ตอนที่ 19 ฉันจะดูแลพวกคุณเป็นอย่างดี

“พี่ครับ เกิดอะไรขึ้นกันแน่? มันเกิดขึ้นเร็วเกินไปไหม?”

เขากังวลว่าเฉียวเมียนเมียน ตัดสินใจแต่งงานกับคนแปลกหน้ากะทันหัน เพียงเพราะประชดซูเจ๋อ

แต่... พี่เขยของเขาดูเหมือนจะไม่ใช่คนยอมรับอะไรแบบนี้ได้ง่าย ๆ

“เฉินเฉิน ไม่ต้องกังวลกับเรื่องนี้หรอก สิ่งสำคัญในตอนนี้เธอต้องหายป่วยให้ได้ พี่เขยคนนี้ เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านหลอดเลือดในสมอง ถ้าได้เขาผ่าตัดให้เธอล่ะก็ มีโอกาสหายได้มากเลยล่ะ”

เมื่อได้ยินที่เธอพูด เฉียวเฉินก็เข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“พี่ครับ” ในตาแดงก่ำ “พี่แต่งงานเพราะเห็นแก่ผมเหรอ? เป็นอย่างนั้นใช่ไหม?”

เขาไม่คิดว่าพี่สาวจะยอมแลกกับความสุขทั้งชีวิตเพื่อแลกกับการรักษาเขา

แม้จะว่าไปจะหายดีแล้ว แต่ความรู้สึกผิดคงจะติดตราตรึงอยู่ในใจของเขาไปตลอด

“เฉินเฉิน” เฉียวเมียนเมียนถอนหายใจออกมาเบา ๆ เธอวางมีดลง แล้วดึงกระดาษทิชชูเช็ดมือให้สะอาด ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือเฉียวเฉิน

“พูดกันตามตรงเลยนะ พี่ไม่เสียใจอะไรขนาดนั้น พี่เขยของเธอก็ไม่ใช่ผู้ชายแก่ หน้าตาน่าเกลียดเสียที่ไหน ในทางตรงกันข้าม มีผู้หญิงตั้งมากมายอยากจะแต่งงานกับเขา จะพูดไปแล้วในการแต่งงานกันครั้งนี้ พี่กลับเป็นคนที่ได้ประโยชน์อยู่ฝ่ายเดียวเสียด้วยซ้ำ”

“พี่...”

“ถ้าให้เทียบกับพี่ซูเจ๋อแล้ว เธอว่าใครดีกว่ากัน?”

“ก็ต้องพี่เขยอยู่แล้วสิครับ”

“ใช่แล้วล่ะ” เฉียวเมียนเมียนหยิบทิชชูขึ้นมาซับน้ำตาแล้วยิ้ม

“พี่พบผู้ชายที่ดีกว่าซูเจ๋อ เธอก็ควรจะมีความสุขกับพี่สิ ไม่อย่างนั้นพี่ก็คงเศร้าเสียใจอยู่เพียงลำพัง หลังจากที่ถูกเขาทิ้งน่ะสิ”

****

นอกห้องผู้ป่วย

พี่น้องที่อยู่ภายในห้องไม่รู้เลยว่าบทสนทนาของพวกเขาจะถูกส่งผ่านไปยังเหมาเยซื่อ

ณ บริษัทเหมา

เหมาเยซื่อเพิ่งเริ่มการประชุมสำคัญ

โทรศัพท์มือที่ปิดเสียงเรียกเข้าไว้ สั่นเบา ๆ จากสายเรียกเข้า ทุกคนในห้องประชุมต่างเหลือบมองเพื่อหาที่มาของเสียงมือถือที่กำลังสั่น ณ ขณะนั้น

ครู่ต่อมาเขาก็เห็นประธานเหมาหยิบมือถือขึ้นเปิดอ่านข้อความ

ทุกคนต่างอึ้งขนาดพูดไม่ออก

การอ่านข้อความมือถือระหว่างการประชุมนั้นเป็นเรื่องผิดกฎงั้นเหรอ

ไม่ใช่หรอก แต่ที่น่าแปลกใจกว่านั้นก็คือ การที่พวกเขาสังเกตเห็นรอยยิ้มจากประธานเหมา

แม้จะเป็นเพียงช่วงสั้น ๆ แต่พวกเขาก็เห็นมันน่ะสิ!

เหมาเยซื่อกำลังอ่านข้อความที่ถูกส่งมาจากลู่เหยา

ลู่เหยา : ฉันได้ยินผู้หญิงคนนั้นพูดว่า เธอแต่งงานแล้ว อย่าบอกนะว่านั่นเป็นเรื่องจริง

ลู่เหยา: นายให้เธอจดทะเบียนสมรส โดยแลกกับการผ่าตัดน้องชายของเธอเหรอ ฉันไม่อยากจะเชื่อ นายกำลังคิดจะทำอะไรอยู่กันแน่?

ลู่เหยา: ผู้หญิงคนนั้นยังบอกอีกว่า เป็นเธอเองที่ได้รับผลประโยชน์จากการแต่งงานครั้งนี้

ลู่เหยา: เธอยังบอกอีกว่า นายดีกว่าแฟนเก่าของเธอเป็นไหน ๆ ไม่สิ เธอถามน้องชายเธอ แล้วน้องชายของเธอเป็นคนพูดต่างหากล่ะ

หลังจากอ่านข้อความทั้งหมด ริมฝีปากของเหมาเยซื่อก็โค้งงอขึ้น มันจะเป็นการแสดงออกที่เขาไม่เคยทำมาก่อนในที่ประชุม

เขาพิมพ์ข้อความตอบกลับเพียงสั้น ๆ : อืม

ลู่เหยาตอบกลับโดยทันที: อืม หมายถึงอะไร นายจดทะเบียนสมรสกับเธอเพื่อแลกกับการผ่าตัดจริง ๆ เหรอ?

เหมาเยซื่อ: ฉันดีกว่าแฟนเก่าของเธอ

ลู่เหยา: ...

หลังจากนั้นไม่กี่อึดใจ ลู่เหยา ก็ส่งข้อความมาอีก

ลู่เหยา: นายแต่งงานแล้วจริง ๆ เหรอ

เหมาเยซื่อ: ใครจะเอาเรื่องแต่งงานมาล้อเล่นกันล่ะ?

ลู่เหยา: ไม่จริงน่า!

****

6 โมงเย็นวันนี้

คนขับรถของเหมาเยซื่อขับรถไปรับเฉียวเมียนเมียนที่โรงพยาบาล

เมื่อพบเจ้าหล่อน เขาพูดทักทายอย่างสุภาพพร้อมกับเปิดประตูให้เธอ “คุณผู้หญิง...”