27 SURRENDER TO LOVE
27
SURRENDER TO LOVE
สัมผัสแผ่วเบาลูบวนไปมาอยู่ตามกลุ่มผม ร่างเล็กสะลึมสะลือคล้ายคนละเมอลืมตาขึ้น
ปากสีพีชอวบยิ้มยกยิ้มเมื่อเห็นว่าคนที่ลูบหัวเป็นใคร
ขนาดหลับเขายังฝันถึงดินเลย
ดวงตาคู่สวยผ่อยหลับไปอีกครั้งเพราะพิษไข้ที่แทรกเข้ามา ร่างเล็กทำตามสัญชาติญาณของตัวเองหมุนตัวซุกบ้างสิ่งบ้างอย่างข้างๆตัว
กลิ่น...
สัมผัส...
ทุกอย่างเหมือนดินอย่างกับไม่ใช่ความฝัน
"อื้อ..." ยิ่งรู้สึกดีมากเท่าไหร่ก็ยิ่งโอบรัดแน่นมากเท่านั้น
สัมผัสเบาๆเกิดขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับเสียงที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี
"คิดว่าฝันอยู่หรอคุณแมว..."
"อื้อ... เราคิดถึงดินจนเพ้อ" ร่างเล็กพึมพำทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่
ริมฝีปากคล่ำจูบลงที่ขมับ ก่อนจะค่อยๆสอดลำแขนเข้าใต้คอ จับหัวทุยให้นอนหนุนแขนเขาเอาไว้
แมวน้อยเริ่มรู้สึกว่ามันไม่ใช่ความฝัน ปรือตาขึ้นมองอีกครั้งก่อนจะเบิกตากว้าง สะดุ้งตัวเตรียมจะลุก
แขนแกร่งรีบรั้งไม่ให้แมวน้อยผงะถอยหลังตกเตียง
"เดี๋ยวตกเตียง"
ร่างเล็กทำหน้าเหวอ ยกมือขึ้นจับใบหน้าสากเครา
ไม่ได้ฝัน!
"ดินขึ้นมาได้ยังไง!" แมวน้อยเอ่ยถามอย่างตกใจ
"เดินขึ้นมา"
"ไม่ใช่! เราหมายถึงดินเดินขึ้นมาได้ยังไง แล้วพี่สิบ! พี่สิบทำอะไรดินอีกไหม!"
"พี่สิบเขาไม่ทำอะไรผมแล้ว..."
มือหนาไล่เกลี่ยไรผมที่ปรกหน้าออก ลูบพวกแก้มนิ่มอย่างแผ่วเบา ตาคู่สวยสั่นไหว หยดน้ำใสคลออยู่ที่เบ้า
"เขายอมให้เราคบกันแล้วแล้วนะ" แมวน้อยแบะปากซุกหน้าลงที่อกแกร่งในมันที
ดินลูบหัวปลอบคนในอ้อมอกนิ่งๆ ปากยกยิ้มให้อีกคนที่กำลังยืนมองอยู่หน้าประตู
คนเป็นพี่ยอมทุกอย่างได้เพื่อน้อง แค่คำพูดที่มันบอกกับเขาว่าทนได้ไหมที่จะเห็นน้องต้องทรมาณ
ทนไม่ได้หรอก...
แค่นอนเจ็บเขายังแทบขาดใจ แล้วถ้าน้องจะต้องทรมาณ ร้องไห้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าเขาคงเป็นบ้า
ดินมองบานประตูที่ปิดลง การที่ได้โดนกระทืบบ้างมันทำให้เขาคิดอะไรได้หลายๆอย่าง
มากกว่ารักคือการเชื่อใจกัน
ต่อไปนี้เขาจะไม่คิดเองเออเองอีกต่อไป จะฟังเหตุผลจากปากเล็กนี้ให้มากขึ้นกว่าเดิม
คนตัวเล็กในอ้อมอกผ่อนลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ ดินค่อยๆแทรกตัวออกจากผ้าห่ม ประคองหัวของแมวน้อยวางบนหมอนอย่างแผ่วเบา ก่อนจะลุกเดินเข้าไปในห้องน้ำ
เขาเตรียมน้ำอุ่นใส่กะละมังใบเล็กกับผ้าขนหนูออกมาเพื่อเช็ดตัวให้กับคนบนเตียง
เมื่อผ้าชุบน้ำสัมผัสลงบนผิวเนียนร่างเล็กยกมือปัดผ้าออกจากตัว
"ที่รักไม่ชอบให้เช็ดตัวตอนนอน" เสียงหวานเอ่ยพูด แบร์ยืนยิ้มอยู่หน้าประตูพร้อมกับของวางในมือ
ดินมองร่างบางอย่างพิจารณา
อืม... ก็เหมาะกันดีกับพี่สิบ เรียบร้อยอย่างกับผ้าพับไว้ รอยยิ้มหวานสวยสะขนาดนั้น เดินทีนึกว่าลอยตัวขึ้นมา
"อย่ามองแบบนั้น สิบขี้หึงกว่าเราสิบเท่า" แบร์เอ่ยทักขำๆ
ร่างบางเดินเข้าไปในห้อง วางของว่างลงบนโต๊ะหัวเตียง ก่อนจะเดินไปหาคนตัวเล็กดึงผ้าห่มปิดร่างเล็กจนถึงอก หยิบรีโมทปรับอุณหภูมิแอร์ให้ต่ำลง
"เวลาที่รักเป็นไข้ ให้ห่มผ้าและปรับแอร์ให้ต่ำ ที่รักไม่ชอบการเช็ดตัวเพราะเขาจะเจ็บผิว"
"พี่ดูรู้เรื่องเกี่ยวกับบี๋เยอะเลยนะครับ"
"รู้สิ พี่ช่วยสิบเลี้ยงที่รักมาตั้งแต่ห้าขวบ เมื่อก่อนสิบต้องไปทำงานทุกวัน เวลาที่รักเลิกเรียนสิบก็ต้องไปรับ อาบน้ำให้ พาเข้านอนและก็ต้องกลับมาทำงานอีก สิบหนะเหนื่อยมาก"
ดินพยักหน้าหันกลับมองร่างเล็กบนเตียงต่อ เข้าใจแล้วทำไมพี่สิบถึงรักแมวน้อยมากขนาดนี้
ก็มีกันอยู่สองคนไม่ให้รักกันคงแปลก
"สิบเขาไม่ใช่คนอ่อนหวานอะไร ยังไงก็อย่าไปถือสาเขานะ"
"ไม่หรอก... ผมก็ผิดที่ทำแบบนั้น ถ้ามีสติอีกนิดบี๋ก็คงไม่เจ็บตัวด้วย ถ้าเขายอมกลับไปผมคงจะต้องดูแลเขาให้ดีที่สุดเป็นการไถ่โทษ" คนตัวโตอมยิ้มให้กับคนบนเตียง
"ก็ดีแล้ว... งั้นพี่ไปก่อนนะ เจอกันตอนมื้อเย็น"
แบร์เดินออกจากห้องไปพร้อมกับล็อกประตูให้ทั้งคู่ได้อยู่ด้วยกัน
ถึงเวลาที่เขาจะต้องไปดูแลคนเป็นพี่ที่พึ่งจะเสียน้องให้กับคนอื่นได้รับช่วงดูแลต่อ
ร่างบางอมยิ้มยืนท้าวประตูมองดูคนรักนั่งหน้านิ่งอยู่ปลายเตียง และที่อยู่ในมือนั้นคงเป็นอะไรไม่ได้นอกจากรูปถ่ายของเขาสามคนในตอนเด็ก
"งอแงเป็นเด็กสิบขวบ"
"สิบงอแงตรงไหน ก็แค่เซ็งๆ"
แบร์ส่ายหัวหน่ายๆเดินเข้าไปในห้อง อ้าแขนกว้าง สิบทิศยกยิ้มลุกขึ้นจากเตียงมาสวมกอดคนรักแน่น
"มันจะดูแลที่รักได้เท่าสิบไหม"
"ได้สิ แบร์เชื่อว่าเขาจะดูแลที่รักได้ดีไม่แพ้สิบเลยนะ"
"ขอให้เป็นแบบนั้น..." สิบทิศหลับตาลงซุกใบหน้าลงที่ลำคอขาว
ขอให้มันดูแลน้องของเขาได้จริงๆก็แล้วกัน
ในยามเย็นตะวันใกล้ตกดินแสงพระอาทิตย์สาดส่องเข้ามาในห้อง ร่างเล็กเหงื่อโทรมกายค่อยลืมตาขึ้น เปลือกตาหนักอึ้งกวาดมองไปรอบห้อง
เขาจำได้ว่าเมื่อกลางวันเห็นดิน
ความฝันหรือความจริงกันแน่...
แมวน้อยสบัดความคิดออกจากหัว ลุกขึ้นไปอาบน้ำเตรียมตัวลงไปทานข้าวเย็น เขาคงละเม่อคิดถึงดินมากไปหน่อย ให้ตายยังไงพี่สิบก็คงไม่ปล่อยให้ดินขึ้นมาถึงนี้ได้หรอก
ความคิดที่ว่าละเมอหายไปเมื่อเปิดประตูห้องน้ำออกแล้วพบว่าใครนั่งอยู่ปลายเตียง
ที่รักยกมือขึ้นปิดปากไม่ให้ตัวเองเผลอส่งเสียงดัง แสดงว่าเรื่องเมื่อกลางวันก็ไม่ใช่ความฝัน
และตอนนั้นดินบอกเขาว่าพี่สิบยอมให้เราคบกันแล้ว
งันก็แสดงว่า...
"มันคือเรื่องจริง!"
"อะไรคือเรื่องจริง?"
"ก็ที่พี่สิบอนุญาติให้เราคบกันแล้วเป็นเรื่องจริง เราไม่ได้ฝัน!"
ร่างใหญ่อมยิ้มมองแมวน้อยทำท่าเลิ่กลั่ก ดินควักมือเรียกให้อีกคนร่างเล็กเดินเข้าไปแบบไม่อิดออด แขนแกร่งคว้าคนตรงหน้าเข้าไปกอดจมอก
"เชื่อยังว่าไม่ได้ฝัน"
"งื้อออ! เชื่อแล้ว ปล่อยเราก่อนเราจะไปหาพี่สิบ" แมวน้อยว่าเสียงอ้อมแอ่มรีบผละออกจากคนเจ้าเลห์ตรงหน้า
เอะอะก็จะกอดอย่างเดียวเลย
แมวน้อยไม่สนใจดินสักนิด รีบเดินออกจากห้องพร้อมใบหน้าแดงระเรื่อ ผู้เป็นพี่เหมือนรู้ว่าน้องจะต้องมาหาที่ห้องในอีกไม่นานเปิดประตูออกมาพอดี
ที่รักรีบกระโดดกอดพี่ชาย ถูไถ่ใบหน้าเข้ากับอ้อมอก สิบทิศลูบหัวน้องอย่างอ่อนโยน
"หนูขอโทษ..." เสียงอู้อี้เอ่ยคำขอโทษออกมาเป็นอย่างแรก "หนูขอโทษที่บอกว่าเกลียดพี่"
"พี่ไม่โกรธ"
ร่างเล็กน้ำตาคลอ ยิ่งพี่ชายบอกว่าไม่โกรธเขายิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่
"ที่พี่ยอมเพราะพี่รักน้อง หากวันใดมันทำน้องเจ็บอีก ต่อให้น้องร้องไห้ต่อหน้าพี่ ขอร้องพี่แทบขาดใจยังไงพี่ก็จะไม่มีวันให้อภัยมันอีกแล้ว เข้าใจพี่ไหมที่รัก"
"หนูเข้าใจ หนูรักพี่สิบ..."
"ลงไปทานข้าวกัน พี่แบร์โชว์ฝีมือเองวันนี้"
"ครับพี่สิบ"
"อย่าลืมตามดินมันลงไปด้วย"
"งื้อออ! รักพี่สิบที่สุดเลย"
ฟอดดดด!
ไม่อยากจะพูดเลยว่าวันนี้เขามีความสุขมากแค่ไหนที่เห็นว่าคนที่เขารักทั้งสองคนนั่งกินข้าวร่วมโต๊ะกัน
อาหารมากมายหลายอย่างในวันนี้โดยฝีมือของแบร์ดูเหมือนจะขายดีกว่าที่ผ่านมา เพราะคนตัวเล็กๆตักเอาตักเอาๆเคี้ยวตุ้ยๆจนแก้มพอง
"เดี๋ยวพรุ่งนี้ป๊ากับม๊าผมจะมาขอบี๋นะครับ"
แค่กๆ
มือเล็กรีบหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม คำพูดของดินทำเอาสำลักข้าวเกือบพุ่งออกจากปาก
"ขออะไรดิน"
"ขอบี๋ไง"
"ไม่ใช่! เราหมายถึงจะมาขอเราทำไมเราพึ่งจะคบกันนะ แล้วดินก็ยังไม่บอกเราเลย"
"ดินบอกพี่สิบแล้ว" คนตัวใหญ่ส่งไม้ต่อให้กับคนที่มีอำนาจใหญ่สุดในบ้าน
แมวน้อยไม่กล้าโวยวายใส่พี่ชายแน่
"ดินคุยกับพี่สิบแล้วจริงหรอ"
"ใช่ครับ"
"คุยอะไรยังไงทำไมหนูไม่เห็นรู้เรื่อง"
"ตอนที่น้องหลับ"
"ได้ไงหนูพึ่งจะคบกับดินได้ไม่นานนะ"
"พี่คิดแล้วว่าดี... พี่ยังไม่ไวใจมันเต็มร้อย ให้อยู่ในสายตาผู้ใหญ่พี่จะได้เบาใจกว่า อย่างน้อยที่รักกลับไปเรียนรอบนี้ยังมีผู้ใหญ่คนดูแล" สิบทิศว่าด้วยเหตุผล ถึงใจจะคิดว่ามันเร็วไปอย่างที่น้องว่า แต่มันก็ยังดีกว่าให้น้องกลับไปคบกับดินโดยไม่มีผู้ใหญ่
ถ้ามันทำอะไรน้องเขาอีกรอบนี้จะได้กระทืบเต็มที
คำพูดของพี่เป็นสิทธิขาดขนาดนั้นแล้วเขาทำอะไรได้นอกจากยอมล้ะ!
รู้งี้ให้ตีกันเหมือนตอนแรกสะก็ดี
แมวน้อยหน้าพองลม แต่ก็ยังคงทานมื้อเย็นต่อ ดินอมยิ้มค่อยตักอาหารให้ร่างเล็กข้างๆ
อาหารมื้อเย็นผ่านไปได้อย่างราบรื่น ร่างเล็กนอนพุ่งกางเล่นมือถือตัวเองอยู่บนเตียงนอน
ติ้ง!...
แมวน้อยอมยิ้มรีบกดอ่านข้อความเมื่อเห็นว่าใครส่งมา ถึงพี่สิบจะยอมให้เขาคบกับดินแล้วแต่คืนนี้ก็ยังไม่ให้นอนด้วยกัน รอให้ผู้ใหญ่รู้เรื่องราวเสียก่อนถึงจะอนุญาติ
คนที่ตายไม่ใช่เขาหรอกแต่เป็นคนที่ส่งข้อความมามากกว่า
เมทธีระ : อยากกอดแมว
เมทธีระ : คิดถึงแมวมากเลย
ร่างเล็กยิ้มออกมาแก้มแทบแตก ไม่ได้ยินคำพูดหวานๆจากดินมานานแค่ไหนแล้วนะ
สุทธิรัก : พึ่งจะห่างกันแค่ไม่กี่ชั่วโมง
เมทธีระ : มันนานสำหรับผม
"โอ๊ยดิน!" มาหยอดกันตอนกลางคืนแบบนี้ก็นอนไม่หลับนะสิ
ครืดด...
จากข้อความเปลี่ยนเป็นสายเรียกเข้าวีดีโอคอล นิ้วเรียวปัดหน้าจอรับสาย ภาพที่กำลังฉายอยู่ตรงหน้าคือคนตัวโตกำลังส่งยิ้มมาให้เขา
"ทำไมยังไม่นอน" ปลายสายเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าไฟในห้องกำลังเปิดอยู่
"กำลังนอนแล้ว แต่ดินโทรมาก่อน"
"นอนได้แล้ว คุณแมวไม่ควรนอนดึก"
"อืม... นอนก็ได้ งั้นเราวางก่อนนะ"
"ไม่ต้องตัดสาย ลุกไปปิดไฟแล้ววางโทรศัพท์ไว้ข้างตัว"
แมวน้อยพยักหน้าให้กล้อง ลุกขึ้นจากเตียงไปปิดไฟในห้อง ก่อนจะเดินกลับมาล้มตัวนอนที่เดิม
ร่างเล็กเหลือบมองแสงไฟจากหน้าจอมือถือ ดินจะเอาแบบนี้จริงๆหรอเนี่ย ถ้ายังคุยแบบนี้เขานอนไม่หลับแน่เลยง่ะ
"ดิน..."
"หื้อ?"
"ฝันดีนะ"
"หึ! ฝันดี"
"นอนหลับตาแล้วนะ"
"ครับ"
แมวน้อยหลับตาลงในความมืด ไม่นานนักเสียงลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอมันบงบอกว่าคนในสายนั้นหลับสนิทไปแล้ว
วีดีโอคอล...
นึกถึงวันแรกที่เขาวีดีโอคอลไปหาแมวน้อยเลย เพราะวันนั้นคิดถึงจนนอนไม่หลับเลยต้องหาเรื่องเห็นหน้า
เมื่อก่อนคงคิดว่ามันหน้าอาย เสียงฟอม แต่ตอนนี้คงไม่แล้ว อยากจะเจอก่อนนอนทุกวันเลย
"ฝันดีแมวน้อย"
