ระบบใช้จ่ายตอนที่199

บทที่ 199: การประชุมตระกูล (ตอนที่1)

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ถังมู่ซินที่คอยช่วยเหลือหงต้าหลี่ก็รู้ทันทีว่ามันผิดปกติ

เธอรู้จักหงต้าหลี่เป็นอย่างดี ถ้ามันเป็นการแกล้งปกติ แน่นอนว่าเธอจะไม่กังวล แต่การประชุมของตระกูลจะต้องประชุมกันที่ไหน? นั่นเป็นประเพณีที่สืบทอดกันมาตั้งแต่หลายปีก่อนและลูกหลานของตระกูลหงก็ได้รับการฝึกมา

ปู่ของถังมู่ซินมีประวัติอันยาวนานร่วมกับปู่หงตูคนปัจจุบันและเธอจำได้ว่าการประชุมตระกูลหงได้รับการกล่าวขานมาอย่างช้านาน

นอกจากนี้ยังมีการพูดถึงว่าตระกูลหงจะไม่เลี้ยงคนเกียจคร้าน ถ้าหงต้าหลี่ต้องไปเหมือนคนอื่น ๆ การที่คนในตระกูลหงมีลูกหลานที่อายุน้อยและอิจฉาภูมิหลังของครอบครัวหงต้าหลี่เป็นไปไม่ได้เลยที่พวกเขาเหล่านั้นจะทำดีกับหงต้าหลี่

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหงอันเปาและหงอันเฉิง ที่เคยเห็นพวกเขามาก่อนหน้านี้เพียงครั้งเดียว

แค่ดูการกระทำของทั้งคู่ ไม่จำเป็นต้องพูดถึงทายาทคนอื่น ๆ ในตระกูล

ในขณะที่ถังมู่ซินกำลังมีภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก หงต้าหลี่กลับโยกเยกไปมาและมองไปที่สองคนนั้น หงต้าหลี่ยิ้มในขณะที่เขาพูดว่า “จะประชุมตระกูลอะไร ฉันไม่ไปหรอก พวกนายกลับไปบอกพวกเขาว่าฉันรู้สึกไม่สบายก็พอ”

เขาเป็นอาเสี่ยที่โง่เขลาสิ้นดี การไปสถานที่ประชุมแบบนั้นจะทำให้เขาไม่ได้รับการต้อนรับ

จะไม่มีอาหารค่ำที่ดีหรือการพบกับญาติดี ๆ ที่นั่น มันก็จริงที่เขานั้นไม่ควรไป

“แต่ว่า...” สองคนนั้นตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอึดอัดใจ “พวกเราไม่อาจพูดอะไรแล้วครับ ท่านนายน้อยต้าหลี่ ทำไมท่านไม่ลองเดินทางกลับกับเราและถือว่านี้เป็นเวลาพักผ่อนก็ได้นะครับ เมื่อท่านถึงที่นั่น ท่านสามารถขออนุญาตจากผู้อาวุโสและค่อยกลับก็ได้ ท่านคิดว่ายังไงครับ?”

หงต้าหลี่ไม่พอใจอย่างมาก “ฉันไม่เข้าร่วมไม่ได้เหรอ? การประชุมตระกูลนี้ ประชุมโดยไม่มีฉันไม่ได้เลยเหรอ”

เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ว่าทำไมเขาถึงพูดอย่างนั้น หงเหว่ยกูต้องการให้เขามีความสุขเช่นเดียวกับเขามาโดยตลอด ดังนั้นเขาจึงไม่ได้อธิบายรายละเอียดเกี่ยวกับการประชุมตระกูลให้ต้าหลี่ฟัง ก่อนหน้านี้ตามแผนของหงเหว่ยกู หงต้าหลี่ต้องไปปรากฏตัวที่นั่นสักพักเท่านั้นและก็คงไม่เสียอะไร มันไม่มีปัญหาอะไรกับเรื่องนี้ ไม่จำเป็นต้องอธิบายรายละเอียดใด ๆ กับต้าหลี่

หงต้าหลี่ขี้เกียจเกินไปที่จะเดินทาง เพราะเขาไม่ต้องการชื่อเสียงและโชคลาภ แต่เขาก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงคำดูถูกเยาะเย้ยและการเอาเปรียบได้ ดังนั้นเขาจึงไม่อยากไป

อย่างไรก็ตามทั้งสองคนที่มาหาเขาไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจว่าเขาจะไม่ไปประชุม พวกเขาจึงได้แต่ขอร้อง “ท่านนายน้อยต้าหลี่ครับ ได้โปรดอย่าทำให้เป็นเรื่องยากสำหรับเราเลยครับ พูดตามตรง เราสองคนเป็นเพียงผู้ส่งสารครับ ถ้าท่านไม่ยอมไป เราจะถูกไล่ออกแน่นอน ที่จริงอาจจะไม่ถูกไล่ออก แต่ปัญหา คือ ยังคงมีคนมารับท่านหลังจากนี้อยู่ดีและจะแย่ไปกว่านั้นถ้าเป็นผู้อาวุโสจากตระกูล”

โอ้ ใช่แล้ว ถ้าพวกเขากลับไปโดยไม่พาเขาไปด้วย ตระกูลก็จะยังคงยืนยันและเรียกเขาไปประชุมอยู่ดี

หากคนที่ส่งมาที่นี่เป็นผู้อาวุโสที่เขาไม่ชอบ นั่นจะทำให้เกิดปัญหาได้

ก็ได้ เขาไปก็ได้ โชคดีที่หงต้าหลี่ยังไม่ดื่มมากไป เขาจึงเอนกายเพียงเล็กน้อยในขณะที่ยืนอยู่ “ฉันจะไปเที่ยวที่นั่นก็ได้ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนิ พี่น้องดื่มต่อได้เลย เดี๋ยวฉันกลับมา!”

คำพูดของเขาฟังดูราวกับว่าเขาเป็นหลี่กุ้ยจากหนัง “ขอบแม่น้ำวน” ที่กำลังจะออกไปฆ่าใครสักคน“! ไม่ต้องลังเล ดื่มกันต่อ ข้าจะกลับมาในไม่ช้า หลังจากนั้นข้าจะดื่มกับทุกคนเต็มที่เลย!” หลังจากนั้นหลี่กุ้ยก็เอาขวานสองเล่ม สับไปที่หัวของศัตรู

จริง ๆ แล้วเพื่อนของหงต้าหลี่ไม่ได้เป็นห่วงเขา แต่ถังมู่ซินทนไม่ได้ที่จะปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวและพูดอย่างกังวลว่า “ต้าหลี่ ดูนายสิ เมามากไปแล้วนะ ฉันจะไปกับนายด้วย ไม่ปลอดภัยเลยถ้าปล่อยนายไปคนเดียวแบบนี้!”

“ถ้าอย่างนั้น ไปด้วยกันก็ได้!” หงต้าหลี่หัวเราะอย่างมีความสุข “ลี่เนียนเหว่ยและเสี่ยวหยี่ก็ไปด้วยกันสิ!”

ทั้งสองคนที่มาหาเขาอย่างรีบเร่งก็พูดว่า “ท่านนายน้อยต้าหลี่ครับ นี่เป็นการประชุมของตระกูล ไม่อนุญาตให้บุคคลภายนอกเข้าครับ”

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ?" หงต้าหลี่โกรธเมื่อได้ยินเช่นนั้น “ถ้าฉันไป ทุกคนก็ต้องไปด้วย ไม่งั้นก็ลืมไปได้เลย ฉันจะปล่อยให้พวกนายตัดสินใจเองแล้วกัน!” เขาไม่ได้สนิทกับลูกหลานของตระกูลอยู่แล้วและหงต้าหลี่ก็ไม่ใส่ใจที่จะสร้างความสัมพันธ์ใด ๆ กับพวกเขา แต่กลับเป็นคนรอบข้างที่เขาใส่ใจมากกว่า จริง ๆ แล้วพวกเขาต้องไปพร้อมกัน นอกจากนี้เขายังดื่มมากเกินไป ดังนั้นเขาไม่แน่ใจว่าถ้าเขาไปคนเดียวจะเกิดความโกลาหลแบบไหน

เมื่อได้ยินสิ่งที่หงต้าหลี่พูด ทั้งสองคนจึงมองหน้ากัน ก็ได้ แค่พาพวกเขาทั้งหมดไป นายน้อยต้าหลี่ก็จะได้ไปด้วย ดังนั้นไม่น่าจะมีปัญหาใหญ่อะไรที่จะพาอีกสองคนไปด้วย แค่ต้องเตือนพวกเขาว่าอย่าเล่น พวกเขาตอบตกลงทันที “ในเมื่อท่านนายน้อยพูดแบบนี้ งั้นไปกันครับ”

“ใช่ มันต้องอย่างนั้น” หงต้าหลี่ยิ้มแย้มแจ่มใส "ถ้างั้น ไปกันเลย!”

พวกเขาทั้งหมดออกเดินทาง ระหว่างทางถังมู่ซินกังวลว่าต้าหลี่จะไม่เข้าใจเกี่ยวกับการประชุมของตระกูล เธอเลยสั่งสอนเขาอย่างนุ่มนวลว่า “ต้าหลี่ ในตระกูลของนายมีผู้อาวุโสที่ชื่อว่า หงตู่เห่อ ปู่ของนายกับปู่ของฉันอยู่ร่วมกันมา และผู้อาวุโสคนที่สองเรียกว่า หงเหว่ย ส่วนผู้อาวุโสคนที่สามเรียกว่า หงหยิง อย่าลืมว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หากนายไม่ต้องการเข้าร่วมในการประชุมเพียงแค่หาผู้อาวุโสสามคนนี้และขอลาพวกเขาก็พอ”

“เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว” แม้ว่าเขาจะเดินเป็นรูปตัว “S” อยู่ แต่จิตใจของหงต้าหลี่ก็ยังคงตื่นตัวอยู่มาก “มั่นใจได้ ฉันรู้ว่าฉันต้องทำอะไร”

พวกเขาขึ้นเฮลิคอปเตอร์อย่างรวดเร็วและบินไปทางทิศเหนือตลอดจนไปถึงที่ดินของตระกูลหง  “เรือนป่าไม้” ที่เป็นบ้านของตระกูลที่ใหญ่โตมโหฬาร

หลังจากที่เฮลิคอปเตอร์ลงจอดบนรันเวย์ หงต้าหลี่ก็ลงจากเฮลิคอปเตอร์อย่างกระอักกระอ่วน เขาได้รับอากาศหายใจเล็กน้อย

ทั้งสองคนที่มาหาหงต้าหลี่ก็ช่วยประคองเข้าไปข้างใน ในขณะที่หงต้าหลี่ชำเลืองมองไปรอบ ๆ ขณะที่เดิน ลี่เนียนเหว่ยและหลิงเสี่ยวหยี่ก็ตะลึงกับสิ่งที่พวกเธอเห็น พวกเขารู้เพียงว่าตระกูลหงเป็นหนึ่งในตระกูลขนาดใหญ่ของประเทศ แต่เมื่อได้เห็นตอนนี้มันใหญ่โตมโหฬารกว่าที่พวกเธอคิดไว้มาก

มีอาคารหลายสิบหลังให้เห็น มีสระว่ายน้ำ,สนามปิงปอง,โรงภาพยนตร์,โรงละครดนตรี,ห้องเก็บไวน์ใต้ดินและอื่น ๆ  เพียงแค่พื้นที่ก่อสร้างขนาดใหญ่นี้ ต้องวัดได้อย่างน้อยสองถึงสามแสนตารางเมตร มันช่างน่ากลัวจริง ๆ

“อ่อใช่ นายรู้ไหมว่าปู่ของฉันอยู่ที่ไหน?” หงต้าหลี่พูดในขณะที่เขาเดิน เนื่องจากเขามาที่นี่เพื่อลาในการประชุม เขาคงไม่พอใจที่จะเดินไปทั่ว ๆ อย่างไร้จุดหมาย

“ในตอนนี้นายท่านน่าจะอยู่ในห้องประชุมใหญ่ครับ แม้ว่าเขาจะไม่อยู่ แต่นายน้อยสามารถรอท่านได้นะครับ” หนึ่งในสองคนตอบกลับ

“ถ้างั้น ฉันจะไปที่ห้องประชุมใหญ่” หงต้าหลี่ไม่เสียเวลาอีกต่อไป "ไปกันเถอะ!"

ตอนนี้ที่ดินเต็มไปด้วยคนหนุ่มสาวจำนวนมาก เมื่อพวกเขาเห็นหงต้าหลี่จากระยะไกล พวกเขาก็เคลื่อนไหวและส่งเสียงดัง

“ดูนั้นเร็ว ๆ สิ หงต้าหลี่มาแล้ว”

“ฮิฮิ อาเสี่ยน้อย เขาเอาผู้หญิงมาด้วยล่ะ เห้อ มันใช่เรื่องไหม?”

“นั่นคือลี่เนียนเหว่ยใช่ไหม? จะว่าไปเธอก็เซ็นสัญญากับทางบริษัทและทำให้เธอมีชีวิตใหม่เลยนะ ดูเหมือนเขาจะได้กำไรมากพอควร”

“เซ็นสัญญาอะไรกัน ฉันได้ยินมาว่าลุงใหญ่ให้เขาไปกว่า 20 ล้าน เขาได้คืนเท่าไหร่เหรอ?”

“นั่นก็จริง ดูเหมือนว่าการประชุมตระกูลในครั้งนี้ชักจะสนุกแล้วสิ”

“ไม่รู้สิ ฉันจะรอดูพรุ่งนี้ จะต้องเกิดเรื่องใหญ่แน่!”

“อย่าพูดถึงวันพรุ่งนี้เลย ฉันคิดว่าจะมีอะไรสนุก ๆ อีก เร็ว ๆ นี้ล่ะ ดูเขาเดินเซไปเซมาเป็นงูสิ เขาคงดื่มมากเกินไปแน่นอน ฮ่า ๆ!”

เสียงสนทนาที่ซุบซิบคุยกันในบริเวณรอบ ๆ ดังไปถึงหูของหงต้าหลี่และคนอื่น ๆ ในขณะที่ถังมู่ซินพยุงหงต้าหลี่ ทำให้ทุกสายตาจ้องมาที่พวกเขา ในทางกลับกัน ลี่เนียนเหว่ยและหลิงเสี่ยวหยี่ที่ยืนอยู่ด้านหลังทั้งสอง เธอรู้ตำแหน่งของตัวเองดี ที่นี่เธอต้องลดตัวลงและไม่สร้างปัญหาใด ๆ ให้กับหงต้าหลี่

ทุกคนเดินไปข้างหน้าและในเวลาไม่นานก็มาถึงประตูหน้าห้องประชุมใหญ่ที่จะจัดประชุมตระกูล

หงต้าหลี่ยกขาขึ้นเพื่อเข้าไปในห้อง แต่ถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหยุดไว้ ซึ่งเขาพูดว่า “ท่านนายน้อยต้าหลี่สามารถเข้าไปได้คนเดียว ไม่อนุญาตให้บุคคลภายนอกเข้าไปครับ”

"บ้าเอ้ย!" หงต้าหลี่โกรธมาก เขาเลยอุทานแบบนั้น “นี่มันกฎบ้าบออะไร แกก็เป็นคนนอก ทั้งตระกูลก็เป็นคนนอกทั้งนั้น!”

อย่างไรก็ตามเจ้าหน้าที่ทางเข้าทั้งสองคนนั้นไม่ได้โกรธเคืองและพวกเขาก็ยืนเฝ้าประตูอยู่ตรงนั้น

ในเวลานี้ถังมู่ซินพูดเบา ๆ “ต้าหลี่ ไม่เป็นไร เราจะไม่เข้าไป นายแค่เข้าไปลาและออกมาก็พอแล้ว”

“โอเค ก็ได้” หงต้าหลี่พึมพำ “กฎตระกูลบ้าบออะไร”

เขาไม่สนุกกับการมาเพราะอะไร เพราะทั้งหมดนี้ไม่ใช่เหรอ? เมื่อเขาก้าวเข้ามาในสถานที่แห่งนี้ มีกฎอยู่ทุกหนทุกแห่ง แล้วมันจะสนุกได้ยังไง!

อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้มีเสียงลึกลับดังขึ้น “โอ้ ไม่ใช่ต้าหลี่ที่มาหรอกเหรอ ทำไมไม่เข้าไปล่ะ?”

หงต้าหลี่หันหน้าไปมอง คนที่มานั้นดูเศร้าหมองอย่างเห็นได้ชัด จะเป็นใครไปได้ นอกซะจากหงอันเปาที่เน่าเฟะ?

"อะไรของนาย" หงต้าหลี่มองด้วยสีหน้าเหยียดหยามโดยไม่สนใจหงอันเปา ขณะที่เขาเข้าไปในห้องคนเดียว

"โว้ว ตื่นเต้นเหรอ?" หงอันเปายิ้มและเดินตามเขาไปพร้อมกับทำท่าที่รำคาญ “ฉันยังไม่ได้แสดงความยินดีกับนายเลย ตอนวันเกิดนายในครั้งนั้น เป็นโอกาสที่หายากนะ ที่เรามาเจอกันในวันนี้”

“นี่ถือเป็นการแสดงความยินดีเหรอ ปู่ของฉันอยู่ที่ไหน?” หงต้าหลี่ไม่ได้สนใจที่จะมองหงอันเปาเลย ในขณะที่เขาค้นหาปู่ ซึ่งก็คือผู้อาวุโสใหญ่หงตู เขารู้สึกอึดอัดมากภายใต้บรรยากาศแบบนี้และเขาอยากจะลาให้ไวที่สุด

ด้านนอกของห้องประชุมดูไม่โดดเด่นนักและหลังจากเข้าไปในห้อง เขาก็พบว่าขนาดของห้องมันใหญ่มากจนน่าตกใจ ภายในห้องประชุมทั้งหมดมีโต๊ะไม้ขนาดใหญ่กลมวางอยู่ซึ่งมีผลไม้จัดวางในชามทั้งแอปเปิ้ล,ส้ม,กีวี และอื่น ๆ และเครื่องดื่มจำนวนมากเช่นกัน แต่หงต้าหลี่ก็ไม่ได้รู้สึกหิว

มีลูกหลานจำนวนมากมาประชุมที่นี้ แต่หงต้าหลี่จำไม่ได้เลย เขาคิดว่าพวกเขาอาจไม่ได้มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเขาเช่นกัน เมื่อเห็นการแสดงออกของพวกเขาขณะที่พวกเขายุ่งอยู่ พวกเขาอาจจะพยายามคว้าหาโอกาสที่จะเป็นที่โปรดปรานของผู้อาวุโสทั้งสาม ซึ่งจะทำให้พวกเขาได้รับผลประโยชน์มากมาย

"ปู่? ฉันก็ไม่แน่ใจ?" หงอันเปาตามหงต้าหลี่เข้าไปในห้องและหัวเราะเยาะ “แต่พูดตามตรง ช่วยไม่ได้นะ นายอยากจะหาปู่เพื่อทำให้ตัวเองดูดีสินะ อย่างไรก็ตามฉันชื่นชมนายนะ ที่นายกล้าแบบนี้”

อย่างที่พูดไว้ หงต้าหลี่แค่เมาหลังจากที่ดื่มมากไป แต่เขาก็แค่เดินเซเท่านั้น ที่ผ่านมาเขาไม่เคยชอบหงอันเปาและโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากได้ยินคำพูดของหงอันเปา เขารู้สึกไม่พอใจและเริ่มเดินเร็ว ท้ายที่สุดหงอันเปาติดตามเขาใกล้ ๆ และทั้งสองคนก็เดินชนกัน

เริ่มแรกหงต้าหลี่ไม่ได้ใช้กำลังมากนัก อย่างไรก็ตามอาจเป็นเพราะหงต้าหลี่เดินพลาดหรือหงอันเปาตั้งใจ อย่างไรก็ตาม หลังจากชนกัน หงอันเปาก็ล้มลงห่างไปสองเมตรพร้อมกับเสียงกรีดร้องบนโต๊ะประชุมเสียงดัง โต๊ะประชุมไม่ได้เสียหายอะไรมาก เพราะทำจากไม้เนื้อแข็ง อย่างไรก็ตามถาดผลไม้บนโต๊ะตกลงมาในขณะที่พวกเขาจู่ ๆ ก็ได้พลัดตกลงมา