บทที่ 26 ฉันจะทำอาหารให้รุ่นพี่เอง

ลู่เจ๋อมาที่ห้องเรียนลู่หลี่ตามปกติ แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อน ลู่เจ๋อถูกรุมล้อมอย่างแน่นหนา

“นี่คือพี่ชายของท่านพี่ ฉันเพิ่งดูการแข่งขันของพี่ชายท่านพี่ เขาแข็งแกร่งมาก!”

“ฉัน ฉันเพิ่งรู้ตัวเอง ฉันมีท่านพี่ชายอยู่ในใจเสมอ…”

“รุ่นพี่ลู่เจ๋อแข็งแกร่งมาก เขาซ่อนไว้ลึกมากใช่ไหม?”

“ใช่ แม้จะไม่มีใครรู้เรื่องนี้ แต่เขาก็ไม่สนใจ สภาพจิตใจเช่นนี้ ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาเป็นพี่ชายของท่านพี่!”

“ตั้งแต่วันนี้ รุ่นพี่ลู่เจ๋อคือไอดอลของฉัน! ฉันจะเป็นเหมือนเขา เก็บรายละเอียดต่ำในขณะที่หมกหมุ่นอยู่กับการฝึกฝน!”

สิ่งนี้ทำให้ลู่เจ๋อไม่สบายใจ เขาแข็งแกร่งขนาดนั้นจริงดิ? เขาเก็บรายละเอียดต่ำ? เขาเพิ่งรู้ตอนนี้!

แม้แต่เขาก็เกือบเชื่อแล้ว

ตอนนั้นเอง ชายหนุ่มรูปงามผมทองก็เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม “พี่เจ๋อ ไม่คิดว่าพี่จะแข็งแกร่งขนาดนี้! ผมหวังว่าพี่จะสามารถสอนเทคนิคการต่อสู้ให้ผมได้เมื่อศิษย์พี่ว่าง”

ลู่เจ๋อมองเสิ่นเฟยหยาน เขานึกถึงคำพูดของลู่หลี่และยิ้มแห้ง ๆ “ศิษย์น้องเสิ่นเฟยหยาน นายมาหาหลี่อีกแล้วเหรอ?”

เป็นการดีที่สุดที่จะอยู่ให้ห่างจากผู้ชายคนนี้

“ครับ แต่ผมเพิ่งจำได้ว่าวันนี้เป็นวันสำคัญของพี่เจ๋อ ให้ผมเลี้ยงฉลองพี่ดีไหม?” เสิ่นเฟยหยานยิ้ม "ผมหวังว่าพี่เจ๋อจะสอบได้คะแนนดี!"

“ไม่จำเป็น เราจะกลับบ้านไปฉลองกันเอง ขอบคุณสำหรับความปรารถนาดีของนาย เสิ่นเฟยหยาน” ลู่หลี่เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

ข้าง ๆ เธอคือสาวน้อยน่ารัก

เธอมีผมสีฟ้าน้ำทะเลและรอยยิ้มที่มีชีวิตชีวา ร่างของเธอผอมเพรียว และอยู่ในระดับเดียวกับลู่หลี่ในแง่ของรูปลักษณ์ ข้อบกพร่องเพียงอย่างเดียวคือหน้าอกของเธอแบนไปหน่อยเท่านั้น

คู่ A นี่มันโหดร้ายมาก…

เด็กสาวตาเป็นประกายทันทีที่เห็นลู่เจ๋อ เธอเดินมาหาลู่เจ๋อด้วยรอยยิ้มสดใส ก่อนจะเอื้อมมือขาว ๆ ของเธอตรงหน้าเขา “สวัสดีรุ่นพี่ลู่เจ๋อ ฉันอลิซ เพื่อนสนิทของหลี่~”

“โอ้ แล้วฉันก็เป็นคนทำคู่มือสัตว์ร้ายในหนานเฟิงด้วยค่ะ”

ลู่เจ๋อรู้สึกประหลาดใจ 'หืม เธอเป็นเพื่อนหลี่จริงดิ?'

เขาเอื้อมมือไปจับมืออลิซสักพักแล้วปล่อยมือ “สวัสดี ยินดีที่ได้รู้จักนะอลิซ ขอบคุณที่ดูแลหลี่ เธอเองเหรอที่ทำคู่มือสัตว์ร้าย ขอบคุณ มันช่วยได้มากเลย”

“ฮิฮิ ไม่เป็นไร หลี่เก่งกว่าฉันมาก ฉันได้รับความช่วยเหลือจากเธอมากกว่า” อลิซดึงมือเธอกลับและยิ้มอย่างนอบน้อมให้ลู่เจ๋อ

จากนั้นเธอก็ถามว่า “วันนี้พี่จะฉลองรึเปล่า? ฉันขอเข้าร่วมด้วยได้ไหม”

“อลิซ พี่ไม่มีเวลาฉลองหรอก เหลือเวลาแค่ 3 สัปดาห์ก่อนสอบ เสร็จแล้วค่อยไปฉลองกันนะ” ลู่เจ๋อพูดด้วยรอยยิ้ม

อลิซได้ยินแบบนั้นก็ขมวดคิ้วด้วยความผิดหวัง แต่เธอก็พยักหน้า จากนั้นเธอก็กระซิบกับลู่เจ๋อว่า “โอเครุ่นพี่ลู่เจ๋อ ขอให้โชคดีในการสอบนะคะ หากพี่ได้จดหมายแนะนำของมหาวิทยาลัยสหพันธ์ ฉันจะทำอาหารให้พี่กิน ฉันแอบบอกพี่ก่อนว่าฉันเป็นสปิริตเชฟ ฉันไม่บอกเรื่องนี้กับคนอื่นเลยนะ”

“สปิริตเชฟ?”

ลู่เจ๋อตกใจเล็กน้อย สปิริตเชฟเป็นเชฟที่เปลี่ยนสัตว์ร้ายและสมุนไพรวิญญาณเป็นอาหารมื้ออร่อย พวกเขาแตกต่างจากเชฟทั่วไป และสามารถเพิ่มประสิทธิภาพของแต่ละส่วนผสมได้อย่างเต็มที่ พวกเขาเป็นเหมือนปรมาจารย์เซรุ่มที่ทำเซรุ่มสำหรับการฝึกฝน มันเป็นงานที่หายากและเป็นที่นิยมมาก

เขาไม่คิดเลยว่าสาวน้อยหน้าตาน่ารักคนนี้จะเป็นสปิริตเชฟ

“ฮิฮิ พี่คิดไม่ถึงใช่ไหมล่ะ เป็นเพราะฉันเป็นสปิริตเชฟ ฉันเลยมีคู่มือสัตว์ร้ายในดาวหนานเฟิง เพราะพวกมันทั้งหมดเป็นส่วนผสมอาหารระดับบนสุด” อลิซยิ้ม

ลู่เจ๋อยิ้มและพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นฉันจะรออาหารของอลิซนะ”

พูดตามตรง ทั้งดาวหลานเจียงมีสปิริตเชฟไม่กี่คน เขาไม่เคยลองจริง ๆ

อลิซงงก่อนจะยิ้มแล้วพูดว่า “ดูเหมือนรุ่นพี่จะค่อนข้างมั่นใจนะคะ? ถ้าอย่างนั้นรุ่นน้องคนนี้ก็จะรอ~”

จากนั้นเธอก็ยกมือขวาขึ้นโบกมือให้ลู่เจ๋อและลู่หลี่ “ฉันไปก่อนนะ~”

จากนั้นเธอก็กระโดดจากไปโดยเอามือไพล่หลัง

ลู่เจ๋อมองดูเธอจากไปก็รู้สึกว่าเธอเป็นเด็กดี เธอมีชีวิตชีวาและสุภาพ แถมยังเป็นสปิริตเชฟด้วย

ไม่เหมือนเขา เขาไม่รู้วิธีทำอาหารเลยแม้น้อย

เมื่อลู่เจ๋อกำลังถอนหายใจ เขาก็รู้สึกถึงบรรยากาศมืดมนข้าง ๆ หันกลับมาก็เห็นลู่หลี่ที่ยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน

หัวใจของลู่เจ๋อเกือบหยุดเต้นจากความกลัว

เขาเห็นรอยยิ้มปีศาจจากลู่หลี่

น้ำเสียงที่อ่อนโยนของลู่หลี่ดังขึ้น “พี่ชายดูเหมือนจะชอบอลิซนะ?”

ลู่เจ๋อพยักหน้า “เธอเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างดีใช่ไหม? ร่าเริงและอ่อนน้อม เธอสวยและรู้วิธีทำอาหารด้วย…”

เมื่อคำชมออกมาแต่ละคำ รอยยิ้มของลู่หลี่ก็ยิ่งสดใสขึ้นเรื่อย ๆ จนในที่สุด เธอก็พูดว่า “จู่ ๆ ฉันก็อยากทำอาหาร คืนนี้หลี่จะทำอาหารเพื่อฉลองที่พี่ชายได้ที่ 1”

เมื่อได้ยิน หน้าของลู่เจ๋อก็เปลี่ยนเป็นสีเขียว

ในความทรงจำของเขา เขาเคยเห็นลู่หลี่ทำอาหารเพียงครั้งเดียวเท่านั้น และนั่นเป็นเพราะพ่อแม่ของพวกเขายุ่งเกินกว่าจะกลับบ้าน และสาวใช้ก็กลับบ้านพอดี ดังนั้นเธอจึงอยากลอง

เขาจำไม่ได้ว่ารสชาติเป็นยังไง เขารู้เพียงว่าหลังจากกินเข้าไปคำแรก ดวงตาของเขาก็มืดสนิท พอตื่นมาอีกทีก็พบว่าเขานอนอยู่บนเตียงมาเกือบ 2 วันแล้ว

หลังจากที่เขาถามลู่หลี่ เขาพบว่าเธอไม่กล้ากินอาหารที่เธอทำหลังจากเห็นเขาสลบไป ดังนั้นเธอจึงป้อนเซรุ่มยีนให้เขาแล้ววางเขาไว้บนเตียง

เขาจำไม่ได้ว่ารสชาติเป็นยังไงด้วยซ้ำ มันต้องเป็นเพราะกลไกป้องกันร่างกายของเขาแน่ ๆ

“แค่ก ๆ หลี่น่ารักมาก ถึงน้องจะทำอาหารไม่เป็น แต่น้องก็น่ารักที่สุดในโลก!” ลู่เจ๋อรีบพูด

เขาพยายามทำให้เธอสงบลงก่อน

ต่อให้ไม่ใช่เพื่อตัวเขาเอง เขาก็จะทำเพื่อความปลอดภัยของพ่อแม่!

“ไปกันเถอะพี่” ลู่หลี่ยิ้ม

ขณะเดียวกัน เสิ่นเฟยหยานที่ถูกเพิกเฉยก็ยืนงงอยู่ที่เดิม

เขาสูง รวย และหล่อ แต่ถูกเมิน

…

เมื่อพวกเขากลับถึงบ้าน ลู่หลี่ก็กลับไปที่ห้องของเธอ ลู่เจ๋อเห็นว่าพ่อแม่ยังไม่กลับมา เขาเลยกลับไปที่ห้องตัวเอง

เขาหยิบเซรุ่มการฝึกฝนระดับ 3 ออกมา หลอดยาว 10 ซม. เส้นผ่านศูนย์กลาง 2 ซม. หลอดใสราวคริสตัลและของเหลวในนั้นเป็นสีน้ำเงินที่มีแสงพร่าวระยิบระยับ

ลู่เจ๋อคิดแล้วก็ใส่มันกลับเข้าไปในแหวนเก็บของ เขาไม่ได้เลือกใช้มัน เนื่องจากลูกแก้วแสงมีผลมากกว่าเซรุ่มขวดนี้

และเขาก็ไม่ต้องการให้ลู่หลี่ใช้มันด้วย เขาจะให้ลูกแก้วแสงแก่เธอหลังจากที่เขาสอบเสร็จ

-----------------------------