ตอนที่ 264 สิ้นหวัง (ฟรี)

หลิวจี๋ เป็น ที่ปรึกษากองทัพ การที่เขาคาดการณ์เรื่องนี้พลาดไปถือว่ามีโทษร้ายแรง

ในความคิดของเขานี่เป็นความผิด ถ้าไม่ใช่เพราะโชคดีที่กองทัพพยัคฆ์ ของ แม่ทัพ เสี่ยวจือ พบกับ ทัพมังกรอู๋เซียง และ จัดการได้ เกรงว่า เมืองเร้ดเมเปิ้ลคงจะถูกยึดครองไปแล้วตอนนี้

ส่วนผลลัพธ์ที่ตามมา...

หลิวจี๋ ไม่อยากจะคิดถึงสิ่งนี้

เมื่อ ลู่เฟิง ได้ยินเขาก็สั่นศีรษะ"อาจารย์หลิวท่านจะไปมีความผิดอะไรกัน?"

"ไม่มีใครคิดหรอกว่าจักรพรรดิอู๋เซียงจะกล้ามอบทหารมังกรอู๋เซียงหนึ่งแนนายให้กับ จิ้งซือหรง จิ้ง ๆ แม้แต่ จินยี่เหว่ย ยังไม่ได้รับข่าว เห็นได้ชัดว่าพวกอาณาจักรอู๋เซียงปกปิดความลับนี้ไว้มากน้อยแค่ไหน ดังนั้นท่านไม่ต้องรู้สึกผิดไป"

"กระหม่อม..."

"ไม่มีมนุษย์คนใดรอบรู้ทุกคนท่านก็เช่นเดียวกัน ดังนั้น หากท่านคิดจะตำหนิตัวเองสู้เอาเวลามาคิดแก้ไขปัญหาเพื่อรับมือกับทัพของศัตรูดีหรือไม่?"ลู่เฟิง มองไปที่ หลิวจี๋ และ กล่าวพูดอย่างเคร่งขรึม

"กระหม่อมรับบัญชา!"

หลิวจี๋ ไม่ใช่คนโง่ เขาย่อมรู้ว่าสถานการณ์อะไรควรไม่ควร

ในเวลาเดียวกัน เขาก็รู้สึกตื่นตัวมากขึ้น เขาตั้งใจว่าจะไม่สามารถแผนการของ จิ้งซือหรง และ ศัตรูในอนาคตอีกเด็ดขาด

แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังเลี่ยงปมในใจไม่ได้ หากมันผิดพลาดขึ้นมาจริง กองทัพมังกรอู๋เซียง ย่อมยึดครองเมืองเร้ดเมเปิ้ลไปแล้ว

เขาเป็นถึงที่ปรึกษา

แต่ไม่สามารถคาดการณ์แผนการของศัตรูออก

ตอนนี้ฝ่าบาทไม่ได้ถือความเอาผิดเขา แต่เขาจะต้องปรับปรุงตัวเองไม่ให้ผิดพลาดอีกต่อไป

หลิวจี๋ ได้ครุ่นคิด และ กล่าวถาม"ฝ่าบาทพวกเราต้องกวาดล้างฆ่าศึกทั้งหมดเลยหรือไม่?"

ลู่เฟิง ไม่ได้ตอบทันที

กองทัพตอนนี้บวกกับทัพของเสี่ยวจือมีทหารประมาณ 850,000 นาย

หากเขาต้องการฆ่าศัตรูในมือทั้งหมดย่อมสูญเสียทหารมากกว่า 200,000 นาย เป็นอย่างน้อย

กองทัพที่เหลือกำลังพลประมาณ 600,000 ย่อมตกที่นั่งลำบาก

เพราะถึงแม้กองกำลัง 1.2 ล้านนายด้านหน้าจะถูกทำลาย แต่ศัตรูก็ยังมีกองกำลังมากกว่า 2 ล้านนายใกล้ ๆ นี้

หึ่ม

ลู่เฟิง ได้สูดลมหายใจเข้าลึก"ช่างมันฆ่าให้หมด!"

แม้กองกำลังจะลดลงแต่หากสังหารศัตรูและกำจัดรากตั้งแต่เนิ่น ๆ ย่อมดีกว่า

ลู่เฟิง ไม่มีวันเมตตาให้กับกองทัพเหล่านี้ เพราะถ้าหากอาณาจักรหนานหยานพ่ายแพ้การต่อสู้ขึ้นมาจริง ๆ คนเหล่านี้ ก็อาจจะรอดและบดขยี้ทำลายอาณาจักรหนานหยาน จนไม่เหลือซาก

นี่คือสิ่งที่เขาไม่มีวันยอม!

หลิวจี๋ รู้สึกโล่งใจ เมื่อได้ยินคำพูดของ ลู่เฟิง เขากังวล ว่าลู่เฟิง จะยอมจำนนเรื่องทหารเหล่านี้

ในฐานะที่ปรึกษาทางกองทัพ หลิวจี๋ รู้ว่าอะไรควรไม่ควร

หากไม่มีกองกำลังของข้าศึกคอยให้พะวงหน้าพะวงหลัง ทหารของอาณาจักรหนานหยาน ทุกคน ย่อมระเบิดพลังออกมาได้มากกว่าเดิม

แต่หากรับเอาทหารที่ยอมจำนนของศัตรูเข้ามาเกรงว่าประสิทธิภาพของทหารอาณาจักรหนานหยานตอนนี้จะลดลงไปมากกว่าครึ่ง

ด้วยความน่าจำเป็นที่สามารถตีเป็นค่าตัวเลขได้ หลิวจี๋ ไม่กล้าที่จะเสี่ยง

เขาได้เตรียมพร้อมอยู่ก่อนแล้ว หาก ลู่เฟิง ต้องการ ที่จะละเว้นทหารเหล่านี้ เขาก็จะแสดงผลลัพธ์ที่ดีกับผลลัพธ์ที่เลวร้ายออกมา

โชคดีที่ ฝ่าบาท เลือกได้ถูก ทำให้ หลิวจี๋ ชื่นชม ลู่เฟิงมากขึ้น

"กระหม่อม รับบัญชา!"หลิวจี๋ ได้คุกเข่าลงกับพื้น

"ติ๊ง ตรวจพบค่าความภักดีของ หลิวจี๋ ที่มีต่อโฮสต์เพิ่มขึ้น 3 แต้ม ปัจจุบันค่าความภักดีคือ 98 แต้ม"

เสียงเตือนของระบบได้ดังขึ้นในใจของลู่เฟิง

ลู่เฟิง ได้ยินดังนั้น เขาก็ดีใจเป็นอย่างมาก ค่าความภักดีของ หลิวจี๋ เพิ่มขึ้นถึง 98

ดูเหมือนว่า เวลาเขาทำอะไรเขาจะต้องคำนึงถึงความเป็นไปได้ เกี่ยวกับ ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาทุกคน เพราะมันอาจจะส่งผลต่อค่าความภักดีทั้งหมด

"อาจารย์หลิว ลงไปจัดการเรื่องนี้โดยเร็วที่สุด ห้ามให้มีข้อผิดพลาดในศึกนี้!"ลู่เฟิง สั่งการ

"ฝ่าบาทโปรดวางพระทัย กระหม่อม จะไม่มีทางยินยอมให้เกิดความผิดพลาดใด ๆ ในการต่อสู้ครั้งนี้!"

ลู่เฟิง ได้พยักหน้า และปล่อยให้ หลิวจี๋ ไปจัดการ

เมื่อคำสั่งผ่านไปกองทัพก็เริ่มเคลื่อนไหวทันที

กองทหารหลายแสนนายได้เดินขบวนไปยังค่ายทหารขนาดใหญ่ของอาณาจักรอู๋เซียง

เกาชุน ที่นำกองพันทหารค่ายออกมาเตรียมการอยู่บนไป่เหลียนโป เขาได้เฝ้ามองกองกำลังของศัตรู หากศัตรูบุกเข้ามาที่นี่ เขาจะใช้ กองพันทหารค่าย ของเขาจัดการศัตรูอย่างสาหัส

บนไป่เหลียนโป เตียวอุ๋น เองก็แบ่งรูปขบวนออกเป็นลูกศร สองส่วน

ส่วนหนึ่ง ให้เตรียมพร้อมสำหรับการสนับสนุนการซุ่มยิงศัตรูที่ผ่านมา

อีกส่วนหนึ่งคือป้องกันการลอบโจมตีของศัตรูที่อยู่ด้านหลังค่าย

บนภูเขาติงจิ้ง เสี่ยวจือ ได้รับคำสั่ง จาก ลู่เฟิง ให้แบ่งทัพออกเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่ง ป้องกันการสนับสนุนกองทัพจากเมืองเป็งหยวน อีกส่วนหนึ่ง ป้องกันไม่ให้ทหารของอาณาจักรอู๋เซียงหนีรอดไปจากภูเขาติงจิ้งได้

ภายในค่ายทหารอาณาจักรอู๋เซียง

แม่ทัพหลายคนได้อยู่ที่นี่

พวกเขา เป็นเพียงแม่ทัพส่วนหนึ่งของกองทัพ 1.2 ล้านนาย สำหรับแม่ทัพคนอื่น ๆ ได้ติดตาม จิ้งซือหรง อยู่บนภูเขาติงจิ้ง

"หึ่ม,จิ้งซือหรง คิดจะให้พวกเราทำอะไรกันแน่ ? กองกำลังของศัตรูรุกคืบเข้ามา แต่ยังไม่มีคำสั่งลงมาอีก"แม่ทัพคนนึงเต็ฒไปด้วยความโกรธ

"จิ้งซือหรง ผู้นี้ อาศัยความโปรดปรานของฝ่าบาท ถึงได้แสดงท่าทีเหิมเกริมเช่นนี้ออกมา"แม่ทัพอีกคนก็กล่าวเช่นเดียวกัน

พวกเขาในตอนนี้หารู้ไม่ว่าค่ายบัญชาการบนภูเขาติงจิ้ง ถูกทำลายไปแล้ว

เพราะ เสี่ยวจือ ได้ให้ทหารพยัคฆ์ล้อมค่ายทั้งหมดเอาไว้และสังหารทหารทุกคนที่อยู่ที่นี่

"รายงานท่านแม่ทัพ หน่วยสอดแนมของกองทัพพบศัตรูจำนวนมากบนภูเขาติงจิ้ง"

ในเวลานี้ มีทหารคนนึงวิ่งเข้ามารายงาน

"อะไร,มีศัตรูบนภูเขาติงจิ้ง ได้อย่างไร ที่นั่นคือ ที่ตั้งค่ายบัญชาการ จะมีศัตรู ลงมาจากที่นั่นได้อย่างไร ไปตรวจสอบดูให้แน่ชัด หากเจ้ากล้าพูดจาไร้สาระอีก ศีรษะได้หลุดออกจากบ่าแน่!"

"ท่านแม่ทัพ ผู้น้อยมิกล้า เป็นทหารของอาณาจักรหนานหยาน พวกเขาถือธงของอาณาจักรหนานหยาน ไม่มีอะไรผิดพลาดแน่นอน!"

เมื่อแม่ทัพหลายคนได้ยินเช่นนี้ การแสดงออกของพวกเขาก็รีบเปลี่ยนไปและรีบไปยืนอยู่บนแท่นสังเกตุการณ์

พวกเขาทั้งหมด ล้วนเป็น ยอดฝีมือ ดังนั้นวิสัยทัศน์จึงค่อนข้างกว้างไกลและมองเห็นทหารบนภูเขาติงจิ้ง

ดูจากตัวเลขมีจำนวนห้าถึงหกพันหรือน้อยกว่า

"นี่...เป็นไปได้ยังไง กองกำลังข้าศึกบนภูเขาติงจิ้ง พวกมันขึ้นเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมพวกเราไม่ได้รับข่าว?"

"แม้ว่าข้าศึกจะบุกโจมตีค่ายแตก แต่ก็น่าจะมีข่าวคราวมาบ้าง แต่ทำไมพวกเราถึงไม่รู้เลยล่ะ?"

"หึ่ม,เจ้าลืมไปแล้วหรือยังไงว่าแม่ทัพของพวกเราก็มาจากประเทศนั้น"