ตอนที่ 461+462 การมีส่วนร่วม
ตอนที่ 461 การมีส่วนร่วม
ส่วนนั้นของเขาทิ่มจมูกของเธอเบา ๆ ราวกับทหารประจำการ – ทั้งตั้งตรงและแข็งทื่อ
ลู่ชิงสีหัวเราะและพูดอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว “บอกแล้วไงว่าอย่าดิ้น!”
“ใครเป็นคนเริ่มก่อนล่ะ!” เจียงเหยาโกรธมาก ความปรารถนาของลู่ชิงสีช่างแข็งแกร่ง “ไปเปลี่ยนชุดแล้วนอนซะ! อย่าให้ฉันต้องพูดอีก!”
เธอเปิดผ้าห่ม โดยต้องการจะลงจากเตียง
“คุณกำลังจะไปไหน?” ลู่ชิงสีคว้าข้อมือของเธอ
“ห้องนั่งเล่น! คืนนี้เรานอนด้วยกันไม่ได้!” เจียงเหยาสางผมเบา ๆ และจ้องมองลู่ชิงสีอย่างเอาจริงเอาจัง “ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ คุณยังไม่ได้รับอนุญาตให้ทำ! หมอเองก็คงจะพูดแบบเดียวกัน ตอนที่คุณออกจากโรงพยาบาล”
“โอ้? หมายถึงหมอเป็ดขาเป๋1ที่โรงพยาบาลน่ะเหรอ?” ลู่ชิงสีหัวเราะเยาะ “ถ้าให้พวกเขารักษาผม ป่านนี้ผมคงไม่มีชีวิตอยู่แล้ว”
ลู่ชิงสีไม่ได้ปล่อยเจียงเหยาออกจากการจับกุม เขามั่นใจในสุขภาพร่างกายของเขา นอกจากนี้ เมื่อเจียงเหยาอยู่ข้าง ๆ เขา เขาจะปล่อยให้เธอนอนบนโซฟาในคืนนี้ได้อย่างไร
“เรานอนด้วยกันที่โรงพยาบาล ทำไมต้องมาเปลี่ยนเอาตอนนี้ด้วยล่ะ” เขานั่งตัวตรง เสื้อคลุมอาบน้ำห้อยหลวม ๆ เผยให้เห็นผิวเปลือยเปล่า
เธอมองเห็นความน้องชายของเขาที่ตั้งตรงรุ่งโรจน์เต็มที่จากหางตาของเธอ ด้วยความเขินอาย เธอรีบหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเขา “แล้วเวลาที่ฉันไม่อยู่ล่ะ? คุณก็ร้อนรุ่มแบบนี้ด้วยเหรอ?”
“ไม่นะ ผมใช้เวลาส่วนใหญ่ฝึกซะเหน็ดเหนื่อยในกองทัพ จะเอาเวลาไหนไปคิดเรื่องแบบนั้นกันเล่า อีกอย่างคุณก็ไม่อยู่ที่นั่นด้วย จะมีใครทำให้ผมมีอารมณ์ได้อีกล่ะ”
ลู่ชิงสีดึงเธอเข้ามาและยิ้ม “ถ้าคุณกลัวว่าผมจะใจเต้นเร็วจนเกินไป คุณก็ช่วยทำแทนผมสิ ได้ไหม?”
หลังจากพูดจบก็ถูกหมัดของเจียงเหยาเข้าไปหนึ่งที
“ที่รัก คุณต้องสงสารน้องชายของผมหน่อยสิ” ลู่ชิงสีนำมือของเขาเลื่อนไปที่ขาหนีบของเขา “ครึ่งเดือนเลยนะที่คุณยั่วยวน ล่อลวงผม ถึงเวลาที่จะยุติความทุกข์ทั้งหมดของมันเสียที”
“ฉันแค่ทำความสะอาดร่างกายให้คุณ มันไม่ใช่...”
“ครั้งเดียว” ลู่ชิงสีกระซิบเบา ๆ “แค่ครั้งเดียว”
เจียงเหยาพยายามที่จะต่อต้าน แต่ลู่ชิงสีได้ถอดแจ็คเก็ตของเธอออกแล้ว เขาผลักเธอลงและฝังตัวเองไว้ใต้ผ้าห่ม
เขาเอื้อมมือไปที่ตู้ข้างเตียง หยิบห่อเล็ก ๆ ออกมาและเปิดออกอย่างรวดเร็ว
เธอรู้แล้ว! ลู่ชิงสีวางแผนทุกอย่างไว้ตั้งแต่ต้น นั่นคงเป็นเหตุผลที่เขาพาเธอมาที่นี่
ค่ำคืนของมหานคร ความเร่งรีบและคึกคักของมหานครไม่เคยจางหาย กระตุ้นให้ชาวเมืองสนุกสนานจนเช้าตรู่ของวันใหม่ และเริ่มต้นเช้าวันใหม่ด้วยความคึกคัก
ความเป็นจริงมักจะน่าผิดหวังเมื่อเจียงเหยาได้ตระหนักว่า อย่าเชื่อตัวเลขที่ผู้ชายพูด เพียงครั้งเดียว? หึ!
ถ้าจะให้ผู้ชายรักษาคำพูดของเขา หมูคงจะบินได้
ลู่ชิงสีฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็วอย่างน่าอัศจรรย์จนทำให้เจียงเหยาประหลาดใจ หลังจากใช้เวลาครึ่งคืนอย่างหฤหรรษ์ พวกเขาอาบน้ำด้วยกันและเข้านอนด้วยกัน เขากอดเจียงเหยาไว้แน่นในอ้อมแขนของเขา และตื่นในเช้าวันรุ่งขึ้นอย่างกระปรี้กระเปร่า ไม่รู้สึกถึงผลของการออกแรงเมื่อคืนวานเลย
เขายิ้มอย่างพอใจ
“โทรศัพท์ของคุณดัง” เจียงเหยาดันแขนของเขาเพื่อเตือนให้เขารับสาย
__
ตอนที่ 462 ทำได้
“ผมได้ยินแล้ว” ลู่ชิงสีไม่รีบรับสาย แต่เขาใช้เวลาสิบนาทีถัดไปเพื่อคลอเคลียเจียงเหยา และหยุดเมื่อสมาชิกตัวน้อยของเขาเริ่มส่งสัญญาณลุกตั้งขึ้นอีกครั้ง เขากลิ้งไปด้านข้างและหายใจเข้าลึก ๆ
มันเป็นหมายเลขที่เขาไม่รู้จัก ลู่ชิงสีรับสาย หลังจากได้ยินว่าอีกฝ่ายเป็นใคร ก็รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย
“ผมจะลุกไปทำอาหาร คุณนอนพักต่อเถอะ” ลู่ชิงสีจูบเจียงเหยาที่หน้าผากและอุ้มเธอเข้านอน จากนั้นเขาก็เปลี่ยนเสื้อผ้าที่ใส่สบายขณะที่ฟังคนปลายสายพูด
ตู้ชื่อหัวโทร เห็นได้ชัดว่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับเทวแพทย์
“ไม่คิดว่ายังเร็วเกินไปเหรอที่จะถามว่าเงื่อนไขทั้งสองข้อคืออะไร” ลู่ชิงสีเดินไปที่ห้องนั่งเล่นและเปิดหน้าต่าง จากนั้นเขาก็เข้าไปในครัว เดินผ่านตู้เย็นก่อนที่จะหยิบส่วนประกอบสำหรับทำอาหาร
ตู้ชื่อหัวตอบตามสัญชาตญาณว่า “คุณจะกลับคำพูดแล้วหรือ ตอนนี้คุณจะปฏิเสธที่จะแนะนำเทวแพทย์ให้แล้วเหรอ?”
“ทำไมฉันต้องช่วยตระกูลตู้และตระกูลโจวด้วย? อ้อ ก่อนที่ลืม ทำไมคุณถึงมีเวลามาโทรมาคุยอีกล่ะ ไม่กังวลกับพี่เขยของคุณที่ตอนนี้ถูกสอบวินัยหรอกหรือ?”
ลู่ชิงสีพูดอย่างไม่ใส่ใจ เช่นเดียวกับที่ตู้ชื่อหัวโพล่งออกมาด้วยเหงื่อที่เย็นยะเยือก
นายโจวได้รับเชิญจากคณะกรรมการวินัยให้ไปสอบปากคำเมื่อคืนนี้ เขายังไม่ได้กลับมาที่บ้าน มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่เรื่องนี้ แล้วลู่ชิงสีรู้ได้อย่างไร?
“ฝีมือคุณเหรอ?” ตู้ชื่อหัวรู้ดีกว่า
“ใช่” ลู่ชิงสีหัวเราะ “ไปบอกน้องสาวของคุณว่า ให้มาคุยกับฉันเรื่องเทวแพทย์ หลังจากที่เธอกับโจวหนิงรู้ตัวแล้วว่าได้ทำอะไรผิดไป”
“ทำไมคุณถึงทำอย่างนั้นกับคุณโจว? ถ้าคุณไม่อยากจะช่วยเรา ก็ไม่มีใครคิดว่าอะไรให้คุณหรอก!” ตู้ชื่อหัวเกือบสำลักเพราะความโกรธ ลู่ชิงสีไม่ใช่คนที่จะยุ่งด้วยได้ เขามีวิธีที่น่าสยดสยองอย่างยิ่งที่จะทำสิ่งต่าง ๆ และรู้ว่ามีคนมากพอที่จะทำมัน แม้ว่าตู้ชื่อหัวจะโกรธจัด แต่เขาก็ไม่กล้าพูดอะไรกับลู่ชิงสี เพราะกลัวจะถูกหมายหัวไปด้วยอีกคน
ก้าวผิดเพียงครั้งเดียว เขาอาจจะเห็นคุณโจวอยู่หลังลูกกรงในเร็ว ๆ นี้
“ถ้าอย่างนั้น ก็ไปบอกให้นางโจวกับนายโจวรู้ด้วยว่า การดูหมิ่นภรรยาของฉันไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาควรทำ!”
เขาวางสายทันทีหลังจากนั้น
“ภรรยา? ภรรยาเหรอ?”
ตู้ชื่อหัวไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่เขาเพิ่งได้ยิน เขากำโทรศัพท์แน่น มือสั่นจนควบคุมไม่ได้
“เกิดอะไรขึ้น? ภรรยาใคร? คุณพูดถึงอะไร? คุณกับคุณลู่แล้วหรือยัง” นางตู้ผลักสามีอย่างใจร้อน
“ถามเหรอ? หร่งเจิ้นและหนิวช่างกล้าไปเยาะเย้ยคุณนายลู่ต่อหน้าคุณลู่! ทำไมเขาถึงยังจะช่วยเราอยู่ล่ะ” ตู้ชื่อหัวโยนโทรศัพท์ของเขาลงกับพื้นด้วยความโมโหสุดขีด
นางตู้ร้องไห้ออกมาหลังจากได้ยินเช่นนั้น
“มันเป็นความผิดของน้องสาวคุณ! ทั้งหมดเป็นความผิดของเธอ! รู้จักแต่ทำเรื่องเลว ๆ ถ้าเพียงเธอไม่ไปทำให้คุณลู่กับคุณนายลู่โกรธล่ะก็ พวกเราก็คงมีโอกาส!” นางตู้นั่งคร่ำครวญอยู่บนพื้น
ความโกลาหลในห้องนั่งเล่นทำให้คนที่อยู่ข้างนอกประหลาดใจ ตู้เฉินผลักตัวเองเข้าไปข้างใน และเห็นพ่อแม่ใจสลาย กระนั้นเขาก็ยังสงบได้ หลังจากได้ยินที่พวกเขาสนทนากัน
______
1เป็ดขาเป๋ หมายถึงคนที่ไม่สามารถทำอะไรได้มากหรือไม่มีอำนาจหรือไม่มีประสบการณ์
