ตอนที่ 459+460 คนทึ่ม

ตอนที่ 459 คนทึ่ม

โจวเหวยฉีจงใจชนเฉินซวีเหยา บางทีเขาอาจไม่มีความสุขที่ถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังก่อนที่จะเดินไปกับจ้านชิวเหอ

“เจ้าทึ่ม!” เฉินซวีเหยาลูบไหล่ ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด

ทำไมเขาไม่ทำกับเจียงเหยาหรือลู่ชิงสีแทน?

เมื่อกลับมายังที่ที่คุณข่ายอยู่ ดูจะแออัดและมีชีวิตชีวามากกว่าเมื่อสักครู่ ข้าง ๆ เขาคือชายคนหนึ่งที่ดูเหมือนเขา บางทีอาจจะเป็นลูกชายของเขา

“ที่นี่ค่อนข้างสงบ” ลู่ชิงสีพร้อมกับเจียงเหยายืนอยู่ข้างคุณข่าย

คุณข่ายได้ยินเสียงของเขาและมองดูพวกเขาก่อนที่จะพูดว่า “นี่เพิ่งจะเริ่มต้น”

เขาดูอยู่ข้าง ๆ ชายอีกคนกำลังยุ่งอยู่กับการอธิบาย

เจียงเหยาจ้องมองไปรอบ ๆ กระทั่งเธอเห็นหวงเฉิงจิ้งกำลังแลกเปลี่ยนอะไรบางอย่างกับผู้ชายของเขา เมื่อเห็นว่าความสนใจของเธอไม่ได้รับการตอบสนอง เธอจึงตัดสินใจไม่เข้าใกล้เขา

กระบวนการทั้งหมดของการตีความหินสามารถอธิบายได้ว่ารุนแรงและทำให้ขนลุก ในการเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วครั้งเดียว หินก็ถูกเฉือนออกเป็นชิ้น ๆ เผยให้เห็นแสงสีเขียวจาง ๆ ฝูงชนโห่ร้องยินดี อย่างไรก็ตามการตัดหินในครั้งต่อมา ได้ทำให้ผู้ซื้อน้ำตาซึม

หันที่ซื้อมาหนึ่งแสนห้าหมื่นหยวน ได้กลายเป็นเศษขยะที่มีมูลค่าไม่เกินหนึ่งร้อยห้าสิบหยวน

เช่นเดียวกับชีวิตและช่วงขึ้น ๆ ลง ๆ ผู้คนใช้เงินมหาศาลและมองเห็นสัญญาณว่าจะได้รับผลตอบแทนที่มากกว่าเดิม ก็ต่อมเมื่อพยายามทุกวิถีทาง

แม่นยำอย่างที่ลู่ชิงสีอธิบายไว้ การเดิมพันกับหินทำให้ดีอกดีใจ แต่ก็สามารถทำลายล้างได้เช่นกัน

อากาศเริ่มเย็นลง ดังนั้นลู่ชิงสีและเจียงเหยาจึงออกเดินทางหลังจากผ่านไปสองชั่วโมงที่สวนกล้วยไม้สีม่วง อย่างไรก็ตาม เฉินซวีเหยารู้สึกทึ่งกับกระบวนการนี้มาก เขากลับมาอยู่ข้าง ๆ โจวเหวยฉี ซึ่งอยู่ที่นั่นเพื่อติดตามคนที่เขาชอบ

ลู่ชิงสีเปิดเครื่องทำความร้อนทันทีเมื่อเจียงเหยาเข้าไปในรถ เขาปรับหมวกของเธอและพูดว่า “รอผมที่นี่” ก่อนเข้าไปในแผงขายของใกล้ ๆ และกลับมาพร้อมกับชาดอกไม้ร้อน ๆ ในมือ

“กระหายน้ำก็ดื่มสิ ถ้าไม่อยากดื่มก็ถือไว้แบบนั้นแหละ มือจะได้อุ่น” เขาผลักชาเข้าไปในมือของเจียงเหยาและสตาร์ทรถ

ลู่ชิงสีชับรถเร็วขึ้นเล็กน้อยระหว่างทางกลับบ้าน เขาให้เจียงเหยานั่งลงบนเตียงก่อนที่จะเข้าไปอาบน้ำ

เมื่อมองไปที่ความกระตือรือร้นของเขา เจียงเหยาก็รู้ว่าลู่ชิงสีพร้อมสำหรับการกระทำบางอย่างในคืนนี้ หลังจากที่ไม่สามารถทำแบบนั้นได้เป็นเวลานาน

หลังจากอาบน้ำ ลู่ชิงสียืนอยู่หน้ากระจกและมองดูรอยแผลของเขา บาดแผลหายเร็วมากเพราะยาลึกลับของเจียงเหยา ตอนนี้จึงเหลือเพียงรอยแผลเป็นเท่านั้น

พวกมันเป็นรอยพาดอยู่บนหน้าอกของเขาเหมือนตะขาบน่าเกลียดสองตัว

ทหารที่ช่ำชอง เขาไม่เคยกลัวที่จะไปปฏิบัติภารกิจและกลับมาพร้อมกับอาการบาดเจ็บ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขามองดูรอยแผลเป็นที่เขาได้รับและรู้สึกไม่พอใจกับมัน โดยสงสัยว่าเจียงเหยาเห็นแล้วจะรู้สึกรังเกียจมันหรือไม่

แม้จะใช้เวลาอยู่ในโรงพยาบาลมาระยะหนึ่ง แต่ลู่ชิงสีก็ดูมีสุขภาพดีเหมือนเคย เพราะการดูแลต่อเนื่องของเจียงเหยาและอาหารจากบ้านตระกูลเหลียง

__

ตอนที่ 460 เดี๋ยว คุณโดนแน่

เมื่อใดก็ตามที่ลู่ชิงสีไปทำธุระในเมืองจินดี เขาก็จะมาค้างคืนที่นี่ นั่นคือเหตุผลว่าทำไมที่บ้านมีเครื่องใช้ในห้องน้ำและมีของใช้ส่วนตัวมากมาย หลังจากเช็ดตัวให้แห้งแล้ว เขาก็สวมเสื้อคลุมอาบน้ำและเข้าไปหาเจียงเหยาที่ถูกห่อตัวด้วยผ้าห่ม

“หนาวเหรอ?” ลู่ชิงสีถาม

เจียงเหยาส่ายหน้าและนั่งตัวตรง ‘ร้อนจัง!’ หัวใจดวงน้อยของเธอเต้นรัวเมื่อเห็นหนุ่มหล่อที่ยืนอยู่ตรงหน้า

ผมของเขายังคงเปียกแฉะ หยดน้ำไหลลงมาที่หน้าผากและตกลงบนหน้าอกของเขา ก่อนจะไหลลงสู่ความว่างเปล่าที่ซ่อนอยู่หลังเสื้อคลุมอาบน้ำ

“ผมของคุณยังเปียกอยู่เลย” เจียงเหยาตระหนักว่าเสียงของเธอฟังดูแหบผิดปกติ

ลู่ชิงสีมองไปที่เธอและยิ้ม เขาแสร้งทำเป็นไม่เห็นว่าเธอหน้าแดง เขาหยิบผ้าเช็ดตัวสะอาดออกมาจากตู้เสื้อผ้าแล้วเช็ดผมให้แห้งอย่างรวดเร็ว

“พรุ่งนี้ คุณอยากไปไหนมั๊ย” ลู่ชิงสียัดตัวเองเข้าไปในผ้าห่ม แล้วดึงเจียงเหยาเข้าหาตัว

“ไม่มีค่ะ” เจียงเหยาตอบอย่างตรงไปตรงมา “อยู่ที่บ้านดีกว่า คุณเพิ่งออกจากโรงพยาบาล ต้องพักผ่อนให้มาก ๆ”

“ชิ ผมไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น” ลู่ชิงสีไม่สนใจความกังวลของเธอ “เรามาคิดกันดีกว่า ว่าพรุ่งนี้เราจะไปไหน”

เจียงเหยาไม่ชอบอากาศหนาว เธอสวมเสื้อแจ็กเกต แม้ว่าลู่ชิงสีจะเปิดเครื่องทำความร้อนทันทีที่พวกเขาเข้ามาในบ้านก็ตาม

“เดี๋ยวผมถอดเสื้อให้”

เขาไม่สนใจที่จะทำเพื่อเธอ

เขาไม่ได้สัมผัสเจียงเหยาเลย แม้จะได้เจอหน้าเธอทุกช่วงเวลาที่เขาตื่นขึ้น ถือเป็นความทรมานอย่างมากสำหรับลู่ชิงสี

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงให้คนมาทำความสะอาดที่นี่ไว้ล่วงหน้า เพื่อที่เขาจะได้มีเวลาอยู่ตามลำพังกับเจียงเหยานั่นเอง

“เลิกคิดเรื่องไร้สาระไปได้เลยนะ ลู่ชิงสี!” เจียงเหยาจับมือที่พยายามดึงเธอและจ้องมองไปที่เขา “นอนลง หลับตาแล้วหลับไปซะ”

“ครึ่งเดือนแล้วนะ อีกสองวันคุณก็จะกลับหนานเจียงแล้วด้วย! อีกเกือบเก้าสิบวันกว่าที่ผมจะได้เจอคุณอีกครั้ง! คุณไม่คิดว่ามันไม่ยุติธรรมบ้างเหรอ?” ลู่ชิงสีคร่ำครวญ

“นั่นมันปัญหาของคุณ!” เจียงเหยาพยายามที่จะเลื้อยออกจากอ้อมกอดของลู่ชิงสี เขาเร็วกว่าและผลักตัวเองลงไปหาเธอทันที

เจียงเหยาตกใจกับการเคลื่อนไหวกะทันหันของลู่ชิงสี และดิ้นรนอย่างแรงโดยหวังว่าจะสามารถหลุดพ้นจากเงื้อมมือของเขา

ทันใดนั้น เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างกดที่จมูกของเธออย่างแรง มีบางอย่างที่ร้อนแรงอยู่ตรงนั้น เธอยกมือขึ้นและสัมผัสมัน ทำให้ลู่ชิงสีครางออกมาเบา ๆ เธอรู้ทันทีว่าสิ่งที่เธอสัมผัสคืออะไร!

“ลู่ชิงสี! ฉันจะฆ่าคุณ!” เจียงเหยาระเบิดเสียงออกมา

ไม่มีอะไรอยู่ใต้เสื้อคลุมอาบน้ำของเขาเลย และหลังจากต่อสู้กันอยู่บนเตียง เสื้อคลุมอาบน้ำก็หลุด เผยให้เห็นทุกอย่างต่อหน้าเจียงเหยา