บทที่ 420
นานเกือบหนึ่งชั่วยามเนี่ยฟงเร่งฝีเท้าติดตามขึ้นไปบนเขา ไม่นานก็พบเห็นด้านหลังของหานโหวจือด้านหน้าพุ่งหายเข้าไปในต้นไม้ใหญ่ วงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าพุ่งติดตามหายเข้าไปด้วยเช่นกัน เนี่ยฟงรีบยกมือขวาขึ้นห้าม ทั้งหมดรีบชะลอฝีเท้า เขาเร่งโคจรลมปราณไปที่ดวงตา แสงสีทองสว่างวาบเขาจ้องมองอยู่นานเกือบครึ่งเค่อก็ปรากฏรอยยิ้มออกมา
“ด้านหน้าเป็นค่ายกลลวงตาและกับดักสองชั้น”
หลายคนได้ยินถึงกับขมวดคิ้ว ซินหยางเอ่ยวาจาสอบถามด้วยความสงสัย
“คุณชายสามารถแก้ไขได้หรือไม่?”
“ได้แน่นอนขอรับ ทันทีที่ข้าจัดการกับค่ายกลคนพวกนั้นต้องรับรู้แน่ พวกท่านเตรียมรับการปะทะเถอะขอรับ”
เนี่ยฟงสะบัดมือขวากำชับดาบในมือแน่น ทันทีที่ประกายสายฟ้าพุ่งออกมาจากดาบเขาก็ฟาดฟันไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว ปราณดาบสีฟ้าพุ่งหายเข้าไปในต้นไม้ด้านหน้าเสียงดังสนั่น เปรี้ยง! สภาพโดยรอบเริ่มแปรเปลี่ยนมองเห็นเป็นค่ายขนาดใหญ่ กลุ่มโจรนับร้อยพุ่งทะยานออกมาต้อนรับ กองเลือดขนาดใหญ่พร้อมกับเศษซากชิ้นส่วนมนุษย์กระจายไปทั่วบริเวณ เป็นที่แน่ชัดแล้วว่าชิ้นส่วนและกองเลือดเป็นของหานโหวจือ เสียงตะโกนดังลั่นไปทั่วบริเวณ
“มีผู้บุกรุก!!”
เนี่ยฟงรีบแผ่ลมปราณตรวจสอบพบเจอยอดฝีมือผู้หนึ่งอยู่ด้านในสุดของค่าย
“ฝากพี่ชายทั้งหมดจัดการด้วยขอรับ มียอดฝีมือผู้หนึ่งอยู่ด้านในคาดว่าคงเป็นหัวหน้ากลุ่มโจรหานซุย”
“ระวังตัวด้วยคุณชาย”
“พวกท่านด้วยเช่นกัน รีบจัดการสังหารพวกมันให้หมด”
สิ้นเสียงกล่าววงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าปรากฏที่ด้านหลังพร้อมกับปีกขนาดใหญ่ เนี่ยฟงถีบเท้าพุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าเขาฟาดฟันดาบลงไปยังค่ายด้านล่างด้วยทักษะฝ่าธรณี ปราณดาบสีฟ้าขนาดใหญ่พุ่งลงไปยังค่าย เปรี้ยง! ตูม! บ้านเรือนภายในค่ายถูกทำลายลงไปเกือบครึ่งโดยการโจมตีเพียงครั้งเดียวพวกโจรร้ายตกตายไปไม่น้อย ไม่ถึงสามลมหายใจได้มีชายฉกรรจ์ผู้หนึ่งรูปร่างสูงใหญ่แขนทั้งสองข้างมีแต่รอยแผลเป็นพุ่งทะยานออกมาจากด้านในสุดของค่าย
“พวกเจ้าเป็นผู้ใดกัน? ผ่านค่ายกลของข้าได้อย่างไร?”
“ข้าเป็นคนของกลุ่มมังกรฟ้า ผู้อื่นอาจตกอยู่ใต้ค่ายกลของท่าน แต่สำหรับข้านั้นการทำลายมันง่ายยิ่งกว่าพลิกฝ่ามือ”
“ปากดีนักนะ กลุ่มมังกรฟ้าอย่างนั้นรึ? ดี! ข้าจะได้ไม่ต้องตามหาพวกเจ้าให้เสียเวลา”
“คนของท่านก็เอ่ยวาจาเช่นนั้นออกมาเช่นกัน ตอนนี้กลายเป็นซากศพไปแล้ว”
“สามหาว!”
สิ้นเสียงกล่าวชายฉกรรจ์ระเบิดพลังปราณออกมา ตูม! แขนทั้งสองข้างมีปราณสีแดงพวยพุ่งออกมา เนี่ยฟงไม่เสียเวลาพุ่งลงไปยังด้านล่างพร้อมกับฟาดฟันดาบโจมตี ชายฉกรรจ์หาได้สนใจต่อยหมัดขวาต้านรับ เปรี้ยง! ชายฉกรรจ์กระเด็นไปด้านหลังพุ่งชนบ้านพักหลังหนึ่ง โครม! เสียงหัวเราะดังลั่นออกมาจากเศษซากบ้านที่ถูกทำลาย ชายฉกรรจ์พุ่งออกมาพร้อมกับแส้เหล็กในมือ เนี่ยฟงแสยะยิ้มพุ่งเข้าหาพร้อมกับกวัดแกว่งดาบในมือ เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง! เสียงปะทะระหว่างดาบและแส้เหล็กดังลั่นอยู่นานนับครึ่งเค่อ ปราณธาตุไฟและสายฟ้าพุ่งปลิวว่อนทำลายบ้านพักที่เหลือ ชายฉกรรจ์ถึงกับขมวดคิ้ว เขาใช้กำลังถึงหกส่วนแต่ก็ยังไม่อาจเรียกบาดแผลจากชายหนุ่มด้านหน้าได้ อีกทั้งด้านหน้าของค่ายมีเสียงร้องโหยหวนแว่วเข้ามาเป็นระยะ
“ท่านรีบเอาจริงเถอะ ก่อนที่คนของท่านจะตกตายไปจนหมด”
“เจ้าบีบบังคับข้าเอง”
“เป็นพวกท่านเองมิใช่รึที่คิดจัดการกลุ่มของข้าเพราะความโลภขององค์ชายบัดซบนั่น”
ชายฉกรรจ์ถึงกับตื่นตกใจ
“เจ้ารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร”
“ก่อนที่หานลี่จิงจะตกตายไปได้บอกแก่ข้าทั้งหมด”
“เจ้าสังหารน้องชายร่วมสาบานของข้า”
เนี่ยฟงส่ายศีรษะไปมา
“ข้าหาได้สังหารเขาแต่เป็นพี่ชายมู่ถังที่เป็นคนลงมือ”
“พวกเจ้าต้องตายทั้งหมด หากข้าสังหารพวกเจ้าไม่ได้ไม่ขอใช้นามหานซุย”
“ท่านคงจะเอาจริงได้เสียที หวังว่าจะสามารถเรียกเหงื่อให้แก่ข้าได้บ้าง”
แส้แข็งในมือถูกซัดเข้ามาอย่างรวดเร็ว เนี่ยฟงโยกตัวหลบไปทางขวาฟาดฟันดาบออกไป เคร้ง! คมดาบวาดผ่านแส้แข็งถูกตัดครึ่งกระเด็นร่วงลงพื้น เป็นจังหวะเดียวกับที่หานซุยปรากฏตัวด้านหลังต่อยหมัดขวาออกมา เปรี้ยง! เกราะสายฟ้าปรากฏออกมาต้านรับพร้อมกับสายฟ้าพุ่งออกมาโจมตี หานซุยหาได้สนใจกระหน่ำต่อยหมัดทั้งสองอย่างบ้าคลั่ง เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง! สามลมหายใจเกราะสายฟ้าก็ถูกทำลายพร้อมกับเสียงหอบเหนื่อยดังแว่วมาจากหานซุย เนี่ยฟงพุ่งเข้าประชิดต่อยหมัดซ้ายไปที่หน้าท้องอย่างถนัดถนี่ เปรี้ยง! หานซุยกระอักเลือดออกมาพร้อมกับกระเด็นไปด้านหลังอีกครั้ง
“ท่านเอาจริงแล้วอย่างนั้นรึ เหอะ! ท่านคงเสวยสุขอยู่ที่นี่นานเกินไป หม่าซือเทียนยังมีความสามารถมากกว่าท่านตอนนี้อีก”
“เจ้าบังคับข้าเองไอ้เด็กเวร”
หานซุยสะบัดมือขวาเทเม็ดยาออกจากขวดกลืนลงท้องหลายสิบเม็ด
“ท่านใช้เม็ดยาเพิ่มพลังปราณมากมายเช่นนั้นจุดตันเถียนของท่านคงเสียหายไม่น้อย ถึงอย่างไรเสียผลของมันก็คงไม่ต่างเท่าไร”
“ต่างหรือไม่อีกเดียวเจ้าก็คงรู้”
เนี่ยฟงแสยะยิ้มเร่งโคจรลมปราณไปที่ดาบพร้อมกับจ้วงแทงลงพื้น วงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าปรากฏออกมาบนพื้นพร้อมกับพลังปราณมหาศาลพวยพุ่งออกมากดทับหานซุย
“เจ้า!”
เนี่ยฟงถีบเท้าปรากฏตัวที่ด้านหน้าหานซุย
“มาดูกันว่าท่านที่เพิ่มพลังปราณแล้วจะต้านรับหมัดของข้าได้นานแค่ไหน”
สิ้นเสียงกล่าวเนี่ยฟงกระหน่ำต่อยหมัดทั้งสองไปที่หน้าท้อง เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง! เลือดสีแดงฉานกระอักออกมาจากปาก เสียงกระดูกแตกดังลั่น ไม่ถึงยี่สิบลมหายใจหานซุยก็ร่วงลงไปนอนกับพื้นโดยที่ยังไม่ได้ลงมือแม้แต่น้อย เขายกเท้าขวากระทืบไปที่ขาทั้งสองข้าง เปรี้ยง! เปรี้ยง! หานซุยทำได้เพียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
“เพราะค่ายกลที่ติดตั้งด้านหน้าทำให้พวกที่บุกมาที่นี่สูญเสียพลังไปไม่น้อยจึงทำให้ท่านจัดการพวกเขาเหล่านั้นลงอย่างง่ายดาย ทั้งที่ตัวท่านเองหาได้มีความสามารถ”
“ได้โปรดคุณชายอย่าสังหารข้า ข้าเพียงทำตามคำสั่งขององค์ชายรองจางเตียวมู่แห่งแคว้นจาง”
“เพราะเหตุใด”
“องค์ชายจางเตียวมู่คิดสังหารองค์ชายใหญ่จางเตียวเทียนพี่ชายของตน จึงซ่องสุมกำลังคนและให้ข้าคอยส่งมือดีไปจัดการกับพวกที่เป็นปรปักษ์”
เนี่ยฟงพยักหน้าตอบรับ
“เพราะพลังอำนาจโดยแท้ พี่น้องร่วมสายเลือดถึงต้องลงมือสังหารกันเอง”
“มีบางอย่างที่ข้าควรรู้เกี่ยวกับองค์ชายรองผู้นี้หรือไม่”
“หากข้าบอกกล่าวต่อคุณชายได้โปรดไว้ชีวิตข้าได้หรือไม่”
“แน่นอน หากสิ่งที่ท่านกล่าวมานั้นมีประโยชน์ต่อข้า”
“ได้ ได้ ข้าจะบอกกล่าวต่อท่าน เมื่อไม่นานมานี้คนของข้าแจ้งมาว่าองค์ชายจางเตียวมู่ได้ครอบครองสมบัติวิเศษบางอย่างเป็นไข่มุกเม็ดใหญ่ที่สามารถดูดซับพลังปราณได้ตลอดเวลาเมื่อถึงวันพระจันทร์เต็มดวง ทำให้เขาตอนนี้สามารถเพิ่มพลังปราณได้ตลอดเวลา อีกทั้งยังรวบรวมยอดฝีมือหลายร้อยคนเข้าไปที่แคว้นจางเพื่อจัดการลอบสังหารพี่ชายของตน รวมไปถึงยังมีแผนบีบบังคับยึดอำนาจจากจางเตียวจวินบิดาของเขาเองเพื่อปกครองแคว้นจาง อีกทั้งเขายังกราบไหว้ชายชราผู้หนึ่งที่อ้างตัวว่าเป็นคนส่งสารของเทพนามว่าเหอชิงหนาน”
“มีคนที่เกี่ยวข้องกับเทพบัดซบนั้นอีกแล้วสินะ”
“สิ่งที่คุณชายควรรู้ข้าบอกกล่าวต่อท่านจนหมดแล้ว หวังว่าคุณชายจะมีเมตตาปล่อยข้าไป”
“ข้ามีคำถามจะถามท่านอีกเพียงข้อเดียว หากท่านตอบกล่าวแก่ข้าเป็นที่น่าพอใจข้าจะปล่อยตัวท่านไป”
“เช่นนั้นคุณชายเชิญถามมาได้เลยขอรับ”
“ตั้งแต่ท่านตั้งกลุ่มโจรหานซุยขึ้นมาจนถึงวันนี้ พวกท่านสังหารผู้บริสูทธิ์ไปแล้วกี่คน?”
หานซุยนิ่งเงียบไม่กล่าวสิ่งใด เนี่ยฟงยกยิ้ม
“ท่านไม่ต้องกล่าวสิ่งใดอีกแล้ว เอาเถอะข้าจะปล่อยตัวท่านไปก็แล้วกัน”
หานซุยรู้สึกดีใจไม่น้อยที่ได้ยินเช่นนั้น เขากำลังจะเอ่ยวาจาออกมาก็พบเห็นชายหนุ่มด้านหน้าสะบัดมือขวากำชับดาบในมือแน่นหลังจากนั้นทุกอย่างก็มืดดับลง
หลังจากตัดศีรษะของหานซุย เนี่ยฟงรีบตะโกนออกมาพร้อมกับแฝงพลังปราณ
“หัวหน้ากลุ่มโจรหานซุยถูกจัดการแล้ว”
