บทที่ 34: เสียวสันหลัง

บทที่ 34: เสียวสันหลัง

"เกิดอะไรขึ้น? ทําไมฉันถึงรู้สึกแบบนี้? คนระดับบน?" การแสดงออกของวังจุนเปลี่ยนไปเล็กน้อย

เขามั่นใจว่าคนระดับบนไม่น่าจะมาสนใจปลาตัวเล็กตัวน้อยอย่างเขา ดังนั้นเขาจึงกล้าทำอะไรที่บ้าๆ

แต่ลมหายใจแปลก ๆ นี้คืออะไร? ความรู้สึกที่ท่วมท้นนี้มาจากไหน? สิ่งนี้ทําให้วังจุนรู้สึกไม่สบายใจมากเขากลัวว่าจะมีคนระดับบนมา

เมื่อคิดได้อย่างนี้หวังจุนก็ละทิ้งความเย่อหยิ่งก่อนหน้านี้ของเขาทันทีและมองไปทางที่สิงโตของเขาไปอย่างระมัดระวัง

ในไม่ช้า

เขาก็เห็นสิงโตตัวสั่นวิ่งเข้าหาเขา

และที่ปากสิงโตก็มีเลือดหยดเรื่อยๆ ดูแล้วน่าจะได้รับบาดเจ็บ

ที่หางของสิงโตงูหินที่เคยดุร้าย ก็หดตัวเข้าหว่างขาของสิงโตกลัวจนไม่กล้าแม้แต่จะกระดุดกระดิก

พอเห็นอย่างนั้นทําให้หวังจุนตกใจอีกครั้งและรู้สึกมากขึ้นเรื่อยๆว่าน่าจะเป็น คนระดับบนลงมา

เพราะงูหินนั้นดุร้ายโดยเนื้อแท้จึงไม่กลัวคนที่แข็งแกร่งกว่าแม้ว่าจะพบคนระดับบรอนซ์งูหินก็จะไม่กลัวเช่นนี้

แต่ตอนนี้

เมื่อมองไปงูหินที่สั่นกลัวในที่สุดวังจุนก็ตระหนักว่าคราวนี้เขาอาจเตะเข้ากับแผ่นเหล็ก

"หนี! ฉันต้องออกจากที่นี่โดยเร็วที่สุดมิฉะนั้นจะมีปัญหาใหญ่"

วังจุนเป็นคนเด็ดขาดมาก หลังจากวิเคราะห์สถานการณ์เขาหันหลังหนีทันทีโดยไม่ลังเล

วังจุนหนีไปที่ประตูเมืองและหนีผ่านประตูเมืองได้อย่างรวดเร็ว

มีเพียงไทฮูที่งงๆเท่านั้นที่ถูกทิ้งไว้ที่นี้จ้องมองอย่างช็อคๆกับเรื่องทั้งหมดนี้

"เกิดบ้าอะไรขึ้น?"

ไทฮูค่อนข้างงงเล็กน้อยเขาไม่รู้สึกถึงอะไรเลยเขาแค่ได้ยินเสียงดังและจากนั้นเขาก็เห็นสิงโตวิ่งมาพร้อมเลือดกบปาก

แล้วสิงโตและวังจุนก็หนีไปพร้อมกัน ฉากนี้ทําให้ เขางงงวยและไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

แต่เสียงดังต้องเกิดอะไรขึ้นบางอย่างดังนั้นเขาจึงอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

แม้จะสับสน เขาก็พยายามลุกขึ้นยืนวางมือบนซี่โครงของเขาและพึ่งพาพลังงานจิตวิญญาณของเขาเพื่อจัดซี่โครงสองสามซี่ให้เข้าที่

ในเวลาเดียวกันเขาเชื่อมต่อแขนซ้ายที่ได้รับบาดเจ็บอย่างระมัดระวังและปลุกงูสายฟ้าที่เป็นลมขึ้นมา

"ฉันต้องไปและดูว่าเกิดอะไรขึ้น หากเป็นคนระดับบนฉันต้องดู มันหายากสําหรับคนระดับนั้นที่จะลงมือเอง"

ไทฮูหายใจเข้าลึก ๆ อดทนต่อความเจ็บปวดในร่างกายของเขาและเดินไปตามซอยทีละก้าว หลังจากเดินออกมาไกลเขาค่อยๆเห็นร้านขายยา

ในระยะไกลเขาเห็นเด็กฝึกงานหลายคนยืนอยู่หน้าร้านขายยามองไปที่ร้านด้วยความกลัว

ฉากดังกล่าวทําให้ ไทฮู อยากรู้อยากเห็นมากขึ้นเรื่อย ๆ และเขาก็เดินเข้าใกล้อย่างช้า ๆ จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงของการพูดคุย

"มันทําให้ฉันกลัวแทบตาย มันน่ากลัวจริงๆ!"

"ใช่ฉันไม่ได้คาดหวังว่ามันจะเป็นเช่นนี้เลยมันไม่น่าเชื่อ!"

"เราอยู่กับฉินหยูมานานแล้ว และเราก็ไม่รู้ตัวเรื่องนี้ เราโง่จริงๆ"

เด็กฝึกงานพูดคุยกันมองเข้าไปในร้านด้วยความกลัว

"สถานการณ์เป็นยังไงกัน?"

ไทฮู มองไปที่ฉากตรงหน้าค่อนข้างงงเพราะสิ่งที่คนเหล่านี้พูดถึงดูเหมือนจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับฉินหยู แต่สิ่งนี้ค่อนข้างผิดปกติ

ต้องรู้ว่าสิงโตตัวนั้นแข็งแกร่งกว่าตัวเขาเองมากและคนธรรมดาไม่ใช่ฝ่ายตรงข้ามเลย

ไม่ต้องพูดถึงฉินหยูแม้แต่มี 10 ฉินหยูก็ไม่สามารถเอาชนะได้ ซึ่งนี่มันแปลกทำให้เขาคิดไม่ออกว่าทำไมคนอื่นถึงกลัวฉินหยู

ในเวลานี้ไทฮูก็เห็นเม้งเม้งและแอบโบกมือเรียกเม้งเม้ง

ในไม่ช้า

ไทฮูและเม้งเม้งก็เดินไปที่ซอยข้างๆ

"เม้งเม้ง บอกฉันถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้เร็วๆ" ไทฮูรีบถาม

"นี่... นี่..." เม้งเม้งลังเลตะกุกตะกัก

"เป็นอะไรไป? คุณบอกไม่ได้เหรอ" ไทฮูขมวดคิ้ว

"ไม่ใช่ว่าหนูบอกไม่ได้ มันเหลือเชื่อและน่าตกใจเกินไป หนูต้องเรียงคำพูดก่อน" เม้งเม้งรีบตอบ

"โอ้? เกิดอะไรขึ้น? " ไทฮูอยากรู้มากขึ้นเรื่อย ๆ

"ฉินหยูมันทําโดยฉินหยู" เม้งเม้งตอบ

"ฉินหยู? เจาะจงให้มากกว่านี้หน่อย" ไทฮูพูด

"โอเค ตอนที่เรายุ่งอยู่ในร้าน แล้วจู่ๆก็มีสิงโตตัวหนึ่งเข้ามาและรีบวิ่งตรงจากหน้าร้านไปยังหอพักหลังร้าน

ในเวลานั้นมีเพียงฉินหยูและซ่งเสี่ยวเหม่ยเท่านั้นที่อยู่ในหอพักหลังร้าน เห็นได้ชัดว่ามีบางอย่างผิดปกติดังนั้นเราจึงมองเข้าไปข้างใน

และทันใดนั้นเราก็ได้ยินเสียงดังปังขึ้นจากนั้นสิงโตก็กระเด็นออกมานอนคว่ําที่ถนนหน้าร้าน ปากเต็มไปด้วยเลือด

คุณไม่เห็นฉากนั้นในเวลานั้น สิงโตที่กระเด็นออกมาพอลุกขึ้นได้มันก็วิ่งหนีหางจุกตูดไป

แต่นี่ไม่ใช่ประเด็นสําคัญ ประเด็นสําคัญคือหอพักหลังร้านพังยับเยินและเงาที่น่ากลัวปรากฏขึ้นยืนแทนห้องพัก

เท้าของเจ้าของเงาดํามีขนาดใหญ่กว่าคนและมันปล่อยออร่าที่อธิบายไม่ได้

แม้จากระยะไกลอสูรที่เป็นงูทั้งหมดที่สามารถสัมผัสถึงออร่าได้นั้นเป็นอัมพาตด้วยความหวาดกลัวทั้งหมด แม้แต่งูตัวน้อยของเด็กฝึกงานในร้านก็ไม่รอด "

เม้งเม้ง อธิบายสั้น ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้ แต่เพราะมันน่าตกใจเกินไปสิ่งที่เธอพูดไม่ครอบคลุม

"มันกลายเป็นแบบนี้ แล้วทําไมคุณบอกว่ามันเกี่ยวข้องกับฉินหยู" ไทฮูถามพร้อมหน้าบึ้ง

"เพราะเงานี้ไม่มีใครอื่นนอกจากลูกแมวอสูรอัญเชิญของฉินหยู มันขยายตัวใหญ่น่ากลัวมาก เม้งเม้งยังคงอธิบายต่อไป

"ไม่มีทาง" แม้ว่าอสูรอัญเชิญของฉินหยูจะเป็นอสูรอัญเชิญพิเศษและมีความสามารถมากมาย แต่ก็ไม่ควรใหญ่ขนาดนั้นใช่ไหม? ปกติมันตัวเล็กเสมอ"

ไทฮูถามอย่างไม่แน่นอน เพราะเขารู้สึกว่ามันไม่น่าเชื่อเกินไป

"ฉันไม่รู้ว่าทําไมจึงเป็นเช่นนั้น แต่ทั้งหมดเป็นข้อเท็จจริง ทุกคนสามารถเป็นพยานได้ ถ้าลุงไม่เชื่อ ลุงก็ไปดูเองได้"เม้งเม้งตอบ

"โอเค เดี๋ยวจะไปดู"

ไทฮูยังคงไม่ค่อยเชื่อเล็กน้อยและหันหลังออกจากซอยทันทีและเดินไปที่ร้าน แต่เมื่อเขามาถึงประตูของร้านค้างูของเขาไม่ได้ก้าวไปต่อแต่ขดตัวสั่น

"เป็นอะไรไป งูสายฟ้า" ไทฮูถามอย่างเร่งรีบ

ซี่ซี่

งูสายฟ้าร้องและแกว่งหางไปมาอย่างต่อเนื่อง แต่ไม่กล้าก้าวไปข้างหน้า

"คุณหมายถึงคุณกลัว? ฉันจําได้คุณบอกว่าคุณกลัวแมวมาก่อน แต่ทําไม?"

ไทฮูงงงวย แม้ว่าแมวจะเป็นศัตรูตามธรรมชาติกับงู แต่งูสายฟ้าของเขาถึงเหล็กดําขั้นสูง พูดอย่างมีเหตุผลงูไม่ควรกลัวแมวตัวนั้น

ยิ่งกว่านั้นเม้งเม้งยังกล่าวอีกว่าตอนนี้สิ่งมีชีวิตที่มีสายเลือดงูทั้งหมดกลัวซึ่งทําให้เขาคิดถึงหางงูหินของสิงโตและวังจุน

"วังจุนก็ฉีดเลือดงูหิน ดังนั้นเขาควรจะรู้สึกบางอย่างที่ฉันไม่สามารถรู้สึกได้"

ไทฮู มีการคาดเดาที่คลุมเครือและระหว่างคิดในใจเขาค่อยๆเดินเข้าไปในร้านและรู้สึกถึงออร่าที่อธิบายไม่ได้ทันที

"ออร่าแบบนี้ อย่าบอกนะ..."

ไทฮู ตกใจเขารีบมองไปที่ส่วนด้านในสุดของร้านและเห็นดวงตาของแมวสีน้ําเงินคู่หนึ่งทันที

ดวงตาของแมวตัวนี้สวยงามมาก แต่ดวงตาของแมวนั้นใหญ่จนน่าตกใจมากและด้วยบรรยากาศที่แปลกประหลาด ไทฮูจึงรู้สึกหนาวสั่นที่หลังของเขา