ตอนที่ 295+296 อภิรมย์

หลังจากเหน็ดเหนื่อยตลอดทั้งคืน เจียงเหยายังคงมีแรงอยู่ ไม้แม้แต่จะรู้สึกเหนื่อยหลังจากได้ออกแรงทั้งหมดไป

เมื่อเห็นการแสดงออกที่น่าประหลาดใจของลู่ชิงสี นั่นล่ะ สิ่งที่เธอต้องการเห็น

ด้วยค่าความแข็งแกร่งทางการภาพในปัจจุบันของเธอ เขารึจะเป็นคู่แข่งของเธอได้

หลังจากอาบน้ำ เธอออกมาดูลู่ชิงสี เห็นเขานอกอยู่บนเตียงตัวแข็งทื่อ เธอตบไหล่เขาแล้วแซวเล่น “สหาย คุณเริ่มอ่อนแอลงแล้วนะ”

ขณะยกผ้าปูที่นอนขึ้น เธอตรวจดูสภาพบาดแผลของเขา และรู้สึกดีขึ้นมาก หลังจากที่แน่ใจว่ามันหายดีแล้ว

ลู่ชิงสีไมได้สวมเสื้อผ้าหลังจากเพิ่งผ่านการต่อสู้หนักกับเธอ เขานอนนิ่งมองภรรยาของเขา

น้อยกว่าครึ่งเดือน แต่มีบางอย่างไม่ถูกต้อง

เขาต้องการเห็นเจียงเหยายอมรับความพ่ายแพ้จากการโจมตีไม่หยุดยั้งของเขา ขอความเมตตาหลังจากผ่านคืนที่สร้างความสนิทสนมระหว่างพวกเขาในครั้งนี้

ถึงแม้จะผ่านไปสักร้อยปี เขาก็ไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นเจียงเหยาไม่สะทกสะท้านกับการกระทำทั้งหมดนี้ แม้กระทั่งเธอสามารถลุกขึ้นไปอาบน้ำและกลับมาตรวจดูบาดแผลของเขาได้อีก

หากไม่ใช่เพราการฝึกที่เข้มงวดและภารกิจที่ยากที่สุดที่เขาเพิ่งผ่านมา เขาคงไม่สงสัยในความแข็งแกร่งทางร่างกายของตนเอง

ในฐานะที่เป็นผู้ชาย เขาไม่สามารถทนต่อร่างกายที่อ่อนแอกว่าภรรยาของเขาได้ ตอนนั้นเองทีเขาตัดสินใจที่ผลักดันตัวเองให้มากขึ้นและฝึกฝนอย่างจริงจังหลังจากผ่านวันหยุดวันชาติ

เจียงเหยาไม่รู้ว่ความแข็งแกร่งพิเศษของเธอจะทำให้ลู่ชิงสีเสียขวัญไปอย่างมาก หลังจากที่เธอกลับไปแล้ว เขาได้ออกแบบตารางฝึกที่เข้มงวดมากสำหรับกองของเขา ตรวจสอบให้แน่ใจว่าทหารที่เขาฝึกนั้นแข็งแกร่งและเป็นศัตรูที่น่าเกรงขาม

แสดงแดดที่แผดเผามาจากช่องหน้าต่าง ปลุกให้เจียงเหยาตื่น

เธอกระพริบตาและลืมตาขึ้น เห็นหน้าอกของลู่ชิงสีมีรอยขีดแดงอยู่หลายจุด เธอคงเป็นคนมอบรอยเหล่านั้นให้กับเขาในระหว่างที่เริงรักกันเมื่อคืนนี้

การเคลื่อนไหวเล็กน้อยจากเจียงเหยา ปลุกลู่ชิงสีให้ตื่นขึ้นในทันที สายตาของเขาเฉียบคมราวกับเสือกำลังมองหาเหยื่อของมัน

ตั้งแต่เข้ากรม เขาก็เคยชินกับการนอนเพียงลำพัง เพราะการมาถึงของเจียงเหยา ทำให้เขาต้องชินกับความปกติใหม่นี้

“ยังเช้าอยู่เลย นอนอีกหน่อยสิ ผมจะออกไปฝึกในตอนเช้า หลังจากนั้นจะเอาอาหารเช้าจากโรงอาหารมาให้คุณ กินข้าวเช้าเสร็จ เราจะออกไปกัน” ลู่ชิงสีเปลี่ยนชุดของเขา เขาจุ๊บที่ริมฝีปากของเจียงเหยาและเดินเข้าไปในห้องน้ำ

หลังจากศึกหนักเมื่อคืน เขาไม่กล้าที่จะละเลยการฝึกร่างกายอีกต่อไป

โจวจุนหมินและคนอื่น ๆ อีกสองสามคนรู้ว่าวันนี้ลู่ชิงลาไปงานแต่งที่เมืองจินโด ตั้งแต่เจียงเหยามาถึงเมื่อวาน พวกเขาคิดว่าหัวหน้าของตนต้องงดการฝึกในเช้าวันนี้ ไม่มีใครคาดคิดว่าจะพบเขาที่นั่นเร็วกว่าคนอื่นเสียอีก

__

“จ่าลู่ มาเช้าจังนะครับ แล้วภรรยาของจ่าล่ะ อยู่ที่บ้านคนเดียวเหรอครับ?” โจวจุนหมินวิ่งไปหาผู้พันหลิน หลังจากที่ทักทายกับลู่ชิงสี พยายามจะหลีกเลี่ยงจากเขา

ลู่ชิงสีกำลังอารมณ์ดีและไม่ใจโจวจุนหมิน เขาเดินไปหาผู้พันหลินและพูดว่า “ผู้พันครับ ผมคิดว่าต้องเพิ่มการฝึกที่ยากขึ้นอีกหน่อย อากาศก็เป็นใจด้วย ผมขอเสนอให้พวกเราวางแผนการฝึกโดยคำนึงถึงการปฏิบัติหน้าที่ในถิ่นทุรกันดารครับ”

“เยี่ยมมาก ส่งแผนการฝึกมาให้ฉันสิ” ผู้พันหลินยินดีสำหรับคำแนะนำของลู่ชิงสี เขาชอบอีกฝ่ายที่ชายหนุ่มมีความคิดถึงกองทัพ และต้องการให้ทหารฝึกฝนตกเองให้มากขึ้น

ลู่ชิงสียืนอยู่ที่นั่นเพื่อพูดคุยกับผู้พันหลิน เกี่ยวกับแผนการฝึกซ้อมของเขา อีกสักพักก่อนจะได้ไปฝึกในตอนเช้า

หลังจากนั้นเขาก็ไปรับอาหารเช้า เมื่อเดินผ่านประตู เขาเห็นเจียงเหยาแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ยืดเหยียดตัวอยู่ที่ระเบียง

“ล้างมือแล้วมากินข้าว” ลู่ชิงสีเรียกเธอ พร้อมกับวางช้อนส้อมที่ยืมมาวางไว้บนโต๊ะ เขาเตรียมอาหารที่เขานำกลับมาไว้บนโต๊ะ

เมื่อเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น เจียงเหยาได้กลิ่นหอมของน้ำเต้าหู้ที่ลู่ชิงสีนำกลับมาด้วย

“ทำไมไม่นอนต่ออีกหน่อยล่ะ” เมื่อมองไปที่เจียงเหยา ลู่ชิงสีค่อนข้างมั่นใจว่าเธอตื่นมาได้ระยะหนึ่งแล้ว

“ทันทีที่คุณออกห้องไป โจวเหวยฉีก็โทรมาน่ะสิ” เจียงเหยาชี้ไปที่โทรศัพท์มือถือของลู่ชิงสีที่วางอยู่บนโต๊ะและอธิบาย “เขาอยากรู้ว่าเราจะมาถึงเมืองจินโดกี่โมง ตอนนี้เขาเองก็อยู่ที่เมืองจิน เขาต้องการติดรถเราออกไปด้วย”

โจวเหวยฉีโทรเข้ามาหลังจากที่ลู่ชิงสีออกจากห้องไป หลังจากรับสาย เจียงเหยาไม่คิดที่จะกลับไปนอนต่อ

ลู่ชิงสีพยักหน้าและคิดกับตัวเองว่า ‘ครั้งหน้าฉันควรจะคุยกับโจวเหวยฉีให้ดีกว่านี้ เขากล้าดียังไงมาปลุกเจียงเหยาให้ตื่นด้วยการโทรมาผิดเวลาอย่างนี้’

ลู่ชิงสีทานข้าวก่อนที่จะกลับมาที่นี่แล้ว เขาหยิบชุดสะอาดเดินไปที่ห้องน้ำ

หลังจากการฝึกอย่างหนักเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงครึ่ง เขาก็ไม่สามารถหยุดเหงื่อที่ไหลออกมาจนท่วมตัวได้เลย แม้ว่าอากาศจะหนาวเย็นถึงเพียงนี้

ห้องแบบสองห้องนอน หนึ่งห้องน้ำ ไม่ได้กว้างมากจนเกินไป แม้แต่ตอนที่เขาอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ เขายังสามารถได้ยินเสียงเจียงเหยาตอนทานข้าวเช้าได้อย่างชัดเจน

เขารู้สึกแปลก ๆ แต่ก็ยินดี

ทั้งบ้านรู้สึกมีชีวิตชีวา แม้จะเงียบ ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณเจียงเหยา

เขาเดินออกมาจากห้องน้ำก็ได้ยินเสียงเคาะประตู หลังจากแต่งตัวเสร็จแล้ว เขาเดินออกมาจากห้องนอนเห็นคนอีกสองคนยืนอยู่ในห้องนั่งเล่น

นางเกอจับมือเกอเวินเวินยืนอยู่กลางห้องนั่งเล่น ดูเหมือนว่าเธอกำลังวางแผนจะออกไปข้างนอก เพราะเห็นมีกระเป๋าเป้าสะพายหลังติดตัวมาด้วย

“คุณนายเกอ มีอะไรหรือเปล่าครับ” ลู่ชิงสีเห็นสีหน้าของเจียงเหยามืดลง เขาคิดว่าคุณนายเกอคงมาพูดจาไร้สาระกับเธออีกแล้ว

“คุณนายเกอบอกว่าเธอจะไปหาจ่าเกอที่โรงพยาบาลคะ เธออยากจะขอให้ฉันช่วยดูแลเกอเวินเวินสักสองสามวัน” เจียงเหยารู้สึกได้ถึงความโกรธที่กำลังเดือดดาลในตัวเธอ เธอกล่าวอย่างชัดเจนเมื่อวานนี้ว่าเธอกำลังจะไปเมืองจินโดกับลู่ชิงสี เพื่อไปร่วมงานแต่งงาน แต่นางเกอก็ยังพาเกอเวินเวินมาหาเธอด้วยความประหลาดใจ โดยยังขอให้เธอช่วยดูแลเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ นี่อีก