บทที่ 87 ความโชคร้ายที่โผล่เข้ามา
บทที่ 87 ความโชคร้ายที่โผล่เข้ามา
ลูกศรที่คมและทรงพลัง มันได้ทะลุผ่านแขนของมะห์มุดจนไปฝังตัวอยู่ข้างในต้นไม้ขนาดใหญ่ ลูกศรมันได้ฝังเข้าไปลึกกว่าครึ่งหนึ่งของมัน ต้นไม้นี้มันมีขนาดใหญ่ขนาดที่ต้องใช้ผู้ชายตัวใหญ่ในการโอบกอดมัน หางของลูกศรยังคงสั่นอยู่เล็กน้อย
"อ๊ากก ! แขนฉัน !"
มะห์มุดล้มตัวลงโดยจับแขนของเขาพร้อมกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
รูที่ใหญ่และน่าเกลียดปรากฏขึ้นตรงไหล่ซ้ายของเขา มันทำให้เขาทรุดตัวลงอยู่ด้านข้างพร้อมกับแขนซ้ายที่ห้อยอย่างไร้ประโยชน์ ตอนนี้กล้ามเนื้อแขนของเขามันได้ถูกฉีกขาดออกจากกันเป็นสองส่วน !
ปริมาณเลือดที่ไหลออกมาจากแผลมันทำให้หัวใจของเขาสั่นสะท้าน ถ้าหากเขาไม่สามารถตอบสนองได้เร็วพอ ลูกศรคงทะลุหัวใจเขาแทน !
"พระเจ้าบัดซบ ! ฉันจะไม่ตายที่นี่ ! ฉันจะมาตายแบบนี้ได้ยังไง ? ฉันจะต้องกลับไปที่ประเทศของฉัน ! ใช่ ! ฉันต้องกลับไป !"
มะห์มุดเสียใจอย่างมากกับสิ่งที่เขาทำ เขาไม่ควรแอบเข้ามาในประเทศนี้แต่แรก ! ชีวิตของเขาในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้มันสะดวกและสบายกว่าที่นี่มาก แม้ว่าเขาจะฆ่าใคร มันก็ไม่มีใครที่จะทำอะไรเขาได้ !
เขาลากร่างอันเจ็ดปวดของเขาขึ้นมาและบังคับให้เดินต่อไป มะห์มุดแทบจะยืนไม่ไหวในตอนนี้
จะเห็นได้ว่าปริมาณของเลือดที่ไหลออกมามันมากซะจนน่ากลัว แต่มะห์มุดก็ยังคงจะลากร่างของเขาเดินต่อไป
เนื่องจากสูญเสียเลือดไปจำนวนมาก ทำให้ร่างอันใหญ่โตของเขาเดินได้ค่อนข้างช้าในป่าแห่งนี้
"ชิ น่าสมเพช อีกนิดเดียวฉันก็จะจัดการเขาได้แล้ว"
ห่างออกไป 500 เมตร หลิวจี้วางคันธนูที่ยาว 2 เมตรลงแล้วถอนหายใจ
ไม่มีใครรู้ว่าธนูนี้ทำมาจากอะไร แต่มันดูเหมือนกับทำมาจากเขาของสัตว์บางชนิด มันทนทานอย่างมาก แม้กระทั่งความแข็งแกร่งของหลิวจี้ เขาสามารถดึงเส้นเอ็นของมันได้ถึง 1 ใน 3 ของการง้างสูงสุด !
"อย่างที่คิดไว้ เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับสูงสุดของเจียงแห่งความมืด สัญชาตญาณของเขตอันตรายอย่างมาก หากเมื่อครู่เขาช้าแม้แต่เศษเสี้ยววินาที เขาก็ตายไปแล้ว"
หลิวจี้วางธนูไว้บนไหล่ของเขา ก่อนจะเดินตามทิศทางที่เหยื่อวิ่งไป
เวลาผ่านไปซักพัก ระยะห่างของทั้งสองก็เริ่มลดลงอย่างรวดเร็ว เพราะได้รับบาดเจ็บอย่างหนักกับลูกศรที่น่าสะพรึงกลัว มันทำให้มะห์มุดไม่สามารถเพิ่มความเร็วในการหลบหนีของเขาได้เลย
'ฮ่าฮ่า ! สวรรค์ นี้คือทางออกของสวรรค์ให้มาเพื่อไปสู่ความหวัง !'
แม้ผู้เชี่ยวชาญเช่นมะห์มุดจะเริ่มสูญเสียความหวังเมื่อเห็นกลุ่มของหลิวจี้ใกล้เข้ามา แต่มันก็โชคดีของเขาที่เห็นใครบางคนอยู่เบื้องหน้าของเขา !
ในขณะนั้น มะห์มุดไม่สนใจอาการบาดเจ็บของเขา เขารีบเร่งความเร็วขึ้นด้วยพลังทั้งหมด !
"เสียววู อีกไกลแค่ไหนกว่าจะถึงจุดนั้น ?"
หลิวจี้หันไปถามเด็กหนุ่มข้าง ๆ เขา
"เราเกือบจะถึงแล้ว มันไม่น่าจะไกลเกิน 400 เมตร !"
เสียววูยกแขนขึ้นมองไปที่อุปกรณ์บนข้อมือของเขาในขณะที่ตอบอย่างตื่นเต้น
เพื่อไม่ให้มะห์มุดมีโอกาสได้หลบหนี วังจี้และส่วนที่เหลือได้วางแผนไล่ล่าเขาไปยังจุดใดจุดนึ่ง เพื่อให้เข้าจนมุม !
"ไม่ดีแล้ว หัวหน้า มีพลเรือนอยู่ข้างหน้า !"
หลังจากที่มาถึงหน้าผา หลิวฉิงที่อยู่ข้างหน้าก็รายงานสถานการณ์
"อะไร ? บัดซบ ! ทำไมถึงมีคนอยู่ที่ห่างไกลแบบนี้ได้ ? รีบหยุดเขา !" หนานเทียนตะโกนออกมาด้วยความหวาดกลัว
"เราต้องหยุดเขา ! ไม่อย่างงั้น เขาจะกลับเข้าไปในป่าแล้วที่เราล่ามาทั้งหมดจะสูญเปล่า !"
หลิวจี้ไม่ได้สนใจเสียงของหนานเทียน เขาดึงธนูออกมาจากด้านหลังแล้วเตรียมพร้อมที่จะยิง
จากนั้นเขาก็คว้าลูกธนูไทเทเนียมที่มีความยาวกว่า 1 เมตร เข้าไปกับสาย
วางขาซ้ายลงกับพื้น และขาขวาบนคันธนู หลิวจี้ง้างสายแล้วดึงออกมา !
กล้ามเนื้อทั้งร่างของเขาพองออกมาจนเห็นเส้นเลือดจำนวนมากบนคอและแขนของเขา !
นี้คือการรวมพลังของทั้งสี่ มันเป็นความแข็งแกร่งที่ไร้คู่แข่ง !
"แก๊ก แก๊ก !"
พร้อมกับเสียงแปลก ๆ เมื่อง้างธนู !
ในเวลาเดียวกัน อีก 20 เมตร มะห์มุดก็จะวิ่งไปถึงกลุ่มของเป่ยเฟิงแล้ว อีกเพียงแค่ 2 ลมหายใจเขาก็จะไปถึงแล้ว !
"ไป !"
ธนูยาวถูกยิงออกมาด้วยแรงทั้งหมดในร่างของหลิวจี้และความหวังในใจของเขา ลูกศรอันทรงพลังพุ่งไปในอากาศตรงไปที่มะห์มุด !
ไม่สามารถอธิบายได้เลยเกี่ยวกับลูกศรนี้ หากจะอธิบายละก็ คงบอกได้คำเดียวว่ามันเร็วมาก !
มันยิงผ่านอากาศอย่างรวดเร็วจนเห็นภาพลวงตาอยู่ข้างหลังมัน !
เมื่อมองด้วยสายตาจะเห็นคลื่นเสียงกระเพื่อมออกมา ทำให้สงสัยได้ว่าลูกศรนี้มันเร็วหรือช้ากว่ากระสุนปืน !
"ต้องโดน !"
"ทุกอย่างขึ้นอยู่กับลูกศรนี้ !"
ทุกคนต่างกลั้นหายใจของพวกเขาในขณะที่เฝ้ามองลูกศรลอยผ่านอากาศ พวกเขาสวดอ้อนวอนอย่างกระตือรือร้นในใจให้ลูกศรนี้เพียงพอที่จะสังหารมะห์มุด !
"ไม่ดีแล้ว !"
มะห์มุดระมัดระวังตัวเขาเกี่ยวกับลูกศรนี้ตลอดเวลา และเมื่อมันมาจริง ๆ เขาก็รู้สึกว่าหัวและใบหน้าของเขาขนลุกชี้ชันจนมันแถบจะเปลี่ยนสี
เขาใช้พลังทั้งหมดของเขาเพื่อขยับหัวไปด้านข้างเล็กน้อย ทันใดนั้นลูกศรมันก็พุ่งผ่านหัวของเขาไป มันได้ขูดผ่านแก้มของเขา !
แม้จะเพียงเล็กน้อย แต่รอยเลือดยาว ๆ ก็ได้ปรากฏด้านข้างใบหน้าของเขา !
"อ่า ! บัดซบ ! อย่าคิดว่าฉันจะปล่อยพวกแกไป !"
มะห์มุดกรีดร้องออกมาด้วยความโกรธ เขาไม่ได้หยุดวิ่งเลยแม้แต่น้อย ในความจริงความเร็วของเขาได้เพิ่มขึ้นมาอีก !
'มีสี่คนอยู่ที่นี่ ถ้าหากฉันจับตัวพวกมันได้ซักคน พวกมันก็เหมือนกับหนูที่ติดอยู่ในแจกัน ! ' [1]
มะห์มุดมองสี่คนที่อยู่บนโขดหิน มีผู้ใหญ่สามคน เด็กตัวเล็ก ๆ อีกคน ด้วยพลังของเขาในตอนนี้ เขาต้องเลือกเด็กสาวตัวเล็กคนนั้นอยู่แล้ว 100 %
แต่ด้วยแผลบนหน้าของเขา ทำให้มะห์มุดไม่เต็มใจที่จะเสี่ยง เขาได้คว้าคนที่ใกล้ที่สุดของเขาแทน
"อย่าขยับแม้แต่นิ้ว ไม่งั้นแกตาย !"
มะห์มุดตะโกนออกมาด้วยเสียงภาษาจีนสำเนียงแปลก ๆ ในขณะที่เป่ยเฟิงถูกเขาจับที่คอพร้อมกับนิ้วเล็บที่จ่ออยู่ตรงคอของเขา
"มะห์มุด ! เลิกต่อต้านได้แล้ว ! นายหนีพวกเราไม่พ้นหรอก !"
หลิวจี้กับพวกที่เหลือได้มาถึงแล้ว
"ฮ่าฮ่า ! เลิกต่อต้าน ? จะให้ฉันนอนลงพื้นแล้วรอให้แกมาฆ่าฉันว่างั้น ? แกอย่าทำอะไรดีกว่า ไม่งั้นไอ้นี้ตาย !"
"บอส !"
ลึกลับที่ 1 และพวกที่เหลือ เพิ่งจะรู้สึกตัวกับสถานการณ์นี้
ด้วยหัวที่สกปรกพร้อมกับเลือดที่อาบหน้าของมะห์มุด ไหนจะเสียงหัวเราะและคำพูดแปลก ๆ มันราวกับว่าเขาเป็นวิญญาณชั่วร้ายที่ปีนออกมาจากนรก !
"บัดซบ ! เราใกล้จะทำสำเร็จแล้ว ! นรกที่ไหนส่งไอ้พวกโง่นี้มาอยู่ตรงนี้กัน ?"
หลิวจี้และพวกที่เหลือมีใบหน้าที่น่าเกลียดมาก ความรู้สึกตอนนี้มันราวกับว่าเขาโดนหมาหัวเราะเยาะใส่ !
"เร็ว ! เรียกเฮลิคอปเตอร์มารับฉันแล้วพาฉันไปที่สนามบิน ฉันแค่อยากกลับไปเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ถ้าฉันได้อยู่ที่นั่นพวกแกก็จะทำอะไรฉันไม่ได้ !"
มะห์มุดมีสีหน้าที่หงุดหงิดบนหน้าของเขา เขาเหมือนกับเสือโคร่งที่เต็มไปด้วยความอันตราย
เขากลัวอย่างมาในครั้งนี้ หากเขาหนีได้สำเร็จ เขาสัญญาว่าจะไม่กลับมาที่ประเทศจีนอีกแน่นอนตลอดชีวิต !
"หัวหน้า เราควรทำยังไงดี ?"
หนานเทียนหันไปมองหลิวจี้ที่มีสีหน้าขัดแย้ง
'มันเป็นไปได้ไหมว่าเราจะปล่อยเขาไปแบบนี้ ? เราจะปล่อยให้คนที่เคยฆ่าคนอยู่อย่างสงบได้ยังไง ? แต่ถ้าเราขยับ คนพวกนี้ต้องตายอย่างแน่นอน ! พวกเขาไม่มีทางต่อต้านผู้เชี่ยวชาญขั้นสูงสุดของเจียงแห่งความมืดได้ อีกทั้งตัวฉันเองก็ยังไม่มั่นใจที่จะช่วยพวกเขาได้ ..'
หลิวจี้ตกอยู่ในความเงียบ ฝ่ายตรงข้ามได้ฆ่าเจ้าหน้าที่กับพลเรือนไป แต่ในทางกลับกันก็มีคนที่ยังมีชีวิตอยู่โดนเขาจับเป็นตัวประกัน
"หัวหน้า เราไม่ใช่ตำรวจ เป้าหมายของเราคือมะห์มุด ชีวิตของคนอื่นเกี่ยวอะไรกับเรา ?" เจียงรองแนะนำออกมาด้วยเสียงเย็นชา
"ไม่มีทาง !"
"ไม่มีทาง !"
ในขณะนั่น หลิวจี้และหลิวฉิงก็ปฏิเสธความคิดนี้ออกมาทันที !
*****
[1] ED/N : สำนวจของจีน ประมาณว่าโดนจับเป็นตัวประกันโดยที่ไม่สามารถทำอะไรได้
