ตอนที่แล้ว350 - ความคุ้นเคย
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไป352 - รวบรวมผู้คน

351 - เรื่องประหลาดใจ


351 - เรื่องประหลาดใจ

เอี้ยนลี่เฉียงไม่รู้ว่าหลี่หงตู้ไปที่ไหน แต่เขาก็เข้าใจแล้วว่าเหตุไฉนสถานที่ที่ด้านหลังของลานยิงธนูถึงกลายเป็นเขตหวงห้าม

เสียงของผู้หญิงที่ชื่ออิ๋งน้อยไม่ได้ฟังดูอายุน้อยเลยจริงๆ แต่เห็นได้ชัดว่าพวกเขาผ่านอะไรกันมามากมายในตอนที่ยังเป็นหนุ่ม

หลังจากที่ฝึกฝนจนถึงเที่ยงในที่สุดเอี้ยนลี่เฉียงก็หมดแรงแล้วนอนแผ่หราอยู่ตรงนั้น

ในขณะที่เขากำลังจะกลับไปหลี่หงตู้ก็กลับมาอีกครั้ง

“อาจารย์…”

เอี้ยนลี่เฉียงกล่าวออกมาเบาๆ

“วันนี้เจ้าฝึกฝนแค่นี้ก็พอ ตามข้ามาข้ามีเรื่องจะพูดกับเจ้า!” หลี่หงตู้มองไปที่เอี้ยนลี่เฉียงและโบกมือให้เขา

เอี้ยนลี่เฉียงโยนทวนกระดูกสันหลังมังกรลงในสระ จากนั้นเขาก็กระโดดข้ามผิวน้ำเพื่อไปหาหลี่หงตู้

ความโกรธรุนแรงบนใบหน้าของหลี่หงตู้เมื่อเช้านี้ได้หายไปนานแล้ว แต่เขาดูหดหู่เล็กน้อยและมีท่าทางสับสน แม้ว่าเขาจะสงบลงแล้วแต่เอี้ยนลี่เฉียงก็รู้ว่าเขารู้สึกเสียใจและพ่ายแพ้

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าความแข็งแกร่งของเจ้าเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในระยะนี้”

“ต้องขอบคุณอาจารย์ที่ชี้แนะ!”

“ดูเหมือนว่าวิชาตัวเบาของเจ้าก็พัฒนาขึ้นไม่น้อยเช่นกัน!” พูดถึงตอนนี้ชายชราก็ถอนหายใจยาวแล้วกล่าวว่า

“ความเร็วในการพัฒนาของเจ้าแม้แต่ข้าก็ไม่อาจเทียบได้!”

“ข้าจะนำตัวเองไปเทียบกับอาจารย์ได้อย่างไร!” เอี้ยนลี่เฉียงตอบอย่างนอบน้อม

“อะแฮ่ม… อะแฮ่ม… ครั้งหน้า… เจ้าไม่ต้องฝึกฝนอยู่ที่นี่แข็งขันนัก…”

เอี้ยนลี่เฉียงตกตะลึง

“อาจารย์ ท่านหมายความว่าอย่างไร? ข้ายังฝึกฝนได้ไม่เท่าไหร่เลย!”

“หลังจากนี้ตอนเช้าเจ้าต้องไปฝึกยิงธนูกับคนแซ่จี้ทุกๆสามวัน แม้ข้าจะไม่อยากยอมรับ แต่เขาก็คือยอดฝีมือด้านการยิงธนูที่เก่งที่สุดในแผ่นดิน!” เมื่อพูดถึงจุดนั้นหลี่หงตู้ละสายตาจากเอี้ยนลี่เฉียงด้วยความอับอาย

“อาจารย์ คราวที่แล้วไม่ใช่ท่านบอกว่า…”

“ข้าบอกให้เจ้าไปเจ้าก็ไป! อย่าถามคำถามโง่ๆ ข้าเป็นอาจารย์ของเจ้าทำไมข้าต้องอธิบายเหตุผลให้เจ้าฟัง” หลี่หงตู้ระเบิดอารมณ์ออกมา

“เจ้ากลับไปได้แล้วตอนนี้ข้าจะนอน…!”

เอี้ยนลี่เฉียงใช้มือข้างหนึ่งลูบคางขณะมองดูเงาที่หายไปของหลี่หงตู้ รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าของเขา แม้ว่าคำพูดของหลี่หงตู้ค่อนข้างแปลกใจ แต่ก็เป็นข่าวดีสำหรับเขา

เอี้ยนลี่เฉียงฝึกฝนการยิงธนูมาด้วยตัวเองเท่านั้น บางทีการได้รับคำแนะนำจากยอดฝีมืออาจทำให้เขาสามารถพัฒนาตัวเองได้รวดเร็วขึ้น

เมื่อคิดได้ดังนี้เอี้ยนลี่เฉียงก็เก็บข้าวของและลงจากเขาไป

บ่ายนี้เป็นวันที่สามซึ่งเขานัดพบกับสวีเอิ้นต้าและคนอื่นๆ ดังนั้นเขาจึงกลับไปที่ตลาดร้อยตระกูลอีกครั้ง

ในฐานะตลาดการจ้างงานของเมืองหลวง ตลาดร้อยตระกูลยังคงมีชีวิตชีวาเช่นเคย เนื่องจากเอี้ยนลี่เฉียงไม่ได้ขี่ม้ามาดังนั้นเขาจึงไม่ตกเป็นเป้าหมายของพวกนายหน้าทำให้เขารออยู่ที่นี่อย่างสงบ

หลังจากนั้นทุกคนก็มาถึงยกเว้นสวีเอิ้นต้า

“หืม? สวีเอิ้นต้าอยู่ที่ไหน” เอี้ยนลี่เฉียงถามออกไปด้วยความสงสัย

ชายหนุ่มมีสีหน้าไม่พอใจ แต่ดูเหมือนพวกเขาลังเลที่จะพูด

"เกิดอะไรขึ้น?" เอี้ยนลี่เฉียงมองไปที่ชายหนุ่มซึ่งน่าจะมีอายุใกล้เคียงกับเขา

“เกิดเรื่องขึ้นกับพี่สวี!” อู๋น้อยกำหมัดแน่น ดูทั้งโกรธและไม่พอใจ

“เมื่อพี่ชายวสวีกำลังจะกลับบ้านเมื่อคืนนี้ ไอ้สารเลวกั่วซีซุ่มโจมตีเขาในตรอกและแทงเขาไปหลายแผล…”

“กั่วซี?” หยานลี่เฉียงขมวดคิ้ว “เจ้าหมายถึงอันธพาลในครั้งที่แล้ว”

“ใช่…!”

“เขาเป็นยังไงบ้าง”

“อาการบาดเจ็บของพี่สวีค่อนข้างรุนแรงแต่เขาไม่ต้องการให้เราพลาดโอกาสทำงานกับนายน้อย ดังนั้นเขาจึงให้เรามาที่นี่…”

“ตอนนี้สวีเอิ้นต้าอยู่ที่ไหน”

“พี่ใหญ่เพิ่งกลับจากสถานพยาบาลและนอนพักฟื้นอยู่ที่บ้าน!”

“ไปกันเถอะ พาข้าไปที่บ้านของสวีเอิ้นต้า ข้าจะจัดการเรื่องนี้เอง…” เอี้ยนลี่เฉียงบอกชายหนุ่มคนอื่นๆ อย่างเคร่งขรึม

ชายหนุ่มสองสามคนมองหน้ากันเมื่อเห็นความจริงใจของเอี้ยนลี่เฉียง จากนั้นจึงพาเอี้ยนลี่เฉียงไปเยี่ยมสวีเอิ้นต้า…

บ้านของสวีเอิ้นต้าอยู่ใกล้กับประตูเมืองตะวันตกผ่านตรอกซอกซอยที่คดเคี้ยวไม่กี่แห่ง ห่างจากสถานที่ที่เอี้ยนลี่เฉียงพบกับพวกอันธพาลเมื่อวันก่อนห้าหรือหกร้อยวา

มันเป็นบ้านในลานเล็กๆที่ทรุดโทรมเล็กน้อย แต่ยังคงมั่นคงแข็งแรง เอี้ยนลี่เฉียงยืนอยู่ทางเข้าและมองเห็นต้นองุ่นอยู่ในลานบ้าน

เด็กหนุ่มชื่ออู๋น้อยเคาะประตู ไม่กี่วินาทีต่อมาเสียงที่อ่อนโยนก็ดังมาจากข้างใน

"ใคร?"

“นี่ข้าเอง พวกเราพาแขกมาเยี่ยมพี่สวี…”

หลังจากได้ยินคำตอบจากอีกฝ่าย ประตูลานบ้านก็เปิดออก เด็กชายตัวเล็กอายุประมาณแปดหรือเก้าขวบยืนอยู่หลังประตูด้วยดวงตาสีแดงก่ำคู่หนึ่ง

“พี่อู๋…”

"ใช่!" อู๋น้อยพยักหน้า

ขณะที่เดินเข้าไปข้างใน เขาหันศีรษะไปที่เอี้ยนลี่เฉียงและบอกเขาด้วยเสียงที่นุ่มนวลว่า

“นี่คือน้องชายของพี่สวี เขาเป็นลูกชายคนโตในครอบครัวมีน้องชายสองคนและน้องสาวหนึ่งคน เอิ้นซีเป็นน้องคนสุดท้องในครอบครัว…”

“นอกจากพี่น้องของเขาแล้ว มีใครอาศัยอยู่กับสวีเอิ้นต้าอีกบ้างไหม?” เอี้ยนลี่เฉียงถาม

“ไม่ พ่อแม่ของพี่ใหญ่ประสบอุบัติเหตุรถม้าตกเขาเสียชีวิตไปนานหลายปีแล้ว พี่ใหญ่เป็นคนหาเลี้ยงครอบครัวคนเดียว มันไม่ง่ายเลยที่จะเลี้ยงเด็กถึงสามคนให้เติบโตขึ้นมา…”

เอี้ยนลี่เฉียงพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร

ที่อยู่อาศัยของสวีเอิ้นต้านั้นโทรมจริงๆ นอกจากเถาองุ่นและม้านั่งหินเก่าๆไม่กี่แห่งแล้ว มีเพียงขยะที่กองอยู่หน้าบ้าน

เอี้ยนลี่เฉียงเดินเข้าไปข้างในแล้วได้ยินเสียงตะโกนด้วยความโกรธแค้นมาก

“วางใจเถอะพี่ ข้าได้เรียกพี่น้องจากหน่วยทหารม้าออกมาล่าตัวมันแล้ว รับรองว่าเจ้าขยะกั่วซีไม่สามารถมีชีวิตรอดไปได้…!”

“ไห่เหอ… เจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องนี้ หากข้าหายดีแล้วข้าจะนัดเจ้าขยะนั่นไปต่อสู้ที่สนามประลองเป็นตาย…!”

“เจ้าขยะนั่นไม่มีค่าพอที่จะขึ้นไปสนามประลอง พวกเราควรจัดการมันในคุกให้มันได้รับความเจ็บปวดสาสมกับสิ่งที่มันทำ…!”

เสียงที่คุยกับสวีเอิ้นต้าค่อนข้างคุ้นเคยกับเอี้ยนลี่เฉียง!

“พี่ใหญ่ดูสิว่าใครมาเยี่ยมท่าน…!”

อู๋ตัวน้อยผลักประตูเปิดขณะพูดและพาเอี้ยนลี่เฉียงเข้าไปในบ้าน

สวีเอิ้นต้ากำลังนอนอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าที่ค่อนข้างซีด อีกคนนั่งอยู่ข้างเตียงโดยหันหลังให้ประตู

ชายคนนั้นหันกลับมาทันทีที่ได้ยินเสียงและรีบกระโดดขึ้นแสดงความเคารพทันที

“หัวหน้าเอี้ยน ไม่ใช่สิผู้บัญชาการเอี้ยน ท่านมาถึงที่นี่ได้อย่างไร” เขามองเอี้ยนลี่เฉียงด้วยความตกใจและตื่นเต้น

“นานแล้วนะ ไห่เหอ! เหตุไฉนเจ้าไม่ตามหาข้าเพื่อไปฝึกยิงธนู!” เอี้ยนลี่เฉียงทักทายเขาด้วยรอยยิ้ม

ทุกคนที่อยู่ในห้องต่างก็แสดงท่าทางตกใจออกมา พวกเขาต่างก็หันไปมองหูไห่เหอ

“… รู้จักกันเหรอ?” สวีเอิ้นต้าถามด้วยความสงสัย

“พี่ใหญ่ เขาคือหัวหน้าเอี้ยนที่ข้าบอกเจ้าในตอนนั้น! ผู้ที่ทำลายล้างกลุ่มโจรวายุทมิฬหลายร้อยคนเพียงลำพัง แต่ตอนนี้เขากลายเป็นผู้บัญชาการหยิงหยางไปแล้ว!”

"อา…!"

สวีเอิ้นต้าอู๋น้อยและชายหนุ่มคนอื่นๆตกตะลึง พวกเขาเคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับเอี้ยนลี่เฉียงจากหูไห่เหอมาก่อน แต่พวกเขาไม่คิดว่าบุคคลในตำนานคนนั้นจะมีอายุน้อยถึงขนาดนี้

สวีเอิ้นต้าพยายามตะเกียกตะกายขึ้นจากเตียงเพื่อแสดงความเคารพต่อเอี้ยนลี่เฉียง

“อย่าเคลื่อนไหว เจ้าได้รับบาดเจ็บอยู่…”

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด