ตอนที่ 17: ทีมตัวเอกทั้งสาม
ตอนที่ 17: ทีมตัวเอกทั้ง 3
ตอนนี้ซึนาเดะเชื่ออย่างเต็มที่แล้วว่าเฉินโม่มาจากโลกอื่นไม่มีคำอธิบายอื่นอีกแล้วสำหรับสินค้าที่น่าทึ่งมากมาย
ดังนั้นเธอจึงอยากรู้เล็กน้อยว่าโคโนฮะจะมีการประเมินแบบไหนจากบุคคลที่ได้พบเห็นโลกที่แตกต่างกัน
“ฉันเคยพูดไปแล้วขวดโหลคือการเปลี่ยนแปลงโชคชะตา” เฉินโม่ถอยสายตามองไปรอบ ๆ ซึนาเดะเช่นกัน
"ฉันก็ว่างั้น" ซึนาเดะพยักหน้า
“อย่างไรก็ตามไม่มีโลกหรือเมืองไหนๆ ที่ไม่มีผู้คนในเมืองต่างก็มุ่งมั่นที่จะเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของพวกเขา” ดวงตาของเฉินโม่ขี้เล่นเล็กน้อย“อารมณ์ของมนุษย์สื่อสารกันได้โดยรวม ความพึงพอใจ, ไม่สบายใจ, ไม่มีความปรารถนาที่จะปรับปรุงหรือความคิดที่ดื้อรั้นซึ่งยากต่อการเปลี่ยนแปลงสิ่งเหล่านี้จะทำให้กระตุ้นความปรารถนาที่จะเปลี่ยนแปลงโชคชะตาได้ยาก”
ซึนาเดะดูเหมือนจะดูรอบคอบสงครามจะเน้นด้านมนุษย์ ซึนาเดะผู้มีประสบการณ์สงครามและเดินเตร่ไปมาสามารถเข้าใจความหมายของเฉินโม่ได้อย่างแท้จริง
แม้แต่ตัวเธอเองก็ยังถูกโคลนตมมาเป็นเวลานาน
“นายจะทำยังไงกับคนแบบนี้” เธอถาม.
“จะไม่ทำอะไร” เฉินโม่ยักไหล่ “เราเป็นพ่อค้าไม่ใช่พระผู้ช่วยให้รอด เราจะไม่ซื้อหรือขาย คุณยินดีที่จะเปลี่ยนแปลงโชคชะตาหรือไม่? คุณสามารถจ่ายราคาได้? โชคแบบนี้ลูกค้ากำหนดเอง หากลูกค้ารู้สึกพอใจก็หยุดซื้อขวดโหลแค่นั้น เมื่อหมดเวลาตราและสถานะการเป็นสมาชิกจะถูกยึดคืน”
โดยปกติแล้วเพียงแค่พูดถึงเรื่องนี้เพื่อเน้นสถานการณ์ที่น่าสนใจ
ธุรกิจที่มีความคิดเรื่องปลาเค็มนั้นไม่เพียงพอแน่นอนชี้แนะและสับสนถ้าเขาทำได้ก็ต้องเป็นซึนาเดะเป็นต้น
ไม่ใช่การฟื้นคืนชีพเธอจะมีแรงจูงใจในปัจจุบันได้อย่างไร
“…จะใช้เวลาในการทำธุรกรรมกี่ครั้ง?” ซึนาเดะรู้สึกประหม่าเล็กน้อย
มนุษย์ก็เป็นเช่นนี้ ยิ่งมีคนบังคับให้สนใจสิ่งที่สนใจน้อยเท่าไหร่พวกเขาก็ยิ่งจะใส่ใจมากขึ้นเท่านั้น
“สำหรับสมาชิกใหม่ในเวลาครึ่งปี ต้องซื้อขวดโหลระดับ 2 อย่างน้อยสิบชุด” เฉินโม่กล่าวตัวเลขที่คล้ายกัน
ซึนาเดะถอนหายใจอย่างโล่งอก โชคดีที่ไม่มากเกินไปทั้งสามคนเดินไปข้างหน้าอย่างเงียบ ๆ เป็นระยะทาง
เสียงของซึนาเดะดังขึ้นอีกครั้ง
“นายเพิ่งพูดถึงความมุ่งมั่นที่จะเปลี่ยนแปลงโชคชะตา แต่นายยังไม่ได้บอกว่านายคิดอย่างไรกับโคโนฮะ”
" แน่นอนว่าโอกาสทางธุรกิจมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง“เฉินโม่แสยะยิ้มเล็กน้อย” ที่นี่มีคนที่มีความฝันและความต้องการอยู่ทั่วไป ไม่ว่าคุณจะมีความสามารถหรือไม่ก็ตามคุณจะไม่ปฏิเสธที่จะเปลี่ยน แม้ว่าจะต้องเป็นไปตามสภาพที่เป็นอยู่ แต่คุณก็มีความคาดหวังว่าจะต้องดีกว่านี้เสมอ”
“…” ซึนาเดะไม่ได้พูดอะไรอีกในครั้งนี้
โคโนฮะเป็นยังไงเธอรู้ดีตั้งแต่ปู่ที่ตายไปแล้วปู่คนที่สองนาวากิคาโตะดันจนถึงโฮคาเงะรุ่นที่ 3 แม้แต่โอโรจิมารุ จิไรยะแทบทุกอย่างที่เธอคุ้นเคยกับผู้คนต่างก็มีปรารถนาที่ลึกซึ้ง
ถ้าพวกเขารู้ว่ามีขวดโหลที่น่าทึ่งเหล่านี้ ...
เธอกลัวว่าพวกเขาจะหลงใหลลึก ๆ เช่นเดียวกับเธอ
ชายลึกลับคนนี้สายตาของ ซึนาเดะ มองไปที่เฉินโม่ที่กำลังยิ้ม
ถ้าเขามีความแข็งแกร่งพอที่จะต้านทานทั้งหมดนี้ได้บางทีมันอาจจะทำให้สวรรค์และโลกพลิกคว่ำทั้งโคโนฮะ
“ที่นี่ใช่ไหม” เฉินโม่หยุดข้างหน้าเขามีร้านเล็ก ๆ ที่เรียกได้ว่าเป็นร้านสมถะ เป็นบ้านหลังเล็ก ๆ เพียงชั้นเดียว มีคำว่า“อิจิราคุ ราเมน” เขียนด้วยม่านม้วนสีขาว แต่เมื่อยืนอยู่ข้างนอกมีกลิ่นหอมของราเม็งล่องลอยมา
ดวงตาของเฉินโม่ก็หดแน่นเพราะเห็นคนข้างในไม่กี่คน
กลุ่มนี้…
มันกลายเป็นกลุ่มทีมตัวเอกทั้งสาม
นารูโตะซากุระซาสึเกะเด็กสามคนที่ดูเหมือนอายุประมาณสิบสอง-สามปี
นี่เป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดเล็กน้อย
เฉินโม่อยากเห็นอิจิราคุ ราเมนที่ยอดเยี่ยมและเป็นที่รู้จัก แต่เขาไม่ได้คิดที่ว่าจะได้ติดต่อกับคนทั้งสามนี้ ท้ายที่สุดพวกเขาเป็นเพียงไม่กี่คนที่เพิ่งกลายเป็นนินจาเกะนินได้ไม่นาน
“เทอุจิ” ซึนาเดะเดินตรงเข้าไปและมองไปที่ พ่อครัว ที่ยืนอยู่บนเคาน์เตอร์ “คุณอายุเยอะแล้ว”
“ท่านหญิงซึนาเดะ?” เทอุจิมองอย่างประหลาดใจ“ถึงฉันจะได้ยินจากลูกค้า แต่ ท่านหญิงซึนาเดะกลับมาแล้วจริงๆ!”
“ท่านหญิงซึนาเดะ?” ซากุระที่อยู่ข้างๆเขาหันหน้าไปมองซึนาเดะและหายใจถี่ขึ้น
นี่คือ…โคโนฮะหนึ่งในซันนินท่านหญิงซึนาเดะผู้เป็นแพทย์ชั้นแนวหน้า?
กลายเป็นว่ายังเด็ก!
ซึนาเดะในฐานะฮีโร่ในสงครามแห่งโคโนฮะได้ถูกเขียนลงในตำราประวัติศาสตร์ของ โรงเรียนนินจา ดังนั้นนอกจากนารูโตะใบหน้าที่สับสนแม้แต่ซาสึเกะเขาก็มองไปที่ซึนาเดะอย่างระมัดระวัง
วันนี้โคโนฮะเกือบทั้งหมู่บ้านกำลังเล่าเรื่องการกลับมาของซึนาเดะแม้แต่ซาสึเกะก็ยังเคยได้ยิน
ปรมาจารย์โคโนฮะในตำนาน
เขาไม่รู้ว่าเธอจะแข็งแกร่งกว่าผู้ชายคนนั้นไหม
“ราเมนห้าชามก่อน” ซึนาเดะไม่ได้สนใจสายตาของเด็กหนุ่มสองสามคนและหาที่นั่งสำหรับนั่งลง
“คุณซึนาเดะจริงๆแล้ว…” เฉินโม่ ที่เดินเข้ามาส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้
อิจิราคุ ราเมนขึ้นชื่อเรื่องราคาถูกและความอร่อย
“อย่าเรียกคำว่าคุณเรียกเพียงแค่เรียกชื่อพอ” ซึนาเดะพูดอย่างไม่เป็นทางการจากนั้นก็สูดกลิ่นในอากาศและอดรู้สึกไม่ได้ว่า“ฉันเคยไปสถานที่หลายแห่งในช่วงหลายปีที่ผ่านมา แต่เมื่อพูดถึงราเม็งแล้วราเม็งของที่นี่อร่อยที่สุด”
ลุงเทอุจิทำราเม็งด้วยใจจริงตั้งแต่อายุยังน้อย จึงมีชื่อเสียงมากอยู่แล้ว แม้แต่ซึนาเดะก็ยังทิ้งความทรงจำมากมายไว้ที่นี่
“นี่เป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นจริงๆ” เฉินโม่ก็นั่งลงข้างๆซึนาเดะมองเทอุจิอย่างมีความหมาย“อย่างไรก็ตามฉันเป็นลูกค้าที่จู้จี้จุกจิก”
แม้ว่าจะเป็นเวลาเพียงไม่กี่วันหลังจากได้ลิ้มรสความอร่อยที่เหมือนระเบิดจากโลกแห่งอาหารเฉินโม่รู้สึกว่าราเม็งของเทอุจิ อาจไม่ทำให้เขาเอ่ยปากชื่นชมได้
"ในกรณีนี้ขอแนะนำ 'รสชาติที่อร่อย' "นารูโตะชี้ไปที่แบบอักษรที่ใหญ่ที่สุดในเมนู
"นี่คือเมนูโปรดของผม"
“บอกเลยนะลุง” นารูโตะที่นั่งอยู่ตรงนั้นตะโกนขึ้นทันที“นี่คือราเม็งที่อร่อยที่สุด!”
"ลุง?" เฉินโม่มองไปที่นารูโตะจากนั้นก็มองไปรอบ ๆ
“อย่ามองฉันเขาเรียกคุณ”ซึนาเดะ มองไปที่การแสดงออกของ เฉินโม่ และยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
ในแง่ของใบหน้าเพียงอย่างเดียวเธอยังเด็กกว่าเฉินโม่มาก
“…” เฉินโม่กระตุกมุมปากและนัยน์ตาก็หรี่ลงมองไปที่นารูโตะ“งั้นให้ฉันสอนเกี่ยวกับลุงความจริงฉันไม่ได้แก่ขนาดนั้น”
“ลุงจะเข้าใจได้หลังจากชิม” นารูโตะไม่สนใจเลย แต่ขอแนะนำอย่างยิ่ง
เฉินโม่ไม่ได้พูดอะไร
อย่างไรก็ตามรอยยิ้มที่โค้งขึ้นที่มุมปากของเขาดูเหมือนจะขยายขึ้น
เขาควรมีเงินออมเก็บไว้มาก