29 NEW PEOPLE
29
NEW PEOPLE
คิ้วยุ่ง
แก้มพอง
ปากยู่
จมูกย่น
ต้องให้พูดไหมว่าเป็นอาการของคนกำลังงอน คงไม่ต้องบอกว่าใครงอนถึงได้ชอบทำหน้าทำตาแบบนั้น
แมวน้อยนั่งกอดอก มองหน้าคู่หมั้นอย่างเอาเป็นเอาตาย เดี๋ยวนี้ชักจะเอาใหญ่ ชอบแอบไปตกลงกับพี่สิบสองต่อสอง
เขารู้คนสุดท้ายตลอดดดด!
มันน่าโมโห!
คนถูกงอนนั่งก้มหน้าเก็บของใส่กระเป๋าเงียบๆ ไม่กล้าสบตาคู่หมั้น
แมวกำลังโมโห
แมวจะไม่โมโหถ้าเขาไม่ขึ้นมาบอกว่าพรุ่งนี้กลับไปอยู่กับเขาที่บ้านได้แล้ว เพราะพี่สิบจะบินไปต่างประเทศ
"พี่สิบไม่อยู่แล้วบี๋จะอยู่กับใคร"
"คนเยอะแยะ มหาลัยหยุดยาวกว่าจะเปิดก็ตั้งอีกสองวันจะให้รีบไปไหน"
ว่าจะหาเหตุผลมาเอาแต่ใจกลับถูกตอบกลับมาสะไม่กล้าพูดต่อ ต้องปิดปากเงียบสนิทก้มหน้าก้มตาเก็บผ้าต่อไป
"เก็บของกันเสร็จยังจ้ะเด็กๆ" เสียงคุณหญิงประภากับร่างสวยๆยืนอยู่หน้าประตู
แมวเหมียวจากที่หน้ายู่ก็ยิ้มกว้างเดินเข้าไปหาคุณหญิง
"ม๊าครับ..." เสียงหวานเอ่ยอ้อน "จ๋าา... หนูที่รักอยากได้อะไร"
"หนูจะฟ้องม๊าว่าดินชอบแอบไปตกลงกับพี่สิบสองคน หนูยังไม่อยากกลับเลย ดินบังคับ!" นิ้วเรียวชี้ไปที่ตัวต้นเหตุพร้อมกับสายตาคาดโทษเอาไว้
ตายแน่ไอดิน!
"กลับเถอะจ้ะ! หนูต้องไปขนของที่หออีก คงยุ่งยากถ้ากลับไปแล้วไปเรียนเลย"
"หนูเชื่อหม่าหม๊าก็ได้"
อืมมมมม! โดนแอคแทคแมวเข้าไป หัวใจคนแก่ถึงกลับละลาย
ดินได้แต่ทำใจและยอมรับกับการโดนกดขี่จากแมวตัวน้อยๆตัวนี้
คนตัวใหญ่ไม่มีบทบาทอะไรตั้งแต่ป๊ากับม๊าได้ลูกเป็นคุณแมว ก็ต้องเข้าใจว่าคนแก่อยากมีลูกๆมาออดอ้อนออเซาะบ้าง แต่ไอพวกเขาดัน โหด ดิบ เถื่อน เรื่องแบนั้นห่างหายไปได้เลย
ไม่แปลกหรอกที่ท่านจะหลง
ถึงเวลาที่จะต้องแยกย้ายกันกลับได้จริงๆหลังจากที่ล่ำลากันอยู่นานสองนาน แมวน้อยกอดพี่ชายแน่น เดี๋ยวก็หอมเดี๋ยวก็กอดอยู่แบบนั้นไม่ยอมละออกสักที
แล้วทาสแมวอย่างเขาจะทำอะไรได้นอกจากขนของขึ้นรถ
ทาสที่ว่าคือทาสจริงๆ ทาสรับใช้
"ไปอยู่กับเขาก็อย่าดื้อ... มีอะไรก็โทรมาหาพี่ได้ ว่างๆก็ค่อยมาหา ที่รักไม่ได้แข็งแรงเหมือนแต่ก่อนแล้วขับรถไกลๆมันอันตราย" คนเป็นพี่หายห่วงไปได้มากเมื่อน้องไม่ต้องอยู่ลำพังคนเดียวในห้องต่อไป
อันตรายรอบๆตัวที่เคยมีก็น่าจะหมดไปถ้าตราบใดที่ยังมีไอคนตัวโตคนนี้ค่อยดูแล
"ฝากน้องกูด้วย... ถ้าดื้อทำโทษได้แต่อย่าเกินเหตุ"
"ครับพี่สิบ"
"ไปกันได้แล้วเดี๋ยวจะมืดค่ำ"
แมวน้อยวิ่งเข้าไปกอดพี่ชายอีกครั้งก้อนจะเดินไปขึ้นรถออดี้คันสีดำของดิน
รถแล่นออกตามทางสัญจร แมวน้อยเอนตัวหยิบผ้าผืนเล็กมาห่มตัว เอี้ยงคอมองคนหน้าดุกำลังใช่สมาธิในการขับรถ
"เราจะถึงกี่โมงหรอ?"
"น่าจะเย็นๆ บี๋จะเอาอะไร"
"เราอยากกินข้าวไก่ทอดหน้าหอ" ร่างเล็กว่าเสียงอ่อย ตาเริ่มปรื้อเมื่อเย็นๆกระทบที่ลำตัว
"ก็ลองแวะดู ถ้ายังไม่ปิดก็กิน"
"โอเค..."
แมวน้อยเคลิ้มหลับนอนหดตัวขุดอยู่กับผ้าห่มผืนเล็กของตัวเอง ทิ้งให้คนตัวใหญ่นั่งเงาอยู่ลำพัง
ดินแวะจอดรถข้างทาง ปรับแอร์ให้สูงขึ้นเล็กน้อย เอื้อมหยิบเสื้อคลุมสีดำของตัวเองมาห่มให้แมวน้อยอีกชั้น
เขาเริ่มออกรถอีกครั้งมุ่งตรงเข้าตัวเมืองด้วยความเร็วไม่มากนัก หากแต่เมื่อก่อนคงปาดซ้ายปาดขวาไปแล้ว เดี๋ยวนี้เขาต้องระวังหน่อย มีแมวน้อยนั่งมาด้วย
เวลาผ่านเลยไปเกือบสองชั่วโมง รถออดี้สีดำแล่นเข้าสู่ตัวเมือง การจรจรบนท้องถนนเริ่มฝืด
แมวน้อยที่พึ่งตื่นนั่งงัวเงีย
"อย่าขยี้ตาบี๋" ดินคว้าหมับเข้าที่แขนส่งเสียงดุเล็กน้อย
บอกเท่าไหร่ไม่เคยจำเลยสักครั้งกับเรื่องขยี้ตา
"เราหิว"
คนตัวใหญ่อมยิ้มยกมือลูบหัวหอมๆ น่าเอ็นดูนักตื่นมาก็บ่นว่าหิว สายตาคมเริ่มมองหาร้าอาหารแถวๆข้างทางให้กับแมวน้อย
"กินแถวๆนี้กันก่อนไหม?"
ส่ายหัว!
"อยากกินข้าวไก่ทอด"
ร่างเล็กส่ายหัวแทนคำตอบ เขาอยากกินข้าวไก่ทอดร้านหน้าหอมากกว่า หัวใจมันจมปักไปแล้วว่าต้องได้กิน ยังไงก็ต้องได้กิน ดินเหมือนจะเดาใจคู่หมั้นตัวเล็กถูกเริ่มเร่งเครื่องให้เร็วกว่าเดิม
"เมื่อไหร่จะถึงเราหิวมากแล้ว" เมื่อไม่ถึงสักทีอาการเอาแต่ใจก็เริ่มขึ้น แมวน้อยหน้ายุ่งนั่งกอดอก
หงุดหงิด!
รถติดน่าเบื่อ!
"ใจเย็นๆ เป็นคนอารมณ์ร้อนตั้งแต่เมื่อไหร่"
"ติดใครบางคนแถวๆนี้..." เป็นคำตอบที่อยากจับมากัดชะมัดเลย
ยิ้มกว้างงงงง!
กว้างกว่านี้ก็จานดาวเทียมแล้ว มันจะมีอะไรสุขเท่ากับการกินข้าวไก่ทอด ร้านโปรดร้านประจำหน้าหอของเขา
"มีความสุขขนาดนั้นเลย"
"อุกอุดอุด"
"5555 เลอะปากหมดเลยบี๋" ก้านนิ้วเรียวเอื้อมปาดเม็ดข้าวออกจากปากคนรัก
ชอบทำตัวให้หลงอยู่ตลอดเวลาจริงๆคนคนนี้
"พรุ่งนี้พาไปกินเค้กร้านม๊าหน่อยนะ"
"ของเก่ายังเต็มปากอยู่ คิดถึงของพรุ่งนี้แล้ว"
"เรามีสกิลในการคิดเรื่องของกินได้เร็วมาก นั้นคือความสามารถพิเศษของแมวตัวนี้ครับ" เบบี๋ชี้นิ้วไปที่ตัวเองและยิ้มกว้างอีกครั้ง
นี้เขาคงจะต้องหมดตัวเพราะค่าอาหารแมวแน่ๆ ช่างเถอะเลี้ยงได้สบายอยู่แล้วแค่แมวตัวเดียว
แมวน้อยนั่งกินไก่ทอดต่ออย่างเอร็ดอร่อย ไม่สนใจดิน ฟ้า อากาส หรือคนรอบข้างที่มองเขาทั้งคู่
สายตาคมกวาดมองรอบๆ ดวงตาขวางที่หน้ากลัวทำให้พวกที่กำลังซุบซิบนินทาหยุดปากในทันที
คนพวกนี้มันต้องกระแทกปากด้วยตีนสักครั้งมันจะได้หยุดนินทาขาวบ้านเขา
"อิ่มมมมม..."
พุ่งน้อยป้องนู้นเมื่ออิ่มเต็มที ร่างเล็กพิงตัวกับพนักพิง ลูบท้องตัวเองปอยๆเพราะความอิ่ม
กลับถึงห้องเมื่อไหร่ไอพุ่งน้อยๆนั้นจะต้องเป็นของเขา จะฟัดหายจมเตียงเลย
"อิ่มแล้วก็กลับเดี๋ยวมืด" คิดได้แบบนั้นก็ชวนกลับบ้านเลยแล้วกัน
"แวะร้านสะดวกซื้อก่อนนะ บี๋อยากกินนมกล้วย"
"ยังไม่อิ่มอีกหรอบี๋" ที่ถามไม่ใช่ว่าหวงหรอกนะ! แต่กลัวไอพุ่งน้อยๆนั้นจะระเบิดออกมาสะก่อนที่เขาจะได้เอาจมูกของตัวเองไปสัมผัส
"ก็อิ่มตอนนี้แต่อีกเดี๋ยวจะหิวอีก กว่าจะนอนอีกนะ"
"เดี๋ยวผมพาไปซื้อ เอาแบบตามใจคุณแมวเลยว่าอยากกินอะไร ซื้อเยอะๆเลยก็ได้เอาไว้เผื่อวันหลังเอาไหม?" คนได้ฟังตารุกวาวพยักหน้าหงึกๆ
ของกินมูลค่ามหาศาลขนาดนั้นใครไม่เอาก็บ้าแล้วววววว!
"แต่มีข้อแม้"
ยิ้มกว้างหุบฉับทันที
เจ้าเลห์!
"ดินไม่ขออะไรบี๋มากหรอก"
"ขออะไรที่ว่าไม่มาก"
"ขอฟัดสักสามทีก่อนนอน"
"ขอมากไป ไม่เห็นจะคุ้ม ขนมอย่างเดียว ขอฟัดตั้งสามครั้ง ไม่เอาหรอก -3-" แมวน้อยทำปากยื่นปากยาว ขอฟัดเชี่ยวนะ! ขนมอย่างเดียวไม่พอหรอก
ม๊าบอกว่าดินเจ้าเลห์ หลอกเก่งต้องคอยระวังให้มากๆ
"ผ้าปูที่นอนสีฟ้า..."
"มันยังน้อยอยู่เลย อืมม?" แมวน้อยทำท่าคิดหนักก่อนจะยิ้มกว้างออกมาในที่สุด
"พาไปกินเค้กที่ร้านม่าหม๊าพรุ่งนี้นะ"
"ให้ซื้อกลับมากินที่บ้านด้วยเลย"
"แฟนใครน่ารักจังเลยครับ"
แก้วสากยืดหยุ่นตามมือเล็กๆของแมวน้อย เบบี๋ยิ้มกว้างงงงง! ดึงแก้มแฟนเล่น
"งั้นเค้าไปซื้อขนมก่อนนะ ดินรอข้าวก่อนแล้วค่อยตามไป"
"ข้าวอะไร?" คิ้วหน้ายุ่งเข้าหากัน "ข้าวเอาไว้เผื่อหิ๊ว! แค่เผื่อๆ"
ดินส่ายหัวหน่ายๆมองแฟนตัวเล็กเดินหิ้วก้นงอนๆของตัวเองไปอีกฝัง
เผื่อหิว...
ดูเหมือนจะไม่เผื่อ ถึงบ้านคงได้กินเลย ตัวแค่นั้นไม่รู้เอาไปยัดลงไว้ไหนหมด สงสัยจะไปอยู่ที่ไอก้อนกลมๆเป็นลูกพีชสองลูกนั้น
ร่างเล็กเดินข้ามฝังไปทางมินิมาร์คอย่างอารมณ์ดี หัวสมองพล่างคิดว่าจะซื้ออะไรกลับไปกินที่บ้านของดินบ้าง
"เบบี๋"
กึก!
ท้าวเล็กหยุดชะงัก... เสียงที่คุ้นเคยดังแววเข้ามาในหู เสียงที่เขาไม่อยากได้ยินมันอีก
"เบบี๋เธอจำฉันได้ไหม" เสียงนั้นมันเข้าใก้ลมากขึ้นเรื่อยๆ เขาไม่กล้าหันมองกลับรีบสาวท้าวให้เร็วมุ่งตรงไปทางมินิมาร์ค
หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นกระสั่น ภวณาอยู่ในใจขอให้เขาหนีผู้ชายโรคจิตคนนี้พ้น
หมับ!
"ฮืออออ" แมวน้อยปล่อยโฮเมื่อร่างถูกรวบโดยใครสักคน
ความรู้สึกหวาดกลัวแบบนี้มันกลับมาอีกแล้ว ความรู้สึกอยากจะหนีออกไปจากตรงนี้ ไม่เอา
เขากลัว!
ดิน! ดินอยู่ไหนรีบมาหาบี๋
"เราเจอกันอีกแล้วนะครับ" มือสากลูบไปทั่วใบหน้าเนียน สายตาโรคจิตไล่มองที่ลำคอขาว
ร่างเล็กตัวสั่นเป็นลูกนก ร้องเรียกหาแต่ดินภายในใจ...
ผลัวะ!!
แมวน้อยหลุกออกจาอ้อมแขนหน้ารังเกียจ หน้าทิ่มลงกับพื้นปูน
ร่างใหญ่กำหมัดแน่นมองคนที่มันกล้าแต่ต้องตัวแมวน้อยของเขา มันไม่ใช่แค่แตะ แต่มันกอด มือสกปกของมันจับแก้มนิ่มๆนั้น
ผลัวะ!
เท้าหนักแตะเข้าที่ใบหน้าอย่าเต็มข้อ ชายปริศนาหงายท้องลงไปกองกับพื้น ดินรีบสาวเท้าเข้าไปแตะย้ำที่กลางลำตัวอีกนับไม่ท้วน
ปึก!
ปัก!
ปึก!
ร่างชายปริศนานอนดิ้นทุรนทุราย ตะเกียดตะกายหาทางหนีเอาตัวรอดจากผู้ชายหน้ากลัวตรงหน้า
"มึงตามแฟนกูทำไม!!!"
"ดิน... ดินพอ ฮึก" แมวน้อยกระเผกขาเจ็บๆของตัวเองมาหาคนรักที่กำลังโกรธจัด
เขาต้องห้าม!
ไม่อย่างนั้นดินจะได้ฆ่าคนตายต่อหน้าต่อตาของเขา
ความโกรธลดลงในทันใด ดินรีบหันมาหาแฟนตัวเล็ก จับทั้งร่างกายดูคำผิดปกติ
"เป็นอะไรไหมบี๋ เจ็บตรงไหนบ้าง" ความโกรธหายเป็นปลิดทิ้งเมื่อหันมาเห็นหน้านองน้ำตาของคนรัก
แมวน้อยแบะปากปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง ดินรวมร่างเล็กเขามากอดปลอบและลูบหลัง
"ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องร้อง ไม่มีใครทำอะไรบี๋ได้ทั้งนั้น"
"ตกใจ ฮึก!"
"ไปรอดินที่รถก่อน"
"ไม่เอา... ไปด้วยกัน" ร่างเล็กไม่ยอมปล่อยจากอ้อมแขนแกร่ง ส่ายหัวไม่ยอมไปรอที่รถท่าเดียว
สุดท้ายแล้วคนเป็นแฟนย่อมสำคัญกว่า ดินปลายตามองคนที่กำลังดินพล่านหาทางหนีเอาตัวรอด
"อย่าให้กูเจอมึงอีก"
ดินไม่พูดอะไรต่อรีบพาร่างเล็กมาที่รถ แมวน้อยหน้าเปื้อนแต่น้ำตา งอแงเป็นเด็ก เงยหน้ามองแฟนตัวเอง ที่กำลังตั้งสติไม่ให้ลงจากรถไปกระทืบผู้ชายคนนั้นอีกรอบ
"ดิน..."
"ผมไม่เป็นอะไร ใจเย็นแล้ว เรากลับบ้านกันนะ"
"อื๊ม"
ดินคว้ามือเล็กมากุมเพื่อระงับไม่ให้ตัวเองทำอะไรรุนแรง
เขาจะไม่ใช่ดินคนเดิมที่เอาแต่กระทืบคนอื่นๆไปทั่ว
เพื่อแมวน้อยจะไม่ทำแบบนั้น
ร่างเล็กบนเตียงนอนหลับตาพริ้ม ขุดอยู่กับผ้าห่มสีเทาผืนหน้า ดินลูบหัวหอมๆก่อนจะจุมพิตลงที่ขมับด้านซ้าย พอสายตาเหลือบไปเห็นแผลที่ข้อศอกทีไรพาลให้อารมณ์พุ่งพล่านทุกครั้ง
อยากจะจับไอ้ส้นตีนนั้นทุ่มลงพื้นให้กระอีกเลือดตายไปเสีย
ยิ่งได้ฟังความจริงจากปากแมวน้อยตอนอยู่ในรถก็ยิ่งแล้วใหญ่ ตอนที่เขาทะเลาะกันไอ้โรคจิตนั้นเคยทำแบบนี้กับแมวน้อยมาแล้ว นั้นเป็นเหตุที่ทำให้แมวน้อยวิ่งหนีจนรถชนเกือบตาย
น้ำ ทะเล ตะวันและน้องเล็กนั่งกันพร้อมหน้าพร้อมตา อยู่ชั่นล่างสุดของบ้าน ทุกคนรีบมาเมื่อได้ข้อความสั้นๆในไลน์กลุ่มจากเฮีย
เฮียดิน : มีเรื่องให้ช่วย
พี่น้องที่รักกันอย่างพวกเขาเมื่อได้เห็นข้อความแบบนั้นต้องรีบแจ่นมาที่บ้านโดยด่วน
เจ้าของเรื่องเดินลงมาจากชั้นบนสุดของบ้านด้วยท่าทางอิดโรย ใบหน้ายังมีร่องรอยของบาดแผลที่เป็นเครื่องพิสูจน์ว่าเขารักแมวน้อยจริงๆ
"มีอะไรเฮีย หรือพี่ชายของซ้อเขาไม่ยอมรับ" คนแรกที่เอ่ยถามคือทะเล คนที่รู้สึกผิดไม่ต่างจากเฮียเพราะเขาเป็นต้นเหตุที่ทำให้ทั้งคู่ต้องทะเลาะกัน
"ป่าว... ตอนนี้บี๋อยู่บนห้อง"
"แล้วมีเรื่องอะไร?"
"มีโรคจิตตามบี๋..." ร่างใหญ่นั่งลงตรงกลางเล่าเรื่องทั้งหมดที่เขารู้มากจากแมวน้อยให้น้องๆทุกคนฟัง
ทั้งสี่ตกใจพอสมควรเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย ถ้าไอ้โรคจิตนั้นมันจับซ้อของพวกเขาได้ขึ้นมา
ความฉิบหายบังเกิดแน่!
"ที่กูเรียกพวกมึงมา กูอยากฝากบี๋ไว้กับพวกมึง กูยอมรับว่ากูหวง กูหึงจนหน้ามืดเพราะกูรักของกู แต่จะให้กูตามติดบี๋ตลอดที่อยู่มหาลัยคงไม่ได้ กูเลยอยากฝากบี๋ไว้กับพวกมึง"
"จริงๆมึงไม่ต้องฝาก พวกกูก็พร้อมจะแลซ้ออยู่แล้วป่าวว่ะ" ตะวันว่าเหมือนจะไม่ใส่ใจ แต่เรื่องของพี่น้องไม่มีเรื่องไหนที่เขาจะเลย
"อย่างแรกที่ต้องจัดการผมว่าตามตัวไอ้โรคจิตก่อน มันคือทางออกที่ดีในการแก้ปัญหา จะให้พวกเราดู มันก็ดูไม่ได้ตลอด ต้องมีสักครั้งที่ซ้อไปไหนลำพัง" ทะเลใช้หัวสมองเสนอความคิดที่เป็นหนทางแก้ปัญหาที่ดี
"ต้องให้คนสืบ เท่าที่เฮียเล่ามันบอกกับซ้อว่ามีกล้องในห้องของซ้อ เบาะแสแรก"
"ห้องซ้อ!"
ห้าหัวรวมกันคิดดีกว่าหัวเดียว เรื่องกำลังเขาเก่งกว่าใครแต่ถ้าเรื่องสมองไว้ต้องยกให้พวกน้องๆ
"ผมกับเฮียทะเลจะหาสืบให้" เมฆว่า
"เดี๋ยวกูกับเฮียน้ำจับมันไปเช็คบิลเอง" ตะวันเสริม
จบองค์ประชุมในวันนี้พบหนทางแก้ปัญหาที่ดีโดยที่เขาไม่ต้องทำอะไร ถึงเวลาไปนอนกอดร่างเล็กบนห้องให้สบายใจหลังจากที่ไม่ได้อยู่ใกล้ชิดกันมากนาน
