EP 446 เช๊คเงินสด

EP 446 เช๊คเงินสด

By loop

เวลา 16.30 น.

เทศมณฑลต้าเฟิง ภายนอกอาคารว่ายน้ำในร่ม

หลังจากสอนบทเรียนให้กับหลี่เสี่ยวอันและยอมรับคำขอบคุณของผู้คนดงซูบินก็ไปเปลี่ยนชุดก่อนที่รถพยาบาลจะมาถึง หลังจากที่เขาออกไป เขาเห็นขายาวคู่หนึ่งรอเขาอยู่นอกห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า

“พี่เสี่ยวหยาง” ดงซูบินยิ้มขณะที่เขาเดินไปหาเธอ “ขอโทษที่ทำให้คุณอับอาย”

เสี่ยวหยางมองไปที่ดงซูบิน “กงศุล? นายน่าประทับใจ ฮ่าฮ่า… ฉันไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยินจนกระทั่งได้เห็นเมื่อครู่นี้ ศิลปะการต่อสู้ของนาย ค่อนข้างดีเลยทีเดียว”

ดงซูบินตอบอย่างสุภาพ “นั่นเป็นเพียงการเคลื่อนไหวที่เรียบง่ายและไม่มีอะไรน่าภาคภูมิใจเลย”

“ไม่ต้องถ่อมตนไปหรอก สอนการเคลื่อนไหวของนายให้ฉันบางล่ะ เมื่อตอนที่นายว่าง”

“หยุด… ผมไม่กล้าสอนคุณ” ดงซูบิน โบกมือของเขา “ผมไม่ดีพอที่จะสอนคุณ”

“มีอะไรต้องกลัว? เรียบร้อย!” เสี่ยวหยาง มองดูนาฬิกาของเธอ “อา… ตอนนี้มันดึกมากแล้ว เอาล่ะ ฉันยังมีสิ่งที่ต้องทำและออกไปก่อน วันนี้ฉันว่ายน้ำได้ดีเลยทีเดียว ขอบคุณมาก.”

“เอ่อ ให้ผมไปส่งไหม”

"ไม่จำเป็น. ฉันขับกลับไปได้”

เพื่อเฝ้าระวังพวกคนเกาหลี่ดงซูบินเจ้าหน้าที่ความมั่นคงของรัฐสองสามคนได้เฝ้าดูสระว่ายน้ำด้านนอก แต่พวกเขาไม่ได้ได้จับใครเลยเสี่ยวหยาง คุยกับดงซูบินอยู่พักหนึ่งแล้วเดินไปที่รถออดี้ ที่จอดอยู่ไม่ไกล เธอขึ้นเครื่อง และ A6 ก็ขับออกไป ดงซูบิน ยืนอยู่ที่นั่นและรอจนกระทั่ง เสี่ยวหยาง ออกไปก่อนที่จะขับรถไปที่ร้านอาหารใกล้เคียงเพื่อทานอาหารค่ำ

ตอนเย็น.

ท้องฟ้าก็มืดลง

ดงซูบิน บ่นในขณะที่เขาเดินออกจากร้านอาหารเล็กๆ ที่ขายเนื้อปักกิ่ง เขาใช้พลังงานมากเกินไปก่อนหน้านี้และต้องเติมพลังส่ะหน่อย

จู่ๆ โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

ดงซูบิน มองไปที่หมายเลขและตอบในขณะที่ขึ้นรถของเขา “เสี่ยวหลาน?”

"เกิดอะไรขึ้น? ฉันได้ยินมาว่าคุณได้ทำร้ายนักลงทุนของมณฑลต้าเฟิงในตอนบ่าย”

ดงซูบิน หัวเราะ “คุณได้รับข่าวค่อนข้างเร็ว”

เสี่ยวหลานไขว้ขาและเอนหลังพิงเก้าอี้ เธอหัวเราะ “ฉันควรจะพูดอะไรเกี่ยวกับคุณ? ฉันกำลังเผชิญกับแรงกดดันทั้งหมดที่นี่ไม่ใช่สำหรับคุณที่จะไปที่นั่นเพื่อเอาชนะนักลงทุนเหล่านั้น หากเจ้ายังสร้างปัญหา ข้าก็ไม่มีอำนาจที่จะปกป้องเจ้า เอาล่ะ คุณได้สร้างระเบียบครั้งใหญ่ใน มณฑลต้าเฟิงและน่าจะเพียงพอแล้ว กลับมาพรุ่งนี้.”

ดงซูบิน ตอบอย่างช่วยไม่ได้ “คุณทำแบบนี้กับผมได้ยังไง? ฉันยังทำภารกิจไม่เสร็จ”

“ภารกิจอะไร”

“มณฑลต้าเฟิง ได้แย่งชิงการลงทุนของเราไปจากเรา และเราควรนำนักลงทุนของพวกเขาอย่างน้อยหนึ่งคนกลับมาใช่ไหม? ฉันจะละอายใจเกินกว่าที่จะแสดงตัวเองหากฉันไม่สามารถทำสิ่งนี้ได้”

“ฮ่าฮ่า… คุณยังอายอยู่อีกหรือ? ถ้าคุณรู้อย่างนั้น ทำไมคุณถึงทำร้ายนักลงทุนคนนั้นล่ะ”

“ผมเลือกทำจะทำ คุณไม่ได้อยู่แถวนั้น ตอนที่เรื่องเกิดขึ้น แต่ผมเชื่อว่าคุณจะทำร้ายเขาเช่นกันด้วยถ้าคุณอยู่ที่นั่น”

เสี่ยวหลานหัวเราะ “หยุดล้อเล่นกับฉัน กลับมาพรุ่งนี้. เทศมณฑลต้าเฟิงบ่นกับรัฐบาลเมืองเมื่อสองสามวันนี้เมื่อคุณอยู่ที่นั่น แต่คราวนี้ คุณได้ทุบตีนักลงทุนของพวกเขา แม้แต่รัฐบาลเทศมณฑลของเราไม่สามารถทำอะไรได้หากพวกเขาบ่นกับพวกที่สูงกว่า ไม่สำคัญว่าคุณจะไม่สามารถได้รับการลงทุนใดๆ มันเพียงพอแล้ว.”

“คุณอาจจะพูดถูก แต่…”

“แค่เชื่อฉัน โอเคไหม”

ในท้ายที่สุด ดงซูบิน ยอมแพ้และตกลง “เอาล่ะ ผมจะฟังคุณ ผมจะกลับโรงแรมแล้วพรุ่งนี้เช้ากลับ”

"ดี."

แต่ ดงซูบิน ไม่ใช่คนยอมแพ้ง่ายๆ เนื่องจากเขาอยู่ที่นี่ เขาต้องได้รับเงินลงทุนคืนเป็นอย่างน้อย เขาจะยอมแพ้หลังจากมีปัญหามากมายได้อย่างไร?

เขาจะกลับมามือเปล่าได้อย่างไร?

บ้ามาก! มันจะน่าเกลียดเกินไปแล้ว!

แต่ ดงซูบิน ต้องฟังคำสั่งของเสี่ยวหลาน ขณะที่เธอกำลังทำสิ่งนี้ให้เขา เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วมองดูนาฬิกาของเขา เหลือเวลาอีกไม่มากจนถึงเช้าวันพรุ่งนี้ เขาจะต้องได้รับการลงทุนภายในเวลาที่เหลือ แต่เขาควรมองหาใคร? ผู้จัดการหลิวจากปักกิ่งคนนั้นเหรอ? ไม่ เขาเซ็นสัญญากับมณฑลต้าเฟิงเขาสามารถหาใครได้อีก?

ดงซูบิน คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ขณะขับรถกลับไปที่โรงแรม

โรงแรมลุยเหอ ล๊อบบี้.

ดงซูบิน มองไปรอบ ๆ ขณะที่เขาเข้าไปในล็อบบี้ เขารู้ว่านักลงทุนหลายคนชอบพูดคุยและดื่มกาแฟที่ล็อบบี้ นั่นเป็นเหตุผลที่เขาตัดสินใจมองหาเป้าหมายที่นี่ แต่ในขณะที่เขากำลังมองหาเป้าหมาย ทุกคนในล็อบบี้ก็หันมามองเขาเช่นกัน ดงซูบิน ตระหนักว่าเจ้าหน้าที่ตำรวจสองคนคือหลีเสี่ยวอันและล่ามชาวเกาหลีกำลังพูดคุยกัน วังบ่อก็อยู่แถวๆนั้น ข่าวเหตุการณ์ช่วงบ่ายนี้แพร่กระจายออกไป และนักลงทุนจำนวนมากมอง ดงซูบิน อย่างสงสัย

เอาล่ะ. ชื่อเสียงของฉันกลับแย่ลงไปอีก

หลังจากที่หวังป๋อรายงานกับลี่เฟิงเกี่ยวกับเหตุการณ์ในช่วงบ่าย เจ้าหน้าที่รัฐบาลเทศมณฑลต้าเฟิง โดยเฉพาะหลี่เฟิงก็โกรธจัด หลี่เฟิงถึงกับทุบถ้วยน้ำชาที่เขาถืออยู่บนพื้น นักลงทุนโดนทุบ! นี่มันจริงจังเกินไป แม้แต่เลขาธิการพรรคของมณฑลก็โทรหาหลี่เฟิงเพื่อขอให้เขาจัดการปัญหานี้ด้วยตัวเอง

หลี่เฟิงก็สงบลงเช่นกัน ดงซูบิน เป็นคนสร้างปัญหา แต่เขาไม่สามารถถูกจับได้เพราะเขาเป็นข้าราชการ นอกจากนี้ เหตุการณ์นี้ไม่ร้ายแรงพอที่จะนำตัวเขาไปควบคุมตัวได้ ถ้า หลี่เฟิงจับกุม ดงซูบิน สถานการณ์จะแย่ลง สิ่งที่เขาต้องทำคือหยุดความเสียหายและไม่ปล่อยให้มันหลุดมือไป ดังนั้นหลี่เฟิงจึงสั่งให้คนของเขาทำสิ่งที่จำเป็นและหวังว่าจะเอาใจนักลงทุนชาวเกาหลีเหล่านั้น

วิธีเอาใจพวกเขา? แน่นอนว่ามันเกี่ยวกับการชดเชยสำหรับกล้องที่เสียหายและค่ารักษาพยาบาล

ในเวลาเดียวกัน หลี่เฟิงบ่นกับพวกที่สูงกว่าอีกครั้ง

หลี่เฟิงเคยคิดที่จะให้ผู้สูงศักดิ์ลงโทษตงเสวี่ยปิง แต่เลขาธิการพรรคของมณฑลก็หยุดเขาไว้ ดงซูบิน เป็นตัวสร้างปัญหา ถ้าเขาปล่อยให้เด็กเหลือขอคนนี้ทำสิ่งที่เขาต้องการในเคาน์ตี้ต่อไป งานลงทุนของเทศมณฑลต้าเฟิงจะวุ่นวาย แม้ว่า ดงซูบิน จะถูกลงโทษหลังงาน แต่มณฑลต้าเฟิงก็จะได้รับผลกระทบเช่นกัน หลี่เฟิงจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับมัน คู่แข่งทางการเมืองของเขาจะใช้ความยุติธรรมในการลงทุนนี้กับเขา สิ่งสำคัญที่สุดของเขาในตอนนี้คือการทำให้แน่ใจว่างานลงทุนดำเนินไปโดยไม่มีปัญหาใดๆ และกำจัด ดงซูบิน!

…….

ล็อบบี้ของโรงแรม

หลี่เสี่ยวอัน เห็น ดงซูบิน และชี้ไปที่เขาอย่างไม่สบายใจ “%$… %^$…”

ล่ามกล่าวว่า “นั่นคือคนที่ทำร้ายฉันและทำให้กล้องของฉันพัง”

หวังโบมองไปที่ดงซูบิน เขารู้ว่า ดงซูบิน จะไม่อยู่ในมณฑลต้าเฟิง อีกต่อไป หลังจากเหตุการณ์ช่วงบ่ายนี้ รัฐบาลเมืองจะไม่เมินเฉย อา… ในที่สุดผู้ชายคนนี้ก็จากไป เขาโล่งใจ ดงซูบิน เป็นเพียงระเบิดเวลาเดินได้ และอะไรก็เกิดขึ้นได้เมื่อเขาอยู่ใกล้ ๆ

เจ้าหน้าที่ตำรวจทั้งสองเดินมา “คุณคือตงเสวี่ยปิง?”

ดงซูบิน ยิ้ม "ใช่. คุณกำลังมองหาฉันทั้งหมดหรือไม่ มา. เรานั่งลงก่อน” เขาเดินไปนั่งบนโซฟา เขาไม่แปลกใจเลยที่เจ้าหน้าที่ตำรวจมาที่นี่เพื่อเขา ทันทีที่เขาตัดสินใจที่จะทุบตีหลี่เสี่ยวอันเขารู้ว่าตำรวจจะไล่ตามเขา

ใบหน้าของเจ้าหน้าที่อาวุโสเปลี่ยนไป และเขาต้องการดุ ดงซูบิน สำหรับทัศนคติที่ไร้กังวลของเขา แต่เขาจำได้ว่าผู้ชายคนนี้กล้าที่จะทุบตีนักลงทุนต่างชาติและยังสามารถต่อสู้กับพาร์คยงซี่ได้อย่างเท่าเทียมกัน และเขาก็กลืนคำพูดของเขา “คุณเป็นคนทำกล้องของหลี่เสี่ยวอันเสียหายและตีเขาที่สระว่ายน้ำในร่มเหรอ?”

“ใครคือหลี่เสี่ยวอัน?” ดงซูบิน ชี้ไปที่ระยะไกล “คุณกำลังพูดถึงผู้ชายคนนั้นเหรอ? ใช่. ฉันเป็นคนทำร้ายเขาเอง”

เจ้าหน้าที่อาวุโสกระแอมในลำคอ “การกระทำของคุณละเมิดกฎหมาย แต่ฉันเสนอให้ทุกคนตกลงกันเป็นการส่วนตัว ผู้เสียหายเรียกร้องค่าเสียหาย 100,000 หยวน ซึ่งรวมถึงค่ารักษาพยาบาล กล้อง และข้อมูลสำคัญในกล้องด้วย” กล้องนั้นเป็นแบรนด์ราคาแพง และแม้แต่ ดงซูบิน ก็เคยได้ยินเกี่ยวกับมัน

ดงซูบิน เงยหน้าขึ้นมอง “ผู้ชายคนนั้นยังตีใครบางคน เขาได้ชดใช้ค่าเสียหายหรือไม่?”

เจ้าหน้าที่อาวุโสได้ตอบกลับ “พาร์คยงซีได้จ่ายเงินชดเชยให้ชายหนุ่มคนนั้น 50,000 หยวนในบ่ายวันนี้”

“แล้วคำขอโทษของเขาล่ะ”

เจ้าหน้าที่พยักหน้า พาร์คยงซีได้บังคับให้หลี่เสี่ยวอัน ขอโทษ แม้ว่าคนหลังจะไม่เต็มใจก็ตาม

ดงซูบิน พยักหน้า

วังบ่อคิดว่าดงเซบิงจะไม่จ่ายค่าชดเชย 100,000 หยวนนั้นไม่ใช่จำนวนเล็กน้อย และมันควรจะเป็นปัญหาสำหรับชายหนุ่มอย่าง ดงซูบิน ที่เพิ่งเข้ารับราชการ เขาส่งสัญญาณให้เจ้าหน้าที่ขอให้เขาจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด

เจ้าหน้าที่อาวุโสเห็นสัญญาณของวังบ่อจึงกล่าวว่า “ถ้าคุณไม่สามารถจัดการเรื่องนี้เป็นการส่วนตัวได้ ฉันจะต้องพาคุณกลับไปที่สถานีของเรา”

หวังโบและเจ้าหน้าที่สำนักงานส่งเสริมการลงทุนบางคนกำลังห้อยอยู่ที่ล็อบบี้เพื่อรอให้ดงเสวี่ยปิงอับอายตัวเอง คงจะสนุกถ้า ดงซูบิน ไม่สามารถจ่ายค่าชดเชยและเรียกคนอื่นให้ยืมเงินได้ นักลงทุนบางคนก็มองดูพวกเขาเช่นกัน พวกเขาต้องการดูว่าผู้ชายคนนี้จะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร

แต่สิ่งที่พวกเขาไม่รู้ก็คือ ดงซูบิน อาจทำตัวเหมือนคนพาล แต่เขาไม่มีเหตุผล เขาทำให้กล้องเสียหายและตีหลี่เสี่ยวอันเพื่อผู้คนในสระว่ายน้ำ หลี่เสี่ยวอันได้ขอโทษและชดใช้ค่าเสียหาย เหตุการณ์นี้จบลงแล้ว และ ดงซูบิน ไม่คิดค่ารักษาพยาบาลและค่ากล้อง

ดงซูบิน ไม่สามารถจ่ายค่าชดเชยได้?

นี่มุกหรือเปล่าเนี่ย?

ดงซูบิน คว้ากระเป๋าของเขาและหยิบสมุดเช็คที่ฉูหยวนมอบให้เขา เขาเขียนเช็ค 100,000 หยวนและมอบให้กับเจ้าหน้าที่ “จำนวนเงินถูกต้องหรือไม่”

เจ้าหน้าที่อาวุโสมองเช็คด้วยความงุนงง เป็นเช็ค!

เช็คเงินสด!

หวังโบและนักลงทุนหลายคนตกตะลึง ไม่มีใครคาดคิดว่า ดงซูบิน จะออกสมุดเช็คให้!

เวร! เขามีสมุดเช็คด้วย!

คนนี้ใช่ข้าราชการจริงๆหรอ!