ตอนที่ 48 ชมเกินไป

พ่อและแม่ลู่รู้สึกประหลาดใจอยู่บ้างที่เห็นเจียงเหยาและลู่เสี่ยวเซียวคุยกันอย่างสนุกสนาน

วันนี้เจียงเหยาไม่เพียงแต่พูดมากกว่าปกติ แต่เธอยังดูร่าเริงอีกด้วย แม้ว่าจะร่าเริงไม่เท่าลู่เสี่ยวเซียว แต่ความสุขที่ฉายออกมาบนใบหน้าแสดงให้เห็นว่านั่นคือความสุขจริง ๆ

สองผู้อาวุโสยิ้มให้กับความเปลี่ยนแปลงของเธอ พวกเขาเห็นพ้องกันว่าเด็กผู้หญิงควรสังสรรค์กับเพื่อนฝูง พูดคุยเรื่องราวทั่วไปด้วยกันบ้าง พวกเขายังคิดว่าลูกชายตัดสินใจได้ยอ่างชาญฉลาดที่พาเจียงเหยาไปดูหนังในวันนี้ ดูเหมือนการได้ดูหนังจะทำให้เจียงเหยามีความสุขมาก

หลังงอาหารเย็น ทั้งสองครอบครัวนั่งคุยกันจนถึงสองทุ่ม ลู่ชิงไห่ให้คนขับรถขับรถไปส่งทั้งสี่คนกลับบ้าน

ในขณะที่ลู่อี้ชิงและจ้าวจวนซ่งตรงกลับไปที่บ้านของพวกเขาเอง

....

มาถึงบ้านก็ปาเข้าไป 3 ทุ่มแล้ว แม่ลู่อารมณ์ดี ยิ้มอย่างร่าเริง เมื่อเห็นว่าลู่ชิงสีและเจียงเหยาถือถุงช้อปปิ้งเต็มมือเข้ามาในบ้าน เธอกระตุ้นให้พวกเขาเอาของที่ซื้อออกมาให้ดู

ลู่ชิงสีซื้อของมากมายให้กับเจียงเหยา

นอกจากเสื้อผ้าฤดูร้อนร้อนแล้ว ลู่ชิงสียังซื้อเสื้อผ้าสำหรับฤดูใบไม้ร่วง รองเท้า และกระเป๋าอีกสามใบ ถุงช้อปปิ้งของพวกเขายึดที่นั่งเบาะหลังของรถจนติดขอบ

แม่ลู่หยิบเสื้อผ้าออกมาและมองดูพวกมัน เธอพยักหน้าและชมว่า “ไม่เลวนี่ รสนิยมดีใช้ได้เลย”

แม่ลู่โบกมือเรียกเจียงเหยาให้เข้ามาใกล้ แล้วเทียบเสื้อผ้าเหล่านั้นกับตัวของเธอ เธอยิ้มและพยักหน้าอย่างพอใจ

“เจียงเหยาหน้าตาสวย รูปร่างดี ชุดพวกนี้เข้ากับหนูมากเลย ดูดีกว่านางแบบในนิตยสารอีกนะเนี้ย”

“แม่คะ พอเถอะค่ะ แม่ทำหนูเขินนะ” เจียงเหยาเขินอาย ใบหน้าแดงไปจนถึงใบหู เธอรู้สึกดีใจไม่น้อยกับคำชมที่เกินจริงของแม่ลู่

“คำชมของแม่เกินไปซะที่ไหนกัน” แม่ลู่หัวเราะเมื่อเห็นใบหน้าหญิงสาวแดงก่ำ เธอพับผ้าและช่วยหิ้วไปส่งที่ห้อง

ขณะที่แม่ลู่ช่วยเจียงเหยาจัดเสื้อผ้าที่เพิ่งซื้อมาใหม่ เธอมองไปที่ลู่ชิงสี ที่กำลังจัดกระเป๋าเดินทางของเขา แม่ลู่ถอนหายใจออกมา “พรุ่งนี้ ลูก็กลับไปที่กองทัพแล้วสินะ? ลุงเขาบอกว่าคนขับรถจะขับรถมาส่งลูกไปสนามบินพรุ่งนี้ช่วงเช้านะ เฮ้อ เมื่อไหร่จะได้กลับบ้านอย่างสบาย ๆ อีก คราวนี้ช่วงตรุษจีนก็คงไม่ได้กลับอีกล่ะสิท่า?”

“ผมขอดูก่อนครับ?” ลู่ชิงสีรูดซิปกระเป๋าของเขาแล้ว หันไปมองเจียงเหยา ดูเหมือนเธอจะไม่ได้ฟังการสนทนาของพวกเขา จากนั้นก็หันไปหาแม่และพูดว่า

“ถ้าผมว่าง ผมจะกลับมา ถ้าผมไม่ได้กลับมา พ่อกับแม่ก็เดินทางมาเยี่ยมผมที่กองทัพก็ได้นี่ครับ”

“วันตรุษจีน พวกเราจะเดินทางไกลได้ยังไง” แม่ลู่ส่ายหน้า เธอเหลือบมองเจียงเหยา และบอกให้พวกเขาพักผ่อนก่อนที่ตัวเองจะเดินออกจากห้องไป

เมื่อมองดูแม่ลู่จากไปด้วยความเศร้า เจียงเหยาก็เหลือบมองไปที่ลู่ชิงสีและถอนหายใจ แม่ลู่พูดถูก พวกเขายุ่งเกินกว่าที่จะเดินทางในวันตรุษจีนได้ เพราะต้องคอยอยู่บ้านต้อนรับญาติและแขกที่จะแวะเวียนมาเยี่ยม

ลู่ชิงสีไมได้กลับบ้านในช่วงตรุษจีนมาหลายปีแล้ว แม้ว่าพ่อกับแม่ของเขาจะคุ้นเคยกับเรื่องนี้ แต่เธอก็เห็นความเหงาและความเศร้าบนใบหน้าของพวกท่านทั้งสอง

“วันตรุษจีน ที่กองทัพไม่มีวันหยุดเลยเหรอ?” เจียงเหยาเดินเข้าไปหาลู่ชิงสีและถามเสียงแผ่วเบา

“ก็คุณยุ่งตลอดทั้งปีแล้วนี่ใช่ไหม?”

“หลายคนมักจะขอหยุดช่วงนั้นเพื่อกลับบ้าน เลยต้องมีใครสักคนปฏิบัติหน้าที่แทน” ลู่ชิงสีกล่าว

“ปกติจะมีวันหยุดสองวัน แต่แค่เดินทางไปกลับก็ใช้เวลาไปเท่าไหร่แล้ว”

ลู่ชิงสีเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ “คุณอยากให้ผมกลับบ้านช่วงตรุษจีนเหรอ? ถ้าคุณต้องการ ผมจะ...”

ลู่ชิงสีอยากจะบอกว่าเขาจะพยายามทำให้ดีที่สุด แต่เจียงเหยาไม่ฟังเขาเลย เธอเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำ เมื่อประตูห้องน้ำปิดและล็อค เขาได้ยินเสียงเธอจากดังมาจากในห้องน้ำ