ตอนที่ 227 บ่อน้ำและกำแพงชั้นใน
ตอนที่ 227 บ่อน้ำและกำแพงชั้นใน
กายและคนอื่น ๆ หนีออกมาทางประตูลับที่เขาเคยใช้เข้ามา โดยทิ้งอาคารที่เปลวเพลิงกำลังลุกไหม้ไว้เบื้องหลัง
พวกเขาผ่านจุดตรวจมาได้อย่างไม่ยากนัก เพราะตอนนี้ทหารยามของเผ่าสิงโตทองคำกำลังไปช่วยกันดับไฟที่ไหม้อยู่
ใช้เวลาไม่นานพวกเขาก็มาถึงอาคารที่พัก แต่เพราะมันถูกปิดล้อมด้วยทหารยาม พวกนั้นกำลังค้นหาว่าเกิดอะไรขึ้นถึงมีคนถูกฆ่าหลายสิบศพภายในห้อง
กายและเฮกเตอร์พร้อมด้วยคนอีกจำนวนหนึ่งกำลังหลบอยู่ซอยมืด ๆ ไม่ไกลจากอาคารที่พักมากนัก
“หมายความว่าที่เธอวิ่งออกไปเพราะนายส่งข้อความมาบอก”
“ใช่ ข้าบอกให้ฮาเดรียน่าหนีไป แต่ไม่คิดว่านางจะวิ่งออกไปตามหาข้าแบบนั้น ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับนาง ข้าไม่รู้จะไปเจอหน้าแม่ของนางได้ยังไง”
“ใจเย็น ๆ อาจจะไม่ได้เกิดอะไรขึ้นก็ได้ ฉันให้กัสตามเธอไปแล้ว ทั้งสองน่าจะกลับกันมานอีกไม่นาน”
ในตอนนั้นเองกัสที่วิ่งมาอย่างรีบร้อน เข้ามาในซอยที่ไนเรลและคนอื่น ๆ อยู่
“นายท่านเกิดเรื่องขึ้นแล้ว จี๊ด ๆ ผู้หญิงคนนั้น หายไป”
“หายไปหมายความว่ายังไง เกิดอะไรขึ้นกับลูกสาวข้ากัน” เฮกเตอร์คว้าตัวกัสเข้ามาถามด้วยความกระวนกระวายใจ
ไนเรลเข้ามาห้ามไว้เพราะไม่อย่างนั้นก็ไม่มีทางรู้เรื่อง ถ้าเฮกเตอร์ยังทำแบบนี้อยู่
“เล่ามาให้ละเอียดเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงบอว่าฮาเดรียน่าหายไป”
“คือแบบนี้นายท่าน จี๊ด ๆ ข้าวิ่งตามกลิ่นนางไป แต่แล้วอยู่ ๆ ข้าก็หานางไม่เจอจนกระทั่งข้าไปเจอเศษผ้าของนางในท่อระบายน้ำ จี๊ด ๆ ข้าลองตามไปแล้วแต่ในท่อน้ำนั่นมันน่ากลัวมากข้าจะกลับมาบอกนายท่านก่อน จี๊ด ๆ”
“สรุปคือจะบอกว่าฮาเดรียน่าถูกใครจับไป แกตามไปในท่อน้ำแต่เพราะกลัวเลยกลับมาก่อน”
“ใช่แล้ว จี๊ด ๆ แต่ข้าไม่ได้กลัว ข้าแค่คิดว่าควรมารายงานนายท่านก่อน” กัสพูดกล่าวแก้ตัว
“ข้าจะไปช่วยลูกสาวของข้า” เฮกเตอร์กล่าวออกมาขณะที่คิดจะวิ่งออกไปทันที แต่ไนเรลก็หยุดเขาเอาไว้
“นายควรใจเย็นก่อน คนพวกนั้นคงยังไม่ทำอะไรฮาเดรียน่า”
“แต่มันอันตรายเกินไป”
“ฉันจะไปช่วยนายหา แต่คนที่นี่มากเกินไปทำให้เคลื่อนไหวลำบาก ควรที่จะให้คนอื่น ๆ ออกไปนอกเผ่าสิงโตทองคำก่อน เพราะฉันรู้สึกว่าอาจจะเกิดเรื่องใหญ่ที่นี่” ไนเรลออกมาตามความรู้สึก เขาคิดว่าที่ผ่าสิงโตนี่มันแปลกมากขึ้นเรื่อย ๆ
อีกอย่างต่อให้คนพวกนี้ไปด้วยก็ไม่ได้ช่วยอะไรมาก เพราะส่วนใหญ่ก็บาดเจ็บกันอยู่
เฮกเตอร์หยุดคิดสักพักเขาก็ทำตามที่ไนเรลบอก โดยการส่งคนทั้งหมดออกไปนอกเผ่าสิงโตทองคำก่อน เหลือเพียงตัวของเฮกเตอร์ ไนเรลและกัส สามคนเท่านั้นที่ตามหาฮาเดรียน่า
ไนเรลวิ่งตามกัสที่นำทางมาจนถึงท่อระบายน้ำ มันเหมือนว่าจะเป็นโครงสร้างเก่าของเมืองแห่งนี้ กัสเปิดฝาท่อจากนั้นก็กระโดดลงไป ไนเรลก็กระโดดลงไปด้วย ก่อนที่เฮกเตอร์จะลงมาพร้อมกับปิดฝาท่อกลับอย่างเดิม
ด้านล่างภายในท่อกว้างประมาณ 2 พอให้พวกเขาทั้งสองเดินตรง ๆ ได้ ส่วนกัสนั้นมันสบายเป็นอย่างยิ่งด้วยความสูง แค่ 120 เซนติเมตรของมัน
ทั้งสามเคลื่อนที่ไปในท่อละบายน้ำอย่างต่อเนื่องภายใต้การนำของกัส ที่นี่มีกลิ่นเน่าเหม็นเป็นอย่างยิ่ง แต่ไม่มีน้ำเฉอะแฉะอย่างที่คิด มันกลับแห้งมาก ภายในนี้แสงสว่างมันไม่มีเลยแม้แต่น้อย เฮกเตอร์จึงรับหน้าที่เป็นเหมือนกับคบไฟส่องสว่าง
แต่ยิ่งนานเท่าไหร่กัสก็ยิ่งระบุทิศทางได้ช้าลง เหมือนกับว่ากลิ่นมันเริ่มจะจางหายไป
“ข้าว่ามันอาจจะเป็นทางนี้ ไม่สิทางนี้” กัสยังคงนำทางต่อไป เส้นทางที่กัสนำทางนั้นซับซ้อนเป็นอย่างมาก เหมือนกับเขาวงกตใต้ดินไม่มีผิด จนกระทั่งมาถึงยังหน้าประตู มันมีประตูอยู่ภายในท่อระบายน้ำ ทั้งไนเรลและเฮกเตอร์ต่างมองไปที่ประตูบานนั้นอย่างแปลกใจ
ไนเรลเดินเข้าไปใกล้ ๆ ลองขยับมันดู ดูเหมือนประตูจะถูกล๊อกจากด้านในแต่นั้นไม่ใช่ปัญหา
กึก! กึก!
ไนเรลอาศัยแรงมหาศาลของตัวเองขยับประตูทั้งบานก่อนจะดึงมันออกมาทั้งแบบนั้น เขาค่อย ๆ วางมันลง
ส่วนเฮกเตอร์ก็ลองยิงลูกไฟขนาดเล็กเข้าไปด้านใน มันลอยไปช้า ๆ พร้อมกับส่องแสงให้พวกเขาได้เห็นสิ่งที่อยู่หลังประตู
ตรงส่วนนี้ต่างจากท่อส่วนอื่น ๆ เพราะมันไม่ใช่ท่ออีกต่อไป แต่กลับเป็นผนังถ้ำแทน
“เข้าไปกันเถอะ”
ไนเรลก้าวนำไปก่อน
เฮกเตอร์สะบัดมือสร้างลูกไฟขึ้นมาใหม่ กัสลังเลก่อนที่จะวิ่งตามไป มันรู้สึกวังเวงเมื่อตามหลัง ดังนั้นจึงเดินไปพร้อมกับเฮกเตอร์
“นางจะอยู่ในนี้ได้ยังไง ใครกันที่จับนางมา” เฮกเตอร์พูดออกมา
ไนเรลก็ไม่รู้จะไปตอบยังไง เขาไม่ได้รู้ไปซะทุกเรื่อง แต่ในตอนนั้นเองเขาเหมือนได้ยินเสียงร้องมาตามสายลม มันแค่ครู่เดียว เหมือนกับเสียงร้องโหยหวนที่น่าขนลุกซึ่งไนเรลคิดว่าเคยได้ยินมาก่อน
“นายได้ยินอะไรไหม” ไนเรลหันไปถามเฮกเตอร์ แต่ในตอนนั้นเองกัสก็ทำท่าแปลก ๆ มันสูดดมไปมาก่อนที่จะชี้ไปทิศทางหนึ่ง
“นายท่านข้าเจอกลิ่นนางอีกครั้ง จี๊ด ๆ”
กัสรีบวิ่งตามกลิ่นที่ตัวเองได้ด้วยกลัวว่ามันจะหายไปอีกครั้ง
“เศษผ้าจี๊ด ๆ” กัสหยิบมันสิ่งให้กับไนเรล
“นี่ใช่ของฮาเดรียน่าหรือเปล่า”
“ใช่ ๆ มันคือชุดของนาง” เฮกเตอร์จำมันได้แม่น ดูเหมือนลูกสาวของเขาจะทิ้งเบาะแสไว้ให้
“ถ้าเศษผ้านี่คือสิ่งของฮาเดรียน่าก็มีความเป็นไปได้สองอย่าง หนึ่งคือฮาเดรียน่าตั้งใจทิ้งไว้ในตอนที่โดนจับ เหมือนกับผ้าที่ท่อน้ำ หรือไม่ก็อาจจะเป็นกลับดักของใครสักคน” ไนเรลส่งเศษผ้าให้เฮกเตอร์ แต่คำพูดของไนเรลกลับทำให้กัสรู้สึกตกใจ
“กับ...กับดัก นายท่านบอกนี่คือกับดักใช่ไหม จี๊ด ๆ”
“เปล่า แค่บอกว่าอาจจะ”
“แต่ก็ความเป็นไปได้ใช่ไหม จี๊ด ๆ”
“เร็วรีบตามไปต่อได้แล้ว ถ้าเป็นกับดักพวกเราคงตายไปนานแล้ว”
ไนเรลแตะกัสให้มันเดินต่อ มันเป็นหนูที่ขี้กลัวมากจนเกินไป จนไม่ทันได้คิด ถ้าเป็นกับดักไอ้คนว่างแผนมันคงไม่ให้พวกเขามารู้ความลับว่าใต้เมืองของเผ่าสิงโตทองคำมีถ้ำแบบนี้หรอก
กัสเดินนำต่อไป พวกเขาเจอกับเศษผ้าเล็ก ๆ บางครั้งก็เป็นขนสัตว์จากเสื้อขนสัตว์ของฮาเดรียน่า
“เดี๋ยว ข้างหน้ามีเสียงน้ำ จี๊ด ๆ” กัสที่ประสาทสัมผัสดีรับรู้ได้ถึงเสียงน้ำ กัสวิ่งตรงไปทันที
ไนเรลและเฮกเตอร์ก็ตามไปด้วย จนในที่สุดพวกเขาก็มาถึงบ่อน้ำขนาดประมาณ 20 เมตรรอบ ๆ บ่อมีท่อที่เชื่อมต่อกับบ่อน้ำทอดยาวขึ้นไปด้านบน ดูเหมือนว่าเสียงน้ำที่ว่าจะมาจากน้ำืั้ถูกสูบขึ้นไปบนท่อ
“นี่คือบ่อน้ำใต้ดินที่หล่อเลี้ยงเผ่าสิงโตทองคำใช่ไหม” เฮกเตอร์กำลังจะเดินเข้าไปดูใกล้ ๆ
แต่ไนเรลยังมือมาห้ามเขาไว้ พร้อมกับชี้ไปมุมหนึ่ง มีชายคนหนึ่งกำลังนอนหลับอย่างสบายใจขาทั้งสองข้าพลาดไปบนโต๊ะ ที่หัวมีหมวกปิดหน้าอยู่ ดูเหมือนมันจะเป็นยามที่แอบเงียบหลับ
“เราคงอยู่ใต้ดินของกำแพงชั้นใน ท่อพวกนี้คงสูบน้ำขึ้นไปจากบ่อ ส่วนด้านหลังยามนั้นคงเป็นบันได ซึ่งสรุปได้ว่า ฮาเดรียน่าคงจะถูกพาตัวเข้าไปในกำแพงชั้นใน”
“แล้วมันจับลูกสาวข้ามาทำไม”
“คงต้องไปถามพวกนั้นดู ไม่ก็มันอาจจะรู้” ไนเรลเดินไปด้วยเสียงที่เบามาก ๆ จนไปหยดอยู่หน้ายามที่ยังคงหลับอยู่
ไนเรลหยิบดาบของตัวเองออกมาช้า ๆ จากนั้นก็ฟันฉับเข้าไปที่ขาของยามคนนั้นที่พลาดอยู่บนโต๊ะจนขาดไปข้างหนึ่ง
“อ๊ากกก”
ยามร้องด้วยความเจ็บ แต่ก่อนที่เสียงของมันจะดังมากไปกว่านี้ ไนเรลก็เอามือปิดปากมันเอาไว้ ยามคนนั้นพยายามร้องออกมา แต่มันก็ได้แต่ดิ้นไปมา พร้อมกับเสียงหายใจกระหืดกระหอบจากอาการช๊อค
แขนของมันจับไปที่ข้อมือของไนเรล แต่มันไม่สามารถสู้แรงของไนเรลได้แม้แต่น้อย
“คนในเผ่าสิงโตทองคำส่วนใหญ่คงเป็นพวกที่มีพลังสนับสนุนสินะ แกคงคิดว่าแขนไม่มีประโยชน์แล้วสินะ” ไนเรลใช้ดาบตัดไปที่แขนของยามที่พยายามเอื้อมมือกดปุ่มสัญญาณ
“ขึ้นไปดูข้างบน มีใครเฝ้าอีกไหม” ไนเรลบอกกับกัส ตอนนี้พวกเขาต้องหาฮาเดรียน่าให้เจอก่อน ไนเรลไม่อยากที่จะให้เผ่าสิงโตทองคำใช้ฮาเดรียน่ามาต่อลองให้เขายอมแพ้ เพราะเขารู้ว่าตัวเองจะเลือกทำอะไร
ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่คนอื่น ๆ ต้องการอย่างแน่นอน...
“ฉันถามแกตอบ ไม่งั้นฉันจะตัดแขนอีกข้างของแก”
ยามคนนั้นแม้จะเจ็บ แต่มันก็พยักหน้าตกลง มันรู้ว่าถ้าไม่ตกลงมันคงโดนฆ่าตายทันที
“พวกแกจับเด็กสาวมาเมื่อไม่นานนี่ใช่”
“ใช่ แต่ข้าไม่เกี่ยวได้โปรดข้าเป็นแค่คนเฝ้าบ่อน้ำ...ปล่อยข้าไปได้โปรด” ยามพูดออกมาด้วยสภาพที่อ่อนแอ ร่างกายของมันกำลังจะเริ่มกระตุก
ไนเรลรู้ว่ามันยังทนไหว เพราะมนุษย์ชั้นสูงระดับสีน้ำตาลไม่ตายง่าย ๆ อยู่แล้ว หลังจากผ่านไป 3 นาทีเลือดตรงจุดที่เคยมียามที่ยังมีชีวิตค่อย ๆ ไหลลงไปที่บ่อน้ำ
ส่วนตอนนี้ไนเรล เฮกเตอร์และกัสต่างก็ขึ้นมาด้านบนแล้ว
“ข้าไม่คิดเลยว่าคนของเผ่าสิงโตทองคำจะลักพาตัวผู้คนมาจำนวนมาก บางที่ลูกสาวของฉันอาจจะถูกจับไปขังรวมกับคนอื่น ๆ”
“กัสแกได้กลิ่นของฮาเดรียน่าอีกไหม”
“ไม่นายท่าน ที่นี่เหม็นมาก มันมีกลิ่นเลือดและซากศพ จี๊ด ๆ”
“ตอนนี้พวกเราอยู่ที่กำแพงชั้นใน ตรงชั้นใต้ดินของอาคารสูบน้ำ ที่นี่ไม่ใหญ่มากนัก เราควรจะแยกกันหาฮาเดรียน่า”
ทั้งสามตกลงกันได้แล้วจึงแยกไปคนละทางด้วยความระวัง
ไนเรลมองไปรอบ ๆ ก่อนจะสุ่มทิศทางหนึ่งตามความรู้สึก ‘ที่นี่ไม่มีคนมากนัก ช่างแปลกนัก พวกเผ่าสิงโตทองคำมันไปไหนกันหมด’
เขาวิ่งหลบไปมาก่อนจะไปเจอกับอาคารหลังหนึ่งมันสูงประมาณตึกสิบชั้นตั้งอยู่ใจกลางกำแพงชั้นใน ‘จริงสิที่นั่นอาจจะมีพวกบันทึกของเรื่องราว 200 ปีก่อนก็ได้ ฉันควรจะไปดู’
คิดได้ดังนั้นไนเรลก็ตรงไปที่อาคารแห่งนั้น หลังจากเข้าไปคนอยู่สองสามแห่งเขาก็ไม่เจออะไร แถมหลาย ๆ ส่วนยังเหมือนไม่ค่อยมีคนเข้ามาใช้งาน
“แปลกมาก ที่นี่ควรจะมีคนจากเผ่าสิงโตทองคำมากกว่านี้ พวกนั้นไปไหนกันหมด”
เดินไปจนถึงห้องหนึ่ง แต่แล้วเขาก็ได้ยินเสียงของคนกำลังร้องเรียกให้ช่วยด้วยความกลัว
“ใครก็ได้ ได้โปรดช่วยด้วย ข้ายังไม่อยากตาย ได้โปรด” เสียงของหญิงสาวตะโกนออกมาพร้อมกับเสียงร้องไห้ดังออกมาจากหลังประตู ซึ่งฟังจากเสียงแล้วดูเหมือนว่าหญิงสาวตะโกนแบบนี้มาสักพักแล้วจนอ่อนเพลีย
ไนเรลตามเสียงมาหลังจากเปิดประตูเข้าไปเขาเจอกับเด็กสาวที่โดนผูกขึงแขนขาทั้ง 4 ไว้กับเตียง
