวหนังผู้คนที่มารังแกเขา เป็นเช่นนั้นหรือไม่

หลังจากที่หลิงจางพูดจบทุกคนก็มองไปที่จางชง

เปลือกตาของฮูหยินเจียเบิกกว้าง นางสะดุ้งขึ้นพยายามปกป้องตัวเองทันที

“ไม่ไม่ไม่ลูกชายของข้าไม่ได้หมายความว่า…”

“ท่านพ่อบุญธรรม!”

"พ่อบุญธรรม ท่านมาแล้ว ช่วยบุตรชายของท่านด้วย คนกลุ่มนี้ต้องการประณามบุตรชายที่น่าสงสารของท่าน! "

“ท่าน…”

เจียหยวนหลิงตะโกนเสียงดังและขัดจังหวะคำพูดของเจียฮูหยิน เขาเห็นจางชงราวกับว่าเขาได้เห็นผู้ช่วยชีวิตของเขาและคลานไปกอดขาของจางชงอย่างไม่ย่อท้อ

ใบหน้าของจางชงดำราวกับก้นหม้อ เมื่อมองไปที่ เจียหยวนหลิงเขาก็เกือบจะถีบเขาออกไป

เจ้าคนงี่เง่าคนนี้!

คนงี่เง่าคนนี้ริเริ่มที่จะแสวงหาความตาย!

แต่เมื่อเทียบกับคนอื่น ๆ ในตระกูลเจีย จางชงมีความอดทนมากกว่า ด้วยสีหน้าสงบเขาพูดกับทหารของตัวเอง "ดึงเจียหยวนหลิง ออกไปจากตัวข้า! "

"ขอรับ! " ทหารสองนายรีบดึงเจียหยวนหลิงออกไป เจียหยวนหลิงมองไปที่ จางชงอย่างไม่อยากเชื่อสายตาเชื่อ: "ท่านพ่อบุญธรรม?! "

"ข้าผิดหวังมาก ข้ารับเจ้ามาในฐานะลูกชายอุปถัมภ์ เพราะเจ้าเป็นคนชอบธรรม วางตัวได้ดี ใครจะคิดว่าเจ้าจะทำเรื่องน่าอับอายแบบนี้จริง ๆ ซ้ำยังเอาชื่อข้าไปอ้างเรียกหาความชอบธรรมให้ตัวเอง?! ข้าจางชง บุรุษที่สามารถเลี้ยงดูทั้งสวรรค์และโลกได้ แต่คนที่ข้าเกลียดที่สุดในชีวิตคือคนอย่างเจ้า! "

“ไม่นะขอรับท่านพ่อ! ท่านทิ้งบุตรชายไว้ข้างหลังไม่ได้ ไม่ใช่ท่านเคยบอกว่าแม้จะเป็นจักรพรรดิในตันหยาง…”

"หุบปาก! "

ก่อนที่เจียหยวนหลิงจะพูดจบเขาก็ถูกจางชงเตะเข้าที่หน้าอกทำให้เขากระเด็นไปด้านข้างและกระอักเลือดออกมา!

“หลิงเอ๋อร์!” ฮูหยินเจียกรีดร้อง