ตอนที่ 49 ไหน ๆ ก็ทำแล้ว

“ตามใจล่ะกัน! ไม่มีใครรอคุณกลับมาหรอกนะ!”

น้ำเสียงแสดงความรำคาญและความผิดหวังอย่างมากของเธอทำให้ลู่ชิงสีหัวเราะคิกคัก ดู ๆ ไปแล้ว เขาคงต้องต่อสู้แย่งชิงวันหยุดกับคนอื่น ๆ ในช่วงวันตรุษจีนเสียแล้ว

ในห้องน้ำ เจียงเหยารู้สึกว่าใบหน้าของเธอร้อนและแดงระเรื่อขึ้น แม้ว่าเธอจะอยู่หลังประตู แต่ก็ยังได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ จากภายนอกห้องน้ำ

หญิงสาวมองใบหน้าแดงก่ำของตนเองในกระจก เธอก้มศีรษะลงและล้างหน้า เพื่อปัดเอาความปั่นป่วนและความรำคาญใจทั้งหมดออกไป ล้างหน้าเสร็จก็เห็นรอยแดงรอบ ๆ คอ เธอยิ้มเมื่อนึกถึงเรื่องที่แม่สามีแนะนำเมื่อเช้า ยุงตัวใหญ่ที่ชื่อว่าลู่ชิงสี หึ!

เจียงเหยาออกจากห้องน้ำแล้ว ลู่ชิงก็เข้าไปอาบน้ำบ้าง เธอสวมชุดนอนที่ลู่ชิงสีช่วยสวมให้เมื่อคืน ชุดนอนกระดุมตัวเดิมที่เธอสวมเอง กระดุมขาด มันถูกยัดไว้ในลิ้นชักตู้เสื้อผ้าอย่างน่าสงสาร

ขณะที่เธอคิดถึงเรื่องนี้ เจียงเหยาก็หยิบชุดนอนออกมา เธอหาเข็มและด้ายเพื่อซ่อมกระดุม ฝีมือปักเย็บของเธอไม่ค่อยดีนัก แต่อย่างงานง่าย ๆ เช่นการเย็บกระดุมก็ไม่ได้ยากเกินความสามารถของเธอ การเย็บปักพวกนี้แม่ของเธอสอนตั้งแต่ที่เธอเรียนชั้นมัธยมต้นแล้ว

ความแตกต่างระหว่างผู้ชายและผู้หญิงไม่ได้สะท้อนให้เห็นเฉพาะในเองของร่างกายเท่านั้น ทว่ายังสะท้อนให้เห็นถึงกิจวัตรประจำอย่างการทำงานบ้านด้วย

เจียงเหยาใช้เวลากว่าครึ่งชั่วโมงในการอาบน้ำ ส่วนลู่ชิงสีใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีในการอาบน้ำ ทันทีที่เขาออกจากห้องน้ำ เขาก็เห็นเจียงเหยากำลังเย็บกระดุมบนชุดนอนของเธอ เขาหยิบเสื้อออกจากกระเป๋าเดินทางอย่างรวดเร็วและโยนไปที่เจียงเหยา

“ทำอะไรของคุณ”

ลู่ชิงสีโยนเสื้ออย่างไม่ตั้งใจ จนเสื้อตัวนั่นตกลงบนศีรษะ ปิดบังการมองเห็นของเธอ

เจียงเหยาโกรธเคือง เธอเหวี่ยงมือของเธอราวกับลูกแมวตาบอด ก่อนจะดึงเสื้อออกจากศีรษะ เธอกำเสื้อไว้ในมือและจ้องไปที่ลู่ชิงสีอย่างฉุนเฉียว

ลู่ชิงสีหดตัวด้วยความตกใจ เขาไมได้ตั้งใจทำแบบนั้น แต่ภายในใจก็แอบคิดว่าเธอน่ารักเป็นพิเศษตอนที่เธอโกรธและพยายามดึงเสื้อออกจากศีรษะ

“ก็เห็นคุณเย็บกระดุมอยู่ เลยอยากขอให้คุณช่วยซ่อมกระดุมสองเม็ดแรกให้หน่อย มันหลวมน่ะ” ลู่ชิงสีพูดของร้องเธอ

เจียงเหยาวางชุดนอนของเธอไว้ข้าง ๆ แล้วค่อยพลิกเสื้อของเขาขึ้นมาดู เธอพบว่ากระดุมสามเม้ดแรกห้อยออกแทบจะหลุดเพราะด้ายหลวม เธอคร่ำครวญอย่างแผ่วเบา

“คุณปลดกระดุมของฉันแรงยังไม่พอ นี่กับเสื้อของตัวเองยังจะรุนแรงด้วยเหรอ”

ลู่ชิงสีได้ยินที่เธอคร่ำครวญ ทว่าเขาก็ไม่โต้แย้งอะไรออกมา

เขาเฝ้ามองดูฉากที่เจียงเหยาตั้งใจเย็บกระดุมอย่างจริงจังอยู่เงียบ ๆ รู้สึกว่าเธอมีเสน่ห์เป็นพิเศษ

การซ่อมกระดุมใช้เวลาเพียงไม่กี่นาที หลังจากเสร็จเจียงเหยาพับเสื้อของลู่ชิงสีอย่างเรียบร้อยและยัดใส่ไว้ในกระเป๋าเดินทางของเขา เธอบังเอิญเห็นสิ่งของที่วางอยู่ข้างในกระเป๋า

พวกมันคือดาวห้าแฉกที่เธอใส่ไว้ในโถแก้วในห้องนอนที่บ้านเดิม เธอรู้ว่าเขาคงเอาออกมาจากขวดโหลดนั้น แต่ไม่รู้เลยว่าเขาเอาออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่

เจียงเหยายัดเสื้อใส่ในกระเป๋าของเขาโดยไม่พูดอะไร เธอนั่งลงบนเตียง แกล้งทำเป็นไม่เห็น

“อะนี่” ลู่ชิงสีไม่ได้สังเกตสิ่งที่เธอเห็นในกระเป๋าเดินทางของเขา เขามอบสมุดบัญชีเงินเดือนของเขาวางไว้บนโต๊ะข้างเตียงให้เจียงเหยา

“ไปเรียนมหาวิทยาลัยต้องมีค่าใช้จ่ายเยอะ ใช้เงินในบัญชีนี้ อยากได้อะไรก็ซื้อนะ รหัสผ่านคือเลขหกหลักสุดท้ายของ ID ของคุณ ถ้าเงินไม่พอก็โทรบอกผมล่ะ”