ราชาอมตะแห่งกาลเวลาและอวกาศ ตอนที่ 16 การเลื่อนขั้นสู่จิตวิญญาณ
ตอนที่ 16 การเลื่อนขั้นสู่จิตวิญญาณ
ตอนตีห้าของวันรุ่งขึ้น เขาได้นั่งอยู่บนยอดศาลา
“ทันใดนั้นก็อ้าปาก หาว ขึ้นฟ้า”
“อา! …”
เสียงที่ ไป่ หยุนเซียว หาวนั้นได้ยินเสียงออกไปไกลหลายไมล์ แม้กระทั่งนกทั่วทั้งสวนก็ตกใจกลัว แม้แต่ผู้อยู่อาศัยในวิลล่าใกล้เคียง ก็ยังตื่นขึ้นด้วยเสียงหาวของเขา
“ในที่สุด..เราก็บรรลุถึงขั้นเขตแดนพลังวิญญาณ”
แสดงว่าไป๋หลี่หยุนเซียวได้ทำลายจิตวิญญาณและไปถึงอาณาจักรแห่งวิญญาณไดแล้ว
“ตันเถียน จะมีแก๊สที่ท้อง และท้องจะพองโดยอัตโนมัติ จำเป็นต้องผ่านการกรีดร้องเพื่อขับแก๊สออกมา ซึ่งผลที่ตามมา”
หลังจากผ่านไปสิบวินาที ไป๋หลี่หยุนเซียวก็หยุด จากนั้นเขาก็หายใจเข้าครู่หนึ่ง จากนั้นจึงลืมตาขึ้น
แต่ครู่ต่อมา หูของเขาก็ขยับขึ้นลง เพราะเขาได้ยินคนวิ่งมาที่นี่แล้ว ดูเหมือนเป็นผู้เชี่ยวชาญสะด้วย
ไป๋หยุนเซียวรีบกระโดดจากด้านบนของศาลา ลงมายืนอยู่ในศาลาและมองไปรอบ ๆ และเห็นชายชราในชุดออกกำลังกายสีขาวกำลังเดินมาทางนี้ด้วย ฝีเท้าของเขาเบาและเงียบมาก ดูเหมือนไม่รีบเร่ง ที่จริงมันวิ่งเร็วกว่าคนทั่วไป
เมื่อชายชรามาถึงศาลาและมองดู ไป่ หยุนเซียว เขาก็ดูประหลาดใจ
ในเวลานี้ยังมีแสงสีขาวบนขอบฟ้า และทั้งสองฝ่ายก็มองเห็นรูปลักษณ์ของกันและกันได้อย่างชัดเจน
ด้วยเสียงหอนยาวเมื่อครู่นี้ ชายชราคิดว่าอีกฝ่ายน่าจะมีอายุมากแล้ว แต่เขาไม่นึกว่าเขาเป็นเพียงชายหนุ่มอายุสิบเจ็ดหรือสิบแปด ปีเท่านั้น.
ไป๋ หยุนเซียว เหลือบมองอีกฝั่งหนึ่ง และไม่ได้ตั้งใจจะสื่อสารกับอีกฝ่ายแต่กลับเดินออกไปนอกศาลาทันที
“เพื่อนตัวน้อย..ช้าก่อน !” ชายชราพูดอย่างรวดเร็ว
ทันทีที่คำพูดของเขาออกมา เด็กสาวอีกคนในวัยยี่สิบของเธอก็วิ่งไปตามสะพานไม้มาตามทีหลัง
“ท่านปู่ ท่านทำไมท่านมาเร็วจัง? หาคนคนนั้นเจอไหม?”
หญิงสาวที่มีผมเปียและชุดกีฬาสีชมพูดูสวย หน้ารัก มีรูปร่างที่ดี เต็มไปด้วยพลัง และดูเหมือนว่าเธอน่าจะเชี่ยวชาญมวยและกังฟูบ้างด้วย
เมื่อหญิงสาวพูด เธอเหลือบมองไปทาง ไป่ หยุนเซียว แต่เธอกลับเมินเฉย
ชายชรายังคงมองไปที่ ไป่ หลีหยุนเซียว และถามว่า
“พอดีชายแกอย่างข้า ได้ยินเสียงหาว เมื่อสักครู่นี้ พ่อหนุมพอจะรู้บ้างไหมว่าเป็นของใคร”
“ไป๋หยุนเซียว ไม่ต้องการสร้างปัญหา”
ดังนั้นเขาจึงไม่ยอมรับ เขาจึงส่ายหัว
“ไม่....อ่ะ!”
“แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่? ครอบครัวของคุณดูเหมือนจะไม่ได้อาศัยอยู่ที่นี่ใช่ไหม”
เด็กหญิงเงยหน้าขึ้นมองไปที่ ไป่ หยุนเซียว
“ไป่ หลีหยุนเซียว หัวเราะเยาะเย้ย”
“สวนป่าแห่งนี้เป็นที่สาธารณะไม่ใช่หรา”
“คุณเข้ามาได้...ทำไมฉันจะมาไม่ได้”
“ฮี่ฮี่ …”
“คุณควรรู้จักว่าบริเวณนี้ มันเป็นเขตอำนาจทรัพย์สินของสวนป่าของเรา”
“คนนอกไม่มีสิทธ์เข้ามา”
“แล้วไง” ไป๋ หลี่หยุนเซียวถาม
เด็กหญิง ต้องการจะพูดบางอย่างต่อ แต่ชายชราได้ห้ามเธอหยุดพูด
“เพื่อนตัวน้อยคนนี้ อย่าโกรธเลย ขอโทษแทนหลานสาวของฉันพูดจาไม่ดี ได้โปรดอภัยให้ด้วยเถอะนะ!”
“ถ้างันก็ดูแลปากของหลานสาว ของคุณด้วย!”
ไป่ลี่ หยุนเซียว ไม่อยากยุ่งกับเรื่องนี้
ชายชราคร่ำครวญงึมงำๆ แต่จ้องไปที่รอยเท้าของ ไป่ หลีหหยุนเซียว
เด็กหญิงมองชายชรา
“ท่านปู่ ให้ข้าสังสอนสอนเขาเถอะ”
“ชายชราส่ายหัว:”
“ถ้าให้ฉันคิด! คนที่ส่งเสียงยาวตอนนั้นหนห้าจะเป็นเขา!”
"คุณปู่หมายความว่าอย่างไร?"
“หญิงสาวตกใจตัวแข็งค้าง”
“เขาเป็นปรมาจารย์ที่บ้าน และทักษะของเขาอยู่เหนือคุณปู่ได้ยังไง!”
"เป็นไปได้อย่างไร? เขาอายุเท่านี้? ทักษะของเขาจะเหนือกว่าคุณปู่ได้อย่างไร”
!หญิงสาวตกใจ!
ชายชรากล่าวอย่างเคร่งขรึม
“ปู่คิดไม่ผิด เสียงตะโกนยาวๆเมื่อกี่นี้ มีเพียงการควบคุมพลังงานเท่านั้นที่จะสามารถเปล่งเสียงออกไปได้ดังหลายไมค์จนทำให้นกและสัตว์ป่าทั่วทั้งสวนป่าตกใจ!
“ปรมาจารย์ด้านพลังงาน? คุณปู่ไม่ล้อเล่น”
“จะมีปรมาจารย์หนุ่มแห่งพลังงานเช่นนี้ในโลกนี้หรือ” หญิงสาวไม่เชื่อเลย
เนื่องจากเธอมีความเข้าใจในโลกของการปฏิบัติ ผู้เชี่ยวชาญในบ้านบางคนที่ไม่สามารถบรรลุความว่องไว กระฉับกระเฉงได้หลังจากฝึกฝนมาทั้งชีวิต เด็กอายุ 17 ปีหรือชายหนุ่มอายุเท่านี้จะสามารถบรรลุได้อย่างไร?
ชายชราลังเลและพูดว่า “บางทีฉันอาจเข้าใจผิด แต่ถ้าคุณมีโอกาสได้พบกันอีกในอนาคต ลองเลย แล้วเธอจะรู้!”
ไป่ หลีหยุนเซียว ไม่สนใจว่าชายชรากับหลานสาวจะมองตัวเองอย่างไร ตอนนี้มีสายวิญญาณอยู่ในร่างของเขาแล้ว
ซึ่งได้เข้าสู่ขอบเขตวิญญาณแล้ว ในระยะเวลานี้ ไม่มีปัญหาในการป้องกันตัวเองแน่นนอน
หลังจากรับประทานอาหารเช้าแล้ว เขาก็ไปที่ศาลาในสวนสาธารณะอีกครั้ง
“ไม่มีออร่าที่นี่มากนัก และคาดว่าหลังจากกินเข้าไป ออร่าจะหายไป!” ไป่ หลีหยุนเซียว ใช้เทคนิคทางดวงตา เพื่อดูออร่าที่บางเฉียบ!
การนั่งบนหลังเสาศาลา การนั่งหันหน้าไปทางทะเลสาบก็ทำให้พล้อยหลับไป
แต่เพียงไม่กี่นาทีนาที ไป๋ หลี่หยุนเซียวก็ถูกปลุกให้ตื่นจากการทำสมาธิ จ้องมองไปในระยะไกล และเขาพบว่าชายชราและหลานสาวที่เขาพบในตอนเช้ากลับมาที่นี่อีกครั้ง
“ฮี่ฮี่ … เสี่ยวโหย่ว เราเจอกันอีกแล้ว!”
ชายชราหัวเราะเยาะมาแต่ไกล
หญิงสาวขมวดคิ้วและจ้องไปที่ ไป่ หลีหยุนเซียว อย่างดูถูก เธอถึงกับคิดว่าไป๋ หลี่หยุนเซียว จงใจจะฝึกฝนที่นี่เพื่อดึงดูดความสนใจของปู่ของเธอหรือไม่ เพื่อให้ได้ผลประโยชน์ใดๆ
“ไป่ หลีหยุนเซียว พยักหน้า แต่ไม่มีคำพูดหันหลังและจากไป”
