บทที่ 88 แปลกประหลาด !
บทที่ 88 แปลกประหลาด !
"เลิกคุยกันได้แล้ว ความอดทนของฉันมีจำกัด ! อย่าบังคับฉัน !"
มะห์มุดเมื่อเห็นว่ากลุ่มไล่ล่ากำลังคุยกันมันทำให้เขากังวลมากขึ้น
"หัวหน้า ฉันรู้สึกแบบเดียวกันกับรองหัวหน้าจินรอง .."
"ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ฉันไม่เห็นด้วย !"
ความคิดหลายอย่างจากสมาชิกทีมถูกหลิวจี้ปฏิเสธทันที หากว่าเขาไม่ได้อยู่ตรงนี้คนพวกนี้คงทำแค่เฝ้ามองผู้บริสุทธิ์ตรงหน้าโดนฆ่าตายโดยที่พวกเขาไม่แม้แต่จะสนใจ !
หลิวจี้เชื่อว่าการปกป้องเพื่อนร่วมชาติคือความรับผิดชอบของคนจีนทุกคน
บางทีเขาอาจจะถูกคนเรียกว่าไอ้งี่เง่า แต่นี่คืออุดมการณ์ของเขา ! ทำไมเขาต้องเอาใจใส่เพื่อนต่างชาติแทนที่จะเป็นเพื่อนชาติเดียวกันด้วย ?
"เหอะ !"
จินรองตอบกลับมาด้วยความเย็นชา ถ้าหากเป็นเขา เขาจะไม่กังวลเกี่ยวกับผลที่ตามมาเด็ดขาด แต่หัวหน้าเขากลับกังวลไปซะทุกอย่าง
"มะห์มุด ! หลังจากที่ฆ่าคนบริสุทธิ์ในประเทศฉันไปหลายคนแล้ว มันไม่มีทางที่แกจะหลบหนีได้หรอก ถ้าแกปล่อยตัวประกันไป อย่างน้อยฉันจะช่วยลดโทษของแกลงครึ่งหนึ่ง !"
หลิวจี้ก้าวออกข้างหน้าแล้วพยายามโน้มน้าวมะห์มุด
"หยุด ! อย่าเข้ามาไม่งั้นฉันจะฆ่าไอ้นี่ !"
มะห์มุดตะโกนออกมาด้วยความตื่นตระหนก ในขระที่มองหลิวจี้พยายามเข้ามาใกล้เขา
เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหวาดระแวง ถ้าหากเขาอยู่ในสภาพที่พร้อมที่สุด หลิวจี้ไม่แม้แต่จะอยู่ในสายตาเขาเลย แต่หลังจากที่ถูกลูกศรแปลกประหลาดกับถูกไล่ล่ามานาน มันทำให้ความแข็งแกร่งของเขาลดลงอย่างมากในตอนนี้ เขาไม่สามารถสู้กับหลิวจี้ได้ตรง ๆ !
"คือว่านะ พวกนายคุยกันเสร็จหรือยัง ?"
เสียงของความเบื่อหน่ายลอยออกมาทำให้ทั้งสองฝ่ายหันไปด้วยความโง่งมทางหนุ่มที่อยู่ในแขนของมะห์มุด
'ต้องกล้าแค่ไหนกันถึงจะสงบแบบไอ้เด็กนี้ได้ ?' หลิวจี้และคนอื่น ๆ นิ่งค้าง 'เป็นไปได้ไม่ว่าพวกนี้ยังไม่ได้คิดถึงสถานการณ์นี้ ? บางทีพวกเขาอาจจะคิดว่ากำลังถ่ายทำหนังกันอยู่ ?'
"หุบปาก ! ฉันจะฆ่าแกถ้าแกเปิดปากอีกรอบ ! เอาละ ความอดทนของฉันเกือบหมดแล้ว รีบเรียกเฮลิคอปเตอร์มาเดียวนี้ !"
มะห์มุดรู้สึกว่าหลอดเลือดของเขาสั่นอย่างมาก เขาโกรธเหมือนสัตว์ร้ายที่กำลังคลั่งอย่างมากตอนนี้ !
"ฉัน .."
"แกทำให้ชุดฉันสกปรก .. แกรู้ไหมว่าฉันต้องจ่ายไปมากแค่ไหน แกคิดว่าฉันจะทำยังไงกับมันดี ?"
หลิวจี้ที่กำลังจะตอบกลับถูกตัดหน้าด้วยเสียงอันแสนเบื่อหน่ายอีกครั้ง
"อ่าา หุบปาก ! ถ้าแกพูดอีกคำ ฉันสาบานต่อพระเจ้า พ่อแกคนนี้จะฆ่าแกแน่นอน !"
หัวใจของมะห์มุดถูกเผาด้วยความโกรธ เล็บที่คมของเขาจี้ไปที่คอของเป่ยเฟิงทำให้เห็นได้ว่ามันพร้อมจะเชือดเขาตลอดเวลา
"น้องชาย เราไม่ได้มาถ่ายทำหนังกัน นายหยุดพูดก่อนได้ไหม ฉันสัญญาว่าพวกเราจะไม่ทำให้นายเจ็บ !"
หลิวจี้ไม่สามารถทนได้อีกแล้ว เขารีบเตือนเป่ยเฟิงด้วยความหวังดีให้เขาเงียบปากลง
"เอาละ อย่าเพิ่งอารมณ์เสีย ฉันยอมรับข้อเสนอของนาย ตอนนี้เฮลิคอปเตอร์กำลังจะมา ..."
"ไอ้นี้คือนักโทษ ?" เป่ยเฟิงฟังอย่างเงียบ ๆ เขาหันไปหาหลิวจี้พร้อมกับพูดน้ำเสียงหงุดหงิด
ชุดฝึกตัวใหม่ของเขาถูกย้อมไปด้วยเลือด มันมีจุดขนาดใหญ่สีแดงตรงที่ผูกผ้าของเขาที่เหมือนหิมะ มันเกะกะสายตาเขาอย่างมาก
"ใช่แล้ว ! บิดาฆ่าพวกคนจีนไป 10 กว่าคน ! โอ้ มีพวกเจ้าหน้าที่ที่ไล่ตามฉันมาด้วย แล้วรู้อะไรไหม ? ตอนนี้ฉันกำลังใกล้จะถูกไอ้พวกลูกหมานี้ปล่อยตัวแล้วรู้เปล่า ?
ดังนั้นแกก็หุบปากลงซะไม่งั้นเล็บนี้จะทิ่มไปในคอของแกอีกครั้งถ้าแกเปิดปาก !"
มะห์มุดความอดทนเขาถึงขีดจำกัดแล้ว ตอนนี้เขารู้สึกว่าเขากำลังจะระเบิดออกมาได้ตลอดเวลา
"โอ้ แล้วไง ?"
มุมปากของเป่ยเฟิงยิ้มขึ้น เขาไม่ให้โอกาศมะห์มุดโต้ตอบ เขาส่งข้อศอกไปที่ท้องของมะห์มุดอย่างรุนแรง !
"ปัง !'
"แบม แบม !"
มีเสียงน่ากลัวออกมาและร่างของมะห์มุดตอนนี้ได้งอเหมือนกุ้งต้มพร้อมกับทะยานออกไปราวกับว่าถูกรถชน !
"ไอ้โง่ ไม่มีใครหนีพ้นจากความตายได้ รวมทั้งแกด้วย !"
เป่ยเฟิงกวักมือเรียกลึกลับทั้งสาม เมื่อสิ้นสุดประโยค เป่ยเฟิงได้ตัดสินที่จะมอบความตายให้เขา !
ในเรื่องนี้ เป่ยเฟิงและหลิวจี้ดูคล้ายกันมาก บางทีอาจเพราะพวกเขาไม่ต้องการที่จะให้เพื่อนร่วมชาติมาฆ่ากันเอง แต่การที่คนนอกประเทศเข้ามาในประเทศเขาพร้อมกับฆ่าเพื่อนร่วมชาติของพวกเขาไป มันเป็นสิ่งที่พวกเขารับไม่ได้ !
เป่ยเฟิงมองไปที่คนต่างด้าวที่กำลังนอนอยู่บนพื้น 10 เมตรข้างหน้าอย่างไม่สนใจ เขาไม่ต้องไปตรวจสอบว่าตายหรือยังใด ๆ ทั้งนั้น ถ้าหากมันยังไม่ตายเพราะโดนแบบนี้เขาละก็ เขาก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว
'บัดซบ ! เมื่อกี้มันของปลอมใชไหม ? มันใส่สายเคเบิ้ลไว้ข้างหลังใช่ไหม ? มันเกินจริงไปหรือเปล่า ?'
หลิวจี้และพวกที่เหลือกำลังจ้องมองไปด้วยตาและปากที่เปิดกว้าง นี้มันอะไรกัน ? เด็กคนนี้สามารถส่งคนบินไปไกลถึง 10 เมตรได้เพียงแค่ข้อศอกเท่านั้น !
'นรกเลือด มันต้องใช้แรงแค่กันถึงจะบินไปได้ไกลถึง 10 เมตรด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว มันยังกับโดนรถที่วิ่ง 200 กิโล/ชม. ชนเลยใช่ไหมเนี่ย ?'
ทั้งกลุ่มอยู่ในสภาพมึนงง พวกเขาไม่เข้าใจสถานการณ์นี้เลย เด็กที่ดูดีและเงียบสงบคนนี้กลับแข็งแกร่งและทรงพลังมาก !
เป่ยเฟิงขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจเมื่อมองไปที่ชุดฝึกที่เต็มไปด้วยเลือดของเขา ถึงแม้ว่ามันจะไม่ร้ายแรงที่ขนาดซักออกไม่ได้ แต่เขาไม่ต้องการใส่อะไรที่มันแช่ไปด้วยเลือดของใครก็ตาม ! เขาถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะโบกมือให้ลึกลับทั้งสามแล้วเดินลงจากภูเขาไป
"หัวหน้า คน ๆ นี้ตายแล้ว กระดูกซี่โครงและสันหลังของเขาแตกหักนอกจากนี้อวัยวะภายในของเขาได้รับผลกระทุนรุนแรงมันจนมันเละหมดแล้ว"
หนึ่งในสมาชิกที่อยู่ในระดับต่ำรีบวิ่งกลับมารายงานหลิวจี้ด้วยใบหน้าซีดจางหลังจากที่ตรวจสอบร่างกายของมะห์มุด
'เขาคือผู้เชี่ยวชาญลึกลับ ! เป็นไปได้ไหมว่าเขาอยู่เหนือกว่าระดับเจียงวิวัฒนาการ ?'
หลังจากที่ได้ยินรายงานสภาพของมะห์มุด หลิวจี้และคนอื่น ๆ ต่างมอนหน้ากันด้วยความตกใจ
"คุณ เดียวก่อน !"
หลิวจี้สงบสติตัวเองแล้ววิ่งไปหาเป่ยเฟิงด้วยความเคารพเป็นพิเศษ
"หืม ? นายต้องการอะไรอีก ? หรือพวกนายจะชดเชยชุดพวกนี้ให้ฉัน ?" เป่ยเฟิงมองไปที่หลิวจี้ด้วยรอยยิ้มบนหน้า
"เปล่า เราแค่อยากเชิญคุณไปที่สถานีพร้อมกับเราเพื่อประกันไว้เป็นพยานในครั้งนี้ ไม่ต้องกังวล คุณแค่ป้องกันตัวเองเท่านั้น นอกจากนี้คุณได้ฆ่าคนที่เป็นนักโทษหลบหนี มันไม่มีปัญหาอะไรเลย อันที่จริงแล้ว คุณแค่ไปกับเราเพื่อรับเงินรางวัลเท่านั้น !"
หลิวจี้อธิบายอย่างรวดเร็ว เขากลัวว่าเป่ยเฟิงจะหงุดหงิดแล้วรีบจากไป
จริง ๆ แล้วที่พูดว่าเป็นพยานมันคือเรื่องโกหก วัตถุประสงค์ที่แท้จริงคือการบันทึกรายระเอียดของเป่ยเฟิงลงในฐานของพวกเขา เพราะพวกเขาไม่เคยรู้ว่ามีคนอันตรายแบบนี้โดยที่พวกเขาไม่เคยรู้มาก่อน
"อ่องั้นหรอ ? ได้ไม่มีปัญหา แต่ฉันไม่ไปสถานีตำรวจหรอกนะ นายแค่เขียนจำนวนเงินแล้วโอนมาให้ฉันก็พอ"
เป่ยเฟิงตอบด้วยความไม่สนใจ เขาไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับพวกตำรวจมากนัก ไม่ใช่ว่าเขาไม่ชอบ แต่เพราะเขาไม่อยากให้ใครมายุ่งเกี่ยวกับธุรกิจของเขา
มีคนจำนวนมากในประเทศจีน แต่จะมีซักกี่คนที่อยากจะไปสถานีตำรวจ ? ยกเว้นแต่พวกเขาอยากจะไปด้วยตัวของพวกเขาเอง !
"แค่ไปสอบปากคำนิดหน่อยเอง ? ให้ความร่วมมือกับเราเล็กน้อยเท่านั้น ! นายคิดว่าเราไม่สามารถปล่อยนายออกมาจากตารางได้ภายในไม่กี่วันเพราะแค่นาย 'ป้องกันตัวเท่านั้น ' ?"
จินรองพูดออกมาด้วยความหงุดหงิดในขณะที่มองไปที่เป่ยเฟิงที่ไม่สนใจเขา มันทำให้เขารู้สึกโกรธอย่างมาก
"เท่าที่ฉันคิด นายบอกว่านายไม่ใช่ตำรวจ ? งั้นฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่านายไม่ใช่ตำรวจแล้วจะจับกุมตัวฉันได้ยังไง ? ฉันก็แค่ 'ป้องกันตัวเท่านั้น' แล้วนายจะทำอะไรฉันได้ ?" เป่ยเฟิงมองไปที่จินรองด้วยความรังเกียจ
"จินรอง ..."
"หัวหน้า บุคคลอันตรายแบบนี้ต้องพาตัวกลับไปที่สำนักงานใหญ่เพื่อบันทึกรายระเอียด ถึงเราจะไม่ใช่ตำรวจจริง ๆ แต่อำนาจของเราอยู่ในฐานะสูงกว่ากองกำลังพิเศษ จะบอกว่าสูงกว่าพวกตำรวจก็ได้ ถึงจะเป็นการป้องกันตัวไปตามธรรมชาติ แต่มันก็ต้องสอบสวนด้วยเช่นกัน !"
จินรองยิ้มเยาะเย้ย ในขณะที่เขามองไปที่เป่ยเฟิงโดยได้ขัดคำพูดของหัวหน้าเขาที่กำลังหน้าเขียวอยู่
"ป้าป !"
"ฮ่าฮ่าฮ่า ! ฉันจะตายเพราะหัวเราะเอาเนี่ยแหละ ! นายบอกว่ามาจากหน่วยไล่ล่าพิเศษ ? นายกำลังจะบอกว่าถูกส่งมาจากรัฐบาล ?" เป่ยเฟิงหัวเราะเยาะต่อไปก่อนที่จะหันหลังแล้วเดินจากไป
สำหรับจินรอง เขากระเด็นออกไปไกลถึง 2 เมตรหลังจากที่โดนเป่ยเฟิงตบหน้า เขาพุ่งออกไปพร้อมกับฟันที่หลุดออกมาจำนวนมากพร้อมกับเลือดที่พุ่งออกมาจากปาก เขาหล่นลงไปที่พื้นพร้อมกับเสียงดังต้อนรับเช้าที่สดใส
