ตอนที่ 387+388 อัจฉริยะ!

ตอนที่ 387+388 อัจฉริยะ!

ความเงียบของเจียงเหยาทำให้ลู่ชิงสีงงงวย

“ไม่เป็นไร ถ้าคุณไม่รู้” เขากล่าว

เจียงเหยายิ้ม “ลู่ชิงสี คุณคงอยากจะถามว่าฉันเช้าร่วมการผ่าตัดให้ผู้พันหลินหรือเปล่า ใช่ไหม? คำถามพวกนั้นมันอะไรกัน? ฉันไม่ยักกะจำได้ว่าตอนผ่าตัดให้คุณ ได้เอาลำไส้ใหญ่มาต่อกับสมองให้คุณด้วย”

ลู่ชิงสีไม่รู้สึกอับอายเมื่อถูกเจียงเหยาเปิดเผยเจตนาของเขา เขาไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าลำไส้ใหญ่กับสมองของเขามันเกี่ยวข้องกันยังไง

เจียงเหยากำลังดุเขา นั่นแหละคือทั้งหมดที่เขารู้

เขายิ้มกลับให้เธอ

เจียงเหยามักจะพูดว่าเขาดูดีแค่ไหน บางทีถ้าเขาพยายามหลอกล่อเธอด้วยรอยยิ้ม เธอก็คงจะรู้สึกดีขึ้น

สิ่งที่ลู่ชิงสีไม่รู้คือตอนนี้เขาดูน่าสมเพชแค่ไหน เขานอนอยู่บนเตียงมาสองสามวันแล้ว โดยกินแต่อาหารอ่อน นอกจากอาการบาดเจ็บต่าง ๆ ในร่างกายแล้ว หน้าตาที่ดูดีไม่ใช่คำที่เมหาะสมในการอธิบายลักษณะภายนอกที่มองเห็น

เจียงเหยาไม่ได้โกรธ เธอทนไม่ได้ที่จะโกรธคนไข้ที่อ่อนแอเช่นนี้

“รอยยิ้มของคุณดูน่าเกลียดพิกล” เจียงเหยาพึมพำ

เธอเห็นรอยยิ้มของเขาหายไป แทนที่ด้วยท่าทางเยือกเย็นตามปกติ

นั่นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เจียงเหยาหลุดยิ้มออกมา ใบหน้าของเธอสว่างไสวราวกับแสงแดดอันอบอุ่นในยามเช้าของฤดูหนาวอันหนาวเหน็บ แผ่ความอบอุ่นและความงามออกสู่ทุกคนที่อยู่ใกล้ ๆ

“ไม่ต้องกังวลกับอาการบาดเจ็บของผู้พันหลินไปค่ะ ฉันทำการผ่าตัดให้เขาด้วยตัวเองและรู้อาการบาดเจ็บของเขาดีที่สุด สองถึงสามเดือนก็เพียงพอที่จะรักษาเขาให้หายสนิทแล้วล่ะ” เจียงเหยากล่าว

ลู่ชิงสีถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ดีใจที่ได้ยินแบบนั้น! ไม่แปลกใจเลยที่ผมไม่ห็นความกังวลใด ๆ บนใบหน้าของคุณนายหลิน”

“พวกเขาเป็นคนคิดในแง่ดีกันมากเลยค่ะ” เจียงเหยากล่าวตามความจริง พันเอกหลินและคุณนายหลินไว้วางใจเธออย่างเต็มที่ เมือ่เธอบอกว่าขาของเขาจะหายดีภายในสามเดือน เธออายุน้อยกว่าใครในห้องนี้ แต่พวกเขาไม่ได้ลดความน่าเชื่อถือของเธอตามอายุและประสบการณ์ของเธอเลย

ในช่วงสองสามวันที่ผ่าน ผู้พันหลินและคุณนายหลินต่างมีความสุขมาก พยายามบางคนถึงกับพูดหยอกล้อกับผู้พันหลิน ทำให้คุณนายหลินถึงกันหัวเราะทั้งน้ำตาด้วยความปิติยินดี

เจียงเหยาอยู่ข้าง ๆ ห้องกับพวกเขาก็มักจะได้ยินเสียงหัวเราะของพวกเขาเล็ดลอดออกมาจากห้อง

เธอตระหนักว่าทั้งคู่สามีภรรยาเป็นคนง่าย ๆ พวกเขาไม่คาดหวังสิ่งไหน เธอมีความรู้สึกว่าแม้ขาของผู้พันหลินจะไม่หายหลังจากผ่านไปสามเดือน พวกเขาก็ไม่คิดที่จะตำหนิเธอเลย

__

ตอนที่ 388 ปล่อยให้เหม็นตายไปเลย

เช่นเดียวกับที่คุณนายหลินปรารถนา พรที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือการให้ทุกคนมีชีวิตอยู่

“ที่รัก คุณนี่น่าทึ่งมาก!” ลู่ชิงสีตกใจ เขาอดไม่ได้ที่จะถาม “ที่มหาวิทยาลัยเขาสอนความรู้ทั้งหมดนี้ให้คุณเพียงหนึ่งเดียวเหรอ?”

“บางทีฉันอาจเป็นอัจฉริยะจริง ๆ ก็ได้” เจียงเหยาขยิบตาให้ลู่ชิงสีอย่างหน้าไม่อาย หลังจากตอบคำถามของเขาเพียงครึ่งเดียว

เขาสะดุ้งเล็กน้อย แต่ไม่นานก็เข้าใจสิ่งที่เธอบอกเป็นนัย

ตามด้วยการพยักหน้า เขาชมเธอว่า “ใช่ ใช่ ก็เพราะผมมีรสนิยมดีจนสามารถเลือกภรรยาที่เป็นถึงอัจฉริยะได้ยังไงล่ะ!”

“เดี๋ยวนะ ฉันคิดว่าคุณแต่งงานกับฉันเพราะคุณหลงรักฉันจนโงหัวไม่ขึ้นเสียอีก? สุดท้าย กลับบอกว่า ฉันเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่ถูกคนเลือก” เจียงเหยากล่าว “ฉันจะกลับไปเอาเสื้อผ้ามาให้คุณเมื่อสามวันก่อน และเห็นกุญแจคู่หนึ่งบนโต๊ะทำงานของคุณ...”

ลู่ชิงสีไออย่างรุนแรงขัดจังหวะขึ้น

เธอรีบวิ่งไปปลอบเขาทันที ตบหลังเขาและนวดคอส่วนล่างของเขาเล็กน้อย ก่อนจะถามว่า “กุญแจนั่นมีไว้ทำอะไรคะ”

“อ้อ ผมจำไม่ได้เหมือนกันว่าเป็นของอะไร คงไม่มีอะไรสำคัญ” ลู่ชิงสีตอบทันที เขากระตือรือร้นเกินไปในการตอบกลับ ดูเหมือนว่าจะหยุดเจียงเหยาไม่ให้คิดมากได้

จากนั้นเขาก็เหลือบไปมองเสื้อคลุมของโรงพยาบาล ทำให้เขานึกถึงบางอย่าง เขาถามขึ้นอย่างรวดเร็ว “คูรเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ผมด้วยหรือเปล่า?”

เขารู้สึกสดชื่น ดูเหมือนว่าร่างกายของเขาไม่สกปรกเหมือนตอนที่ถูกส่งตัวมายังโรงพยาบาล เห็นได้ชัดว่ามีคนทำความสะอาดตัวเขาให้

“ฮึ่ม” เจียงเหยายิ้ม “พยาบาลเป็นคนทำให้”

ใบหน้าของลู่ชิงสีแย่ลง “แม้แต่ชุดชั้นใน?”

เจียงเหยาพยักหน้า “ใช่ เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารัก เธอยังเช็ดทุกซอกทุกมุมของร่างกายคุณเสียจนสะอาด ตอนนี้คุณไม่ได้รู้สึกสดชื่นหรอกเหรอ?”

ไม่! ไม่สักนิด!

การแสดงออกของลู่ชิงสีเปลี่ยนไปเป็นมืดมิด แต้แต่ในนรกยังจะดูดีกว่าใบหน้าของเขาในตอนนี้เสียอีก

“ที่รัก ผมไม่เคยให้ใครเห็น ยกเว้นคุณ! คุณใจกว้างขนาดนั้นเลยใช่ไหม ให้คนแปลกหน้าเห็นแบบนั้น” ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่ เขาอยากจะเหม็นตายมากกว่าปล่อยให้คนอื่นแตะต้องเนื้อตัวเขา

ใบหน้าของเจียงเหยาเปลี่ยนเป็สีชมพูดสดใสเมื่อได้ยินเช่นนั้น

“พูดไร้สาระอะไร” เจียงเหยากลอกตาของเธอ “ถ้าฉันได้ยินเรื่องไร้สาระจากคุณอีก ฉันจะฆ่าคุณด้วยสองมือของฉันเอง!”

“ผมสาบานได้นะที่รัก! นั่นนะมีไว้ให้คุณและตาของคุณเท่านั้นที่จะมองได้” ลู่ชิงสีตอบอย่างจริงจังโดยไม่ทราบว่าคนอื่นกำลังโกรธเคืองอยู่

“ลู่ชิงสี หยุดได้แล้ว” เจียงเหยาโพล่งออกมา

ลู่ชิงสีหัวเราะอย่างเต็มที่ เขาชอบดูภรรยาของเขาเขินอาย

ตอนนี้เธอลืมเรื่องกุญแจไปหมดแล้ว เขาจะต้องซ่อนมันไว้ที่อื่น เมื่อเขากลับไป ไม่สิ! เขาต้องย้ายของในลิ้นชักไปเก็บที่อื่น! จะเป็นอย่างไรถ้าเธอจำสิ่งที่เขาพูดตอนที่เขาออกไปปฏิบัติภารกิจกู้ภัยในครั้งนี้ได้ล่ะ

เขาควรจะพูดยังไงดี น่าอายเกินกว่าจะให้ใครได้เห็ฯ

“ต่อจากนี้ไป คุณคือคนที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ผมเท่านั้น” ลู่ชิงสีกล่าว “ไม่ว่าคุณจะปล่อยให้ผมเหม็นตายหรือคุณจะเช็ดตัวให้ผม!”

“คุณคงได้เหม็นเหมือนศพ” เจียงเหยาโต้กลับ

รอยยิ้มของลู่ชิงสีอ่อนลง เมื่อมองไปที่ใบหน้าแดงก่ำของเจียงเหยา เขาคิดกับตัวเองว่าเจียงเหยาไม่เหมือนนางเกอ ดังนั้นเธอจะไม่อนุญษตให้ผู้ดูแลเช็ดตัวและเปลี่ยนชุดให้เขา

ดังนั้นจะต้องเป็นเจียงเหยาแน่! เธอคงเขินอายอย่างยิ่งที่โดนเขาล้อเลียน

เขาชอบเธอเวลานี้มากกว่าปกติ เจียงเหยาที่เขินอายน่ารักกว่าปกติเป็นอย่างมาก