INTRODUCTION

INTRODUCTION

แฮ่มๆ ถ้าให้พูดถึงตระกูลดังที่มีลูกชายหล่อที่สุดในเมืองนี้ คงไม่พ้นตระกูล 'ไตรวิทย์สกุล' แค่บอกนามสกุลคนครึ่งเมืองก็เอ่ยปากร้องอ่อออกมากันเป็นแถวๆ ก็น่ะ! ลูกชายบุญธรรมทั้งห้าของ 'เจ้าสั่วโสภพ' กับ 'คุณหญิงประภาพร' หล่ออย่างกับดารา สาวๆทั้งหลายต่อแถวกันสมัครเป็นลูกสะใภ้เกือบครึ่งค่อนประเทศ

แต่เดี๋ยวก่อน! ยกเว้นผู้ชายคนนี้ไว้สักคนก็แล้วกัน จะบอกว่าเขาหล่อเหมือนดาราก็ไม่ใช่เพราะรูปร่างหน้าตาเขาออกไปทางเท่ สมาร์ตเสียมากกว่า 'เมทธีระ ไตรวิทย์สกุล' หรือ 'เฮียดิน' คนที่ค่อยปกป้องดูแลน้องๆในบ้าน ก็เจ้าตัวเล่นสูงเกือบร้อยเก้าสิบเซน ร่างพ่อหมีแถมบู้ทุกสถานการณ์ ถ้าจะให้เป็นดาราก็ต้องหนังบู้อย่างเดียว

ปัก!

ปึก!

กำปั้นหนาชกเข้าที่หน้าของชายหน้าตาดีแต่ปากไม่ค่อยดีเท่าหน้าตา แถมมือบอนด์ใช้มือสกปรกของมันแตะต้องตัวน้องคนที่สองอย่าง 'วารี ไตรวิทย์สกุล' หรือ 'น้ำ' น้องรองคนที่สองอีกต่างหาก

"ไอตะวันเอามีดมาตัดมือมันทิ้งดิ" ดินหันไปสั่งน้องชายคนที่สี่อย่าง 'ภาสกร ไตรวิทย์สกุล' หรือ 'ตะวัน'

"หยุดเลยไอตะวัน เฮียด้วยแค่นี้มันก็เจ็บแล้ว" น้องสาม 'อรรณพ ไตรวิทย์สกุล' หรือ 'ทะเล' รีบลุกขึ้นห้ามน้องและเฮียของตัวเองก่อนที่เรื่องจะบานปลายไปมากกว่านี้

"ไปสิครับ หรือจะให้พี่ผมตัดมือคุณ" น้องเล็กของบ้านที่ตัวไม่เล็กตามอย่าง 'โพยม ไตรวิทย์สกุล' หรือ 'เมฆ' บอกคนที่ซวยโดนเฮียดินกระทืบให้รีบออกไปด้วยน้ำเสียงสุภาพ

ชายดวงซวยรีบลุกหอบร่างกายสบักสบอมของตัวเองออกไปจากผับใหญ่ย่านใจกลางเมือง ในเครื่องของ Twsk

"ไม่มีอะไรแล้วละครับ เชิญสนุกกันต่อได้เลยครับ" คนสุภาพเรียบร้อยที่สุดในบ้าน ลุกขึ้นคร่อมหัวขอโทษเหล่าลูกค้าที่เข้ามาใช้บริการเป็นยกใหญ่

"กูไปดูดบุหรี่แปปนึง"

เมื่อสถานการณ์ยิ่งสงบลง คนที่ร้อนดั่งไฟเมื่อกี๊ รีบขอตัวลุกขึ้นไประบายอารมณ์ตัวเองโดยการอัดนิโคตินเข้าปอดตัวเอง

การเดินออกมายืนสูบบุหรี่ด้านนอกร้านคล้ายกับการมาสำรวจตรวจสอบความเรียบร้อยต่างไปในบริเวณนี้ ตามที่ได้รับมอบหมายจากเจ้าสั่วในการดูแลคลับและสนามแข่งในเครื่อทั้งหมด...

ในยามเช้าตรู่อากาศแสนจะดีหากแต่เสียงเคาะประตูนั้นทำให้เขาเสียอารมณ์อย่างหนักพอดู

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูยามเช้าทำให้คนตัวใหญ่ร่างหมีไม่ค่อยสบอารมณ์นัก เมื่อคืนกว่าจะถึงบ้านปาไปเกือบตีสาม กว่าจะได้นอนเพราะไอ้ตะวันน้องเลวไม่รู้มันคึกส้นตีนอะไรเล่นเกมเสียงดังลั่นมาจนถึงห้องของเขา

"มีอะไร" เสียงหน่ายถามน้องเล็กที่ยืนยิ้มแป้นอยู่หน้าประตู "ผมไปเรียนด้วยสิเฮีย"

"รถมึงไปไหน"

"อู่ครับ" ไม่รู้ว่ามันจะเอารถเข้าอู่อะไรทุกๆอาทิตย์ ที่เอาเข้าไม่ใช่ว่ารถจะพังหรืออะไรหรอกนะมันเอาไปทำให้แรง สงสัยมันจะเอาให้แรงแบบเหาะไปดาวอังคารเลยละมั้ง

"กูมีเรียนบ่าย"

"ครับเมฆรู้แล้วแค่มาบอกก่อน" ดินมองหน้าน้องชายนิ่งๆ

บอกก่อนหาป๊ามึงสิว่ะ! นี้มันพึ่งหกโมงเช้าไอ้ส้นตีน

ทำได้แค่ด่าน้องในใจเดี๋ยวม๊าได้ยินแล้วจะโดนหมายหัว เขาไม่ใช่ลูกแหงกลัวแม่หรืออะไร แต่ม๊านั้นน่ากลัวเกินเยียวยาขนาดป๊าที่ว่าเก่งยังต้องยอมสยบแทบเท้าให้ม๊าเลย

ไหนๆก็ตื่นมาแล้วเดินลงไปทานข้าวเช้าฝีมือม๊าคงไม่เสียหายอะไร ดินเดินกลับเข้าห้องอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะเดินลงมาด้านล่าง สายตามองไปที่น้องๆนั่งหน้าสล่อนอ้อนม๊าจะเอานั้นเอานี้กันแต่เช้า

"ทานอะไรดีคุณดิน ข้าวต้มหรือเบคฟัด"

"ข้าวต้มดีกว่าครับม๊า"

ข้าวต้มร้อนๆพร้อมเสริมแด่เขาในทันที อืม! รสชาติยังอร่อยเหมือนเดิมตอนเด็ก นานๆทีได้ทานข้าวเช้าฝีมือม๊ามันดีแบบนี้นี่เอง

"มีเรียนกันกี่โมงจ้ะหนุ่มๆของม๊า"

"บ่ายครับ" น้ำว่า

"สิบโมงจ้ะม๊าจ๋า" เมฆตอบ

"แล้วที่เหลือจะไม่พูดกับม๊าใช่ไหมค่ะคุณๆ"

"บ่ายครับ!" เสียงทั้งสามขาดตอบออกมาพร้อมกัน

คุณหญิงประภามองหน้าสามหนุ่มของบ้าน เดี๋ยวนี้ยิ่งโตยิ่งพูดน้อยไม่รู้จะเก็บคำพูดไปจีบสาวที่ไหนกัน

"โถ่... ม๊าอย่าบอกแบบนั้นสิครับทะเลแค่กินข้าวอยู่กำลังซึ้มซับรสชาติของอาหารที่ม๊าทำอยู่ไงครับ" เธอเบะปากใส่ลูกชายคนที่สาม ปากหวานนัก ปากหวานแบบนี้พูดกับสาวๆคงเคลิ้มกันน่าดู

"ผมก็กำลังดูราคาหุ้นให้ป๊าอยู่ครับม๊า" ตะวันตอบออกไปทั้งๆที่มือยังถือแท็บเล็ตดูราคาหุ้นให้กับป๊าอยู่

คุณหญิงประภาหันมองลูกชายคนโตสุดของบ้าน นั่งหัวฟู่หน้าไม่สบอารมณ์ทานข้าวต้มไม่สนใจใคร

"คุณดินค่ะ ใจคอจะไม่คุยกับม๊าหน่อยหรอค่ะ"

"ผมไม่รู้จะคุยอะไรนิม๊า"

"พูดน้อยจังเราพักนี้ มีอะไรไม่สบายใจหรือป่าว"

คำถามของม๊าจี้จุดเขาอยู่เล็กน้อย ไอว่ามีมันก็มี จะว่าไม่มีก็ไม่มีตัวเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไรคิดไปคิดมาแล้วก็สับสนชอบกล สาเหตุหลักที่ทำให้เมื่อคืนนอนดึกก็คงไม่พ้นเรื่องนี้ด้วยล้ะมั้ง

"ป่าวครับ ผมไปนอนต่อก่อนนะ" ดินตอบออกไปแล้วเดินขึ้นห้อง ทิ้งความมึนงงให้กับพี่น้องทั้งสี่คนแล้วก็ม๊า

"เฮียเราเป็นไร?"

"ไม่รู้สิครับม๊า" ทะเลว่าคนแรก

"หรือเฮียจะมีความรัก"

"เพ้อฝันจังเมฆ"

"ก็มันจริงนิครับเฮียน้ำ คนมีความรักมักเปลี่ยนไป"

"เพ้อเจ้อ!"

"พอๆทั้งหมดเลิกว่าน้อง"

คุณหญิงประภาเอ่ยห้ามลูกชาย ก่อนจะมองตามลูกคนโตทีเดินขึ้นไปบนบ้าน จะยังไงก็ช่าง โตๆกันแล้วมีอะไรเดี๋ยวก็คงมาปรึกษาเราเองหากว่าเจ้าตัวจนปัญหากันจริงๆ

ดินนอนพักต่ออีกสองชั่วโมงหน่อยๆก่อนจะลุกขึ้นอาบน้ำเพื่อเรียนในภาคบ่าย เดินลงมาด้านล่างไม่เจอใครนอกจากน้องเล็กแต่งตัวเรียบร้อยทุกระเบียบนิ้วนั่งรออยู่ห้องรับแขก

"พี่ดินช้า"

"ที่หลังมึงก็ไปเอง"

ใครใช้ให้มานั่งรอ รีบมากก็นั่งรถเมล์ไปเอง

เขาได้แต่ด่าในใจเหมือนเดิมก่อนจะเดินออกจากบ้านมาไม่สนใจน้องเล็ก วันนี้เป็นวันที่เขามาเรียนวันแรกของสัปดาห์ หลังจากขาดไปสองวัน เหตุผลที่ขาดก็คงไม่พ้นเรื่องงานที่ป๊าใช้ให้ไปทำแทนอีกเหมือนเคย

ระหว่างทางไม่มีเสียงพูดคุยจอแจเหมือนกับพี่น้องคู่อื่นๆ ไม่ใช่เพราะเขาเป็นคนพูดน้อยแต่เรื่องที่น้องมันพูดส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องเกม การ์ตูนที่มันอ่าน นานๆที่จะพูดเรื่องรถให้เขาได้แทรกพูดคุยด้วยได้บ้าง

บ้านทั้งบ้านชอบรถกันทุกคน รถแต่ละคันที่พวกเขาขับราคาก็ไม่ต่ำกว่าล้านบาท ใช่ว่าจะอวดรวยแต่เรื่องรถมันยอมกันไม่ได้ ปกติพวกเขาไม่ใช่คนฟุ้มเฟื่อย ใช้เงินน้อย ทำงานหนักแบบที่ป๊าบอกตามระเบียบ ยกเว้นเรื่องเดียวคือเรื่องรถที่จะหมดไปเยอะมากพอสมควร

ม๊าบ่นจนเลิกบ่นพวกเขามาสามปีแล้ว

รถจักรยานยนต์บิ๊กไบด์คันใหญ่ สีขาวน้ำเงินเทียบจอดหน้าคณะวิทยาศาสตร์ สร้างความแตกตื่นให้นักศึกษาคณะนี้ไม่ใช่น้อย ส่วนใหญ่เด็กที่เรียนคณะนี้คงจะไม่พ้นพวกเด็กเนิร์ด ใส่แว่น ถือหนังสือเล่มหนาๆเดินไปเดินมา แต่ถึงคนพวกนั้นจะมองยังไงเขาก็หาสนใจไม่

ทำไมต้องแคร์

เมทธีระ ไม่เคยสนใจสายตาพวกนั้น

เมฆก้าวขาลงจากรถเฮีย สายตาสาวๆจับจ้องมาที่เขาและเฮียไม่น้อยเลย ก็น่ะ! คนมันหล่อแถมบ้านรวยสาวๆที่ไหนก็ต้องมองกันเป็นเรื่องปกติ

"ตอนเย็นมารับผมด้วย"

"มึงเห็นกูเป็นวินมอไซร์"

"เอาน่าเฮีย! พรุ่งนี้ก็ได้ระ- พี่บี๋ครับ!!" พูดยังไม่ทันจบ น้องชายตัวดีกลับตะโกนเรียกใครสักคนที่ชื่อไม่ค่อยจะคุ้นหูนัก 'บี๋' คนบ้านไหนตั้งชื่อลูกว่าบี๋

"อ้าว! ว่าไงเมฆ" ดินเอี้ยวตัวมองด้านหลังเล็กน้อย

ผู้มาใหม่เดินแทรกเข้ามายืนตรงหน้าเขาแล้วน้องชาย คนชื่อแปลกส่งยิ้มหวานทักทายพี่ชายของน้องในคณะตามมารยาท ดินส่งสายตามองตั้งแต่หัวจรดเท้าผ่านกระจกฟีล์มหมวกกันน็อคใบแพง

'นี้มันผู้ชายจริงหรอว่ะ! ถ้าไม่ใส่ชุดนักศึกษานึกว่าผู้หญิงตัดผมสั้น สูงเกินร้อยหกสิบป่าว หน้าหวานตัวเล็กแก้มอมชมพู อย่างกับหลุดออกมาจากการ์ตูนญี่ปุ่น'

ฟ้าสังเกตท่าทีนิ่งๆของเฮียเล็กน้อย ถึงเฮียมันจะดูนิ่งไปหน่อยแต่สายตาไม่นิ่งตาม สะท้อนภาพของพี่รหัสออกมาอย่างชัดเจน แถมมันยังมองสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า ทั้งๆที่มันไม่ค่อยมองใครนานๆแบบนี้

เขาน่าจะได้ซ้อใหญ่ของบ้านอีกไม่นานเกินรอ

"สวัสดีครับพี่บี๋ พี่จะไปไหนครับเนี่ยขนของเยอะเลย"

"ของทดลอง วันนี้เข้าแล็บ ปวดหัวมากเลย" เสียงบ่นๆยุกยิกมาพร้อมกับหน้ายู่ๆ

คนตัวใหญ่ร่างหมีนั่งคร่อมรถ อดไม่ได้ที่จะอมยิ้มออกมาเล็กน้อยในกับคนตรงหน้า

"มาครับเดี๋ยเมฆช่วยถือ"

"ไม่เป็นไรๆ เราไปเรียนเถอะเดี๋ยวอ้อมกับปอนด์ก็มาแล้ว"

"จริงนะครับพี่ ตัวพี่เล็กขนของเยอะแบบนี้จะไหวหรอ"

"แงะ!" คนตัวเล็กทำหน้ายู่ส่งสายตาดุให้น้องรหัส "โอ๋ผมของโทษลืมไป"

"เดี๋ยวเถอะเรา!" เมฆเกาหัวเก้อๆ เมื่อเผลอพูดเรื่องส่วนสูงใส่รุ่นพี่ที่น่ารักไปสะได้ "อุ้ย! สายแล้วมัวแต่คุย พี่ไปก่อนเดี๋ยววันไหวว่างๆจะพาไปเลี้ยงขนม ผมไปก่อนนะครับ"

"ครับพี่บี๋"

คนตัวเล็กเดินออกไป เมฆหันมองเฮียใหญ่อีกครั้ง แน่ชัด! เฮียมันปิ้งพี่ที่น่ารักของเขาแบบไม่ต้องสืบ มันเล่นส่งสายตาไปปกป้อง พี่เบบี๋ ไกลจนเจ้าตัวเดินหายลับตาไป

หัวสมองอันชานฉลาดเริ่มวางแผนให้พี่รหัสกับเฮียใหญ่ได้เจอกันบ่อยๆ

ก็แหม่!

ใครๆก็อยากได้พี่เบบี๋กันทั้งนั้น รูปร่างหน้าตาถือว่านางฟ้า จิตใจแม่พระ ทำอาหารอร่อยขัดเทพ ความดีงามของคณะ คู่กับเฮียใหญ่สุดโหดของเขา มันเป็นอะไรที่ลงตัว เพราะเฮียมันสมควรอยู่กับของสวยๆงามๆ มีคนค่อยดูแลมันบ้าง

"ใคร"

"พี่เบบี๋ครับ"

"อืม"

"น่ารักเนอะ"

"อืม เฮ้ย! เลอะเทอะกูไปและ" พอหลุดมาหน่อยก็ทำเป็นหนี

คิดว่าหนีความน่ารักของพี่บี๋ลงก็หนีไป ขนาดเขาว่าสนใจหนังสือมากกว่าเรื่องพวกนี้ยังหนีความน่ารักของพี่บี๋ไม่พ้นเลย

เพราะรักนะถึงยอมเสียคนของใจให้เฮียไป สายตาชัดเจน หลุดออกมาว่าเขาน่ารัก คงจะใจเต้นแรงไม่น้อย เห็นทีจะต้องโทรรายงานม๊าให้เตรียมเงินค่าสินสอดเอาไว้สักสามล้าน ของคนของใจให้เฮียก่อนเดี๋ยวจะไม่ทัน

ซ้อใหญ่ของเมฆฆฆฆฆฆ~