บทที่ 417

ทันทีที่อรุณทอแสงยามเช้า กลุ่มของเตียวมู่ถังได้ติดตามเหลียงซุนจ้านเข้าพบกับเหลียงเสี่ยวหูที่บ้านตระกูลเหลียง เมื่อมาถึงด้านหน้าทั้งหมดล้วนแล้วแต่แปลกใจเพราะบ้านตระกูลเหลียงหาได้ใหญ่โตเช่นตระกูลอื่นที่เคยพบเห็น เป็นเพียงบ้านไม้หลังเก่าที่อยู่ทางเหนือของเมืองเสียงสาน รอบด้านมีแต่สวนสมุนไพรหลากหลายชนิดพบเห็นชายชราผู้หนึ่งผมสีดอกเลากำลังตากสมุนไพรอยู่ด้านข้างของบ้าน เหลียงซุนจ้านรีบก้มคารวะทันทีเมื่อเห็นชายชราหันมาจ้องมอง

“คารวะท่านหัวหน้าตระกูล พวกเขาทั้งหมดเป็นกลุ่มมังกรฟ้าขอรับ”

เหลียงเสี่ยวหูยกยิ้มวางถาดสมุนไพรในมือพร้อมกับก้าวเดินเข้ามา

“ยินดียิ่งนักที่ได้พบยอดฝีมือเช่นพวกท่าน ตัวข้าต้องขอบคุณพวกท่านมากที่จัดการสังหารหม่าซือเทียนขจัดภัยให้แผ่นดิน”

“เป็นพวกข้าเองที่ต้องเอ่ยวาจาขอบคุณท่านเหลียงเสี่ยวหูที่ดูแลต้อนรับพวกข้าเป็นอย่างดี”

“ข้าละอายใจยิ่งนักที่เกิดเหตุการณ์เมื่อคืนที่โรงเตี๊ยมของข้า โชคดีที่พวกท่านไม่เป็นอะไรหากไม่เช่นนั้นข้าคงไม่มีหน้าพบพวกท่านในวันนี้ ว่าแต่พวกท่านจะเดินทางอีกเมื่อไหร่รึ”

“หลังจากพบท่านแล้วพวกข้าจะเดินทางทันที”

“พวกท่านไม่ต้องหวาดกลัวพวกสำนักไทปิง ข้าจะส่งจดหมายไปตักเตือนเจ้าสำนักไทปิงเอง”

เตียวมู่ถังสะบัดมือขวานำป้ายไม้ที่มีอักษรหานสลักอยู่ออกมา

“ที่พวกข้าเร่งเดินทางเพราะป้ายไม้ชิ้นนี้ขอรับ หาได้เกี่ยวข้องกับสำนักไทปิง”

“ป้ายกองโจรหานซุย”

“เป็นดั่งที่ท่านเห็น ข้าเกรงว่าหากอยู่ที่นี่นานพวกมันอาจกลับมาแก้แค้น ทางที่ดีคือพวกข้าต้องเร่งออกเดินทางเพื่อไม่ให้ชาวบ้านได้รับความเดือนร้อนไปมากกว่านี้”

เหลียงเสี่ยวหูพยักหน้าตอบรับหันไปมองเหลียงซุนจ้าน

“สั่งคนของเราตรวจสอบคนทั้งหมดประกาศออกไปว่ามีคนจากกลุ่มโจรหานซุยแอบเข้ามาในเมืองแห่งนี้”

“ขอรับนายท่าน”

เกือบครึ่งเค่อเตียวมู่ถังก็รีบเอ่ยวาจาขอตัวออกไปจากเมืองเพื่อเดินทางต่อ เหลียงเสี่ยวหูมอบสมุนไพรหายากให้แก่เตียวมู่ถังเพื่อเป็นการตอบแทนจำนวนไม่น้อย ทันทีที่ออกจากเมืองเกวียนลากสัตว์อสูรก็เร่งเดินทางอย่างเร่งรีบ ผ่านไปสองวันก็เข้าสู่เขตป่าชูจือ สภาพป่าสองข้างทางเป็นป่าดิบชื้นต้นไม้โดยรอบสูงใหญ่กว่าปกติมากนักเพราะความอุดมสมบูรณ์ของที่นี่ ใต้ต้นไม้ใหญ่พบเห็นสมุนไพรจำนวนไม่น้อย เมื่อเดินทางเข้าสู่เขตป่าได้ไม่ถึงสองชั่วยามก็เริ่มได้ยินเสียงร้องของสัตว์อสูรดังแว่วเข้ามาแล้ว เนี่ยฟงที่แผ่ลมปราณตรวจสอบก็รีบแจ้งให้กงหลี่ชะลอเกวียนลาก

“ด้านหน้าประมาณสองลี้มีกลุ่มคนดักซุ่มอยู่ข้าไม่รู้ว่าเป็นกลุ่มผู้ใดกัน”

เตียวมู่ถังถึงกับขมวดคิ้ว

“จากที่พวกเราเข้าสู่เขตป่าชูจือตอนนี้ยังไม่ถึงเขตของพวกโจรหานซุย”

“พวกท่านเตรียมตัวกันให้พร้อมก็แล้วกัน หากพวกมันคิดโจมตีพวกเรา สังหารพวกมันให้หมดอย่าได้ปล่อยผู้ใดหนีรอดไปได้”

ไม่นานขบวนเกวียนลากก็มาถึงจุดที่เนี่ยฟงแจ้งว่ามีกลุ่มคนแอบซุ่มอยู่ แต่ทว่าคนพวกนั้นก็หาได้แสดงตัวเกวียนลากเคลื่อนผ่านไปอย่างช้า ๆ ทันใดนั้นเองเนี่ยฟงก็พุ่งทะยานออกจากเกวียนลากซัดมือขวาสกัดกั้นกงจักรสีทองที่พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว เปรี้ยง! สองพี่น้องแซ่กงรีบหยุดเกวียนลากคนทั้งหมดรีบลงมาหยุดด้านหน้าอย่างรวดเร็ว พบชายฉกรรจ์นับสิบพุ่งออกมาล้อมตัวพวกเข้าเอาไว้ ซินหยางเห็นกงจักรสีทองในมือเนี่ยฟงถึงกับสบถออกมาเสียงดังลั่น

“ศิษย์เอกสำนักไทปิงหลุนเซียน!”

เสียงหัวเราะดังลั่นออกมาจากป่าด้านหน้า พบเห็นชายฉกรรจ์รูปร่างสูงใหญ่สวมชุดสีเทาขลิบเขียวยืนแสยะยิ้มอยู่

“เจ้าเด็กน้อย เจ้ามีฝีมือไม่น้อยนอกจากอาจารย์ของข้าแล้วมีเจ้าอีกคนที่ต้านรับจักรทองของข้าได้ เจ้าสนใจติดตามข้าหรือไม่”

เนี่ยฟงส่ายศีรษะไปมาเขาซัดกงจักรสีทองกลับไปหาผู้เป็นนายพร้อมกับแฝงพลังสายฟ้าไปด้วย หลุนเซียนแสยะยิ้มตั้งท่าใช้มือขวาคว้าจับทันทีที่เขาคว้าจับกงจักรสีทองสายฟ้าก็พุ่งโจมตีที่ฝ่ามือขวา ใบมีดที่ติดอยู่ถึงกับเฉือนนิ้วโป้งขาดกระเด็น

“โอหังนักไอ้ลูกหมา! สังหารพวกมันให้หมดเหลือไอ้ลูกหมานั้นไว้ ข้าจะสังหารมันเอง”

“เหอะ ศิษย์เอกสำนักไทปิงช่างมีฝีปากเก่งกาจยิ่งนัก เพียงแค่รับกงจักรของตนเองยังเสียนิ้วโป้งไปแล้ว ข้าไม่คิดว่าเจ้าสำนักไทปิงจะมีศิษย์เอกเช่นนี้”

เนี่ยฟงแสยะยิ้มสะบัดมือขวากำชับดาบในมือแน่น พวกเตียวมู่ถังที่เหลือต่างนำอาวุธคู่ใจออกมาถือไว้เช่นกัน

“สังหารพวกมันให้หมดอย่าให้ผู้ใดรอดไปได้ ข้าหวังว่าพวกท่านจะนำสมบัติติดตัวมาด้วยนะขอรับ”

สิ้นเสียงกล่าวเนี่ยฟงถีบเท้าพุ่งทะยานเข้าหาหลุนเซียน กงจักรทองปะทะดาบเสียงดังลั่น เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง! ปราณดาบและปราณจากจักรทองปลิวว่อน นานนับยี่สิบลมหายใจเนี่ยฟงหลีกเลี่ยงพลังปราณจากการปะทะที่อาจพุ่งเข้าหากลุ่มของเตียวมู่ถัง เขาพุ่งทะยานออกไปทางขวามือ ด้วยความแค้นหลุนเซียนรีบถีบเท้าพุ่งติดตามโดยไม่คิดว่ามันเป็นแผนการล่อให้ตนออกไป เนี่ยฟงพุ่งหลบหนีมาไกลกว่าสองลี้จากจุดปะทะ หลุนเซียนที่ติดตามมาด้านหลังเมื่อเห็นชายหนุ่มด้านหน้าหยุดยืนนิ่งเขาแสยะยิ้มขว้างจักรทองออกไป พลังปราณที่แผ่ออกมาจากจักรทองตัดต้นไม้ขนาดสี่คนโอบประดุจเต้าหู้ เนี่ยฟงที่เร่งโคจรลมปราณเตรียมพร้อมรีบหันมาฟาดฟันดาบในมือต้านรับ เคร้ง! เนี่ยฟงถึงกับกระเด็นถอยไปด้านหลังห้าก้าวจักรทองกระเด็นกลับไปหาหลุนเซียน

“เจ้าเลือกที่ตายได้ดีไม่น้อยไอ้ลูกหมา”

หลุนเซียนคว้าจักรทองพุ่งเข้าประชิด เนี่ยฟงหมุนตัวหลบจักรทองที่พุ่งเข้ามาไปทางขวามือ ฟาดฝ่ามือซ้ายไปที่หน้าอกของหลุนเซียนอย่างถนัดถนี่ เปรี้ยง! ความเจ็บปวดที่ฝ่ามือส่งผ่านไปยังสมองเนี่ยฟงรีบถีบเท้าหลบออกมา เลือดสีแดงไหลจากฝ่ามือซ้ายหยดลงพื้น เนี่ยฟงรีบจ้วงแทงดาบไปที่พื้น วงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าปรากฏสายฟ้าสองเส้นพุ่งเข้าหาหลุนเซียน เขาหาได้สนใจหลุนเซียนรีบจี้สกัดจุดที่หัวไหล่และข้อมือซ้ายเพื่อต้านพิษ หลุนเซียนหาได้ตื่นตกใจใช้จักรทองในมือทำลายสายฟ้าที่พุ่งเข้ามา เนี่ยฟงถึงกับขมวดคิ้วสายฟ้าสองเส้นถูกทำลายอย่างรวดเร็ว

“เจ้าคิดผิดแล้วที่ใช้สายฟ้าปะทะกับจักรทองของข้า เป็นอย่างไรบ้างพิษไหมทองจากเกราะอ่อนไหมทองของข้า ตอนนี้เจ้าคงเจ็บปวดจากพิษไม่น้อยสินะ ดี! ข้าจะรีบสังหารเจ้าเพื่อจะได้ไม่ต้องทรมาน”

เนี่ยฟงรีบดึงดาบออกจากพื้นกรีดไปที่ฝ่ามือพร้อมกับใช้ลมปราณขจัดพิษออกมาจากฝ่ามือ เลือดสีแดงกลายเป็นสีดำเพราะพิษร้าย เมื่อเห็นเช่นนั้นหลุนเซียนพุ่งเข้าประชิดพร้อมกับกวัดแกว่งจักรทอง เนี่ยฟงเร่งโคจรลมปราณไปที่ดาบพร้อมกับฟาดฟันต้านรับ เคร้ง! ครั้งนี้ต่างออกไปเป็นหลุนเซียนเองที่กระเด็นไปด้านหลังจักรทองแทบหลุดออกจากมือจากแรงปะทะ เนี่ยฟงรีบเร่งโคจรลมปราณไปที่ฝ่ามือซ้ายเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บ

“เจ้าคิดว่าพิษไหมทองของข้าจะสามารถขจัดได้โดยง่ายอย่างนั้นรึ”

ทันใดนั้นเองเนี่ยฟงหันไปมองกิ่งไม้ต้นไม้ทางขวามือพร้อมกับเอ่ยวาจาออกมา

“ไม่คิดว่าศิษย์เอกสำนักไทปิงจะแอบมีผู้ติดตามมาด้วย”

“เจ้ากล่าววาจาใดกัน”

เนี่ยฟงชี้ดาบไปที่กิ่งไม้ แน่นอนว่าหลุนเซียนหันไปมองทางที่เนี่ยฟงชี้ดาบ ในจังหวะนั้นเองเขาก็แสยะยิ้มถีบเท้าพุ่งเข้าหาหลุนเซียนพร้อมกับฟาดฟันดาบในมือ

“เหอะ ลูกเล่นนักนะไอ้ลูกหมา”

แน่นอนว่าสิ่งที่เนี่ยฟงทำเพียงหลอกล่อหลุนเซียน ทันทีที่เข้ามาประชิดเขาก็กระหน่ำฟาดฟันดาบในมือ เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง! ดาบปะทะจักรทองเสียงดังลั่น เนี่ยฟงค่อย ๆ เพิ่มพลังปราณไปที่ดาบทีละนิดไม่นานจักรทองก็เริ่มมีรอยร้าวปรากฏออกมา แต่ทว่าเขาต้องถีบเท้าหลบถอยออกไปทางซ้ายเพราะมีบางอย่างซัดเข้ามาจากด้านหลัง หลุนเซียนเองก็ตื่นตกใจเช่นกันใช้จักรทองในมือต้านรับ เคร้ง! มีดสั้นเล่มหนึ่งกระเด็นร่วงลงพื้น ทั้งสองหันไปมองพบเห็นชายฉกรรจ์ผู้หนึ่งสวมชุดสีดำมีผ้าดำคาดเอาไว้ที่ดวงตาด้านซ้าย หลุนเซียนถึงกับสบถออกมาเสียงดัง

“มังกรตาเดียวหานลี่จิง!”

เนี่ยฟงหาได้สนใจชายฉกรรจ์ผู้มาใหม่เขารีบจ้วงแทงดาบไปที่พื้นอีกครั้งวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าปรากฏสายฟ้าสองเส้นพุ่งเข้าหาหลุนเซียนและหานลี่จิง เขารีบสะบัดมือขวานำขวดยาออกมารีบกลื่นเม็ดยาสีทองเพื่อรักษาบาดแผลที่ฝ่ามือซ้าย แน่นอนว่าสายฟ้าทั้งสองเส้นถูกพวกเขาทั้งสองทำลายลงอย่างง่ายดาย หานลี่จิงหันไปจ้องมองเนี่ยฟงอย่างไม่วางตา

“เจ้าคงเป็นคนจากกลุ่มมังกรฟ้าของเตียวมู่ถังสินะ”

เนี่ยฟงหาได้กล่าวสิ่งใดตอบดึงดาบออกมาถือเอาไว้

“ข้าหลุนเซียนศิษย์เอกสำนักไทปิง ไม่คิดว่าจะได้พบมังกรตาเดียวหานลี่จิงที่นี่ นานหลายปีเจ้าไม่ออกจากค่ายของกลุ่มโจรหานซุย”

“แน่นอน แน่นอน ข้าจดจำเจ้าได้เช่นกัน เมื่อครั้งนั้นหากไม่มีเจ้าอยู่ที่นั้นบาดแผลที่ดวงตาข้าก็คงไม่เกิด อีกทั้งเจ้าสำนักของเจ้าคงถูกข้าสังหารไปแล้ว แต่ทว่าตอนนี้พวกเราควรหยุดเรื่องราวในอดีตเสียก่อน ข้าได้รับการไหว้วานจากใครบางคนที่เจ้ารู้จักดีให้สังหารกลุ่มมังกรฟ้าบัดซบนี้”

“ผู้ใดกัน?”

“เรื่องนั้นเจ้าไม่จำเป็นที่จะต้องรู้ เมื่อใดที่เจ้ากลับแคว้นจางก็คงทราบเอง”