ตอนที่ 919 ไม่ปรากฏชื่อ
เฉียวเมียนเมียนยังคงกังวล เธอคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะโยนโทรศัพท์มือถือทิ้ง กระโดดลงจากเตียง และวิ่งเข้าไปในห้องครัว
เมื่อเธอเข้าไปใกล้ เธอได้กลิ่นควันฉุน
เธอผลักประตูให้เปิดออกทันที และควันสีขาวก็พุ่งเข้ากระทบใบหน้าของเธอ ทำให้ไออย่างควบคุมไมได้
“แค่ก แค่ก แค่ก เหมาเยซื่อคะ ทำอะไรน่ะ”
เฉียวเมียนเมียน ไออย่างหนัก น้ำตาไหล เธอจับจมูกแล้วเป่าควันขาวออกไปขณะที่เธอเดินเข้ามา เมื่อเห็นว่ามีบางอย่างสีดำอยู่ในกระทะ เธอตะลึงและถามพร้อมกับกระตุกที่ริมฝีปากของเธอว่า
“อะไรอยู่ในกระทะคะ?”
“แค่ก”
เหมาเยซื่อสำลักควันเช่นกัน เขาปิดปากและไอ ก่อนจะก้มมองดูก้อนสีดำสองชิ้นที่อยู่ในกระทะและเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดออกมาว่า “สเต็ก”
เฉียวเมียนเมียนถาม “..นี่สเต็กเหรอคะ?”
เธออดไม่ได้ที่จะถามว่า
“แน่ใจเหรอ?”
ชิ้นเนื้อกลม ๆ สองชิ้นสีดำยากจะบอกได้ว่ามันคืออะไร
“อืม”
เหมาเยซื่อรู้สึกว่าสเต็กของเขาล้มเหลวและดูผิดพลาด
“สเต็กพวกนี้... ผมไม่รู้ว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้ ผมก็ทำตามสูตรแล้วนะ มันไม่ควรเป็นแบบนี้สิ”
เฉียวเมียนเมียนพูดไม่ออก
เธออยากจะหัวเราะ แต่ก็อดกลั้นเอาไว้
เธอจำได้ว่าเหมาเยซื่อพูดอย่างมั่นใจว่าทำตามสูตรนั้นไม่อยาก เขาต้องทำได้อย่างแน่นอน
ทว่าตอนนี้.. เสร็จแล้ว แต่แค่ทานไม่ได้ก็เท่านั้นเอง
ดูเหมือนคนที่เฉลียวฉลาดอย่างเขา ก็ไม่ได้รู้ไปเสียทุกอย่าง
เขาสามารถจัดการกับบริษัทที่มีพนักงานนับหมื่นคนได้ดี
แต่ในแง่ของทักษะการทำอาหารแล้ว เห็นได้ชัดว่าเขาไม่มีความสามารถเอาเสียเลย
เฉียวเมียนเมียนไม่แปลกใจเลย ในความคิดของเธอ แค่เขาไม่ทำไฟไหม้ห้องครัว ก็ดีแค่ไหนแล้ว
“เนื้อสเต็กยังเหลืออีกสองชิ้น”
เหมาเยซื่อเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะหยิบเนื้อสองชิ้นในกระทะโยนลงถังขยะ
“ผมจะทำอีกครั้ง ครั้งนี้ผมมีประสบการณ์แล้ว ต้องทำได้ดีแน่นอน”
“ให้ฉันทำเถอะค่ะ”
เฉียวเมียนเมียนถอนหายใจ
“ออกไปรอเถอะ ไม่เกนิ 40 นาที อาหารเย็นก็จะเสร็จแล้วล่ะ”
“ผมบอกไปแล้วนี่ ว่าวันนี้ผมจะเป็นคนทำอาหารเอง”
เหมาเยซื่อขมวดคิ้ว
“เชื่อผมสิ ตอนนี้ผมมีประสบการณ์มากแล้วจริง ๆ รออีกหน่อย ผมจะทำสเต็กให้เสร็จเร็ว ๆ นี้”
“เมื่อกี้ก็แค่พลาดไปน่ะ”
เขาหาข้ออ้างให้กับตัวเองและปฏิเสธที่จะยอมรับว่าทักษะการทำงานของเขาไม่ดีเอาเสียเลย
อะไรที่จะทำให้เขาแพ้ได้
ตราบใดที่เขาต้องการจะทำ ไม่มีอะไรที่เขาทำไม่ได้
เขาไม่เชื่อหรอกว่าจะมี
วันนี้เขาต้องทำอาหารมื้อนี้
เขาต้องการให้เธอรู้ว่าเขาจะทำในสิ่งที่เขาสัญญาไว้ได้อย่างแน่นอน
“ที่รัก ออกไปรอข้างนอกเถอะ”
เหมาเยซื่อหยิบกระทะแล้วล้างในอ่างล้างจาน เขาดูราวกับว่าจะไม่ออกจากห้องครัว จนกว่าสเต็กจะทำสำเร็จ
“อีกครึ่งโมง ไม่สิ อีก 20 นาที ผมจะทำให้เสร็จ”
“กินขนมรอไปก่อน ผมจะรีบทำให้เร็วที่สุด”
เฉียวเมียนเมียนพูดไม่ออก
เธอไม่ต้องการลดความกระตือรือร้นของเขา
แต่เธอกังวลจริง ๆ ว่าเขาจะทำไฟไหม้ห้องครัว เธอคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดอย่างมีเลศนัยว่า
“เหมาเยซื่อคะ ทำไมเราไม่ทำอาหารด้วยกันล่ะคะ”
