บทที่ 418
ในระหว่างที่ทั้งสองเอ่ยวาจาต่อกัน เนี่ยฟงรีบเร่งโคจรลมปราณรักษาอาการบาดเจ็บอย่างเร่งรีบถึงแม้ทั้งสองจะไม่เป็นปัญหาในการจัดการแต่เนี่ยฟงก็ยังคงไม่ประมาทเตรียมตัวให้พร้อม ไม่ถึงสิบลมหายใจทั้งสองก็ตกลงกันเสร็จสิ้น หานลี่จิงสะบัดมือขวาซัดมีดสั้นสิบเล่มโจมตีเข้ามาอย่างรวดเร็ว เนี่ยฟงใช้ดาบในมือฟาดฟันต้านรับ เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง! ทันทีที่จัดการกับมีดสั้นเสร็จ หลุนเซียนก็พุ่งทะยานเข้ามาพร้อมกับกวัดแกว่งจักรทองในมือโจมตี เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง! ทันทีที่เนี่ยฟงเริ่มที่จะได้เปรียบ หานลี่จิงก็สะบัดมีดสั้นโจมตีเพื่อสกัดกั้นประดุจทั้งสองเคยร่วมมือกันมาก่อน ผู้หนึ่งโจมตีระยะประชิดส่วนอีกผู้หนึ่งลอบโจมตีในระยะไกล ถึงแม้เนี่ยฟงจะมีความเร็วหลบหลีกมีดสั้นแต่ก็ถูกหลุนเซียนโจมตีดักทางหนีเอาไว้ตลอดเวลา หลังจากปะทะกันอย่างดุเดือดเกือบหนึ่งเค่อจักรทองเริ่มมีรอยร้าว เคร้ง! จักรทองในมือหลุนเซียนถูกทำลายแตกเป็นชิ้น ๆ ร่วงลงพื้น คมดาบวาดผ่านหน้าอก เลือดสีแดงพุ่งกระฉูดหลุนเซียนรีบถีบเท้าหลบออกไปด้านหลัง ทั้งสองตื่นตกใจไม่น้อย เป็นหานลี่จิงที่จ้องมองดาบในมือเนี่ยฟงด้วยความอิจฉา
“ไอ้หนู ดาบในมือเจ้าคงเป็นของวิเศษสินะ เอาอย่างนี้หรือไม่ เจ้ามอบดาบนั่นให้แก่ข้าแล้วข้าจะไว้ชีวิตเจ้า”
“เห็นที่จะไม่ได้ขอรับ”
“กล่าวตามตรงข้าและเจ้าไม่เคยมีความแค้นต่อกันหากไม่ได้รับการไหว้วานมา ตัวข้าเริ่มฝึกฝนวิชาตั้งแต่อายุแปดขวบจนถึงตอนนี้ข้ายังไม่มีดาบคู่ใจ หากเจ้ามอบมันให้แก่ข้า ข้าจะร้องขอชีวิตเจ้าจากผู้ไหว้วาน เจ้าสนใจหรือไม่”
“ดาบอยู่คนอยู่ ดาบหายคนตาย กว่าข้าจะได้ครอบครองดาบเล่มนี้ข้าเองต้องสูญเสียไปไม่น้อยเช่นกัน ข้าคงมอบมันให้แก่ท่านไม่ได้”
“ข้าถูกใจดาบในมือเจ้ายิ่งนัก”
เนี่ยฟงยกมือซ้ายขึ้นกวักเรียก
“สมแล้วที่ผู้คนกล่าวว่าพวกท่านคือโจร อย่ากล่าววาจาให้เสียเวลา ข้าไม่เคยคิดที่จะมอบมันให้แก่ใครทั้งนั้น อีกอย่างเป็นท่านเองไม่ใช่รึที่คิดสังหารข้า”
“เมื่อเป็นเช่นนั้นข้าคงต้องสังหารเจ้าเพื่อชิงดาบ”
หานลี่จิงพุ่งเข้ามาประชิดใช้มือซ้ายคว้าจับไปที่ข้อมือขวาของเนี่ยฟงเพื่อชิงดาบ เป็นจังหวะเดียวกับที่เนี่ยฟงต่อยหมัดซ้ายไปที่หน้าอกของหานลี่จิง เปรี้ยง! หานลี่จิงกัดฟันสะบัดมือขวาจ้วงแทงมีดสั้นไปที่มือขวา เนี่ยฟงแสยะยิ้มแอบเร่งโคจรลมปราณไปที่ดาบในมือแล้วรีบปล่อยถีบเท้าถอยออกมา หานลี่จิงยกยิ้มอย่างดีใจโยนมีดสั้นในมือลงพื้นคว้าจับดาบเอาไว้ในมือ ประกายสายฟ้าพุ่งออกมาจากด้ามดาบเผามือขวา หานลี่จิงถึงกับตื่นตกใจกัดฟันโคจรลมปราณหวังสยบดาบในมือ เมื่อเห็นเช่นนั้นเนี่ยฟงสะบัดมือขวากำชับกงล้อสะท้านฟ้าอันหนึ่งตวัดขึ้นวาดผ่านแขนซ้ายของหานลี่จิงขาดกระเด็น หลุนเซียนหันไปมองรอบด้านถีบเท้าคิดหลบหนี เนี่ยฟงแสยะยิ้มซัดกงล้อสะท้านฟ้าในมือโจมตี หลุนเซียนร้องคำรามระเบิดพลังปราณใช้มือทั้งสองประกบกันด้านหน้าหวังหยุดกงล้อที่พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว
เสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด ฝ่ามือทั้งสองถูกเผาทำลายจากปราณสายฟ้า คมจากกงล้อเฉือนเข้าไปที่หน้าอกและหน้าท้องของหลุนเซียนเป็นแผลยาว หานลี่จิงกัดฟันอีกครั้งซัดดาบในมือกลับไปหาผู้เป็นนาย เนี่ยฟงถีบเท้าพุ่งทะยานหมุนตัวใช้มือขวาคว้าจับดาบฟาดฟันไปด้านหน้าของหานลี่จิงด้วยกำลังถึงสี่ส่วน หานลี่จิงตื่นตกใจรีบสะบัดมือขวากำชับมีดสั้นยกขึ้นมาต้านรับ เคร้ง! มีดสั้นหักสะบั้นคมดาบฟันเข้าไปที่หัวไหล่ด้านขวา เนี่ยฟงยกเท้าขวาถีบไปที่หน้าอกของหานลี่จิงเพื่อดึงดาบออกมา ความหวาดกลัวเข้าเกาะกุมหัวใจของทั้งสอง ทันใดนั้นเองพวกเตียวมู่ถังที่จัดการสังหารคนของสำนักไทปิงจนหมดก็รีบตามมาสมทบ
“คุณชายเป็นอย่างไรบ้างขอรับ”
“ไม่มีปัญหาขอรับพี่ชายมู่ถัง คนพวกนี้ประมาทเองคิดว่าข้าไม่มีฝีมือ”
หลุนเซียนและหานลี่จิงตื่นตกใจอีกครั้งที่เห็นเตียวมู่ถังนอบน้อมต่อชายหนุ่มด้านหน้า ซินหยางหัวเราะเสียงดังลั่นพร้อมกับเดินเข้าหาหลุนเซียน
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เจ้าพวกโง่ ข้าจะบอกกล่าวต่อเจ้าหลุนเซียน เป็นคุณชายของเราเองที่สังหารหม่าซือเทียนและคนจากลัทธิสวรรค์เกือบทั้งหมด พวกข้าเพียงแค่เก็บกวาดพวกที่หลงเหลือ”
หลังจากนั้นเขาก็หันมามองเนี่ยฟงพร้อมกับยกนิ้วโป้งมือขวาขึ้นมา
“แผนการณ์ของคุณชายช่างล้ำลึกนัก”
เนี่ยฟงได้แต่ส่ายศีรษะไปมาสะบัดมือขวาเก็บดาบพร้อมกับเรียกกงล้อสะท้านฟ้ามาเก็บไว้ในแหวน เขาหันมามองหานลี่จิงที่นั่งก้มหน้านิ่ง
“ผู้ใดกันที่คิดสังหารกลุ่มมังกรฟ้า แล้วคนผู้นั้นเกี่ยวข้องอันใดต่อแคว้นจาง”
หานลี่จิงหาได้กล่าวสิ่งใดเขาเพียงแค่หัวเราะออกมาเสียงดังเท่านั้น
“ในเมื่อท่านไม่คิดจะกล่าวสิ่งใด เห็นทีข้าคงต้องไปเยี่ยมกลุ่มโจรหานซุยเสียแล้ว”
หานลี่จิงถึงกับดวงตาเบิกโพลงเอ่ยวาจาเสียงสั่น
“หากข้าบอกกล่าวต่อเจ้า เจ้าจะไว้ชีวิตข้าหรือไม่”
“แน่นอน ข้าจะปล่อยตัวท่านไปและจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับกลุ่มโจรหานซุยของท่านอย่างแน่นอน เพราะเดิมทีตัวข้าต้องการผ่านเส้นทางนี้เพื่อมุ่งหน้าไปแคว้นหลี่”
“เจ้ารับปากแล้ว”
“แน่นอน ตัวข้าเป็นลูกผู้ชายพอ”
“เช่นนั้นข้าจะบอกกล่าวต่อเจ้า ผู้ไหว้วานคือองค์ชายรองจางเตียวมู่แห่งแคว้นจาง”
เนี่ยฟงหันไปมองเตียวมู่ถัง
“พวกพี่ชายรู้จักองค์ชายรองท่านนี้หรือไม่”
เป็นซินหยางที่เอ่ยวาจาออกมา
“ข้ารู้จักดี องค์ชายรองผู้นี้นิสัยโหดเหี้ยมเก่งกาจทั้งบู้และบุ๋น ฝึกฝนวิชากำลังภายในตั้งแต่อายุสี่ขวบแตกฉานทั้งดาบและกระบี่อายุยี่สิบ ได้ข่าวว่าเมื่อหลายปีก่อนออกจากแคว้นจางเพื่อฝึกฝนวิชาตอนนี้คงมีฝีมืออยู่ไม่น้อย”
“ข้าไม่เข้าใจแล้วเหตุใดถึงคิดสังหารกลุ่มมังกรฟ้าของข้า”
เนี่ยฟงก้มหน้าครุ่นคิด
“องค์ชายรองหวังของวิเศษจากเตียวมู่ถังขอรับ คนของเขากล่าวมาว่าเตียวมู่ถังอาจได้สมบัติหรืออาวุธวิเศษถึงสามารถยกระดับตัวเองสังหารหม่าซือเทียนและคนจากลัทธิสวรรค์”
เนี่ยฟงพยักหน้าตอบรับ
“เป็นเช่นนั้นเอง เอาละข้าจะทำตามสัญญาที่มีต่อท่าน ตอนนี้ท่านรีบไปเถอะก่อนที่ข้าจะเปลี่ยนใจ”
“ขอบคุณ ขอบคุณ”
สิ้นเสียงกล่าวหานลี่จิงรีบลุกขึ้นพุ่งทะยานออกไปทางขวามือ ทันใดนั้นเองเป็นเตียวมู่ถังถีบเท้าพุ่งทะยานติดตาม ไม่ถึงห้าลมหายใจเตียวมู่ถังก็กลับมาพร้อมกับแหวนและศีรษะของหานลี่จิง หลุนเซียนนั่งตัวสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว มีน้ำสีเหลืองไหลออกมาตรงหว่างขา เนี่ยฟงหันไปมองพร้อมกับยกยิ้ม
“เอาละต่อไปก็คงเป็นเจ้าหลุนเซียน”
“ไม่ ไม่ได้ โปรดอย่าสังหารข้า ข้ายังมีลูกเมียที่รอคอยข้ากลับไป”
ซินหยางที่อยู่ใกล้พุ่งเข้าประชิดเตะเท้าขวาไปที่ใบหน้าของหลุนเซียนเสียงดังลั่น เปรี้ยง!
“หลุนเซียนศิษย์เอกแห่งสำนักไทปิง เมื่อก่อนหน้านี้ไม่กี่ชั่วยามเป็นเจ้าไม่ใช่รึที่เอ่ยวาจาคิดสังหารพวกข้า แล้วทำไมตอนนี้เจ้ามิได้กล่าววาจาเช่นนั้น”
หลุนเซียนกัดฟันรีบคุกเข่าก้มศีรษะคารวะ
“ข้า ข้าผิดไปแล้วขอรับคุณชาย ได้โปรดอย่าสังหารข้าเลย”
เนี่ยฟงส่ายศีรษะไปมา
“กล่าวตามตรงหากคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นคือพวกข้าทั้งหมด แล้วคนที่ยืนอยู่คือพวกเจ้า เจ้าจะปล่อยพวกข้าไปหรือไม่”
“ไม่ ไม่ ได้โปรดคุณชาย จะให้ข้าทำสิ่งใดก็ได้ขอเพียงปล่อยตัวข้าไป”
เนี่ยฟงหรี่ตามองไปที่ศีรษะของหานลี่จิงพร้อมกับยกยิ้ม
“ได้ ข้าเห็นความตั้งใจของเจ้า ข้าจะให้เจ้าส่งข้อความบางอย่างแก่คนของกลุ่มโจรหานซุยได้หรือไม่”
“แน่นอน ข้าสามารถทำได้”
“เช่นนั้นก็ไม่มีปัญหา ตอนนี้เจ้ารักษาตัวก่อนเถอะ”
สิ้นเสียงกล่าวเนี่ยฟงพยักหน้าให้แก่ซินหยาง ซินหยางยกยิ้มใช้สันมือฟาดเข้าไปที่ท้ายทอยของหลุนเซียนอย่างรวดเร็ว หลุนเซียนถึงกับหมดสติร่วงลงไปนอนกับพื้น
“พี่ชายหยางจับตัวชายผู้นั้นนอนลง ข้าจะให้เขาส่งข้อความบางอย่างให้แก่กลุ่มโจรหานซุย”
ซินหยางรีบทำตามจับร่างหลุนเซียนนอนลงกับพื้น เนี่ยฟงสะบัดมือขวากำชับมีดสั้นในมือกรีดเขียนข้อความบางอย่างไปที่แผ่นหลังของหลุนเซียน หลังจากนั้นก็สั่งให้เก่อคังห่อศีรษะของหานลี่จิงเอาไว้ด้วยผ้าสีดำนำมามัดไว้ที่ข้างเอวของหลุยเซียน
“รบกวนพี่ชายมู่ถังและพี่ชายหยางนำหลุนเซียนผู้นี้ไปทิ้งไว้ที่เขตของกลุ่มโจรหานซุยด้วยขอรับ พวกเราจะหยุดพักแถวนี้ก่อน”
“ไม่มีปัญหาขอรับคุณชาย”