ตอนที่ 18: ขวดโหลซีรี่ส์กรูเมต์
ตอนที่ 18: ขวดโหลซีรี่ส์กรูเมต์
อย่างที่พูดกับซึนาเดะลูกค้าของเฉินโม่อย่างน้อยก็เป็นคนที่มีเป้าหมายและเป็นเป้าหมายของตัวเอง
การแสวงหานี้ไม่เพียง แต่เป็นพลังเท่านั้น แต่ยังสามารถเป็นอย่างอื่นได้อีกด้วย
ด้านหลังเคาน์เตอร์ครัว สีหน้าของเทอุจิจริงจังมาก เห็นได้ชัดว่าคำพูดของ ฃเฉินโม่และตัวตนเฉินโม่ดูจะคุ้นเคยกับซึนาเดะ มันจึงกระตุ้นความมุ่งมั่นของเขา
ในฐานะพ่อครัวที่หลงไหลในราเม็งเป้าหมายของเขาคือทำให้ลูกค้าชอบราเม็งของเขา
บริสุทธิ์และหนักแน่น
“ลูกค้าโปรดลองชิม” ชามราเม็งที่พึ่งทำเสร็จในไม่ช้าก็มาถึงหน้าเฉินโม่ด้วยรอยยิ้มที่มั่นใจบนใบหน้าของเขา
ราเม็งชามนี้ทั้งในแง่ของวัตถุดิบและเวลานั้นสมบูรณ์แบบและเป็นสถานะที่ดีที่สุดที่เขาจะสามารถผลิตได้
"เหมียว" ฮิมารินอนบนไหล่ของเฉินโม่เหยียดคอเล็กน้อยจมูกเล็ก ๆ น่ารักของเธอขยับแสดงสีหน้ารังเกียจ
ใช่มันเป็นการแสดงความรังเกียจ
เห็นได้ชัดว่ามันเป็นใบหน้าของแมวขนปุย แต่มันมีลักษณะคล้ายมนุษย์มากโดยเฉพาะดวงตาสีม่วงและสีฟ้าเหมือนอัญมณีเช่นเดียวกับเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่จู้จี้จุกจิกหันหน้าไปทางผักที่เธอไม่ชอบ
อารมณ์ของเทอุจิบิดเบี้ยว
แมว…จะชอบกินอาหารของมนุษย์หรอ?
ยังมีนินจาที่พาแมวไปกินราเม็ง แต่อย่างน้อยกลิ่นของเนื้อก็น่าจะชอบ
เฉินโม่กำลังจะเริ่มต้นทำตามวิธีการชิมราเม็งใช้ช้อนช้อนซุปก่อนแล้วใส่ลงปาก ชิมอย่างระมัดระวัง
เขาขมวดคิ้ว
เทอุจิเต็มไปด้วความเครียด
“จริง ๆ ฉันก็ก็อยากจะบอกว่าบางอย่างไม่อร่อย” ตรงนั่นซึนาเดะเอามือข้างเดียวยันคางไว้กับโต๊ะด้วยท่าทางที่ดูสนุกสนาน“ฉันรู้สึกว่าฝีมือของเทอุจิดีกว่าเมื่อก่อน”
เฉินโม่ยิ้มและส่ายหัวและวางช้อนลง
“มันก็ไม่เลวนะ แต่เมื่อเทียบกับราเม็งที่ฉันเคยกินแล้วมันถือว่าธรรมดาเท่านั้น”
นี่คือความจริงรสชาตินี้แน่นอนว่ามันอร่อย แต่ไม่มีอาหารใดที่เหมือนกับโลกแห่งอาหาร(เป็นโลกของโซมะ)และมันสามารถนำจิตวิญญาณไปสู่ความสุขขั้นสุดได้
“เฮ้คุณลุง” นารูโตะยืนอยู่ตรงนั้นแล้วพูดอย่างโกรธ ๆ ว่า“เมื่อกี้พี่สาวซึนาเดะบอกว่าราเม็งนอกหมู่บ้านไม่ดีไปกว่าที่นี่ ผมรู้ว่าลุงอร่อยมากแต่ลุงตั้งใจแกล้งทำ”
“นารูโตะ!” ซากุระข้างๆกดนารูโตะลงอย่างรวดเร็ว
นี่คือคนที่อยู่กับซึนาเดะ แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่เมื่อมองดูชุดที่สวยงามนี้รู้แค่ว่าสถานะของเขาไม่ได้ต่ำอย่างแน่นอน
“นี่ไม่ใช่เหตุผล” ซึนาเดะส่ายหัว“เว้นแต่นายจะพิสูจน์ได้ว่าที่นายพูดคือความจริง”
ที่จริงแล้วทุกคนที่นี่ไม่รู้แต่ซึนาเดะเชื่อสิ่งที่เฉินโม่พูดเป็นความจริง
ท้ายที่สุดเขามาจากโลกอื่นแต่การเชื่อไม่ได้หมายความว่าเธอต้องพูดแทนเฉินโม่
ชายลึกลับคนนี้มักจะสงบและแยกตัวราวกับว่าเขาไม่เกี่ยวข้องกับโลกนี้ มันน่าสนใจที่จะเห็นเขากิ่ว
“ใช่มันต้องมีข้อพิสูจน์!” นารูโตะกรีดร้องด้วยความโกรธแม้ว่าเขาจะถูกซากุระดึงมือซึ่งเป็นคนที่ใกล้ชิดกับนารูโตะที่สุดในหมู่บ้านนี้ยกเว้นอาจารย์อิรุกะ
“ถ้าอยากพิสูจน์ลองชิมเองดูสิ” เฉินโม่กล่าวช้าๆ
“คุณจะทำอาหารเองเหรอ” ซึนาเดะแปลกใจเล็กน้อย
“ไม่” เฉินโม่ส่ายหัวมองไปทางเทอุจิ“ ในฐานะพ่อครัวธรรมดาคุณได้มาถึงขีดจำกัดของพ่อครัวทั่วไปบนเส้นทางอาหารแล้ว แต่หลังจากนั้นด้วยขอบเขตที่กว้างไกลอย่างหาที่เปรียบไม่ได้คุ
ณไม่อยากที่จะเป็นสักขีพยานของอาหารชามนี้หรอ ในโลกของนักชิมที่แท้จริง?”
ในตอนนี้อารมณ์ของเฉินโมเปลี่ยนไปเคร่งขรึมมากนอกจากนี้ยังมีความลึกลับ
แม้แต่นารูโตะก็เงียบในบรรยากาศที่อธิบายไม่ได้ในขณะนี้กำหมัดแน่นรู้สึกประหม่าอย่างอธิบายไม่ถูกเวลานาน
พอเทอุจิหายใจออกช้าๆเท่านั้น
“จริงหรือ” เขายังเป็นคนจริงจังแม้กระทั่งการจัดระเบียบเสื้อผ้าของเชฟจากนั้นก็มองเฉินโม่ด้วยความเคารพ“ถ้ามีฉันจะเป็นพยานให้”
“แม้ว่าคุณจะสูญเสียความมั่นใจในเรื่องอาหารก็ตาม” เฉินโม่ถามอีกครั้ง
“พ่อครัวที่ไม่เต็มใจที่จะเผชิญกับความท้าทายจะไม่มีวันก้าวหน้า” เทอุจิแสดงให้เห็นว่าเขาไม่เกรงกลัว
"ถ้าอย่างนั้น-" เฉินโม่ยกฝ่ามือขึ้นและโบกมือเบา ๆ
ทันใดนั้น
ชามราเม็งที่ปิดอยู่ก็ปรากฏขึ้นบนโต๊ะ
นี่มัน! อะไรว่ะ?
มือของเขาเปิดขึ้นเล็กน้อยและคนที่เหลือก็ผงะเช่นกัน
"นี่คืออะไร? มันเป็นคาถาหรือไม่” นารูโตะมองไปที่ชามใบใหญ่แล้วมองไปที่เฉินโม่ราวกับต้องการเห็นว่าเขาซ่อนราเม็งไว้ที่ไหนและซาสึเกะก็มีใบหน้าที่น่าทึ่งเช่นกัน
เขาไม่เห็นม้วนปิดผนึกเขาไม่ได้ใช้ควันเขามองไม่เห็นอะไรเลย
“ลองชิมดูสิ” นี่เป็นอาหารจากโลกแห่งวงการอาหารนั้น นาคิริ เซนซาเอม่อน(ผู้นำตระกูลนาคิริ) ถูกสร้างขึ้นเป็นการส่วนตัวที่รู้จักกันในนาม "จอมมารแห่งวงการอาหาร" ราเม็งชามนี้เป็นผลงานยอดนิยมที่แสดงถึงโลกของอาหาร
เขารู้สึกถึงหัวใจเริ่มเต้นรัวโดยไม่เต็มใจ
ขั้นแรกเทอุจิยื่นมืออย่างระมัดระวังและเคร่งขรึมแล้วแตะชามราเม็ง
อุณหภูมิ…เป๊ะ!
ราวกับว่ามันเพิ่งออกจากหม้อ
เขาเหลือบมองไปที่เฉินโม่กัดฟันแน่นและเปิดฝา
กลิ่นหอมฟุ้งกระจายทันที
ทุกคนที่มาร่วมงานรวมถึงซาสึเกะอดไม่ได้ที่จะหายใจเข้าลึก ๆ แล้วก็มีเสียงร้องแปลกประหลาดโดยไม่ได้ตั้งใจ
กูลู~
ทุกคนหันมาอย่างพร้อมเพรียงและกลืนน้ำลาย
“นี่มันกลิ่นแบบไหน” นารูโตะไม่สามารถหยุดน้ำลายของเขาได้และไม่สามารถละสายตาจากราเม็งชามนี้ได้
เทอุจิในตอนนี้เขาตัวสั่นไปหมดแล้วและรู้สึกไม่น่าเชื่อ เขารู้สึกถึงกลิ่นหอมและตื่นเต้นมาก
“สุดยอดซุป” เหมือนสมบัติของโลกและราเม็งที่อยู่ตรงหน้าเขากระซิบว่า“ไม่ทิ้งร่องรอยของความขุ่นคงไว้ซึ่งสีที่น่ารับประทานและราเม็งนี้รูปร่างการจัดวางของชิ้นนี้ความร้อนฉ่าของเนื้อ นี่คือ…”
เทอุจิคือคนที่รักราเม็งมากกว่าสามสิบปี
เขาเกือบจะอุทิศชีวิตให้กับราเม็งและตอนนี้ก็เกิดความคิดขึ้นมาทันที
“เวลาชิมราเม็งที่ดีที่สุดมี จำกัด” เฉินโม่เตือน
"ครับ!" ดูเหมือนว่านี่เป็นปฏิกิริยาของเทอุจิ
ด้วยความระมัดระวังและเคร่งขรึม เขาใช้ช้อนตักซุปอย่างช้า ๆแล้วค่อย ๆส่งเข้าปาก
นารูโตะและคนอื่น ๆ ต่างจ้องมองมาที่เขาอย่างใกล้ชิด
จากนั้น - น้ำตาไหลเต็มเบ้าตา
“ความรู้สึกแบบนี้มันเหมือนถูกแม่โอบกอด” ร่างกายของเขาสั่นและเขาไม่สามารถหยุดน้ำตาได้เหมือนเด็ก เขาหลงใหลและมึนเมามาก ยิ้มอย่างมีความสุข“มันเป็นอะไรที่มหัศจรรย์มากอร่อยมาก....นี่คือราเม็งที่แท้จริง! …”
เฉินโม่ยิ้มด้วยความพึงพอใจ
ดูเหมือนว่าการซื้อชุดขวดโหลซีรี่ส์อาหารที่เพิ่งออกมาจะดี แต่เขาไม่รู้ว่ามูลค่ารวมจริง ๆที่สามารถผลิตด้วยเทอุจิจะเป็นยังไง