09 COME TO CHEER
09
COME TO CHEER
เสียงพูดคุยดังแซงแซ่ของนักศึกษาคณะวิทยาศาสตร์ เด็กปีหนึ่งนั่งเข้าแถวเรียงหน้ากระดาษตั้งใจฟังพี่ปีสามแจกแจ้งเรื่องกิจกรรมต่างๆ แม้คณะของพวกเขาจะไม่ได้มีรับน้องแสนโหดอย่างพวกวิศวะ เกษตร ศิลปกรรมหรือสถาปัตย์ แต่ก็หนีไม่พ้นเรื่องเข้าเชียร์และการประกวดดาวเดือนของคณะ
และตอนนี้นักศึกษาทุกคนกำลังส่งตัวแทนเพื่อนตนเองออกมาเพื่อให้คนในคณะโหวตว่าใครจะได้เป็นตัวแทนของคณะไปประกวดดาวเดือนมหาลัยในปีนี้
"ใครได้เพื่อนที่จะเป็นตัวแทนแล้วส่งออกมาด้านหน้าเลยครับ แยกแถวชายหญิงนะครับ" นักศึกษาคณะวิทยาศาสตร์ปีหนึ่งหน้าตาดีเริ่มทยอยเดินออกมาทีละคนตามคำสั่งของพี่ปีสามอย่างปอนด์
"ทำไมมีแค่นี้ เมฆไปไหน" แมวน้อยทำหน้ายู่คิ้วชนกันเป็นแมวหงุดหงิด ทำไมน้องสายรหัสสุดที่รักถึงไม่ยอมเดินออกมา เขาตั้งใจเอาไว้อยู่แล้วว่าจะให้เมฆได้ลงด้วย ก็น้องรหัสทั้งหล่อ ขี้เล่น หน้าตาดี ขวัญใจสาวๆยังไงก็ชนะใจคนในคณะได้สบาย เผลอๆจะชนะใจคนทั้งมหา'ลัยได้ด้วยซ้ำ
"เมฆจะไปไหน หยุดเลยนะ" เบบี๋ตะโกนเรียกน้องรหัสที่กำลังเตรียมตัวจะมุดหนีออกไปอีกทาง
"โห่พี่บี๋"
"ไม่ต้องมาโห่เลยนะ"
"แต่ผมมีงานทำนะครับ งานมากมายเลยต้องช่วยพวกเฮียๆกับป๊าไหนจะต้องดูแลม๊าอีก" เมฆจัดคำโกหกคำโต ตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จใส่พี่สายรหัส ใครจะอยากเป็นกันมีแต่เรื่องจุกจิก ต้องทำนั้นทำนี้มีแต่ภาระหน้าที่เต็มไปหมดสู้เอาเวลาไปเที่ยวเล่นเกมยังจะดีกว่าอีก
"แต่เท่าที่พี่รู้ ดินบอกว่าเรายังไม่มีงานทำนะเมฆ" เอาสิโกหกเขาไม่ได้หรอกนะ เขาน่ะคุยกับดินทุกวันแอบถามดินมาแล้วด้วยเมื่อว่าน หลอกเขาไม่ได้หรอกนะเมฆ
"ฮั่นแน่! คุยกับเฮียด้วยหรอครับพี่บี๋"
-///- แมวน้อยหน้าแดงขึ้นมาทันที เขาเผลอพูดว่าคุยกับดินต่อหน้าเด็กปีหนึ่ง ไหนจะเพื่อนๆที่นั่งอยู่รอบๆส่งสายตาล้อเลียนมาอีก
"5555 หน้าแดงแล้วครับพี่บี๋"
"พอเลยๆ ไปเขาแถวเดี๋ยวนี้เลยนะเมฆ" เบบี๋ว่าดุๆ ทำหน้าโหด
"แหม่! ชักจะเหมือนเฮียผมขึ้นทุกวันแล้วนะ เขินทีไรทำหน้าโหดทุกทีเลยอ่ะ"
"งื้อออ! เมฆ!" สุดจะทนกับความเขินนี้ แมวน้อยก้มหน้าปิดตาตัวเอง บางทีน้องเล็กของตระกูลนี้ก็ขี้เล่นเกินไปนะ
"ปอนด์รีบพูดต่อสิ"
"ไม่อ่ะกูอยากเห็นมึงเขินต่อ"
"อ้อมดูปอนด์ทำสิ"
"ทำดีแล้วค่ะแฟน"
"แงะ!!" ใช่สิเดี๋ยวนี้เป็นแฟนกันแล้วเขาเป็นหมาหัวเน่าแล้วไง อะไรก็แฟนๆ โถ่... รอเขามีแฟนบ้างก่อนเถอะจะปล่อยให้เหงากันทั้งคู่ไปเลย
กิจกรรมคัดเลือกดาวเดือนดำเนินต่อท่ามกลางบรรยากาศความเขินของแมวน้อย และทุกอย่างก็เป็นไปตามคาดเมฆได้เป็นตัวแทนไปประกวดเดือนมหา'ลัยคู่กับ น้องซอล น้องสายรหัสสุดสวยของปอนด์
กิจกรรมทุกอย่างจนลงเด็กๆถูกปล่อยตัวให้กลับบ้านจะเหลือก็แต่เมฆและน้องซอลที่ยังต้องอยู่คุยเรื่องประกวดกับการแสดงต่อกับรุ่นพี่ดาวเดือนปีที่แล้วกับปีก่อนอย่างปอนด์และอ้อมใจด้วย ส่วนแมวตัวน้อยที่ไม่มีหน้าที่อะไรกับเขานอนเอาหน้าฟุบโต๊ะมองเพื่อนคุยกับน้อง
เบื่ออออ...
ตอนนี้เขาอยากจะกลับบ้านใจจะขาดอยู่แล้วอยากดูซีรี่ย์กินขนมให้สบายใจ ทำไมเขาต้องมานั่งรอสองเพื่อนด้วยก็ไม่รู้ รถก็มีกันแล้วยังจะต้องมาให้เขารออีก น่าเบื่อสุดๆ
ติ้ง!
เสียงแจ้งเตือนของแอพพิเคชั่นสีฟ้า ในเวลานี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครทักมา ดินไง...
เมทธีระ : เลิกยัง
แมวน้อยคลี่ยิ้มกับคำถามประจำยามเย็นของดิน
สุทธิรัก : เลิกแล้วรอปอนด์กับอ้อมคุยกับน้องอยู่
เมทธีระ : นานไหม มาหาหน่อย
สุทธิรัก : หาที่ไหนหรอ?
เมทธีระ : สนามบอล
"ปอนด์อีกนานไหมอ่ะ"
"สักพักใหญ่เลยว่ะ มึงจะกลับก่อนก็ได้นะเว้ย"
"โอเค เจอกันพรุ่งนี้นะ"
"เออๆ ขับรถดีๆอีบี๋" เบบี๋พยักหน้ารับ
แมวน้อยรวบรวมเก็บของใส่กระเป๋าสะพายของตัวเอง ก่อนจะเดินออกมาจากคณะแวะซื้อของที่มินิมาร์ทเล็กน้อยและเดินไปที่สนามบอลกลางทันที สนามบอลนี้เป็นสนามของทางมหา'ลัยใช้จัดกิจกรรมต่างๆ มีอัศจรรย์ล้อมรอบสี่ด้านให้นักศึกษาได้นั่งกัน
กรี๊ดดดดด...
เสียงกรี๊ดดังออกมาจากสนามจนคนตัวเล็กต้องยกมือปิดหู เจ้าตัวสาวเท้าเข้าไปในขอบสนาม ผู้คนมากมายนั่งอยู่บริเวณจนแทบจะไม่มีที่ว่าง แมวน้อยมองซ้ายมองขวาหาที่นั่งจนเจอที่ว่างตรงด้านซ้ายแถวที่สาม เบบี๋นั่งลงหยิบมือถือขึ้นมาพิมพ์ข้อความหาคนที่เขาเดินมาหา
ติ้ง!
ยังไม่ทันจะได้พิมพ์ข้อความก็เข้าสะก่อน
เมทธีระ : หิวน้ำครับ
โอ๊ยยย! ดินบ้า พิมพ์ครับมาแบบนี้ได้ยังไง แบบนี้เขาก็เขินแย่น่ะสิ
สุทธิรัก : ก็กินสิ
เมทธีระ : อยากกินน้ำในมือบี๋นะ
ข้อความแรกยังไม่ทันหายเขินข้อความที่สองพาเขินมากกว่าเก่า เขาซื้อมากินเองต่างหากคนตัวใหญ่น่ะมั่ว
สุทธิรัก : เราซื้อมากินเอง ไม่ได้ให้ดินสะหน่อย
เมทธีระ : แบบนี้ผมคงต้องกินที่พวกผู้หญิงซื้อมาให้ใช่ไหม
สุทธิรัก : อยู่ไหน
เมทธีระ : มองตรงมาที่พักนักบอลสิ
เบบี๋มองตามที่ดินบอกเจอคนตัวใหญ่นั่งยิ้มยักคิ้วให้เขาอยู่
เมทธีระ : รีบลงมานะหิวน้ำ
แมวเหมียวตัวเล็กจิ๋วเดินลงจากอัศจรรย์หน้ามุ้ย ท่ามกลางสายตาของใครหลายคนที่เริ่มสังเกตเห็นเจ้าตัวผ่านสายตาของดินที่มองเบบี๋น้อยตั้งแต่ก้าวแรกที่เดินเข้ามา แม้ดินจะไม่ได้เดินขึ้นมาหาแต่ส่งสายตาคมมาปกป้องเจ้าตัวแทนจนพวกตัวผู้ เสือ สิงห์ไม่กล้าจะมองเลยด้วยซ้ำ ยิ่งเจ้าแมวน้อยเดินเข้าไปไกลเท่าไหร่พวกนักศึกษาบนอัศจรรย์ยงสังเกตเห็นมาขึ้นเท่านั้นเพราะบริเวณที่เจ้าตัวเดินไปนั่งมีสี่เฮียของตระกูลไตรวิทย์นั่งอยู่ครบทุกคนเลย
ดินอมยิ้มมองคนตัวเล็กที่กำลังทำหน้ายู่เป็นแมวหงุดหงิดเดินเข้ามาหา เขาก็แค่แกล้งเล่นนิดหน่อยเพื่อดูปฏิกิริยาของแมวน้อยเท่านั้นว่าจะทำยังไงเมื่อบอกว่ามีสาวๆเอาน้ำมาให้ อยากจะรู้ว่าแมวน้อยจะสนใจเขาบ้างหรือป่าวก็เท่านั้น แต่กลับได้ผลตอบรับที่เกินคาดคนตัวเล็กทำหน้าไม่สบอารมณ์เอามาก ดูท่าจะต้องง้อแมวสะแล้ว
ขวดน้ำสปอร์ตเซอร์ถูกเปิดเสียบหลอดใส่ขวดเรียบร้อย จ่ออยู่ที่หน้าของเขาพร้อมกับหน้าแมวเหมียวที่อารมณ์เสีย ไม่ยิ้มแย้มเลยสักนิด
"อะไร"
"ก็น้ำไง ดินจะกินไม่ใช่หรอหรือจะไม่กินจะได้เก็บ"
อยากจะยิ้มให้ปากฉีกไปถึงหู นี่แมวกำลังโกรธเขาอยู่ใช่ไหมดูเหมือนจะโกรธเอามากด้วย
"ไหนบอกซื้อกินเองไง"
"ใช่ซื้อมากินเอง! ดินไม่ต้องกินก็ได้ก็กินน้ำของสาวๆไปสิเยอะแยะไปหมดเลยนี่" เบบี๋ชี้ไปที่กองขนม กองน้ำที่วางกันเป็นแถวๆ
ตะวัน ทะเลและน้ำนั่งอมยิ้มมองว่าที่ซ้อใหญ่โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงเพียงเพราะแค่ไอ้เฮียมันบอกว่าจะกินน้ำของสาวๆเท่านั้น ใจอยากจะขำดังๆแต่กลัวซ้อจะเขินเอา ต้องกลั่นยิ้มกันสุดฤทธิ์
"กิน แต่ป้อนหน่อย"
"กินเอง หรือไม่ก็ให้สาวๆป้อน" แมวงอนยัดน้ำใส่มือคนตัวใหญ่เตรียมสบัดหน้าหนี ดินรีบลุกคว้าเจ้าแมวน้อยเอาไว้สะก่อนที่เจ้าตัวจะหนีไป เห็นแค่นี้ก็ชื่นใจที่แมวโกรธเพราะเขาพูดว่าจะกินน้ำของสาวๆน่ารักน่าฟัดให้จมเขี้ยว
"ล้อเล่น"
"..." แมวไม่ยอมตอบเงียบสนิทมองหน้านิ่ง
"ล้อเล่นบี๋ ไม่มีหรอกน้ำของสาวๆ ของไอ้พวกนี้มันทั้งนั้นเธอเห็นใครเคยเข้าใกล้ฉันหรือไง"
"..." ตอนแรกว่าหงุดหงิด ตอนนี้เขาหงุดหงิดมากว่าเดิมเพราะโดนแกล้ง นิสัยไม่ดี!
"บี๋..." คนตัวโตเริ่มใจคอไม่ค่อยดีเมื่อแมวไม่ยอมโต้ตอบอะไรออกมาเลยแค่มองจ้องเขานิ่งๆ
"ขอโทษครับ"
"บี๋ครับ ดินขอโทษครับ"
ทะเล น้ำ ตะวันนั่งอ้าปากค้างกันเป็นแทบ ไอ้เฮียโหดของพวกเขาทำเสียงอ่อนหวานพูดขอโทษแมวน้อยต่อหน้าพวกเขา ปกติมันทำแบบนี้กับใครที่ไหนขนาดม๊าที่ว่ามันรักมากยังไม่เคยทำเสียงแบบนี้ใส่เลย
"พี่บี๋อย่าโกรธเฮียเลย มันไม่เคยพูดแบบนี้กับใครเลยนะพี่บี๋คนแรกเลยนะ"
"จริงหรอ?"
"จริงครับ..." ทั้งสามพยักหน้าพร้อมกัน
"อืม" เขาจะยอมเชื่อและให้อภัยนะเห็นว่าพวกน้องๆยอมพูดให้หรอกไม่อย่างนั้นจะกลับบ้านไปสะให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
"พี่บี๋หึงเฮียใช่ไหมครับ 5555"
"ปะ ป่าวสักหน่อย"
"ป่าวหรอครับ แต่หน้า ซ้อ แดงนะ"
-///- แมวน้อยหน้าแดง เขาโดนอีกแล้วพี่น้องบ้านนี้ทำไมชอบล้อเขากันนักตั้งแต่เมฆแล้ว นี้มาตะวันอีกคนมาเรียกเข้าว่าซ้อได้ยังไงเขายังไม่ได้เป็นอะไรกับดินสักหน่อย
ดินดึงมือแมวน้อยหน้าแดงมานั่งตรงโต๊ะพักนักกีฬา จับคนตัวเล็กเงยหน้ามองเขาที่ยืนอยู่ด้านหน้า คนตัวโตยิ้มแฉ่งส่งขวดสปอร์ตเซอร์ให้ เบบี๋มองหน้างงๆไม่เข้าใจสิ่งที่ดินกำลังจะสื่อ ก็หายโกรธแล้วและจะส่งขวดน้ำมาให้ทำไม
"ป้อนหน่อย" ดินบอกความต้องการของตัวเองออกไป เบบี๋ส่ายหัวรัวๆ
ไม่คิดว่าเขาจะเขินบ้างเลยหรอต่อหน้าคนมากมายให้มาป้อนน้ำคนที่ตัวเองชอบ เขินตายกันพอดีน่ะสิ
"อยากให้ป้อน"
"งื้อออ... ไม่เอาดินคนเยอะ"
"ถ้าพี่บี๋กลัวเขินเดี๋ยวผมกับสองคนนี้ลุกขึ้นบังให้ก็ได้นะครับ" ทะเลที่เงียบอยู่นานพูดขึ้น ดินหันหน้ามองน้องชายสุดแสนจะฉลาด วันนี้มันใช้ความฉลาดของมันได้มีประโยชน์มาก "มะ-"
"ป่ะลุก!" ไม่ทันได้ปฏิเสธใดๆทั้งสิ้น สามพี่น้องลุกขึ้นยืนล้อมตัวเขาและให้ดินยืนตรงกลาง ชวดสปอร์ตเซอร์ขวดเดิมอยู่ในมือแมวตัวน้อยอีกรอบ
เขินก็เขิน อายก็อาย คนตัวใหญ่ก็ไม่ยอมจะให้ป้อนท่าเดียว สุดท้ายแมวตัวน้อยต้องยอมความดื้อของดินจับหลอดขึ้นมาเล็กน้อยจ่อที่ปากสีคล้ำทั้งหน้าแดงๆ ดินยิ้มกริ่มพอใจอ้าปากรับหลอดน้ำในมือขาวมาดูด อยากจะบอกให้โลกรู้ว่าน้ำวันนี้อร่อยที่สุดไปเลย
ทะเลน้องรักของเฮียใหญ่เหมือนจะรู้ว่าไอ้เฮียมันกำลังคิดอะไร รีบเดินออกจากวงส่งสายตาให้พี่น้องอีกสองคนเดินตามออกมาให้เห็นเพียงแต่เบบี๋แล้วก็ตัวเฮีย แบบที่เขาคิดไว้ไม่มีผิดไอเฮียมันต้องการแสดงความหวงของมันออกสื่อให้คนได้รู้ว่ามันคิดจริงจังกับเบบี๋แล้วในตอนนี้ ทุกคนไม่ว่าใครจะไม่มีสิทธ์ได้ยุ่งทั้งนั้นเพราะมัน
หลงแมวจนโงหัวไม่ขึ้น
แล้วคนอย่างเฮียดิน ขึ้นชื่อเรื่องหวงของ ทะเลไม่ได้ขู่ทะเลโดนมาแล้ว
"ขอบคุณนะครับ"
"อืม... ระ เรากลับก่อนะคนเยอะ"
"ใครให้กลับ บี๋นั่งรอดินอยู่ตรงนี้เดี๋ยวดินแตะบอลเสร็จเราไปกินข้าวกันนะ" ดินขยี้หัวสองสามครั้งก่อนจะรีบวิ่งออกจากขอบสนามพร้อมกับน้องชายอีกสอง ทิ้งให้เขานั่งอยู่กับน้ำสองคนลำพัง
"คุยกับผมได้นะถ้าเหงา ผมแค่เงียบกับคนไม่รู้จักเฉยๆ"
"อืมครับ"
"พี่บี๋ชอบเฮียหรอ" น้ำถามตรงๆแบบไม่อ้อมค้อม คนตัวเล็กเลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูก "ก็..."
"บอกผมมาเถอะ ผมไม่เอาไปบอกมันหรอก"
"จริงๆนะ"
"จริงครับ"
"ก็ชอบ"
"ทำไมถึงชอบ ผมถามได้ไหมเพราะคนปกติกลัวมันกันทั้งนั้น" แต่ถ้าเข้าหามันเพราะมันรวย กับอำนาจที่มันสามารถฆ่าคนตายได้ที่มันมีเท่านั้น เรียกง่ายๆผลประโยชน์
"ดินเป็นคนดีมั้ง พี่มองแบบนั้น อืมมม... เขาดูอ่อนโยนในบางเวลา บางครั้งก็ขี้อ้อนดีแต่บางทีก็ชอบดุพี่นะ เพราะพี่ดื้อมั้งไม่รู้สิบอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมถึงชอบรู้ตัวอีกทีก็ชอบไปแล้ว" เบบี๋พูดไปยิ้มไปจนทำให้คนหน้านิ่งอย่างน้ำยิ้มตามไปด้วย คงจะไม่ใช่แค่ไอ้เฮียเขาหลงแมวคนเดียวแล้วละดูเหมือนแมวตัวนี้จะติดหลุมพรางหัวใจที่เฮียมันตั้งใจขุดเอาไว้ให้คนนี้โดยเฉพาะไปเสียแล้ว
"ฝากดูแลเฮียมันด้วยนะครับพี่บี๋ เฮียมันไม่ดื้อหรอก"
"จะดูแลให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้นะ^^"
10
SICK
ฮัดชิ้ว!
ฟืดดดดด!
รอบที่หนึ่ง สอง สาม สี่ จำไม่ได้แล้วว่าวันนี้เขาจามไปแล้วทั้งหมดกี่สิบรอบ อยู่ๆเมื่อคืนก็รู้สึกคัดจมูกหลังจากไปกินข้าวกับดินเสร็จ ยิ่งตกดึกก็ยิ่งหายใจไม่ออกหนักกว่าเก่าจนต้องลุกขึ้นนั่ง เมื่อคืนทั้งคืนเขาไม่ได้นอนเลย พอนอนก็หายใจไม่ออกเหมือนเดิม
"อื้ออ..." เบบี๋ส่งเสียงอู้อี้คัดจมูกออกมาจากลำคอ เดินสบัดหัวด้วยอารมณ์หงุดหงิดเดินเข้าห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกายเพื่อไออาการหวัดจะลดลงไปได้บ้าง
ฮัดชิ้ว!
ดูเหมือนการอาบน้ำจะไม่ได้ช่วยให้เขามีอาการที่ดีขึ้นสักเท่าไหร่ อาจจะหนักกว่าเก่าด้วยซ้ำเพราะตอนนี้แมวน้อยจามไม่หยุด แต่ถึงยังไงเขาก็ยังต้องหอบร่างกายพังๆของตัวเองในวันนี้ไปเรียนให้จนได้ ขื่นไม่ได้เขาจะต้องได้เอฟเป็นแน่ ก่อนจะออกจากหอเจ้าตัวก็ไม่ลืมที่จะส่งข้อความไปหาเพื่อนอ้อมใจว่าเขารออยู่ตรงไหนและเพื่อความปลอดภัยในการเดินทางเบบี๋เลือกที่จะนั่งมอเตอร์ไซร้วินไปมหาลัยแทนที่จะขับรถไปเหมือนกับทุกๆวัน
เวลาผ่านไปราวๆสิบนาทีเบบี๋ก็มาถึงมหาลัย แมวน้อยเดินเหมือนคนหมดแรงเข้ามาในคณะวิทยาศาสตร์ นั่งลงที่โต๊ะประจำที่เขานัดอ้อมใจและก็ปอนด์เอาไว้ เจ้าตัวนั่งลงฟุบโต๊ะ เขารู้สึกหมดแรงมากไม่อยากจะลุกไปไหนเลยในตอนนี้ ตากลมๆค่อยเคลิ้มหลับลงทีละนิดจนปิดสนิทในที่สุด
เบบี๋นอนหลับท่ามกลางผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาแบบไม่ระวังตัว คนมากมายที่เดินผ่านบริเวณนันพากันมองบางก็แอบถ่ายรูป
"เมฆ... นั้นพี่บี๋ป่าวว่ะ" ก้อง เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเด็กขี้เล่นอย่างเมฆสะกิดเรียกเจ้าตัวที่กำลังกดเกมอย่างเมามันส์ให้เงยหน้ามองว่าที่พี่สะใภ้ที่มันหลงนักหลงหนา
เมฆเงยหน้าขึ้นมองพี่รหัสพ่วงด้วยตำแหน่งซ้อใหญ่ในอนาคต นอนฟุบโต๊ะไม่รู้เรื่องรู้ราวว่ากำลังจะโดนอุ้มในอีกไม่นานนี้ ทำไมพี่บี๋นอนไม่ระวังตัวแบบนั้นแล้วพี่ปอนด์กับพี่อ้อมหายไปไหน
"ทำไมนอนแบบนั้นว่ะ!"
"มึงต้องถามว่าพี่บี๋มาทำไมดีกว่า วันนี้ห้องพี่เขายกคลาสอ่ะ"
"มึงรู้ได้ไง"
"เอ้าสัด! พี่บี๋เรียนคลาสเดียวกับไอกายพี่กูไง ตอนนี้มันยังนอนโก้งตูดอยู่บ้านอยู่เลย"
ช่างเรื่องของพี่มัน แต่ตอนนี้เขาต้องเดินเข้าไปหาพี่บี๋ก่อนที่จะโดนอุ้มไปไหนต่อไหน เมฆเลิกสนใจทิ้งให้เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของตัวเองยืนเล่าชีวะประวัติของพี่มันต่อไป เขาเดินตรงไปหาที่รหัสสอดส่องสายตามองคนบริเวณนั้นแทนไอเฮีย สายตาแต่ละคนจ้องจะแดกแมวกันเป็นแถวนี้ถ้าเข้ามาช้ากว่านี้พี่บี๋จะเป็นยังไง
เมฆนั่งลงข้างๆพี่รหัส มองสำรวจร่างกายว่ามีส่วนไหนที่เป็นร่องรอยของการถูกทำร้ายหรือป่าว แต่ปรากฏว่าไม่มีอะไรผิดปกติ จะมีก็แต่ใบหน้าสวยๆที่แดงมากกว่าทุกวันและเหงื่อที่ท้วมตัว เขาเอื้อมมือตัวเองสัมผัสลงที่กลางหน้าผาก
"เชี่ย!!" เจ้าตัวถสบออกมาเสียงดังชักมือออกแทบไม่ทัน อุณหภูมิร่างกายของพี่บี๋ตอนนี้มันร้อนมาก กะวัดจากที่เขาสัมผัสไม่ต้ำกว่า 40 องศา
"พี่บี๋ครับ" เมฆออกแรงเขย่าตัวเบบี๋เล็กน้อย
คนตัวเล็กเริ่มขยับตัวเมื่อรู้สึกถึงแรงเขย่า แมวน้อยค่อยลืมตาสำรวจว่าใครที่กล้ามาปลุกในขณะที่เขากำลังหลับสบายแบบนี้ "อื้ออ... เมฆหรอ?"
"ครับผมเองพี่มานอนอะไรกลางแจ้งแบบนี้ มันอันตรายนะครับ"
"พี่รอปอนด์กับอ้อม"
"พี่ไม่รู้หรอครับว่าวันนี้ยกคลาสนะ พี่กายพี่ชายไอก้องก็หยุด"
"หรอ?... สงสัยพี่ไม่ได้อ่านไรกลุ่มน่ะ" เบบี๋ยิ้มแห้งๆ
"พี่โอเคไหม ดูเหมือนพี่จะไม่สบายนะครับ"
"พี่เป็นหวัดนิดหน่อย งั้นพี่กลับก่อนนะเมฆ"
ถึงจะเป็นเมฆวันนี้เขาก็ไม่พร้อมจะคุย ตอนนี้ใจอยากนั่งรถกลับถึงหอให้เร็วที่สุดก่อนที่จะหมดแรงเดิน เมฆทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนมองพี่รหัสเดินออกไปจนลับตา เรื่องนี้ต้องรู้ถึงหูเฮียดินแต่ตอนนี้เมฆสายแล้วยังไงก็ต้องไปเรียนก่อนที่จะได้เกรดเอ อย่างเมฆมันต้องเอดับเบิ้ลบวกทะลุทะลวงไปเลยเออย่างเดียวไม่ได้
การเดินทางเพียงสิบนาทีแต่มันกับนานราวกลับสิบชั่วโมง คนตัวเล็กทิ้งร่างที่ไร้เรี่ยวแรงของตัวเองลงบนเตียงนุ่ม ใช้เวลาไม่ถึงสามนาทีสติที่เคยมีก็ดับหายไป...
คณะวิศวกรรมศาสตร์
พ่อหมีร่างใหญ่เดินวนไปวนมาเป็นหมีหิวน้ำผึ้ง 35 สาย เขากดมือถือโทรหาแมวน้อยตั้งแต่เช้าทั้งหมดสามสิบห้าสายแต่ไม่มีการตอบรับอะไรกลับมา ไม่เจอ ไม่รับสาย ไม่ตอบไลน์ ไม่มีห่าอะไรตอบกลับมาเลย
โคร่ม!
ทั้งกระเป๋า โทรศัพท์มือถือ โน๊ตบุ๊คลอยละริ้วออกจากโต๊ะดินปาทุกสิ่งทุกอย่าลงพื้นกระจักกระจ่าย คนที่นั่งอยู่โต๊ะใกล้เริ่มขยับเขยื้อนตัวเองออกห่างจากดินโดยเร็ว เหลือแต่เพื่อนทั้งสามของดินที่ไม่เข้าใจสถานะการณ์สักเท่าไหร่
"เห้ย! เป็นไรเพื่อน" เป็ดหน่วยกล้าตายเอ่ยถามเพื่อนตัวเองแม้หน้ามันตอนนี้ไม่ควรจะถามก็ตาม
"บี๋ไม่รับสายกู"
"ใจเย็นเว้ย! แค่สายสองสายเขาอาจจะทำธุระอยู่ก็ได้"
"กูโทรไปสามสิบกว่าสายตั้งแต่เช้า ส่งข้อความไปเป็นร้อยไม่ตอบอะไรกูกลับมาแล้วมึงจะให้กูคิดยังไง" อารมณ์โกรธในใจเริ่มปะทะขึ้นมาเรื่อยๆ หัวสมองโง่ๆอย่างเขาตอนนี้ไม่ได้มีความคิดอะไรเลยนอกเสียจากแมวน้อยจะเบื่อและไม่ยอมคุยกับเขาเท่านั้น
"หรือบี๋จะเบื่อกู"
"เลอะเทอและไอ้ดิน แทนที่มึงจะคิดห่วงเขาก่อนว่าเขาเป็นอะไรหรือป่าวไม่ใช่มาคิดว่าเขาเบื่อมึง" พรีมว่า
"ก็บี๋น่ารัก"
"พอมึง! ใจเย็นๆดึงสติกลับมาก่อนดีไหมค่ะคุณดิน โทรหาน้องมึงก่อนดีไหม น้องเมฆน่าจะรู้เพราะเรียนคณะเดียวกับแมวของมึง"
"กูไม่มีโทรศัพท์แล้ว" ดินปลายตามองไปที่ซากมือถือกับโน๊ตบุ๊ค ของสมัยนี้ไม่ค่อยจะทนโยนนิดโยนหน่อยก็แตกหมดและ
"งั้นมึงก็ไปหาที่หอ" พรีมว่าขึ้นอีกครั้ง ตัดปัญหาทุกอย่างไปให้เจอคุยให้รู้เรื่องว่าทำไมไม่รับสายแค่นั้นก็จบก่อนที่มันจะพังของไปมากกว่าของตัวเอง
"ทำไมมึงไม่รีบบอกกู ฉิบหาย!"
ดินว่าเพื่อนทั้งสามก่อนจะเดินออกจากคณะทิ้งของทุกอย่างที่เป็นซากเอาไว้กับพื้นแบบนั้นเดี๋ยวพวกมันก็เก็บกันเอาเอง
รถจักรยานยนต์บิ๊กไบร์คันสีขาวน้ำเงินขับออกจากมหาลัยด้วยความเร็วไม่สนโลก ตรงไปที่หอพักของเบบี๋ในเวลาเพียงแค่สามนาที ดินจอดรถเอาไว้หน้าหอแม้ป้ายมันจะเขียนเอาไว้ว่าที่ห้ามจอด แล้วไง! เมทธีระ โนสนโนแคร์! โนใส่ใจคนรอบข้างนอกจากแมวน้อยเท่านั้น ขายาวก้ามฉับๆขึ้นไปบนชั้นที่สามของตึก ห้อง 305 ไม่ต้องถามว่าคนตัวโตรู้ได้ยังไงเขาเคยหลอกถามแมวตัวน้อยเอาไว้เผื่อมีเหตุฉุกเฉิน
แล้วมันก็มีจริงๆ
ก๊อก ก๊อก
ดินเคาะประตูห้องสองสามครั้งอย่างใจเย็น(มั้ง) รออยู่นานสองนานประตูก็ไม่ยอมเปิด
ก๊อกๆๆๆ
"บี๋ครับ"
ก๊อกๆๆๆๆๆ
"บี๋!"
ปัง! ปัง!
"บี๋!! ถ้าไม่ออกมาเปิดฉันจะพังประตูแล้วนะ!!!" อารมณ์เริ่มพุ่งพล่านเพราะเคาะเท่าไหร่คนตัวเล็กก็ไม่ยอมเปิดสักที
แกร๊ก...
ประตูห้องเปิดออกคนตัวเล็กยืนอยู่หน้าประตูในชุดนักศึกษา หัวฟูฟ่องบงบอกว่าเจ้าตัวพึ่งจะลุกจากเตียงหน้าสวยๆแดงแจ๋ เหงื่อไหล่โทรมกาย ตาปรือฉ่ำมองคนตรงหน้า
"ทำไมไม่รับสาย!"
"ระ เราหลับ" แมวน้อยสะดุ้งตอบคำถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
"บี๋..." ดินเรียกคนตรงหน้าเสียงแผ่วเบา เมื่อกี๊เขาลืมสังเกตว่าคนตัวเล็กเดินออกมาด้วยสภาพแบบไหนเพราะความโกรธจึงไม่ได้สังเกตเผลอขึ้นเสียงออกไปจนแมวน้อยสะดุ้งขวัญเสีย
"เราขอโทษ ฟืดด.."
"ไม่สบายทำไมไม่บอกบี๋ แล้วนี้กินยาหรือยังทำไมสภาพแย่แบบนี้"
"ดินใจเย็นๆเราตอบไม่ทัน"
"พอไม่ต้องพูดแล้ว ไปหาหมอ" ดินคว้ามือแมวน้อยออกจากห้อง คนตัวเล็กรีบขื่นตัวจับประตูเอาไว้ไม่ยอมให้อีกคนลากไปหาหมอได้
"ไม่เอาดิน"
"ทำไม"
คนตัวเล็กรีบส่ายหัวปฏิเสธ
"บี๋อย่าดื้อ บอกเหตุผลว่าทำไมไม่ไปเพราะอะไร"
"กลัวหมอฉีดยา"
"งั้นก็เข้าห้อง" ดินดันร่างเล็กเข้ามาในห้องนอน จูงมือให้มานั่งบนเตียงนอนรอเขาเตรียมของต่างๆ
"ห้ามถามเดี๋ยวจะเจ็บคอ นั่งมองไม่ต้องลุกเดี๋ยวหน้ามืด ถ้าไม่ฟังจะจับไปหาหมอ"
"ครับ" แมวน้อยนั่งเม้มปากตัวเกร็งไม่กล้าขยับไปไหน มองดินเดินไปเดินมาอยู่ในห้องแคบๆของตัวเอง คนตัวใหญ่เดินหายเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับกาละมังใบเล็กและผ้าขนหนู เขาวางมันลงบนโต๊ะหัวเตียงจัดการปลดกระดุมแขนเสียงและถกมันขึ้น "ดินจะทำอะไร!"
"บอกว่าอย่าตะโกน"
"ครับ"
"เธอตัวร้อนมากนะเบบี๋ ทำไมไม่รู้จักเช็ดตัวปล่อยไว้มันจะชัก" ปากบ่นไปมือก็บรรจงเช็ดตัวให้กับแมวน้อยอย่างเบามือที่สุดเท่าที่จะทำได้
"เราอาบน้ำแล้ว"
แปะ!
นิ้วหนาดีดเข้าที่หน้าผากมนต์ ข้อหาเถียง เขาบอกไม่ให้พูดยังจะเถียงแล้วคำที่เถียงออกมาก็โครตจะหน้าตี ไม่สบายแต่อาบน้ำ
"อ่ะ!"
"ใครเขาบอกเธอห่ะบี๋ว่าไม่สบายให้อาบน้ำ แบบนี้ไงไข้มันถึงขึ้น"
"ก็... เราคิดว่าจะดีกว่าเช็ดตัว"
"แล้วเป็นยังไง"
"ก็สบายนิดนึง"
"สงสัยอยากหาหมอมากนะแมวตัวนี้"
"แงงงง... แมวจะไม่เถียง" เบบี๋ทิ้งตัวลงนอนราบกับเตียงปล่อยให้ดินเช็ดตัวให้ไปเรื่อยตามแขน ข้อพับ ลำคอ ความเย็นจากผ้าบวกกับแอร์ในอุณหภูมิที่กำลังดีทำให้แมวน้อยตาปรือมองคนตัวโตเช็ดตัวให้กับตัวเองก่อนจะเผลอหลับไปในที่สุด
ดินเหลือบมองเจ้าแมวจอมเถียงอีกรอบเพราะเห็นว่าเงียบผิดปกติ ใบหน้าคมคลี่ยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่ได้ แมวหลับ... พอหลับก็ยิ่งเหมือนแมวมากกว่าตอนตื่น เดิมทีว่าจะเช็ดตัวแล้วบังคับให้กินยาสักหน่อยแต่เจ้าตัวกลับหลับไปสะดื้อๆ แบบนี้คงจะต้องปล่อยให้หลับสักตื่น ค่อยให้กินข้าวกินยาตอนตื่นมาก็แล้วกัน
คนตัวใหญ่ลุกขึ้นจากเตียงยกกาละมังเข้าไปเก็บในห้องน้ำก่อนจะเดินออกมาเพื่อเตรียมอาหารเย็นเอาไว้ให้อีกคน
ตู้เย็นใบเล็กกับเครื่องครัวเล็กๆน้อยๆในห้องนี้น่าจะพอให้ทำข้าวต้มกินได้สักถ้วย ใครว่าคนโหดแบบเขาทำอาหารไม่เป็นจะซัดให้เบ้าตาแตก เขาเคยอยู่คนเดียวมาก่อนแค่อาหารพื้นฐานอย่างข้าวต้มไม่ได้ยากสำหรับเขาเลยสักนิด
หนึ่งชั่วโมงต่อมา...
กลิ่นข้าวต้มร้อนๆหอมกระเทียมเจียวลอยมาเตะจมูคนบนเตียงจนต้องลืมตาเพื่อลุกเดินหาที่มาของกลิ่นหอมให้จงได้ แมวน้อยยันตัวลุกขึ้นนั่งมองซ้ายมองขวา คิ้วเรียวขมวดชนกันเขาจำได้นะว่าก่อนจะหลับดินมาหาแล้วดินไปไหน มือเรียวเอื้อมหยิบมือถือกดต่อสายหาคนตัวโตแต่กลับได้ยินเป็นแค่สัญาณตอบกลับมาว่าปิดเครื่อง
"ตื่นแล้วหรอ" ดินเดินมาพร้อมกับถาดข้าวต้มในมือ
"ครับ"
"ดีขึ้นไหม"
"ก็ดีกว่าตอนแรกเยอะเลยละ ขอบคุณนะ"
"เธอจะได้ขอบคุณฉันแน่ๆเอาไว้หายก่อน แต่ตอนนี้กินข้าวให้หมดแล้วกินยาสะเข้าใจไหม"
"เข้าใจแล้วครับ" เบบี๋รับถ้วยข้าวต้มมานั่งกินบนเตียงนอนเพราะคุณคนตัวใหญ่เท่าหมีเขาไม่ยอมให้ลุกไปไหนก็เลยต้องทำแบบนี้
ดินนั่งมองแมวน้อยไม่วางตา เขายากหยิบมือถือขึ้นมากดถ่ายรูปเบบี๋น้อยเอาไว้สะเหลือเกินถ้าไม่ติดว่ามือถือได้แตกไปแล้วป่านนี้คงจะมีรูปแมวสักร้อยรูปได้
"ดิน"
"หืม"
"เมื่อกี๋เราโทรหาดินไม่ติด แบตหมดหรอ"
"ป่าว..." พ่อหมีนั่งนิ่งเว้นช่วงคำพูดไม่กล้าตอบ ถึงแมวจะป่วยแต่เวลาแมวโกรธแมวอาจจะไม่คุยกับเขาเหมือนวันนั้นก็ได้เพราะฉนั้นห้ามบอกแมวเรื่องที่เขาปามือถือทิ้ง
"แล้วทำไมเราโทรไม่ติดละ"
"ช่างมันเถอะ รีบกินจะได้กินยา"
"ดิน... จะบอกเราไหมว่าทำไมโทรไม่ติด" พออาการดีขึ้นก็เริ่มเสียงดังใส่ มันน่าจับตีก้นนัก
"มันพัง"
"พัง?"
"ฉันปามันทิ้งเพราะเธอไม่รับสายพอใจหรือยัง"
"ทำแบบนั้นทำไม แล้วเราจะติดต่อกันยังไง!" แมวเริ่มไม่สบอารมณ์ มือถือพังนั้นแปลว่าเขาจะไม่ได้คุยกับดิน ติดต่อดินก็ไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็ทักเฟสบุ๊คหาตอบเลิกเรียนได้
"เดี๋ยวทักเฟสบุ๊คไปก็ได้ถ้าอย่านั้น ดินมีโน้ตบุ๊คนิ"
"พังไปพร้อมกับมือถือ"
0[]0
"ดินทำไมทำแบบนี้!"
"ไม่รู้ไม่ชี้ เดี๋ยวผมมานะครับไปซื้อนมให้แมวแปปนึง"
"ดิน!!" คนตัวโตไม่รอได้ตัวเองโดนบ่นหนักรีบเปิดห้องหนีออกมาสะก่อน ตอนทำเขาก็ลืมคิดว่าถ้าเกิดแมวน้อยรู้จะต้องโดนบ่นแน่นอน เพราะเขาเคยทำจานแตกที่ร้านข้าวแล้วบอกว่าเดี๋ยวซื้อใหม่เท่านั้นละ! โดนบนยาวยันคนทำจานเลยเพราะฉนั้นเขาควรหนีก่อนแมวจะหงุดหงิด
11
KISS
"ดินเราไม่ได้เป็นอะไรแล้วไม่เห็นจะต้องมารับเลยนะ" เสียงบ่นงุบงิบของแมวตัวน้อยดังไม่ยอมหยุด ตั้งแต่เขาเจอหน้าเจ้าตัวก็เอาแต่พูดว่าหายดีแล้วไม่เป็นอะไรแล้วอยู่นั้น จนบางที่เขาก็อยากจะจับแมวมาจูบสักที่ให้เงียบปากจะได้ไม่ต้องพูดเยอะ
"บอกว่าอย่าดื้อไงครับ" ดินว่าเสียงอ้อน
"ป่าวดื้อสักหน่อย -///-" แมวน้อยหน้าแดงทันทีที่ได้ยินเสียงอ้อนพร้อมคำลงท้ายว่าครับ จะหยุดแมวขี้บ่นต้องทำให้แมวเขินถึงจะเงียบ
"ดีมากครับเบบี๋ ขึ้นรถเร็วเราต้องแวะกินข้าวกันอีก"
"ไหนรถดินอ่ะ ไม่เห็นมี" เบบี๋หันซ้ายหันขวามองหารถบิ๊กไบร์ทคันสีขาวน้ำเงินของดิน
"นั้นไง" แมวน้อยมองตามนิ้วคนตัวโตเห็นรถสปอร์ตคันสีดำสนิทจอดอยู่หน้าหอ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างแปลกใจ ดินไม่เคยขับรถแบบนี้เห็นแต่ดินขี่รถบิ๊กไบร์ทคันใหญ่คันนั้น "ขึ้นรถสิยืนหน้ายุ่งทำไม"
แมวน้อยส่ายหัว!
"ไม่ใช่รถดิน"
"จะไม่ใช่ได้ไง ฉันขับออกมาจากบ้าน" อยากจะขำให้ฟันหลุดแมวน้อยไม่เชื่อว่ารถคันนี้ไม่ใช่ของเขา หรือว่าหน้าเขาไม่ควรจะขับรถแบบนี้หรือยังไง "จริงหรอ? รถดินจริงๆนะ ขโมยรถเขาตำรวจจับนะดิน"
ดินหมดคำจะอธิบายให้คนตรงหน้าเชื่อ เขาล้วงกระเป๋าหยิบรีโมทรถออกมากดปุ่มปลดล็อก
ติ้ด! ติ้ด!
"ทีนี้เชื่อหรือยังครับคุณแมว"
"เชื่อแล้วๆ ใครจะไปรู้เห็นดินไม่เคยขับรถเก๋งนี้" คนตัวเล็กบ่นอุบอิบแต่ก็ยอมเดินไปขึ้นรถ
เมื่อก้าวขาเข้ามาในรถแมวน้อยดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างตื่นเต้น ด้านนอกรถว่าดูสวยแล้วแต่ด้านในสวยมากไม่ต้องบอกก็รู้ว่ารถคันนี้จะต้องมาราคาแพงมากแน่นอน สู้ไม่ได้เลยสักนิดกับเจ้ามะเหมี่ยวรถญี่ปุ่นคันน้อยของเขา
"มันคือรถอะไรหรอดิน สวยมากเลยอ่ะ"
"Audi R8 เธอชอบไหม"
"ชอบสิ สวยดีอ่ะ"
"ชอบก็ดีแล้วครับ เพราะเดี๋ยวอีกหน่อยคุณแมวจะต้องนั่งทุกวัน"
-///- แมวน้อยหน้าแดงขึ้นมา คิดว่าเขาไม่เข้าใจความหมายหรือไง มาหยอดกันแบบนี้ใครจะตั้งรับไหวกันเล่า
คนตัวใหญ่เหลือบมองเบบี๋น้อยกำลังเขินหน้าแดงเพราะมุกเด็กที่เขาแอบได้ยินไอตะวันมันคุยกับสาวของมันเมื่อว่านก่อน คนอะไรเขินช่างน่าเอ็นดูอยากจะจับฟัดวันละหลายๆรอบ แต่ตอนนี้คงต้องปล่อยไปก่อนเพราะเขาจะพาแมวน้อยตัวนี้ไปกินข้าวเช้าก่อนที่จะปวดท้องเดี๋ยวจะป่วยอีกรอบนึง
Audi R8 ขับออกจากหอพักนักศึกษาตรงเข้าสู่ใจกลางเมืองแน่นอนว่าร้านที่เขาจะพาเบบี๋ตัวน้อยไปกินข้าวเช้านั้นจะต้องไม่ใช่ร้านอาหารข้างทางเหมือนทุกๆวัน เพราะวันนี้เขาจะพาแมวไปหาม๊าที่ร้านของม๊านั้นเอง เขาได้โทรไปบอกม๊าเอาไว้ร่วงหน้าว่าจะพาคนไปหาให้เตรียมไก่ทอดจานโตกับนมกล้วยปั่นหอมๆไว้ให้หนึ่งชุด
คุณหญิงประภาเมื่อได้คำสั่งจากลูกชายคนโตว่าจะพาคนมาหาถึงกับนั่งไม่ติดที่ เธอจะไม่ตื่นเต้นสักนิดถ้าคำพูดของลูกชายไม่เอ่ยปากบอกว่าเป็นคนพิเศษแบบชนิดที่ว่าพิเศษสุดๆ แถมยังสั่งอาหารเอาไว้พร้อมเสริฟ์ หัวใจหญิงแก่อายุห้าสิบนิดๆเต้นไม่เป็นกะสั่น อยากจะเห็นหน้าคนพิเศษของลูกชายอย่างใจจดใจจ่อ
เวลาเลยผ่านไปไม่นานเกินรอรถออดี้อาร์แปดของลูกชายคนโตก็เทียบจอดที่หน้าร้านคาเฟ่ของตนเอง คุณหญิงประภาคิ้วชนกันอย่างชงนใจ ลูกชายไม่เคยจะขับรถคันนี้ออกจากบ้านมานานแล้ว เพราะเป็นรถที่เจ้าตัวถือว่ารักมาในบรรดารถที่เขามี แล้วทำไมถึงได้ขับมาแถมยังมาพร้อมกับคนที่พิเศษ เขาคงไม่ต้องเดาให้เสียเวลา คนผ่านร้อนผ่านหนาวมามองรอบเดียวก็รู้ว่าลูกชายจะต้องเอาจริงเอาจังกับคนในรถแน่นอน
ประตูรถฝั่งคนขับเปิดออกร่างใหญ่ของลูกชายก้าวขาออกจากรถก่อนที่ประตูฝั่งคนนั่งจะเปิดตามมาติดๆ ร่างเล็กของเด็กที่จิตใจดีเธอจำได้ดีเด็กคนที่มาขอซื้อหมูปิ้งเธอวันนั้น
ลูกชายของเขานี้ร้ายนักไหนบอกไม่ชอบ ยังไม่ทันพ้นเดือนก็พามาหาสะแล้ว
ลูกชายตัวโตเดินยิ้มแฉ่งเดินเข้ามาในร้านพร้อมกับคนตัวเล็กที่ถือว่าเล็กจิ๋วเมื่อเดินข้างกายลูกชายตัวเอง เด็กหนุ่มหน้าหวานส่งยิ้มแสนหวานราวกับหญิงสาวมาให้เขาพร้อมกับยกมือไหว้สวัสดี
"สวัสดีครับคุณหญิง" แมวน้อยจำผู้หญิงคนนี้ได้เขาคือคุณน้าใจดีที่แบ่งหมูปิ้งให้เขา
"ไหว้พระเถอะจ้ะ" คุณหญิงประภาลุกขึ้นเดินเข้าหาแมวน้อยตัวขาวแบมือรับไหว้อย่างเอ็นดูสุดๆ ทั้งผิวพรรณ รูปร่าง หน้าตา มารยาท จิตใจดีงามจนหาที่เปรียบไม่ได้
ถูกใจคุณหญิงประภาจริงคุณดินของม๊า!
"หนูชื่ออะไรจ้ะ"
"ชื่อที่รักครับ" เบบี๋บอกชื่อเล่นที่เป็นชื่อจริงที่พ่อกับแม่ตั้งให้ "ชื่อน่ารักน่าเอ็นดูจังลูก น้าชื่อประภาต่อไปหนูเรียกน้าว่าม๊าเหมือนตาดินนะลูก"
"เอ่อ..." ให้เรียกม๊าแสดงว่าเขาก็ต้องเป็นลูกน่ะสิ แต่เขาไม่ได้เป็นลูกแล้วเขาจะเป็นอะไร? หรือว่า...
-///- ลูกสะใภ้หย๋อ?
"ทำตามที่ม๊าบอกเถอะครับที่รัก" ดินกระซิบข้างหูแมวน้อยหน้าแดง คนถูกเรียกชื่อจริงเขินตัวแทบแตก คำว่าที่รักของดินมันไม่ใช่ชื่อของเขา มันหมายถึงที่รักที่เป็นที่รักง่ะ
"คุณดินอย่าแกล้งน้อง เข้าไปเอาไก่ทอดมาให้น้องเลย อย่าลืมปั่นนมให้น้องทานด้วยเดี๋ยวม๊าจะพาน้องไปนั่ง"
"อ้าว! คุณหญิงจำผมได้ด้วยหรอครับเนี่ย ผมนึกว่าได้ลูกใหม่แล้วลืมลูกเก่าไปสะแล้ว"
เพี๊ยะ!
ฝ่ามืออรหันต์ฝาดไปแรงที่ต้นแขนสักที เจ้าลูกคนนี้ทำพูดไป ชอบเอาเรื่องจริงมาพูด เขายิ่งอยากได้ลูกหน้าตาน่ารักแบบหนูน้อยคนนี้อยู่ทุกวันนี้เจอแต่พวกเถื่อนๆ คุยกันที่เหมือนจะตีกันทะเลาะกันได้ทุกวี่ทุกวัน
"ไปเร็วๆน้องหิว"
"ครับๆ คุณหญิง... ไปนั่งกับม๊าก่อนเดี๋ยวปั่นนมให้" มือหนายกขึ้นลูบหัวทุยๆ
"เราไปด้วยสิ"
"อย่าดื้อครับที่รัก" แมวน้อยทำหน้ายู่ใส่เขา แต่ก็ยอมเดินไปนั่งพร้อมกับม๊า
ดินเดินเข้ามาที่เคาน์เตอร์บาร์น้ำจัดการทำนมกล้วยปั่นให้กับแมวเหมียวอย่างตั้งใจ จะบอกว่าแมวเหมียวน้อยของเขานั้นโชคดีก็ไม่ใช่เพราะไม่มีใครอยากกินอาหารฝีมือเขา แต่สิ่งที่เขาทำทุกอย่างเขาไม่เคยทำให้ใครแม้แต่พวกน้องๆตัวเอง เขาทำทุกอย่างเพื่อบอกให้รู้ว่าเขาน่ะคิดยังไง ตอนนี้เหลือแค่อย่างเดียวคือบอก พูดออกไปเป็นคำพูดให้ได้รู้เท่านั้น
แมวซื้อ...
ถ้าไม่บอกตรงๆก็คงไม่เข้าใจ ตอนแรกเขาก็ไม่ได้คิดที่จะตั้งตนหรือตั้งสถานะ แต่พอได้ใกล้ชิดทุกอย่างมันเปลี่ยนไป จากที่ไม่หวังจะครอบครองตอนนี้กลับคิดตรงกันข้าม อย่างได้แมวตัวนี้ไว้ในอ้อมอกของเขาคนเดียว ไม่อยากให้ใครมองหรือแตะต้องแม้แต่สายตา
ทั้งห่วงแล้วก็หวงมาก ใครจะว่าเขาบ้าก็ว่าเถอะ เพราะเขามันบ้า บ้าหลงแมวจนโงหัวไม่ขึ้น
ดินเดินออกมาจากเคาน์เตอร์พร้อมกับแก้วนมปั่นและแก้วกาแฟในมือ ได้ยินเสียงหัวเราะร่าของคนตัวเล็กดังไปทั่วทั้งร้าน อะไรมันจะสดใสร่างเริงขนาดนั้น
"จริงๆแล้วตาดินอายุยี่สอบสี่แล้วนะจ้ะ ไม่ใช่รุ่นเดียวกับหนูที่รัก"
"จริงหรอครับ แบบนี้หนูก็ต้องเรียกเฮียน่ะสิครับม๊า"
ท้าวหยุดชะงักกึกทันที
เรียกว่าเฮียอย่างนั้นหรอ...
"เฮียดินจ้าาา"
"คิดถึงเฮียดิน"
"เฮียดินกินข้าวหรือยัง"
พอๆ! แม่งเอ่ยแค่คิดใจก็สั่นเปฺ็นแผ่นดินไหวแล้ว นี้ถ้าเบบี๋น้อยเกิดชอบเรียกเฮียขึ้นมามีหวังไม่ต้องรอให้ถึงวันที่บอกว่าชอบ แค่วันนี้เขาก็พร้อมจะพุ่งเข้าใส่แล้ว
"ตาดินไปยืนทำไมตรงนั้นเอาน้ำมาให้น้องทานเร็ว" เหมือนจะได้กลิ่นเหม็นหมาหัวเน่าแถวนี้รางๆยังไงชอบกล
ดินถือน้ำเข้าไปให้แมวน้อยยิ้มแป้น โดยที่ไม่ลืมจะเก็บอาการใจสั่นเอาให้อยู่ในส่วนลึกของจิตใจ ไม่อย่างนั้นเขาจะได้ตะบะแตกพาแมวกลับบ้านไปนอนฟัดสักสามคืนเป็นแน่
"ขอบคุณครับ" เบบี๋น้องรับนมปั่นจากมือคนตัวโตมาดูด รสชาติถูกใจแมวที่ชอบกินนมอย่างเขาฝุดๆ ทั้งหอมทั้งหวาน "อร่อย!! ดินเก่งจัง"
"อย่าพึ่งกินหมด กินข้าวด้วยเดี๋ยวฉันไปหยิบให้"
"ไม่ต้องๆ พี่ดินนั่งอยู่กับน้องไปเดี๋ยวม๊าไปหยิบมาให้" คุณหญิงประภารีบลุกขึ้นเดินเข้าครัว เขาควรปล่อยให้ทั้งคู่ได้คุยกันอย่างส่วนตัวมากกว่า
รอไม่นานคุณหญิงประภาก็เดินมาพร้อมกับไก่ทอดและข้าวสวยร้อนๆมาเสริฟ์ให้กับทั้งคู่ก่อนที่เธอจะขอตัวไปดูแลลูกค้าต่อ
ดินนั่งมองแมวน้อยนั่งกินไก่ทอดอย่างเพลินตา เขาไม่เคยนั่งมองอะไรได้นานแล้วรู้สึกว่าสบายใจขนาดนี้มาก่อนในชีวิต เขาอยากให้ภาพนี้เป็นแบบนี้ทุกๆวัน อยากเจอเบบี๋แบบนี้ไปทุกๆวัน
สิ้นสุดอาหารมื้อเช้าเกือบจะเที่ยง ถึงเวลาที่เบบี๋จะต้องไปเรียนหนังสือหลังจากที่หยุดมาแล้วหนึ่งวันเต็ม แมวน้อยกล่าวขอบคุณและสวัสดีม๊าของเขาโดยที่ไม่ลืมบอกว่าวันหลังจะมาใหม่ คุณหญิงประภายิ้มรับแล้วบอกว่าพร้อมที่จะต้อนรับเสมอ
"อิ่มจังเล๊ย!"
"ไม่อิ่มก็บ้าแล้วกินอะไรเยอะขนาดนั้น"
"ก็มันอร่อย นมก็อร่อย ยิ่งไก่นะยิ่งอร่อยมากเลยม๊าดินใจดีด้วย" แววตาเปล่งประกายวิบวับของคนตัวเล็กพลอยให้เขามีความสุขไปด้วย เบบี๋ว่าสดใสอยู่แล้วพอได้เห็นเจ้าตัวมีความสุขความสดใสในต้วยิ่งเพิ่มมากขึ้นอีกเป็นเท่าตัว
รถ Audi R8 เลี้ยงเขาในมหาลัยสร้างความแตกตื่นให้กับนักศึกษาได้ไม่น้อยเลยทีเดียว แค่รถก็บอกถึงสถานะคนขับเป็นอย่างดี และคนที่จะมีสถานะพอที่จะซื้อรถรุ่นนี้ได้แน่นอนว่าต้องเป็นพวกไตรวิทย์สกุล ดินขับตรงเข้ามาเรื่อยๆอย่างช้าๆไปที่คณะวิทยาศาสตร์ นักศึกษาต่างพากันหันมองอย่างแปลกใจ ใครกันขับรถรุ่นนี้แถมเรียนคณะนี้
"คนมองเยอะจัง" เบบี๋ทำหน้าไม่สู้ดี คนมองเยอะมากเกินไปจนเขาไม่กล้าที่จะลงจากรถ
"ไม่ชอบหรอ? หรือว่าอายที่มากับฉัน"
"ป่าววว ทำไมดินชอบคิดมากเราไม่ได้คิดแบบนั้น"
"แล้วทำไมต้องบอกว่าคนเยอะจังด้วย"
"เราแค่กลัวว่าจะมีคนถ่ายรูปไปลงแล้วดินจะเสียหายอีกไง เราไม่ได้เป็นอะไรกันคนจะมองไม่ดี" คำอธิบายของเบบี๋ทำให้เขารู้สึกไม่สบอารมณ์ เขาทำขนาดนี้สรุปว่าแมวไม่เข้าใจความหายที่เขาจะสื่อออกไปเลยสักนิด
"บี๋..."
"หืม?"
"เธอรู้อะไรไหมว่าฉันไม่เคยเป็นแบบนี้กับใคร ไม่เคยรู้สึกแย่เวลาเห็นใครถูกว่าเท่าเธอ ไม่เคยรู้สึกเศร้าเวลาที่คิดว่าเธอจะไม่คุยกับฉันอีก ฉันไม่เคยรู้สึกอยากจะเป็นบ้าเท่าตอนที่เธอไม่รับสายฉัน แล้วฉันก็ไม่เคยรู้สึกห่วงใครเท่าเธอมาก่อน เธออาจจะมองว่าสิ่งที่ฉันทำให้เธอใครๆก็ทำให้เธอได้ แต่มันไม่ใช่กับฉันเพราะฉันไม่เคยทำกับใคร" ดินหลับตาลงถอนหายใจหนักๆออกมาหนึ่งรอบ เบบี๋ได้แต่มองนิ่งๆว่าดินจะพูดอะไรต่อจากนี้ด้วยใจที่สั่นระรัว
"ตอนนี้มันมีอีกหนึ่งความรู้สึกแทรกเข้ามา ฉันหวงเธอ หวงทุกอย่างที่เป็นเธอ สายตา รอยยิ้ม คำพูด ฉันแม่งโครตอยากเก็บเธอเอาไว้คนเดียวไม่อยากให้ใครเห็น"
"ดิน..."
"ฉันชอบเธอ ชอบเธอมาก"
"ดินเรา-"
"เธอช่วยรับความความรู้สึกฉันที่จะได้ไหม ถือวะ- อือออ" แมวน้อยพุ่งตัวเข้าหาคนตัวใหญ่ขี้บ่น ประกบปากเล็กๆของตัวเองทาบปากสีคล้ำให้หยุดพูดสักที แขนแกร่งรีบคว้าเอวคนตัวเล็กไม่ยอมให้หลุดไปง่ายๆ แมวน้อยจอมซนใจกล้าขโมยจุ๊บปากเขาแบบนี้ใครจะปล่อยให้หลุดออกไปง่ายๆ
เบบี๋รีบผละออกทำหน้ายู่หงุดหงิดจ้องมองคนตัวโตที่หยุดพูดสักที "รู้แล้วๆ ไม่ปล่อยให้พูดบ้างเลยพูดอยู่คนเดียวนิสัยไม่ดี"
"ฟังแล้วครับ"
"เราก็ชอบดินเหมือนกันแหละ!" ดินคลี่ยิ้มออกมาจนแก้มปริ แมวน้อยคิดแบบเดียวกับเขา ตามจริงก็พอดูออกแต่แค่ไม่มั่นใจพอได้ฟังจากปากแบบนี้แล้ว "ยิ้มอะไรเขินเป็นนะ"
-///- หน้าแดงหมดแรงไม่มีแรงเดินแล้ว จุ๊บเขาก่อนอีกต่างหาก ทำไมใจง่ายแบบนี้ที่รัก งื้อออออ!!
"น่ารักจังครับ แมวแก้มแดงแจ๋เลย"
"ปล่อยเราได้แล้ว เราจะไปเรียน" คนตัวโตยอมปล่อยแมวน้อยออกจากอ้อมแขนอย่างง่ายดายไม่มีอิดออด วันนี้พอแค่นี้ก่อนอย่างน้อยเขาก็ได้ จุ๊บ! จากแมวมากแล้ววันนี้ ต่อชีวิตไปได้อีกหลายวันเลยทีเดียว "ตั้งใจเรียนนะครับ เดี๋ยวตอนเย็นมารับไปเดท"
"ดินพอแล้วเลิกพูด" เบบี๋รีบเปิดประตูรถลงไปด้วยความเขิน อยากจะจับคนบ้ามาตีสะให้เข็ดชอบแกล้งให้เขินอยู่ทุกครั้งไป
"บี๋!!" ดินเลื่อนกระจกรถลงตะโกนเรียกแมวที่วิ่งออกไปได้เกือบครึ่งทาง
"อะ อะไร"
"บี๋รู้อะไรไหม เมื่อกี๊" หน้าคมคลี่ยิ้มออกมาอีกครั้ง "คุณพึ่งขโมยจูบแรกของผมไป!!!"
"งื้ออออ!!" แมวน้อยวิ่งเอามือปิดหน้าไม่คิดชีวิต! อย่าว่าแต่จุ๊บแรกของดินเลยเมือกี๊ก็จุ๊บแรกของเขาเหมือนกัน
"โอ๊ยยย!! ใจเต้นแรงจังเว้ย แมวโคตรน่ารักเลย!!"
12
GIVE ME TIME
แม่งโครตหงุดหงิด!
อาการคิดถึงแมวมันเหมือนคนเป็นบ้า ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น อยากได้ยินเสียงมากถึงมากของมากที่สุด
คนตัวโตนั่งหน้าไม่สบอารมณ์อยู่ในรถ สายตามองไปทางท้องถนนอย่างใจจดใจจ่อ เขาได้รับสายจากมือถือเครื่องของไอพรีมที่เลขาของป๊าโทรมาบอกว่าสนามมีคนเข้ามาป่วนให้ไปจัดการเรื่องนี้ที่สนามด่วน แถมยังโดนด่าหูชาเรื่องติดต่อไม่ได้ มีหน่ำซ้ำยังต้องยกเลิกนัดเดทกับเบบี๋แมวน้อยของเขาอีกต่างหาก ชีวิตช่างบัดซบ!
เอี้ยดด!!
Audi R8 คันดำเลี้ยวเขาจอดหน้าสนามแข่งไม่สนใจคนที่หันมองแม้แต่น้อย ดินลงจากรถเดินดุ่มๆขึ้นห้องทำงาน ตอนนี้เขาต้องการได้ยินเสียงแมวตัวน้อยของเขามาก อยากจะถามว่าถึงหออย่างปลอดภัยดีหรือป่าว ส่วนเรื่องอื่นค่อยจัดการ
"เฮียคะ-"
"เดี๋ยวก่อน เอาโทรศัพท์มาให้กูยืมใช้ก่อน"
โจ้ คนค่อยดูและสนามยืนงงเป็นไก่ตาแตก เฮียมายืมมือถือเขาแล้วมือถือเฮียไปไหน
"เอาโทรศัพท์มาเร็วๆ"
"ครับๆ" โจ้รีบหยิบมือถือตัวเองส่งให้กับเฮียใหญ่ก่อนที่เบ้าตาจะแตก
ดินรับมือถือมากดเปิดที่ตัวเองจดจำมันได้แม่น ยืนรอสายอย่างใจจดใจจ่อคิดคำถามมากมายเอาไว้ถามแมวน้อย ทั้งห่วงทั้งหวงกลัวแต่ใครจะมายุ่งวุ่นวาย
[ฮัลโล่ครับ]
"อยู่ไหน ทำอะไร อยู่กับใคร ถึงหอนานหรอยัง มีใครมายุ่งไหม"
[ดินใจเย็นๆก่อนสิเราตอบไม่ทัน]
"ผมเป็นห่วง ขอโทษด้วยนะที่ผิดนัด"
ขวับ!
โจ้หันมองเฮียใหญ่คอเกือบหลุด เฮียคุยกับใครทำไมเสียงหวานพูดเพราะแถมยังมีคำว่าขอโทษออกมาอีก หรือคนในสายจะเป็นคนพิเศษของเฮียที่คุณทะเลเคยเล่าให้ฟังตอนก่อนหน้านี้
"ออกไปรอข้างนอกก่อนเดี๋ยวกูเรียก" ดินรับรู้ถึงการถูกมองจึงรีบไล่ลูกน้องออกไป ไม่ใช่ว่าเขินแต่เดี๋ยวมันจะไม่เคารพ
"ครับๆ"
[ดินคุยกับใครหรอ?]
"คุยกับลูกน้อง บี๋ถึงหอยัง"
[ถึงแล้ว ตอนนี้กำลังจะอาบน้ำเหนี่ยวตัวมากเลย]
"ขอโทษนะ ที่ผิดนัดเอาไว้วันหยุดเราค่อยไปเดทกัน"
[ไม่เป็นไรเราเข้าใจอยู่ คนเก่งก็แบบนี้แหละมีอะไรหลายอย่างต้องรับผิดชอบ]
"หึ! คนแรกเลยที่บอกผมเก่ง"
[เก่งจริงๆ ดินมีอะไรต้องรับผิดชอบเยอะเลยนะเราเห็น]
"ต่อไปผมก็คงต้องมีอะไรที่จะต้องรับผิดชอบมากขึ้นอีกหนึ่งอย่าง"
[อะไรหรอแค่นี้ก็เยอะแล้วนะ]
"รับผิดชอบชีวิตแมวตัวน้อยไงครับ"
[งื้อออ ดินนน!]
"หึๆ อาบน้ำเถอะเดี๋ยวโทรหาใหม่นะ ผมจัดการงานก่อน"
[ครับ]
ดินวางสายจากคนตัวเล็ก ป่านนี้คงเขินตัวแดงแจ๋ไปแล้ว แค่ได้ยินเสียงเขินๆของอีกฝ่ายเขาก็มีกำลังใจเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์พร้อมบู้ทุกสถานนะการณ์แล้ว
"โจ้!!"
"ครับเฮีย"
"เอาของมึงคืนไป" ดินโยมือถือส่งให้อีกคน เจ้าของมือถือรีบกระโดดรับมันอย่างไวขืนตกลงพื้นมีหวังแตกกระจ่ายเป็นซากมือถือแทนแน่
"ใครมันมาป่วน" คนตัวโตเริ่มเปลี่ยนสีหน้าออกแนวหงุดหงิด ใครมันมาป่วนจนเขาต้องยกเลิกเดทกับแมวตัวน้อย แบบนี้ให้อภัยไม่ได้เด็ดขาด
"นี้ครับเฮีย" โจ้ส่งแท็บเล็ดฉายภาพกล้องวงจรปิดให้กับเจ้าตัว ดินคิ้วขมวดเข้าหากับเมื่อมองภาพที่กำลังฉาย "ส่งยา?"
"ครับเฮีย ผมไม่รู้เหมือนกันว่าคนของใคร มันแทรกตัวเข้ามากับพวกที่มาดูรถครับ"
"มึงไปหาตัวไอคนที่ส่งยากับคนที่รับมาให้กูที่เหลือเดี๋ยวกูจัดการเอง"
"ครับเฮีย"
"ถ้าไม่มีอะไรแล้วกูกลับก่อน"
"เดี๋ยวครับ เฮียจะรีบไปไหน มีสาวๆรอสมัครงานอยู่ข้างล่างเยอะแยะเลยนะครับ" โจ้พูดไปน้ำลายส่อปากไป สาวๆแต่ละคนทรวดทรงองเอวต้องยอมรับว่าได้แม่มาเยอะกันทั้งนั้น
"แหม่มึงนิ! เห็นผู้หญิงไม่ได้! จัดการเอาเองถ้ามึงไม่รู้จะรับใครก็โทรเรียกไอ้ตะวันมา ไอเวรนั้นมันถนัดกูไม่ถนัด" ดินเดินหนีออกจากห้องทำงาน เขาน่ะมันพวกไม่ชอบผู้หญิงหุ่นเอ็กซ์เซ็กซี่อะไรแบบนั้น เพราะใจเขามีแต่แมวน้อยแก้มแดง ยิ้มเขินเท่านั้น พวกสาวๆอย่าได้หวังมายุ่งเลยไม่เตะปลิวก็บุญแล้ว
ภายในห้องสีฟ้าอ่อนตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สีขาวสะอาดตา แมวน้อยเปิดประตูห้องน้ำออกพร้อมกับกลิ่นหอมสบู่จางๆ ร่างเล็กเดินออกจาห้องน้ำพร้อมชุดคลุมสีขาว เบบี๋นั่งลงตรงหน้าโต๊ะเครื่องแป้งหยิบเซรั่มบำรุงผิวขึ้นมาทาลงเบาๆที่ใบหน้าขาวเพื่อบำรุง เจ้าตัวส่งยิ้มหวานให้กับกระจกเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อกลางวันที่เขาซนไปจุ๊บปากคนตัวใหญ่
จูบแรก...
คำพูดของดินก้องอยู่ในหัวของเขาตลอดช่วงเวลาที่ห่างกัน อยากจะตะโกนออกไปดังๆว่าเขานั้นเขินสุดๆที่ดินบอกว่าตัวเองเป็นจูบแรก เป็นใครก็เขินทั้งนั้นถ้าคนที่ตัวเองชอบบอกว่าเราคือจูบแรก
แมวน้อยนั่งอมยิ้มไปชะโลมครีมทาผิวไปทั่วตัวอย่างมีความสุขก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะเครื่องแป้งเดินไปหยิบชุดนอนลายเป็นน้อยออกจากตู้มาสวมใส่ เมื่อจัดการกับตัวเองเรียบร้อยท้องน้อยๆร้องบอกว่าหิวข้าว จะไม่ให้หิวได้ยังไงเขายังไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่ดินพาไปกินที่ร้านม๊าเมื่อกลางวัน
เบบี๋น้อยตัดสินใจว่าจะลงไปหาอะไรกินที่ร้านสะดวกซื้อข้างๆหอ แม้ใจอยากจะชวนดินไปหาอะไรกินยามเย็นก็ตามแต่เพราะเขาพึ่งวางสายดินไปเมื่อไม่นาน พอได้ยินดินบอกว่าทำงานเขาเองก็ไม่อยากจะรบกวนเวลางานของดิน คนร่างเล็กเดินลงจากหอด้วยชุดนอนรูปเป็ด และเป็นที่แน่นอนคนบริเวรนันต่างพากันหันมองเขา ด้วยผิวพรรณ รูปร่าง หน้าตาและจุดเด่นของร่างกายคือก้นอันแสนงอลเหมือนตูดเป็ดในลายชุดนอนของเขา
'เบบี๋แม่งขาวจังว่ะ'
'โครตน่า...'
เสียงวัยรุ่นนั่งกินข้าวอยู่ร้านอะหารตามสั่งดังเข้าหูของแมวน้อย คนตัวเล็กเริ่มรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยของตัวเองรีบสาวเท้าเพื่อที่จะเดินผ่านร้านข้าวให้เร็วที่สุด หัวใจดวงน้อยสั่นระรั่วเมื่อได้ยินเสียงเท้ากระทบพื้นเหมือนกับว่าใครเดินตามอยู่ด้านหลัง จากที่เคยเดินช้าๆรับลมตอนนี้แมวตัวน้อยเริ่มวิ่งด้วยความกลัว
หมับ!!
"ฮือออ!! อย่าทำอะไรเรานะ!!" แมวน้อยสะดุ้งเฮือกตกใจปล่อยโฮออกมา มือน้อยยกมือไหว้คนตรงหน้าตัวสั่นเทา
"บี๋! นี้ดิน"
"ดิน! ดินเมื่อกี้มีคนเดินตามเรา" เบบี๋หันซ้ายหันขวาเกาะแขนคนตัวใหญ่แน่นซุกหน้าลงที่ไหล่กว้างตัวสั่นระริก ดินคิ้วขมวดกวาดสายตามองไปรอบๆหาคนที่แมวน้อยบอก "ไม่เห็นมีใครเลยบี๋"
"มีสิเราได้ยินเสียงคนเดินตาม"
"ไม่มีจริงๆ เงยหน้ามาดูก่อนเร็วตรงนี้มีแค่เราสองคน"
แมวหน้อยเงยหน้าขึ้นจากไหล่กว้างมองสำรวจรอบๆก็พบแต่ควาว่างเปล่าไม่มีแม้แต่เงาของสิ่งมีชีวิตใดๆ ดินยกมือขึ้นเอื้อมเช็ดน้ำตาของแมวน้อยเบาๆ
"ร้องไห้ทำไม"
"เรากลัว นึกว่าใครเดินตาม แต่เราได้ยินเสียงนะดินมีคนเดินตามเราจริงๆ"
"หื๊อ! คิดมากนะคุณแมว" ดินว่าขำๆไม่เชื่อสิ่งที่แมวน้อยพูด ถ้ามีคนตามเขาต้องเห็นเพราะตอนเขาเดินมาก็ไม่เจอใคร
"ดินไม่เชื่อเราหรอ"
"เชื่อๆ เอาเป็นว่าถาวันหลังมีแบบนี้อีกบี๋รีบโทรหาผมดีไหม"
"กว่าดินจะมาเราก็โดนฆ่าหมกป่าไปแล้วละ" แมวน้อยว่าใส่คนตัวโตหน้ายู่สบัดก้นงอลๆเหมือนตูดเป็ดเดินเตาะแตะไม่สนใจเขา ดินอมยิ้มมองตามคนตัวเล็กการถูกแมวงอนเป็นอะไรที่เขาชอบที่สุด รู้สึกว่าเวลาที่แมวงอนแล้วน่ารักกว่าปกติสิบเท่าตัว ยิ่งตอนนี้เบบี๋น้อยของเขาส่วมชุดนอนคู่กลับรองเท้าแตะเหมือนเด็กอายุไม่ถึงยี่สิบต้นๆด้วยซ้ำ
"จะไปไหนไม่รอเดี๋ยวโดนฉุดนะ"
"ดินนน!! ฮื้ออ! ไอบ้าเอ่ย" เบบี๋กระทืบเท้าใส่เป็นเด็กงอแง ใครเขาให้พูดคนยิ่งกลัวๆอยู่
"โอ๋อ๋อ๋อ๋! ผมล้อเล่น ไม่งอนสิเดี๋ยวพาไปเลี้ยงเอาไหมไปกินไก่ทอดกัน"
"..." คิดว่าเอาไก่ทอดมาล่อแล้วจะยอมหรอวันนี้เขากินไปแล้วบอกเลยว่าแมวเบื่อแมวไม่สนใจ
"นมกล้วยปั่น"
"..." แมวจะไม่สนเพราะแมวกินไปแล้ว
"ไปร้านสะดวกซื้อก็ได้ เดี๋ยวผมเลี้ยงขนมหยิบได้ตามใจเลยอยากกินอะไร"
คิดว่าเอาของพวกนี้แล้วแมวจะสนหรอบอกเลยว่า...
"ไปสิยืนยิ้มอยู่ได้ ชิ"
อยากจับฟัด! อยากจับฟัด! อยากจับฟัด! บอกได้เลยว่าตอนนี้หัวสมองมีแค่สามคำนี้ไม่มีคำอื่นปะป่นอยู่เลยแม้แต่น้อย คนอะไรโครตน่าหมั่นเขี้ยวเลยอยากกัดแรงๆสักทีข้อหาทำตัวงอนจนน่ารักเกินเหตุ
แมวน้อยเดินเตาะแตะเข้าไปร้านสะดวกซื้อหน้าหอ หยิบตะกร้าเดินเลือกขนม นม เยยอย่างสบายใจ ตอนแรกว่าจะลงมาซื้อแค่นมหนึ่งกล่องแล้วก็กลับขึ้นห้อง แต่ตอนนี้เขามีเจ้ามือตัวใหญ่เท่าหมีคิดหรอว่าเขาจะซื้อแค่นมกล่องเดียว นอกจากจะซื้อนมหลายกล่องแล้วเขายังจะซื้อขนมอีกมากมายด้วย
"อ่ะ!" เบบี๋ส่งตะกร้าให้คนตัวโต ดินเลิกคิ้วมองของในตะกร้า นมสองกล่อง ขนมสามห่อ ไอใจเราก็คิดว่าจะซื้อมากกว่านี้รวมกันหมดนี้ยังไม่ถึงหนึ่งร้อยบาทเลย
"พอแล้วหรือไง"
"นี้ก็เยอะแล้วนะดิน มากกว่านี้เราก็ท้องแตกตายแล้วแหละ" สำหรับแมวน่ะมันน้อยแต่สำหรับเขาแค่นี้ไม่พอครึ่งกระเพาะหรอก ยิ่งถ้าไอน้องสี่ตัวอยู่รวมด้วยนะของในตะกร้าไม่ถึงสามนาทีก็หมดแล้ว
คนตัวใหญ่พยักหน้ารับหยิบตะกร้าในมือเบบี๋เดินไปที่โซเครื่องดื่ม คว้าเบียร์ยี่ห้อดังสองกระป๋องโยนลงตะกร้าก่อนจะเดินไปจ่ายเงิน
"บุหรี่ซองนึงด้วย"
แมวน้อยคิ้วยุ่งสงสัยมองดินยืนคิดเงิน เขาไม่เคยรู้ว่าดินเป็นคนสูบบุหรี่ เขาไม่ได้รังเกียจอะไรดินหรอกถ้าดินจะสูบแต่เขาไม่ชอบ สิ่งที่ดินสูบเข้าไปมันเป็นอันตรายต่อสุขภาพมาก ถ้าถามว่าเขานั้นรู้ได้ยังไงคงไม่ต้องบอกเขาเรียนวิทยาศาสตร์มานะเรื่องแค่นี้มันน้อยนิดมาก
เบบี๋ไม่พูอะไรเดินตามดินนิ่งๆมาที่สวนสาธารณะ เขาอยากถามมากว่าดินจะสูบมันจริงๆหรอถ้าใช่เขาอยากให้ดินเลิกสูบมันสะแต่ก็จะดูเหมือนก้าวกายชีวิตมากเกินไปเพราะเรายังไม่ได้เป็นอะไรกันแค่จุ๊บกันได้รอบเดียวเอง
"เป็นอะไรไม่พูดไม่จากตั้งแต่เดินออกมาจากร้านสะดวกซื้อ" ดินว่าก่อนจะหยิบบุหรี่ในมือขึ้นมาจุดสูบต่อหน้าแมวน้อย
โอ๊ยย! แมวอึดอัดอยากพูด
"..." แต่แมวพูดไม่ได้เพราะแมวกลัวคุณดินอึดอัดเหมือนกัน
"คุณแมวครับ ถ้าคุณแมวไม่ตอบผม ผมไม่รู้นะ"
"บุหรี่" เบบี๋ว่าเสียงเบา ดินหันมองหน้าแมวน้อยตัวดื้อมีความลับแล้วไม่ยอมเปิดปากพูด เอาแต่งึมงำอยู่ในลำคอ "บี๋..."
"บอกแล้วอย่าทำเสียงดุสิ"
"ว่าไงเป็นอะไร" ดินโยนบุหรี่ในมือทิ้งจับหน้าแมวน้อยเงยขึ้นสบตาเขา
"เราไม่ชอบเวลาเห็นดินสูบไอนี้เข้าไป มันอันตรายมากเลยนะดินมันมีสารอันตรายหลายๆอย่างมากเลย"
"เรื่องแค่นี้แล้วทำไมไม่บอก"
"เรากลัวดินหาว่าเราก้าวกายชีวิตของดินมากเกินไป เรารู้ๆว่าดินไม่ชอบให้ใครบังคับแต่เราเป็นห่วงดินจริงๆนะ เฮ้อ! ขอโทษนะเราไม่ได้เป็นอะไรกับดินเราคงพูดมากไปใช่ไหม" เบบี๋ทำหน้าเศร้าเขาคงพูดมากไปจริงๆ
ดินไม่ตอบอะไรคว้ามือเล็กขึ้นมาและล่วงหยิบซองบุหรี่ที่พึ่งซื้อมายัดใส่มือคนตัวเล็ก
"ดินขอเวลาครึ่งเดือนถ้าดินเลิกได้ บี๋เป็นแฟนกับดินนะ"
"ไม่เอา!! บุหรี่มันไม่ได้เลิกกันได้ง่ายๆนะ แค่ครึ่งเดือนมันน้อยไปไหม" แมวน้อยส่ายหัว ให้ตายยังไงก็ไม่รับปากหรอก ถ้ามันเลิกง่ายเขาคงเลิกกันหมดแล้ว ถ้าดินฝืนมากเกินไปคนที่ทรมานจะเป็นดิน
"บี๋ช่วยดินสิ"
"ช่วยยังไง" แมวน้อยเอียวคอทำหน้าสงสัย
"ช่วยตอบตกลงก็พอ"
"แต่ดินจะทรมานถ้าดินฝืน เราไม่โอเค"
"ไม่ฝืนผมสัญญา ถ้าผมไม่ไหวผมจะขอคุณโอเคไหมบี๋ตอบตกลงผมก่อน" ดินทำหน้าอ้อนวนสุดฤกษ์
"ครับ แต่ดินห้ามฝืนนะ"
"ไม่ฝืนแน่นอนครับ" ดินลูบหัวแมวน้อยเบาๆอย่างเอ็นดู
ต่อให้ทรมานกว่าเลิกบุหรี่แต่ถ้าแมวน้อยมาเป็นของเขาต่อให้มากกว่านี้ก็ทำได้
