350 - ความคุ้นเคย
350 - ความคุ้นเคย
“เมื่อคืนเจ้าฆ่าใครหรือเปล่า”
เมื่อหลี่หงตู้ปรากฏตัวขึ้นที่ริมสระน้ำโดยมองเอี้ยนลี่เฉียงด้วยสายตาที่ไม่เคยปรากฏมาก่อนและจริงจังเป็นอย่างมาก
เอี้ยนลี่เฉียงแทบจะรักษาความนิ่งสงบไว้ไม่อยู่
เขามองหลี่หงตู้อย่างสับสน สงสัยว่าอาจารย์ล้อเล่นกับเขาหรือเปล่า
“ไม่ครับอาจารย์ เมื่อคืนนี้ข้าไม่ได้ฆ่าใครเลย และไม่ได้ต่อสู้กับใครมานานแล้ว!”
“คนสุดท้ายที่เจ้าฆ่าเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ตอนที่เดินทางมาเมืองหลวง ทำไมหรือขอรับ?”
“แปลก มันไม่น่าจะเป็นแบบนี้…” หลี่หงตู้ขมวดคิ้วแล้วกล่าวด้วยความสงสัยว่า
“ทวนของเจ้าแผ่รัศมีไอสังหารออกมา มันจะเกิดขึ้นเฉพาะกับคนที่เคยฆ่าคนมาก่อนเท่านั้น…”
หัวใจของเอี้ยนลี่เฉียงเต้นผิดจังหวะในขณะที่เขากลืนน้ำลาย
“ข้าอยู่ที่คฤหาสน์กวางทั้งวันเมื่อวานนี้ มันจะเป็นไปได้อย่างไร…?”
เอี้ยนลี่เฉียงกำลังพูดทั้งความจริงและโกหก แน่นอนว่าเขาไม่ได้ฆ่าใครในความเป็นจริง อย่างไรก็ตามเขาได้ฆ่าคนจำนวนมากในอาณาจักรสวรรค์
“มันเป็นไปไม่ได้” หลี่หงตู้กล่าวอย่างจริงจัง “เจ้าดูเหมือนข้าเป็นคนโง่หรือเปล่า?”
“เอิ่ม…?”
“ปากที่เคยกินเนื้อ แม้ว่ามันจะไม่อยู่ที่ปากแต่มันก็ต้องอยู่ที่ท้องอย่างแน่นอน
ในทำนองเดียวกันการฆ่าคนก็ไม่มีความแตกต่าง แม้เจ้าจะบอกว่าเจ้าไม่ได้ฆ่าใคร แต่การแสดงออกของเจ้านั้นชัดเจนอย่างยิ่ง รัศมีพลังของเจ้าไม่มีทางหลอกลวงยอดฝีมือได้”
คำพูดของหลี่หงตู้เกือบทำให้เอี้ยนลี่เฉียงต้องคุกเข่าลงกับพื้น
เอี้ยนลี่เฉียงก็สัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของตัวเองเช่นกัน เขารู้สึกว่าเขามีความมั่นใจในการใช้ทวนมากกว่าปกติ มันเป็นเหมือนกับความเชี่ยวชาญที่เพิ่มเข้ามา
ความรู้สึกที่ละเอียดอ่อนนี้เป็นไปไม่ได้ที่จะหลีกเลี่ยงประสาทสัมผัสของยอดฝีมือระดับเทพสงคราม
“พออาจารย์พูดถึงข้าก็จำได้แล้ว เมื่อคืนข้าฝันว่าข้าเป็นทหารที่เดินทางเข้าสู่สนามรบ อาวุธในมือของข้าคือทวนหนึ่งเล่ม และฆ่าคนไปมากมายในความฝัน แม้แต่ตอนตื่นขึ้นมาความรู้สึกก็ยังชัดเจนอย่างยิ่ง…?”
“เอ่อ เจ้าเคยฝันแบบนี้มาก่อนหรือเปล่า” หลี่หงตู้จ้องเอี้ยนลี่เฉียงด้วยความตกใจ
เขาก้มศีรษะลงหลังจากผ่านไปครู่หนึ่งและดูเหมือนกำลังครุ่นคิดอย่างลึกซึ้งในขณะที่เขาลูบเคราของตัวเองแล้วกล่าวว่า
“อืม… ฟังดูเป็นไปได้… แม้ว่าจะดูเกินจริงไปหน่อย…เจ้าฟันแบบนี้บ่อยหรือไม่”
"บ่อย!"
เอี้ยนลี่เฉียงพยักหน้าอย่างจริงจัง สีหน้าของเขาคล้ายกับพยานที่สาบานต่อพระคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ในศาล
“ข้ามีความฝันที่แปลกประหลาดอยู่เสมอ ต่อให้ตื่นขึ้นมาความฝันก็ยังคงชัดอย่างยิ่ง
ทุกคนในหมู่บ้านของข้าถามก็รู้ดีว่าข้าเป็นคนที่ฝันประหลาด…”
ตามที่คาดไว้ ความอยากรู้ของหลี่หงตู้ถูกกระตุ้นทันทีที่เขาได้ยินคำพูดของเอี้ยนลี่เฉียง
“นั่นเป็นความฝันอะไร?”
หลังจากนั้นเอี้ยนลี่เฉียงเล่าถึงเหตุการณ์ที่เขาช่วยชีวิตคนในแคว้นผิงซีในตอนนั้น
สำหรับเอี้ยนลี่เฉียงเรื่องเล่านี้เขาเล่าออกมาบ่อยเกินไปจนแม้แต่เขาก็ยังแทบจะหลงเชื่อตัวเองไปด้วย
หลังจากได้ยินเรื่องนี้หลี่หงตู้ก็จ้องที่เอี้ยนลี่เฉียงด้วยสายตาแปลกๆ เขามองเอี้ยนลี่เฉียงอย่างจริงจังแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า
“ถ้าหากเจ้าฝันแบบนี้อีกต่อไปอย่าเล่าให้ใครฟัง?”
เอี้ยนลี่เฉียงแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก ดูเหมือนว่าเขาจะสามารถเอาตัวรอดไปได้
“รับทราบครับอาจารย์!”
"ดี ฝึกฝนต่อไป…”
"ครับอาจารย์…"
แต่ทันทีที่เขาพูดจบก็มีเสียงตะโกนดังขึ้น
“มิน่าเล่าเจ้าถึงไม่มารบกวนข้าหลายวันแล้ว ที่แท้เจ้าก็ก็รับลูกศิษย์ที่มีพรสวรรค์ขนาดนี้มาได้…”
หลังจากเสียงนั้นจบลง เอี้ยนลี่เฉียงคิดว่าดวงตาของเขากำลังเล่นตลกหลังแน่นอน
เพราะในเวลานี้มีชายชราคนหนึ่งซึ่งมีลักษณะคล้ายกับเทพเซียนยืนอยู่บนกิ่งหลิวขนาดประมาณนิ้วหัวแม่โป้งโดยที่ไม่ทำให้กิ่งหลิวงอแม้แต่น้อย
“คุณแซ่จี้! เจ้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่!”
เมื่อเห็นชายชราสีหน้าของหลี่หงตู้ก็เต็มไปด้วยความวิตกกังวล
แซ่จี้? นี่อาจเป็นคนที่ขันทีกงกงบอกว่าให้เขามากราบเป็นอาจารย์?
“อย่ากังวลไปเลยเฒ่าหลี่ ข้าไม่มีเรื่องกับเจ้า!” ชายชราแซ่จี้พูดจบก็หันมามองเอี้ยนลี่เฉียง
“ขันทีแซ่หลิวไม่ใช่ว่าบอกเจ้ามากราบข้าเป็นอาจารย์อย่างนั้นหรือ เหตุไฉนเจ้าไม่เคยเดินทางไปหาข้า…?”
เอี้ยนลี่เฉียงไม่รู้จะพูดอย่างไรจึงได้แต่เกาศีรษะของตัวเอง
"นับแต่วันนี้เป็นต้นไปเจ้าต้องเรียกข้าว่าอาจารย์และต้องไปฝึกวิชากับข้าทุกวัน!”
ชายชราพยักหน้า จากนั้นประกาศความสัมพันธ์ใหม่ของเขากับเอี้ยนลี่เฉียงโดยไม่คิดจะขอความเห็นจากเอี้ยนลี่เฉียงด้วยซ้ำ
“เจ้าแย่งคนรักของข้าไปแล้ว ตอนนี้เจ้ายังคิดจะแย่งลูกศิษย์ของข้า วันนี้หากข้าไม่ฆ่าเจ้าข้าไม่ขอแซ่หลี่…!”
หลี่หงตู้ตะโกนออกมาด้วยความโกรธแค้นและพุ่งเข้าโจมตีชายชราแซ่จี้อย่างรวดเร็ว
ความเคลื่อนไหวของพวกเขารวดเร็วมากจนเอี้ยนลี่เฉียงไม่สามารถมองเห็นด้วยตาเปล่า
บูม…!
เสียงระเบิดดังสนั่น
เอี้ยนลี่เฉียงยังคงไม่เห็นการเคลื่อนไหวของพวกเขา แต่ต้นสนขนาดใหญ่ที่อยู่ในหุบเขานี้ก็พังทลายลงมากลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
ท่ามกลางเศษบินว่อน ร่างสีขาวค่อยๆลอยขึ้นไปในอากาศราวกับเมฆและตะโกนออกมาว่า
“เจ้าก็รู้ดีว่าอิ๋งน้อยชอบข้า…!” จากนั้นเขาก็พุ่งลงมาจากท้องฟ้าเพื่อโจมตีหลี่หงตู้
บูม…!
เสียงระเบิดดังขึ้นอีกครั้งแม้แต่เอี้ยนลี่เฉียงที่อยู่ห่างไกลนับร้อยวาก็ยังถูกกระแทกล้มลงกับพื้น
“พวกเจ้าจะเลิกทะเลาะกันก็ต่อเมื่อฆ่าตายไปต่อหน้าใช่ไหม?” เสียงถอนหายใจยาวดังมาจากที่ไหนสักแห่ง
ทั้งสองตะโกนคำว่า 'อิ๋งน้อย' ที่แทบไม่ได้ยินจากนั้นพวกเขาก็เคลื่อนที่เข้าหาแหล่งที่มาของเสียงและหายไปจากที่นี่
เอี้ยนลี่เฉียงยืนอยู่บนก้อนหินด้วยความงุนงงและมองดูความยุ่งเหยิงรอบตัวเขา เขารู้สึกเหมือนกับว่าเพิ่งผ่านความฝันมาตื่นหนึ่ง
เอี้ยนลี่เฉียงยืนอยู่บนก้อนหินและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดเขาก็ล้มเลิกความคิดที่จะไล่ตามชายชราทั้งสองไป เอี้ยนลี่เฉียงหยิบทวนกระดูกสันหลังมังกรออกมาแล้วเริ่มฝึกฝนต่อ
