10 SICK
10
SICK
ฮัดชิ้ว!
ฟืดดดดด!
รอบที่หนึ่ง สอง สาม สี่ จำไม่ได้แล้วว่าวันนี้เขาจามไปแล้วทั้งหมดกี่สิบรอบ อยู่ๆเมื่อคืนก็รู้สึกคัดจมูกหลังจากไปกินข้าวกับดินเสร็จ ยิ่งตกดึกก็ยิ่งหายใจไม่ออกหนักกว่าเก่าจนต้องลุกขึ้นนั่ง เมื่อคืนทั้งคืนเขาไม่ได้นอนเลย พอนอนก็หายใจไม่ออกเหมือนเดิม
"อื้ออ..." เบบี๋ส่งเสียงอู้อี้คัดจมูกออกมาจากลำคอ เดินสบัดหัวด้วยอารมณ์หงุดหงิดเดินเข้าห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกายเพื่อไออาการหวัดจะลดลงไปได้บ้าง
ฮัดชิ้ว!
ดูเหมือนการอาบน้ำจะไม่ได้ช่วยให้เขามีอาการที่ดีขึ้นสักเท่าไหร่ อาจจะหนักกว่าเก่าด้วยซ้ำเพราะตอนนี้แมวน้อยจามไม่หยุด แต่ถึงยังไงเขาก็ยังต้องหอบร่างกายพังๆของตัวเองในวันนี้ไปเรียนให้จนได้ ขื่นไม่ได้เขาจะต้องได้เอฟเป็นแน่ ก่อนจะออกจากหอเจ้าตัวก็ไม่ลืมที่จะส่งข้อความไปหาเพื่อนอ้อมใจว่าเขารออยู่ตรงไหนและเพื่อความปลอดภัยในการเดินทางเบบี๋เลือกที่จะนั่งมอเตอร์ไซร้วินไปมหาลัยแทนที่จะขับรถไปเหมือนกับทุกๆวัน
เวลาผ่านไปราวๆสิบนาทีเบบี๋ก็มาถึงมหาลัย แมวน้อยเดินเหมือนคนหมดแรงเข้ามาในคณะวิทยาศาสตร์ นั่งลงที่โต๊ะประจำที่เขานัดอ้อมใจและก็ปอนด์เอาไว้ เจ้าตัวนั่งลงฟุบโต๊ะ เขารู้สึกหมดแรงมากไม่อยากจะลุกไปไหนเลยในตอนนี้ ตากลมๆค่อยเคลิ้มหลับลงทีละนิดจนปิดสนิทในที่สุด
เบบี๋นอนหลับท่ามกลางผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาแบบไม่ระวังตัว คนมากมายที่เดินผ่านบริเวณนันพากันมองบางก็แอบถ่ายรูป
"เมฆ... นั้นพี่บี๋ป่าวว่ะ" ก้อง เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเด็กขี้เล่นอย่างเมฆสะกิดเรียกเจ้าตัวที่กำลังกดเกมอย่างเมามันส์ให้เงยหน้ามองว่าที่พี่สะใภ้ที่มันหลงนักหลงหนา
เมฆเงยหน้าขึ้นมองพี่รหัสพ่วงด้วยตำแหน่งซ้อใหญ่ในอนาคต นอนฟุบโต๊ะไม่รู้เรื่องรู้ราวว่ากำลังจะโดนอุ้มในอีกไม่นานนี้ ทำไมพี่บี๋นอนไม่ระวังตัวแบบนั้นแล้วพี่ปอนด์กับพี่อ้อมหายไปไหน
"ทำไมนอนแบบนั้นว่ะ!"
"มึงต้องถามว่าพี่บี๋มาทำไมดีกว่า วันนี้ห้องพี่เขายกคลาสอ่ะ"
"มึงรู้ได้ไง"
"เอ้าสัด! พี่บี๋เรียนคลาสเดียวกับไอกายพี่กูไง ตอนนี้มันยังนอนโก้งตูดอยู่บ้านอยู่เลย"
ช่างเรื่องของพี่มัน แต่ตอนนี้เขาต้องเดินเข้าไปหาพี่บี๋ก่อนที่จะโดนอุ้มไปไหนต่อไหน เมฆเลิกสนใจทิ้งให้เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของตัวเองยืนเล่าชีวะประวัติของพี่มันต่อไป เขาเดินตรงไปหาที่รหัสสอดส่องสายตามองคนบริเวณนั้นแทนไอเฮีย สายตาแต่ละคนจ้องจะแดกแมวกันเป็นแถวนี้ถ้าเข้ามาช้ากว่านี้พี่บี๋จะเป็นยังไง
เมฆนั่งลงข้างๆพี่รหัส มองสำรวจร่างกายว่ามีส่วนไหนที่เป็นร่องรอยของการถูกทำร้ายหรือป่าว แต่ปรากฏว่าไม่มีอะไรผิดปกติ จะมีก็แต่ใบหน้าสวยๆที่แดงมากกว่าทุกวันและเหงื่อที่ท้วมตัว เขาเอื้อมมือตัวเองสัมผัสลงที่กลางหน้าผาก
"เชี่ย!!" เจ้าตัวถสบออกมาเสียงดังชักมือออกแทบไม่ทัน อุณหภูมิร่างกายของพี่บี๋ตอนนี้มันร้อนมาก กะวัดจากที่เขาสัมผัสไม่ต้ำกว่า 40 องศา
"พี่บี๋ครับ" เมฆออกแรงเขย่าตัวเบบี๋เล็กน้อย
คนตัวเล็กเริ่มขยับตัวเมื่อรู้สึกถึงแรงเขย่า แมวน้อยค่อยลืมตาสำรวจว่าใครที่กล้ามาปลุกในขณะที่เขากำลังหลับสบายแบบนี้ "อื้ออ... เมฆหรอ?"
"ครับผมเองพี่มานอนอะไรกลางแจ้งแบบนี้ มันอันตรายนะครับ"
"พี่รอปอนด์กับอ้อม"
"พี่ไม่รู้หรอครับว่าวันนี้ยกคลาสนะ พี่กายพี่ชายไอก้องก็หยุด"
"หรอ?... สงสัยพี่ไม่ได้อ่านไรกลุ่มน่ะ" เบบี๋ยิ้มแห้งๆ
"พี่โอเคไหม ดูเหมือนพี่จะไม่สบายนะครับ"
"พี่เป็นหวัดนิดหน่อย งั้นพี่กลับก่อนนะเมฆ"
ถึงจะเป็นเมฆวันนี้เขาก็ไม่พร้อมจะคุย ตอนนี้ใจอยากนั่งรถกลับถึงหอให้เร็วที่สุดก่อนที่จะหมดแรงเดิน เมฆทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนมองพี่รหัสเดินออกไปจนลับตา เรื่องนี้ต้องรู้ถึงหูเฮียดินแต่ตอนนี้เมฆสายแล้วยังไงก็ต้องไปเรียนก่อนที่จะได้เกรดเอ อย่างเมฆมันต้องเอดับเบิ้ลบวกทะลุทะลวงไปเลยเออย่างเดียวไม่ได้
การเดินทางเพียงสิบนาทีแต่มันกับนานราวกลับสิบชั่วโมง คนตัวเล็กทิ้งร่างที่ไร้เรี่ยวแรงของตัวเองลงบนเตียงนุ่ม ใช้เวลาไม่ถึงสามนาทีสติที่เคยมีก็ดับหายไป...
คณะวิศวกรรมศาสตร์
พ่อหมีร่างใหญ่เดินวนไปวนมาเป็นหมีหิวน้ำผึ้ง 35 สาย เขากดมือถือโทรหาแมวน้อยตั้งแต่เช้าทั้งหมดสามสิบห้าสายแต่ไม่มีการตอบรับอะไรกลับมา ไม่เจอ ไม่รับสาย ไม่ตอบไลน์ ไม่มีห่าอะไรตอบกลับมาเลย
โคร่ม!
ทั้งกระเป๋า โทรศัพท์มือถือ โน๊ตบุ๊คลอยละริ้วออกจากโต๊ะดินปาทุกสิ่งทุกอย่าลงพื้นกระจักกระจ่าย คนที่นั่งอยู่โต๊ะใกล้เริ่มขยับเขยื้อนตัวเองออกห่างจากดินโดยเร็ว เหลือแต่เพื่อนทั้งสามของดินที่ไม่เข้าใจสถานะการณ์สักเท่าไหร่
"เห้ย! เป็นไรเพื่อน" เป็ดหน่วยกล้าตายเอ่ยถามเพื่อนตัวเองแม้หน้ามันตอนนี้ไม่ควรจะถามก็ตาม
"บี๋ไม่รับสายกู"
"ใจเย็นเว้ย! แค่สายสองสายเขาอาจจะทำธุระอยู่ก็ได้"
"กูโทรไปสามสิบกว่าสายตั้งแต่เช้า ส่งข้อความไปเป็นร้อยไม่ตอบอะไรกูกลับมาแล้วมึงจะให้กูคิดยังไง" อารมณ์โกรธในใจเริ่มปะทะขึ้นมาเรื่อยๆ หัวสมองโง่ๆอย่างเขาตอนนี้ไม่ได้มีความคิดอะไรเลยนอกเสียจากแมวน้อยจะเบื่อและไม่ยอมคุยกับเขาเท่านั้น
"หรือบี๋จะเบื่อกู"
"เลอะเทอและไอ้ดิน แทนที่มึงจะคิดห่วงเขาก่อนว่าเขาเป็นอะไรหรือป่าวไม่ใช่มาคิดว่าเขาเบื่อมึง" พรีมว่า
"ก็บี๋น่ารัก"
"พอมึง! ใจเย็นๆดึงสติกลับมาก่อนดีไหมค่ะคุณดิน โทรหาน้องมึงก่อนดีไหม น้องเมฆน่าจะรู้เพราะเรียนคณะเดียวกับแมวของมึง"
"กูไม่มีโทรศัพท์แล้ว" ดินปลายตามองไปที่ซากมือถือกับโน๊ตบุ๊ค ของสมัยนี้ไม่ค่อยจะทนโยนนิดโยนหน่อยก็แตกหมดและ
"งั้นมึงก็ไปหาที่หอ" พรีมว่าขึ้นอีกครั้ง ตัดปัญหาทุกอย่างไปให้เจอคุยให้รู้เรื่องว่าทำไมไม่รับสายแค่นั้นก็จบก่อนที่มันจะพังของไปมากกว่าของตัวเอง
"ทำไมมึงไม่รีบบอกกู ฉิบหาย!"
ดินว่าเพื่อนทั้งสามก่อนจะเดินออกจากคณะทิ้งของทุกอย่างที่เป็นซากเอาไว้กับพื้นแบบนั้นเดี๋ยวพวกมันก็เก็บกันเอาเอง
รถจักรยานยนต์บิ๊กไบร์คันสีขาวน้ำเงินขับออกจากมหาลัยด้วยความเร็วไม่สนโลก ตรงไปที่หอพักของเบบี๋ในเวลาเพียงแค่สามนาที ดินจอดรถเอาไว้หน้าหอแม้ป้ายมันจะเขียนเอาไว้ว่าที่ห้ามจอด แล้วไง! เมทธีระ โนสนโนแคร์! โนใส่ใจคนรอบข้างนอกจากแมวน้อยเท่านั้น ขายาวก้ามฉับๆขึ้นไปบนชั้นที่สามของตึก ห้อง 305 ไม่ต้องถามว่าคนตัวโตรู้ได้ยังไงเขาเคยหลอกถามแมวตัวน้อยเอาไว้เผื่อมีเหตุฉุกเฉิน
แล้วมันก็มีจริงๆ
ก๊อก ก๊อก
ดินเคาะประตูห้องสองสามครั้งอย่างใจเย็น(มั้ง) รออยู่นานสองนานประตูก็ไม่ยอมเปิด
ก๊อกๆๆๆ
"บี๋ครับ"
ก๊อกๆๆๆๆๆ
"บี๋!"
ปัง! ปัง!
"บี๋!! ถ้าไม่ออกมาเปิดฉันจะพังประตูแล้วนะ!!!" อารมณ์เริ่มพุ่งพล่านเพราะเคาะเท่าไหร่คนตัวเล็กก็ไม่ยอมเปิดสักที
แกร๊ก...
ประตูห้องเปิดออกคนตัวเล็กยืนอยู่หน้าประตูในชุดนักศึกษา หัวฟูฟ่องบงบอกว่าเจ้าตัวพึ่งจะลุกจากเตียงหน้าสวยๆแดงแจ๋ เหงื่อไหล่โทรมกาย ตาปรือฉ่ำมองคนตรงหน้า
"ทำไมไม่รับสาย!"
"ระ เราหลับ" แมวน้อยสะดุ้งตอบคำถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
"บี๋..." ดินเรียกคนตรงหน้าเสียงแผ่วเบา เมื่อกี๊เขาลืมสังเกตว่าคนตัวเล็กเดินออกมาด้วยสภาพแบบไหนเพราะความโกรธจึงไม่ได้สังเกตเผลอขึ้นเสียงออกไปจนแมวน้อยสะดุ้งขวัญเสีย
"เราขอโทษ ฟืดด.."
"ไม่สบายทำไมไม่บอกบี๋ แล้วนี้กินยาหรือยังทำไมสภาพแย่แบบนี้"
"ดินใจเย็นๆเราตอบไม่ทัน"
"พอไม่ต้องพูดแล้ว ไปหาหมอ" ดินคว้ามือแมวน้อยออกจากห้อง คนตัวเล็กรีบขื่นตัวจับประตูเอาไว้ไม่ยอมให้อีกคนลากไปหาหมอได้
"ไม่เอาดิน"
"ทำไม"
คนตัวเล็กรีบส่ายหัวปฏิเสธ
"บี๋อย่าดื้อ บอกเหตุผลว่าทำไมไม่ไปเพราะอะไร"
"กลัวหมอฉีดยา"
"งั้นก็เข้าห้อง" ดินดันร่างเล็กเข้ามาในห้องนอน จูงมือให้มานั่งบนเตียงนอนรอเขาเตรียมของต่างๆ
"ห้ามถามเดี๋ยวจะเจ็บคอ นั่งมองไม่ต้องลุกเดี๋ยวหน้ามืด ถ้าไม่ฟังจะจับไปหาหมอ"
"ครับ" แมวน้อยนั่งเม้มปากตัวเกร็งไม่กล้าขยับไปไหน มองดินเดินไปเดินมาอยู่ในห้องแคบๆของตัวเอง คนตัวใหญ่เดินหายเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับกาละมังใบเล็กและผ้าขนหนู เขาวางมันลงบนโต๊ะหัวเตียงจัดการปลดกระดุมแขนเสียงและถกมันขึ้น "ดินจะทำอะไร!"
"บอกว่าอย่าตะโกน"
"ครับ"
"เธอตัวร้อนมากนะเบบี๋ ทำไมไม่รู้จักเช็ดตัวปล่อยไว้มันจะชัก" ปากบ่นไปมือก็บรรจงเช็ดตัวให้กับแมวน้อยอย่างเบามือที่สุดเท่าที่จะทำได้
"เราอาบน้ำแล้ว"
แปะ!
นิ้วหนาดีดเข้าที่หน้าผากมนต์ ข้อหาเถียง เขาบอกไม่ให้พูดยังจะเถียงแล้วคำที่เถียงออกมาก็โครตจะหน้าตี ไม่สบายแต่อาบน้ำ
"อ่ะ!"
"ใครเขาบอกเธอห่ะบี๋ว่าไม่สบายให้อาบน้ำ แบบนี้ไงไข้มันถึงขึ้น"
"ก็... เราคิดว่าจะดีกว่าเช็ดตัว"
"แล้วเป็นยังไง"
"ก็สบายนิดนึง"
"สงสัยอยากหาหมอมากนะแมวตัวนี้"
"แงงงง... แมวจะไม่เถียง" เบบี๋ทิ้งตัวลงนอนราบกับเตียงปล่อยให้ดินเช็ดตัวให้ไปเรื่อยตามแขน ข้อพับ ลำคอ ความเย็นจากผ้าบวกกับแอร์ในอุณหภูมิที่กำลังดีทำให้แมวน้อยตาปรือมองคนตัวโตเช็ดตัวให้กับตัวเองก่อนจะเผลอหลับไปในที่สุด
ดินเหลือบมองเจ้าแมวจอมเถียงอีกรอบเพราะเห็นว่าเงียบผิดปกติ ใบหน้าคมคลี่ยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่ได้ แมวหลับ... พอหลับก็ยิ่งเหมือนแมวมากกว่าตอนตื่น เดิมทีว่าจะเช็ดตัวแล้วบังคับให้กินยาสักหน่อยแต่เจ้าตัวกลับหลับไปสะดื้อๆ แบบนี้คงจะต้องปล่อยให้หลับสักตื่น ค่อยให้กินข้าวกินยาตอนตื่นมาก็แล้วกัน
คนตัวใหญ่ลุกขึ้นจากเตียงยกกาละมังเข้าไปเก็บในห้องน้ำก่อนจะเดินออกมาเพื่อเตรียมอาหารเย็นเอาไว้ให้อีกคน
ตู้เย็นใบเล็กกับเครื่องครัวเล็กๆน้อยๆในห้องนี้น่าจะพอให้ทำข้าวต้มกินได้สักถ้วย ใครว่าคนโหดแบบเขาทำอาหารไม่เป็นจะซัดให้เบ้าตาแตก เขาเคยอยู่คนเดียวมาก่อนแค่อาหารพื้นฐานอย่างข้าวต้มไม่ได้ยากสำหรับเขาเลยสักนิด
หนึ่งชั่วโมงต่อมา...
กลิ่นข้าวต้มร้อนๆหอมกระเทียมเจียวลอยมาเตะจมูคนบนเตียงจนต้องลืมตาเพื่อลุกเดินหาที่มาของกลิ่นหอมให้จงได้ แมวน้อยยันตัวลุกขึ้นนั่งมองซ้ายมองขวา คิ้วเรียวขมวดชนกันเขาจำได้นะว่าก่อนจะหลับดินมาหาแล้วดินไปไหน มือเรียวเอื้อมหยิบมือถือกดต่อสายหาคนตัวโตแต่กลับได้ยินเป็นแค่สัญาณตอบกลับมาว่าปิดเครื่อง
"ตื่นแล้วหรอ" ดินเดินมาพร้อมกับถาดข้าวต้มในมือ
"ครับ"
"ดีขึ้นไหม"
"ก็ดีกว่าตอนแรกเยอะเลยละ ขอบคุณนะ"
"เธอจะได้ขอบคุณฉันแน่ๆเอาไว้หายก่อน แต่ตอนนี้กินข้าวให้หมดแล้วกินยาสะเข้าใจไหม"
"เข้าใจแล้วครับ" เบบี๋รับถ้วยข้าวต้มมานั่งกินบนเตียงนอนเพราะคุณคนตัวใหญ่เท่าหมีเขาไม่ยอมให้ลุกไปไหนก็เลยต้องทำแบบนี้
ดินนั่งมองแมวน้อยไม่วางตา เขายากหยิบมือถือขึ้นมากดถ่ายรูปเบบี๋น้อยเอาไว้สะเหลือเกินถ้าไม่ติดว่ามือถือได้แตกไปแล้วป่านนี้คงจะมีรูปแมวสักร้อยรูปได้
"ดิน"
"หืม"
"เมื่อกี๋เราโทรหาดินไม่ติด แบตหมดหรอ"
"ป่าว..." พ่อหมีนั่งนิ่งเว้นช่วงคำพูดไม่กล้าตอบ ถึงแมวจะป่วยแต่เวลาแมวโกรธแมวอาจจะไม่คุยกับเขาเหมือนวันนั้นก็ได้เพราะฉนั้นห้ามบอกแมวเรื่องที่เขาปามือถือทิ้ง
"แล้วทำไมเราโทรไม่ติดละ"
"ช่างมันเถอะ รีบกินจะได้กินยา"
"ดิน... จะบอกเราไหมว่าทำไมโทรไม่ติด" พออาการดีขึ้นก็เริ่มเสียงดังใส่ มันน่าจับตีก้นนัก
"มันพัง"
"พัง?"
"ฉันปามันทิ้งเพราะเธอไม่รับสายพอใจหรือยัง"
"ทำแบบนั้นทำไม แล้วเราจะติดต่อกันยังไง!" แมวเริ่มไม่สบอารมณ์ มือถือพังนั้นแปลว่าเขาจะไม่ได้คุยกับดิน ติดต่อดินก็ไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็ทักเฟสบุ๊คหาตอบเลิกเรียนได้
"เดี๋ยวทักเฟสบุ๊คไปก็ได้ถ้าอย่านั้น ดินมีโน้ตบุ๊คนิ"
"พังไปพร้อมกับมือถือ"
0[]0
"ดินทำไมทำแบบนี้!"
"ไม่รู้ไม่ชี้ เดี๋ยวผมมานะครับไปซื้อนมให้แมวแปปนึง"
"ดิน!!" คนตัวโตไม่รอได้ตัวเองโดนบ่นหนักรีบเปิดห้องหนีออกมาสะก่อน ตอนทำเขาก็ลืมคิดว่าถ้าเกิดแมวน้อยรู้จะต้องโดนบ่นแน่นอน เพราะเขาเคยทำจานแตกที่ร้านข้าวแล้วบอกว่าเดี๋ยวซื้อใหม่เท่านั้นละ! โดนบนยาวยันคนทำจานเลยเพราะฉนั้นเขาควรหนีก่อนแมวจะหงุดหงิด
