บทที่ 35: มังกร

บทที่ 35: มังกร

"ออร่านี้ อาจเป็นมังกรหรือเปล่า? แมวจะมีออร่าของมังกรได้อย่างไร? และความกดดันของออร่านี้ระดับของมังกรต้องไม่ต่ํา!"

ใบหน้าของไทฮู เคร่งขรึมและเขารู้สึกเหลือเชื่อมากขึ้นเกี่ยวกับแมวตัวนี้

เหตุผลที่เขารู้สึกว่าเป็นมังกรเพราะเพื่อนของพ่อของเขามีอสูรอัญเชิญที่เหมือนมังกรและอสูรตัวนั้นครอบครองพลังของมังกร

เขารู้ว่าเมื่อมังกรเผชิญหน้ากับศัตรูตราบใดที่มันปล่อยออร่าของมันอาจทําให้ศัตรูกลัวจนตัวสั่น

หากเป็นงูหรืออสูรที่มีสายเลือดมังกรระดับต่ำกว่าแม้ว่าจะอยู่ไกลมันก็จะได้รับผลกระทบจากออร่าของมังกรนี้

นี่อธิบายได้ว่าทําไมวังจุนถึงรีบหนีไปอย่างรวดเร็ว วังจุนคงคิดว่าคนระดับบนปรากฏตัวจึงทําให้เขากลัว

"ไม่ใช่แค่ออร่าของมังกร แล้วสิ่งที่ทำให้ร่างใหญ่ขึ้นได้ถึงขนาดนี้คืออะไร? อสูรตัวนี้ผิดปกติเกินไป"

เมื่อมองไปที่แมวสีขาวสูงเหมือนหอนาฬิกาในสวนหลังร้าน มองไปที่ดวงตาสีฟ้าของแมว ไทฮูค่อยๆถอยออกไป

แม้ว่าเขาจะได้รับอิทธิพลจาก ออร่ามังกร เพียงเล็กน้อย แต่เมื่อเผชิญกับแมวแปลก ๆ เขาไม่กล้าที่จะกระตุ้นมันเพื่อไม่ให้เกิดปัญหาที่ไม่จําเป็น

ดังนั้นเขาจึงค่อยๆถอยไปที่ประตูร้านและเลือกที่จะยืนดูอย่างเงียบ ๆ

และในเวลานี้แมวตัวใหญ่ในสวนหลังร้านก็หดตัวลงและกลับกลายเป็นแมวสีขาวตัวเล็ก ๆเช่นเดิม

แมวสีขาวตัวนี้มีขนาดใหญ่กว่าเดิมเล็กน้อยและยังดูไร้เดียงสาน่าเอ็นดูมาก

หากไม่มีใครเห็นแมวก่อนหน้านี้คงไม่มีใครจะเชื่อมโยงแมวตัวนี้กับ แมวยักษ์ก่อนหน้านี้

วู้ป!

ร่างของแมวเปิดปีกและกระพริบมาถึงหน้าไทฮู ในทันทีลอยอยู่ในอากาศจ้องมองที่ ไทฮู

ฉากนี้ทําให้ไทฮูตื่นตระหนก เขากลัวมากจนเขาไม่กล้าขยับตัว

วึ้ม!

แสงสีขาวบนอุ้งเท้าของแมวหลั่งออร่าอุ่น ๆ

จากนั้นแสงก็ตกลงมาบนไทฮูและงูสายฟ้า เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของพวกเขา

สิ่งนี้ทําให้ไทฮู ตะลึงเล็กน้อยและพูดด้วยความขอบคุณทันทีว่า"ขอบคุณ!"

อย่างไรก็ตามแมวไม่สนใจไทฮู รักษาเสร็จก็บินกลับไปที่สนามหลังร้าน ลงจอดบนไหล่ของฉินหยู และหรี่ตา

แม้ว่าไทฮูจะถูกเพิกเฉย แต่เขาก็ไม่ได้บ่น แต่รู้สึกขอบคุณแมวมาก ท้ายที่สุดอีกฝ่ายก็รักษาอาการบาดเจ็บให้เขา

"แน่นอน, การกระทําที่ดีจะได้รับรางวัล. ฉันพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อสกัดกั้นวังจุนเพื่อช่วยฉินหยูและใครจะไปคิดว่าฉันจะได้รับการรักษาจากแมว?

และในอนาคตเมื่อแมวตัวนี้โตขึ้นมันจะกลายเป็นอสูรที่ทรงพลังมากๆ ด้วยมันเมืองนี้จะปลอดภัยยิ่งขึ้น "

ไทฮูรู้สึกมีความสุขมาก ในโลกที่อันตรายนี้สัตว์กลายพันธุ์เป็นปัญหาใหญ่สําหรับมนุษย์เสมอ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะบอกว่าสัตว์กลายพันธุ์จะไม่โจมตีเมืองมนุษย์ในวันหนึ่ง

เหมือนกับเมืองริมทะเลพวกเขามักจะถูกโจมตีโดยสัตว์กลายพันธ์ทางทะเลและหลายคนตายทุกปี

หากอสูรอัญเชิญที่ทรงพลังปรากฏตัวในเมืองแบล็คร็อคมันจะเป็นสิ่งที่ดีสําหรับทั้งเมืองดังนั้น เขาจึงแอบสาบานว่าจะปกป้องแมวตัวนี้ในอนาคต

ที่สวนหลังร้าน

ในซากปรักหักพังของหอพักที่พังทลายอย่างสมบูรณ์

ฉินหยูมองแมวบนไหล่ของเธอทั้งประหลาดใจและอยากรู้อยากเห็น เธอไม่เข้าใจว่าทําไมอสูรอัญเชิญของเธอถึงแข็งแกร่งขึ้นในทันที

ต้องรู้ว่าสิงโตที่เพิ่งบุกเข้ามาเมื่อกี้นี้ไม่ใช่อสูรอัญเชิญธรรมดา แต่อสูรอัญเชิญที่แข็งแกร่งเช่นนั้นกลับถูกตบด้วยอุ้งเท้าของแมวของเธอเอง

มันกลัวมากจนต้องวิ่งหนีหางจุกตูด

แต่เมื่อมองไปที่หอพักที่พังทลายฉินหยูก็ตื่นตระหนก เธอรู้สึกว่าจะต้องมีปัญหาใหญ่

ในตอนนี้

พี่ฉีรีบกลับมาพร้อมกับใบหน้าที่มืดมน แต่แทนที่จะตําหนิฉินหยูเธอก็หันหลังกลับทันทีและเดินออกไปข้างนอกถามเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น

ก่อนออกเดินทางเธอตะโกนอย่างโกรธเคือง "กล้ามาที่ร้านของฉันคนนี้ ฉันจะต้องถลกหนังสิงโตตัวนั้น!"

หลังจากพี่ฉีพูดจบเธอก็เดินออกไปตรงไปยังคฤหาสน์ของเจ้าเมือง

ฉินหยูไม่รู้ว่าชะตากรรมของสิงโตจะเป็นอย่างไร หลังจากที่เธอและเสี่ยวเหม่ย กลับบ้านพวกเธอรวมตัวกันรอบลูกแมวทันทีเพื่อดู

"พี่หลี่ซวน พี่เป็นอสูรอัญเชิญแบบไหนกัน? ทําไมพี่มีพลังมาก?" ฉินหยูถามอย่างอยากรู้อยากเห็น

เหมียว!

หลี่ซวนร้องเบา ๆ ขี้เกียจเกินกว่าจะอธิบายดังนั้นเขาจึงพบมุมหนึ่งและเข้านอน

ทัศนคติแบบนี้ทําให้สองสาวหมดหนทางและพวกเธอสามารถเลือกที่จะยอมแพ้ได้เท่านั้น

ตรงหัวมุม

หลี่ซวนนอนอย่างเกียจคร้านตรวจสอบแผงข้อมูลของเขาอย่างเงียบ ๆ

ดิง!

ชื่อ: หลี่ซวน

ชนิด: แมวน้ำแข็ง [อสูรธรรมดา]

จิตวิญญาณ: เหล็กดํา

เจ้านาย: ฉินหยู

ความสามารถ: การทําลายตัวเอง, การรักษาระดับกลาง, ลูกไฟระดับกลาง, มุมมองของพระเจ้าขั้นสูง, ปีกลม, การแปลงร่าง, มังกรระดับกลาง, ยักษ์ระดับกลาง, แช่แข็ง

......

เมื่อมองไปที่ความสามารถต่าง ๆ ของเขาหลี่ซวนรู้สึกว่าเขาแข็งแกร่งขึ้นและแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ

แต่การส่งเสริมจิตวิญญาณยังช้าเกินไป จิตวิญญาณไม่ได้เลื่อนตําแหน่งมานานแล้ว มันทำให้เขากังวลมากโดยเฉพาะสิงโตที่ปรากฏในวันนี้ยิ่งทําให้เขารู้สึกเป็นเรื่องเร่งด่วน

ความแข็งแกร่งของเขาเองไม่เพียงพอที่จะเอาชนะฝ่ายตรงข้าม ถ้าไม่ใช่เพราะออร่ามังกรและการขยายร่างอย่างฉับพลันของเขาและตบฝ่ายตรงข้ามอย่างรวดเร็วจนกระเด็นไปทำให้ฝ่ายตรงข้ามเกิดความสับสนจนหนีไป

บางทีอีกฝ่ายอาจฆ่าเขาได้ แม้ว่าเขาจะสามารถฟื้นคืนชีพได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด แต่ฉินหยูไม่สามารถฟื้นคืนชีพได้และเธอเป็นคนพิเศษมาก

"ฉันต้องพัฒนาความแข็งแกร่งของฉันโดยเร็วที่สุด แต่จิตวิญญาณของฉันอ่อนแอเกินกว่าที่จะรองรับสกิลได้มากกว่านี้ ดังนั้นฉันต้องพัฒนาจิตวิญญาณของตัวเองก่อนเท่านั้น

เพื่อเพิ่มความแข็งแรงของจิตวิญญาณอย่างรวดเร็วนอกเหนือจากสมบัติวิญญาณแล้วยังมีอีกวิธีหนึ่งนั่นคือการทําสัญญากับผู้อัญเชิญคนที่สอง

แม้ว่าสิ่งนี้อาจจะมีปัญหาถ้าผู้อัญเชิญต้องการเรียกตัวเขาในเวลาเดียวกัน แต่เขาก็ต้องทำเพื่อให้แข็งแกร่งขึ้นอย่างรวดเร็ว"

ดวงตาของหลี่ซวนเริ่มจริงจังและเขาก็พร้อมที่จะลงนามสัญญาที่สอง

ซึ่งแตกต่างจากอสูรอัญเชิญตัวอื่น ๆ คนอื่น ๆ สามารถลงนามได้เพียงหนึ่งเจ้านาย แต่เขาสามารถลงนามได้สองเจ้านายเพื่อเพลิดเพลินไปกับพลังจิตวิญาณของทั้งสองเจ้านาย

"ฉินหยูเป็นคนพิเศษ ตัวเลือกแรกต้องเป็นฉินหยู สําหรับผู้อัญเชิญคนอื่น ๆ ต้องปล่อยให้ชะตากรรมกำหนดเองเท่านั้น"

หลี่ซวนยืนขึ้นอย่างช้าๆหันไปมองฉินหยูและสื่อสารผ่านโทรจิต

"ฉินหยู ฉันจะกลับไปแล้ว อย่าเรียกหาฉันถ้าคุณไม่มีอะไร ยกเว้นในกรณีที่มีอันตราย"

"เอ๊ะ? กลับไป?" ฉินหยูถามด้วยความไม่เต็มใจบนใบหน้าของเธอ

"ฉันมีบางอย่างต้องทํา หากคุณตกอยู่ในอันตรายคุณต้องเรียกฉันโดยเร็วที่สุดและอย่าลืมปรับปรุงความแข็งแกร่งของคุณ!"

หลังจากหลี่ซวนพูดจบอาเรย์วงกลมอัญเชิญก็ปรากฏขึ้นใต้เท้าของเขาและหายไปในทันที

มีเพียงฉินหยูยืนอยู่ตรงนั้นเธอเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ

โชคดีที่มีซ่งเสี่ยวเหม่ยปลอบโยนเธอ

โลกอสูรอัญเชิญ

หลี่ซวนปรากฏตัวและเปิดปีกลมเริ่มเดินบินเตร่บนท้องฟ้าเพื่อมองหาอาเรย์อัญเชิญ

คราวนี้เขาไม่มีข้อกําหนดใด ๆ สําหรับอาเรย์อัญเชิญ ดังนั้นหลังจากค้นหาเพียงสองวันเขาก็เจอ

โดยไม่ลังเลหลี่ซวนก็บินลงไปในอาเรย์สีขาวและเลือกลงนามสัญญาโดยตรง

【ดิง! ทําสัญญากับเจ้านายคนที่สองสําเร็จ! คุณสามารถสละสัญญาโดยการฆ่าตัวตายและกลับไปยังโลกอสูรอัญเชิญ 】

หลังจากเสียงกล หลี่ซวนก็หายไป

ในโลกที่ไม่รู้จักวิลโลว์วิลเลจเหนือจัตุรัสกลาง

เด็กเล็กหลายคนยืนอย่างกระวนกระวายใจในใจกลางทุ่งนาดําเนินพิธีอัญเชิญด้วยพลังทั้งหมดของพวกเขา

พวกเขายังเด็กมากและการบังคับให้พวกเขาอัญเชิญจะทําให้เกิดความเสียหายต่อพวกเขา

แต่พวกเขาไม่สนใจความเสียหายต่อตัวเองเพราะหมาป่าดําหลายพันตัวล้อมรอบหมู่บ้านของพวกเขาและโจมตีอย่างบ้าคลั่ง

พ่อแม่และสมาชิกในครอบครัวของพวกเขากําลังต่อสู้ กับหมาป่าดําเหล่านั้นและพวกเขายังได้ยินเสียงกรีดร้องของญาติๆของพวกเขาเป็นครั้งคราว

เสียงกรีดร้องเหล่านั้นเหมือนตะปูที่ตอกที่กลางอกของพวกเขาอย่างรุนแรง หลังจากได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเด็กก็หน้าซีดและพยายามไม่ร้องไห้แต่น้ำตาก็ยังคงไหลไม่หยุด

"ไม่เอาน่า เด็กๆ สัญญาต้องสําเร็จ ตราบใดที่มีอสูรอัญเชิญหมู่บ้านของเราจะมีโอกาสรอดชีวิตและครอบครัวจะอยู่รอด มาเร็ว!"

ตรงกลางของทุ่งนาหัวหน้าหมู่บ้านผมขาวกําลังพิงไม้เท้าพูดอย่างกระวนกระวายมองไปที่ประตูหมู่บ้านเป็นครั้งคราว

ที่นั่นกลิ่นเลือดที่แรงกําลังลอยอบอวลไปทั่วและเสียงกรีดร้องก็ดังขึ้นเรื่อยๆ

ผลั๊ก!

เสียงนี้ดังขึ้นประตูที่ทางเข้าหมู่บ้านก็พังทลาย

เมื่อเห็นฉากนี้หัวหน้าหมู่บ้านตาดำของเขาก็หดลงทันทีและพูดด้วยความสิ้นหวัง "มันจบแล้วทุกอย่างจบลงแล้ว!"

การใช้คำบางทีอาจมีแปลกๆต้องขอโทษด้วยนะครับกำลังพยายามปรับหาอันที่ลงตัวที่สุดอยู่ครับ