ตอนที่แล้วตอนที่ 6: แวเรียนท์มืด
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 8: การปลุกพลังที่ 3

ตอนที่ 7: ค้นหา


ตอนที่ 7: ค้นหา

ลูซิเฟอร์ได้ยินคำพูดของชายผู้นี้ ซึ่งข่มขู่เขาเกี่ยวกับ APF  แต่เขาไม่ได้ใส่ใจกับพวกนั้น เขาไม่รู้เกี่ยวกับ  APF และไม่สนใจคนพวกนั้น

เขาเดินต่อไปยังชายผู้นั้นด้วยความเร็วเดียวกับที่เขาเดินตาม ขณะสังหารหมู่คนอื่นๆ

ทันทีที่ประโยคของชายผู้นั้นสิ้นสุดลง ลูซิเฟอร์ก็ยืนห่างจากชายคนนั้นเพียงไม่กี่นิ้ว

ลูซิเฟอร์ค่อยๆ เอามือไปโอบใบหน้าของชายคนนั้น  ลูซิเฟอร์สังเกตอย่างระมัดระวัง ขณะที่ผิวหนังของชายชราทรุดโทรมลงอย่างรวดเร็ว  ชายชราแก่ขึ้นต่อหน้าต่อตาเขา

ร่างกายที่อ่อนแอของเขายังคงดิ้นรน ไม่สามารถหลุดพ้นจากเงื้อมมือของเขา

“แล้วคุณเป็นคนที่ฉันอยู่และตายเพื่องั้นเหรอ?” ลูซิเฟอร์หัวเราะเยาะภายใต้ลมหายใจของเขา "ไม่มีอีกแล้ว"

ลูซิเฟอร์เหวี่ยงร่างที่เหี่ยวเฉาไปด้านข้างโดยไม่ปล่อยให้กลายเป็นเถ้าถ่าน ผู้ชายคนนั้นตายไปแล้วแม้ว่า

ถ้าเขาจับร่างนั้นไว้นานกว่านี้อีกสัก 2-3 วินาที ร่างนั้นก็จะกลายเป็นเถ้าถ่านเช่นกัน  แต่ลูซิเฟอร์ไม่รู้สึกว่ามันคุ้มค่าแก่การรอคอย เมื่อชายคนนั้นตายไปแล้ว  เวลาของเขามีค่ามากกว่าที่จะใช้จ่ายกับคนเช่นนี้

สายตาของเขากวาดสายตาไปรอบๆ ภายในร้านอาหารทั้งหมด เท่าที่เห็นก็เหลือแต่ขี้เถ้าและศพ  มีเพียงสีแดงและสีเทาเท่านั้นที่สามารถเห็นได้ทุกที่ที่ดวงตาของเขาไล่ตาม

เขาก้มศีรษะลงและสังเกตเห็นเสื้อคลุมที่เขาสวมอยู่ เป็นสิ่งเดียวกันกับที่เขาได้รับในโรงงานแห่งนี้  ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือตอนนี้เสื้อคลุมสีขาวส่วนใหญ่ถูกปกคลุมด้วยรูและคราบเลือด

เมื่อมองไปที่ศพที่อยู่รอบๆ ห้อง ดวงตาของลูซิเฟอร์ก็เต็มไปด้วยความรู้สึกว่างเปล่าและไร้อารมณ์เช่นเดียวกัน  ไม่มีความเสียใจแม้แต่น้อยที่แวบผ่านพวกเขาในขณะที่เขาจ้องมองที่ว่างเปล่านั้น

แม้หลังจากกวาดสายตาไปทั่วทั้งสถานที่แล้ว เขาก็ไม่เห็นเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่ที่นั่นเลย  จิตใต้สำนึกของเขาได้จมลงในตัวเขาไปแล้ว ในขณะนั้นเองเขาคิดได้ว่าเขาต้องหาเสื้อผ้าใหม่

เขาไม่สามารถสวมใส่เสื้อผ้าที่เป็นของโรงงานไอ้เวรนั่นได้  เขาไม่ต้องการอะไรจากสิ่งอำนวยความสะดวกที่ชั่วร้ายนั้น  มันไม่สำคัญหรอกว่าพวกเขาจะเป็นเสื้อผ้าชุดเดียวของเขาหรือไม่

เขาต้องการเปลี่ยนเสื้อผ้าที่นั่นทันที แต่เสื้อผ้าบนศพก็เต็มไปด้วยเลือดและใหญ่เกินไปสำหรับเขา  ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขาไม่ชอบความคิดที่จะเอาเสื้อผ้าสกปรกออกจากศพ

เมื่อกวาดสายตาไปรอบๆ ร้านอาหารอีกครั้ง เขาสังเกตเห็นประตูสีฟ้าเล็กๆ  หวังว่ามันจะนำเขาไปยังสถานที่ที่อาจมีเสื้อผ้า เขาเริ่มเดินไปทางนั้น

เขาพยายามผลักประตูเปิดแต่พบว่ามันล็อค แต่ที่บนประตูที่เขาสัมผัสกลับทรุดโทรมลง

ความหงุดหงิดและความขุ่นเคืองผุดขึ้นในหัวใจของเขา ในขณะที่เขากำมือแน่นด้วยความโกรธ

เขายกเท้าขวาขึ้นเตะประตูแรงที่สุดเท่าที่จะทำได้  ขณะที่เขาล้มเหลวในการควบคุมความแข็งแกร่งของเขาด้วยความโกรธ ประตูไม่เพียงแต่แตกออก  แต่ยังลอยกลับไปอีกด้วย มันหยุดลอยหลังจากที่มันชนเข้ากับผนังอีกด้านของห้องเล็ก

ลูซิเฟอร์ก้าวเข้าไปในห้องแล้วมองไปรอบๆ แต่ก็พบว่าเป็นเพียงครัวเล็กๆ ที่อยู่ติดกับร้านอาหาร  ผักวางอยู่ในตะกร้าเป็นแถวที่วางอยู่เหนือเคาน์เตอร์ นอกจากนี้ยังมีชุดมีดวางอยู่บนโต๊ะใกล้กับตะกร้า

ห้องครัวเป็นเหมือนครัวของครอบครัวที่ผู้คนมีอยู่ในบ้าน มีขนาดเพียง 100 ตารางฟุต  จึงไม่ใหญ่หรือใหญ่โตอย่างที่ใครๆ คาดคิดว่าจะมีห้องครัวของร้านอาหาร

เขาเดินไปที่มุมห้องที่วางเครื่องล้างจาน เมื่อเปิดก๊อกก็ปล่อยให้น้ำตกลงมาอย่างอิสระ  ไม่กี่วินาทีที่เขาไม่ขยับเลยในขณะที่จ้องมองไปที่น้ำไหล

เขาตกตะลึงเมื่อมองดูน้ำที่ตกลงมา ซึ่งมาพร้อมกับความทรงจำเก่าๆ มากมาย

เขาส่ายหัวเพื่อหลุดจากความงุนงงก่อนจะก้าวไปข้างหน้าและเอามือแช่อยู่ใต้ก๊อก

เติมน้ำระหว่างฝ่ามือของเขา เขาสาดน้ำนั้นลงบนใบหน้าเพื่อล้างคราบเลือดที่ปกคลุมผิวของเขา  เขาทำซ้ำขั้นตอนเดิม 2-3 ครั้ง

ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเลือด แต่ไม่มีแม้แต่หยดเดียวที่เป็นของคนอื่น  เลือดบนร่างกายส่วนใหญ่เป็นของเขาเอง ซึ่งหลั่งออกมาก่อนที่บาดแผลจะหายดี  เขาชำระร่างกายด้วยน้ำและล้างหน้าก่อนที่จะถอดเสื้อคลุมที่เปื้อนเลือดออกแล้วโยนไปด้านข้าง

ในไม่ช้า การค้นหาเสื้อผ้าใหม่ของเขาเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง  เขาเดินผ่านห้องครัวอย่างเปลือยเปล่า ในขณะที่ตาของเขาค้นหาเหมือนเหยี่ยว

เขาเดินไปที่ตู้อีกด้านของห้องแล้วเปิดออก

ครึ่งล่างของตู้มีเครื่องใช้ในครัว ส่วนครึ่งบนมีบางอย่างที่เขากำลังมองหา

ดวงตาของลูซิเฟอร์เป็นประกายระยิบระยับเมื่อจับเสื้อผ้าที่พับไว้  เขาพบเสื้อเชิ้ตและกางเกงตัวหนึ่งพับพอสมควร

เขานำเสื้อผ้าออกจากตู้ก่อนจะสวมใส่

เสื้อผ้าใหม่ดูเหมือนเป็นของผู้ใหญ่ พวกมันใหญ่เกินไปที่จะพอดีกับร่างกายที่เล็กๆของเขา แต่เขาไม่สนใจ  เขาไม่มีทางเลือกอื่น เสื้อผ้าก็เสื่อมโทรมเล็กน้อย ในขณะที่เขาถือไว้ แต่เขาสวมให้เร็วขึ้นก่อนที่มันจะเสื่อมลงกว่าเดิม

เนื่องจากพลังแห่งความเสื่อมนั้นอยู่ในมือของเขาเท่านั้น เสื้อผ้าจึงหยุดเน่าทันทีที่เขาสวมและหยุดสัมผัสมัน

ลูซิเฟอร์สวมเสื้อผ้าหลวมๆ ดูตลกดี ก่อนจะหันกลับไปหาอาหาร เขาหิว นี่คือเหตุผลทั้งหมดที่เขาเข้ามาที่นี่

ถ้าเขาได้รับอาหารเท่านั้น เขาจะไม่ต้องต่อสู้และสร้างความหายนะเหมือนที่เขาทำที่นั่น เมื่อเขาได้ฆ่าทุกคนแล้ว  ไม่มีใครสามารถหยุดเขาไม่ให้กินหรือเยาะเย้ยเขาได้ เขารู้สึกพอใจ

เขาถอดฝาออกจากภาชนะบรรจุอาหารที่วางอยู่ใกล้เตา มีเพียงแพนเค้กเท่านั้นที่เขาพบ

ลูซิเฟอร์หยิบขึ้นมา 1 ชิ้นและเริ่มกิน อย่างไรก็ตาม เขาสามารถกัดได้เพียงคำเดียวเท่านั้นก่อนที่แพนเค้กจะหายวับไป  กลายเป็นฝุ่นผงเพราะพลังแห่งความเสื่อมสลายของเขา

เขาไม่สามารถควบคุมพลังนั้นที่ขัดขวางไม่ให้เขากินได้เช่นกัน เพราะเขาไม่สามารถถือของได้นาน

เขามองดูแพนเค้กอื่นๆ อย่างว่างเปล่า ขณะที่เคี้ยวคำ 1 คำที่เขาสามารถกินได้

เขาตระหนักว่ามันจะเป็นการสิ้นเปลืองมาก ถ้าเขากินเพียง 1 คำจากแต่ละคำก่อนที่พวกมันจะถูกทำลาย

“กินให้หมดคำเดียวคงไม่พอ” เขาพึมพำ ขณะมองแพนเค้กด้วยความสับสน

ลูซิเฟอร์ตกอยู่ในห้วงความคิดลึกๆ แต่ตระหนักว่าเขาไม่สามารถทำอะไรได้อีกเช่นกัน  เขาไม่มีทางควบคุมพลังนี้ที่ขัดขวางไม่ให้เขากินจนพอใจ

เขาวางนิ้วลงบนคาง ขณะจ้องไปที่แพนเค้ก คิ้วของเขาย่นเล็กน้อยราวกับว่าเขากำลังครุ่นคิดอยู่ลึกๆ

เขาตัดสินใจมองไปรอบๆ ห้องเพื่อค้นหาบางสิ่งที่อาจช่วยสถานการณ์ของเขาได้

เขาเดินไปรอบ ๆ ห้องครัว ขณะที่นิ้วมือของเขาเล็มหญ้าเพื่อทดสอบ

“ควรจะเป็นอย่างนั้น…” เขาพึมพำ ขณะสัมผัสโพลิธีน*มันสลายตัวช้ากว่าสิ่งของอื่นๆ มาก  เนื่องจากมันไม่แข็ง ลูซิเฟอร์สามารถใช้มันให้เป็นประโยชน์ได้เช่นกัน

* โพลิธีน (Polythene) คือ พลาสติกอ่อนสีขาวขุ่น มักใช้ทำถุงพลาสติกใส่ของในปัจจุบัน

เขาหยิบโพลิธีนให้มากที่สุดเท่าที่จะหาได้และยัดมันลงในกระเป๋าของเขาก่อนจะนำมันห่อรอบๆมือขวาของเขา

เขาเดินกลับไปที่แพนเค้กแล้วหยิบขึ้นมาอีกอัน

เมื่อโพลิเอธิลีนทำหน้าที่เป็นกำแพงระหว่างนิ้วของเขากับแพนเค้ก  โดยแยกส่วนที่สัมผัสโดยตรงกับนิ้วทั้ง 2 ออกจากกัน

ในที่สุดลูซิเฟอร์ก็สามารถกินแพนเค้กได้โดยไม่ทำลายในกระบวนการ ขณะที่ท้องของเขาได้รับอาหารบางอย่าง  ในที่สุดเขาก็รู้สึกอิ่มใจ แต่ความหิวของเขายังไม่อิ่ม

โพลิธีนหายไป ในขณะที่เขากลืนแพนเค้กคำที่ 2 ลงไป ดังนั้นเขาจึงต้องคว้าโพลีเอทิลีนอีกชิ้นหนึ่ง

เขาทำซ้ำขั้นตอนเดิม ในขณะที่เขากินแพนเค้กทีละชิ้น เขาหยุดก็ต่อเมื่อเขาอิ่มแล้ว

เขาเก็บอาหารที่เหลือในครัวจนหมด เขาจึงตัดสินใจออกไป

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะก้าวออกจากห้อง  ความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัว ขณะที่ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่กรรไกรบนหิ้ง

เขาใช้เวลาในการตัดเสื้อแขนยาวและขอบกางเกงเพื่อให้รู้สึกสบายตัวมากขึ้น เนื่องจากโพลิธีน  เขาจึงสามารถทำสิ่งนั้นได้โดยไม่ทำให้กรรไกรเสียหาย

หลังจากที่ทุกคนพอใจกับงานของเขาแล้ว เขาก็ออกจากครัว

เขาผลักโต๊ะที่ขวางทางออกหลักไปด้านหนึ่งก่อนจะเปิดประตู เมื่อเขาออกไปแล้ว  เขาก็ปิดประตูตามหลังเขาและจากไปอย่างปกติ

ราวกับว่าเขาไม่ได้ก่ออาชญากรรมภายในนั้น และทำลายสถานที่นั้นไปแล้วครึ่งหนึ่ง

คนอื่นๆ ในเมืองยังคงหลงลืมเกี่ยวกับการสังหารหมู่ที่เกิดขึ้นในร้านอาหารในละแวกบ้านของพวกเขา

คนที่ใช้เวลาอยู่ในร้านอาหารก็อยู่ที่นั่นแค่ซักพัก ส่วนคนอื่นๆที่เหลือไม่ได้ไปร้านอาหารนั้นกันบ่อยนัก  เลยไม่แน่ใจว่าคนพวกนั้นจะใช้เวลานานเท่าไหร่เพื่อค้นหาว่าเกิดอะไรขึ้นที่นั่น...

*****

ลูซิเฟอร์ยืนอยู่กลางถนนมองไปรอบๆ เขาไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนตอนนี้ เขารู้ว่าเขาต้องการจะไปที่ไหน  แต่เขาไม่รู้ทิศทาง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาอยู่คนเดียวในโลกแห่งความเป็นจริงนอกโรงงาน

จุดหมายของเขาคือเมืองลีเจียน—สถานที่ที่ครอบครัวของเขาเคยอาศัยอยู่  มันยังเป็นสถานที่ ซึ่งบ้านของพ่อแม่ของเขาอยู่ด้วย เขายังคงจำครั้งสุดท้ายที่เขาเห็นบ้านเมื่อ 2-3 ปีก่อนได้  แต่เขารู้สึกเหมือนกับว่าบ้านมันคงเก่าไปแล้ว

เขาอายุ 5 ขวบและอยู่กับพี่เลี้ยงเด็กในบ้านของเขา ลูซิเฟอร์รู้ว่าพ่อแม่ของเขาออกไปทำงานเผยแผ่   และนั่นไม่ใช่เรื่องใหม่สำหรับเขา

เขาคุ้นเคยกับการทิ้งเขาไว้ที่บ้านกับพี่เลี้ยงเด็ก เด็กสาวอายุ 18 – 19 ปีถูกทิ้งไว้ข้างหลังเพื่อดูแลเขา

เด็กหญิงคนนี้เป็นเพื่อนบ้านของเขา ซึ่งเคยทำงานเป็นพี่เลี้ยงเด็กทุกครั้งที่พ่อแม่ไม่อยู่เพื่อทำงาน  ลูซิเฟอร์สนุกกับการเล่นกับเธอ แต่เขาตั้งตารอการกลับมาของพ่อแม่เสมอ

เขายังคงจำวันนั้นที่ทุกอย่างเปลี่ยนไป เมื่อเจ้าหน้าที่ในชุดทหารกดกริ่งแทนพ่อแม่ของเขา

มันยังคงสดในความทรงจำของเขาราวกับว่ามันเพิ่งเมื่อวานนี้

————————————————————–

******** สำคัญโปรดอ่าน ********

ตารางการลงตอนของเรื่องนี้อยู่ใน FB กดลิ้งค์ได้เลย

(ลงตอนช่วงเวลา 18.00น.) : TherippercorpTranslation