บทที่ 5: มันติคอร์
ในขณะที่หลินลี่หันกลับมาเงาสีแดงเข้มก็พุ่งเข้าใส่เขาพร้อมกับลมเหม็นเหมือนฝูงหมาป่าที่ดุร้าย
โชคดีที่หลินลี่อาศัยอยู่ในกระท่อมไม้ซุงของแอนดอนมานานกว่าหนึ่งเดือนแล้ว ในเดือนที่ผ่านมาแม้ว่าเขาจะเรียนรู้เวทย์ระดับต่ำเพียง 10 อย่าง แต่เขาก็เชี่ยวชาญในการใช้เวทย์มากกว่านักเวทย์ทั่วไป
หลินลี่ถอยออกมาก่อนที่เงาสีแดงจะเข้ามาใกล้และเริ่มท่องเวทย์หน่วงเวลาด้วยความเร่งรีบ
หลังจากปลดปล่อยเวทย์หน่วงเวลาเขาก็ท่องเวทย์ส่องสว่างอย่างรวดเร็ว
สิ่งเดิมคือเวทมนตร์ระดับต่ำที่ใช้ในการจัดแสงได้ปลดปล่อยพลังพิเศษออกมาในถ้ำที่มืดและชื้นนี้ เกิดเสียงร้องแห่งความสยดสยอง - สัตว์ร้ายได้รับบาดเจ็บสาหัส
หลินลี่ใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้และถอยกลับไปอีกหลายสิบก้าว ในพริบตาระยะห่างระหว่างพวกเขาถูกดึงไปยังจุดที่ปลอดภัย
จากนั้นหลินลี่ก็มีโอกาสได้เห็นการปรากฏตัวของสัตว์ประหลาดที่โจมตีเขาจากด้านหลัง
มันเป็นสิงโตสีแดงเข้มที่มีหางยาวกว่าสิงโตทั่วไปมาก หางมีตะขอคว่ำในตอนท้ายให้ประกายสีฟ้าจาง ๆ ภายใต้แสงระเรื่อของเวทย์ส่องสว่างหลินลี่สามารถเห็นได้อย่างชัดเจนว่ามันไม่ได้โจมตีด้วยกรงเล็บหรือฟันของมันเมื่อไม่นานมานี้ แต่กลับโฉบเข้ามาหาเขาโดยใช้ตะขอคว่ำที่หางของมัน
แม้ว่าหลินลี่จะตาบอด แต่ในตอนนี้มันก็ยังคงชัดเจนสำหรับเขาในแต่ละวันนั่นคือมันติคอร์สัตว์วิเศษระดับห้าที่แอนดอนเคยกล่าวถึง!
“ไอ้เฒ่าแอนดอน …” หลินลี่สาปแช่งระหว่างฟันที่กำแน่นทักทายครอบครัวของแอนดอนทั้งสิบแปดชั่วอายุคนในใจของเขา เพื่อนเก่าไร้ความรับผิดชอบขนาดไหนส่งเขาไปที่ถ้ำอย่างเบา ๆ โดยที่ไม่รู้ว่ามีมันติคอร์อยู่ข้างในหรือไม่
ในกระท่อมไม้ซุงเล็ก ๆแอนดอนเฝ้าดูฉากบนลูกแก้วและโพล่งสรรเสริญ “ทำได้ดีมาก!”
การแสดงของหลินลี่นั้นเกินความคาดหมายของเขามาก เขาสงบ แต่มีประสิทธิภาพ แม้ว่าหางของมันติคอร์จะอยู่ตรงหน้าเขาเขาก็ไม่เคยหยุดท่องเวทย์หน่วงเวลา เวทย์ส่องสว่างที่ตามมาหลังจากนั้นยิ่งเป็นจังหวะแห่งอัจฉริยะ แม้แต่แอนดอนเองก็ไม่เคยคิดว่าเวทย์ส่องสว่างจะสามารถนำไปใช้ได้
การสร้างความเสียหายให้กับปีศาจระดับห้าด้วยเวทย์ระดับหนึ่งเป็นความสำเร็จที่แม้แต่แอนดอนเองก็ยังทำไม่สำเร็จ
ด้วยสัมผัสอันละเอียดอ่อนของเวทย์ส่องสว่างทำให้ระยะห่างระหว่างหลินลี่ผู้ซึ่งเพิ่งสัมผัสกับเวทมนตร์มาเกือบหนึ่งเดือนและสัตว์ร้ายระดับห้าอยู่ใกล้กันไม่สิ้นสุด
มันติคอร์ที่บาดเจ็บสาหัสยังคงดุร้าย แต่มันสูญเสียดวงตาทั้งสองข้างไปแล้วดังนั้นส่วนใหญ่จึงเป็นเพียงการแสดงความโกรธและความอาฆาตพยาบาทของมัน เสียงคำรามก้องไปทั่วถ้ำ การโจมตีที่ดูเหมือนสายฟ้าฟาดลงมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าส่วนใหญ่พลาดเป้าหมาย
หลินลี่พยายามอย่างต่อเนื่องเพื่อให้ทันท่ามกลางการโจมตีอย่างไม่หยุดยั้ง
เวทย์หน่วงเวลาถูกใช้สลับกับเวทย์เร่งรีบทำให้หลินหลี่สามารถหลบหนีจากปากสิงโตได้ครั้งแล้วครั้งเล่า
เขาดูเงอะงะเล็กน้อยกับเรื่องนี้ แต่หลินลี่ รู้ดีว่าทั้งหมดที่เขาต้องการคือโอกาส โอกาสที่เขาจะท่องเวทย์ของเขา
หลินลี่รอมานานก่อนที่เขาจะมีโอกาสในที่สุด
เขายังได้สัมผัสกับกรงเล็บของมันติคอร์สำหรับโอกาสนี้
เป็นเพราะเขารู้ดีว่าสิ่งที่น่ากลัวที่สุดเกี่ยวกับมันติคอร์ไม่ใช่กรงเล็บของมัน แต่เป็นตะขอกลับหัวที่ปลายหาง
หลังจากปล่อยเวทย์หน่วงเวลาอีกอันหลินหลี่ก็หยุดก้าวของเขา เขาไม่ได้หันหลังและวิ่งไล่หลังจากปล่อยเวทย์หน่วงเวลาเหมือนที่เคยทำมาก่อน คราวนี้เขายืนหยั่งรากลึกถึงจุดนั้นและโองการเวทย์มากมายก็หลั่งไหลออกมาจากปากของเขาราวกับว่าเขาไม่ได้สังเกตเห็นมันติคอร์ที่กำลังรุกคืบอยู่ตรงหน้าเขา
มีกลิ่นเลือดคละคลุ้งจากเสียงคำรามของมันติคอร์
หลินลี่สามารถสัมผัสได้ถึงความเย็นของกรงเล็บของมัน ...
ขณะที่กรงเล็บตกลงมาคลื่นลมก็ฉีกอากาศออกจากกัน จากนั้นมันก็ฉีกส่วนท้องอ่อน ๆ ของมันติคอร์เช่นกัน เสียงร้องของมันติคอร์เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง กรงเล็บที่แหลมคมอยู่ใกล้มากจนแทบจะฉีกร่างของมนุษย์ตรงหน้าออกจากกัน แต่เป็นระยะทางเล็ก ๆ ที่กลายเป็นช่องว่างที่ไม่มีวันข้าม ...
ในขณะนั้นหลินลี่ไม่ลืมที่จะยิงน้ำแข็งเพื่ออุดบาดแผลของมันติคอร์เพื่อป้องกันไม่ให้เลือดไหลทะลักไปทั่วร่างกายของหลินลี่
การกระทำดังกล่าวตกอยู่ในสายตาของแอนดอนซึ่งถือว่าเป็นการสิ้นเปลืองพลังงาน เขากระทืบเท้าด้วยความโกรธและพูดว่า "ขยะ!"
ในสายตาของนักเวทย์เก่าพลังเวทย์มนตร์มักจะเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุด แม้แต่พลังเพียงเล็กน้อยก็สามารถปลดปล่อยเวทย์สุดท้ายได้เพียงพอที่จะช่วยชีวิตคุณได้ สิ่งที่หลินลี่ทำถือเป็นอาชญากรรมในสายตาของแอนดอนเสียพลังไปเพียงเพื่อรักษาความสะอาดของเสื้อผ้า!
แม้ว่าการดุด่าของเขาก็มีอยู่ไม่มากก็น้อย
แอนดอนรู้ว่าเด็กในลูกแก้วไม่ใช่ผู้วิเศษธรรมดา เขาเป็นคนโรคจิตโดยกำเนิดเป็นโรคจิตที่มีความผิดปกติของจิตใจ
แอนดอนยังไม่ชัดเจนว่าขีด จำกัด ของความแข็งแกร่งทางจิตใจของเด็กอยู่ที่ใด สิ่งที่เขารู้ก็คือถ้านักเวทย์คนอื่นฝึกฝนการจัดลำดับองค์ประกอบที่เข้มข้นสูงทุกวันเขาอาจจะใช้เวลาน้อยกว่าหนึ่งชั่วโมงในการเบื่อหน่ายและกลับไปที่ห้องเพื่อทำสมาธิ แต่หลินลี่ก็สบายดี ความเข้มแข็งทางจิตใจของเด็กดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด จะฝึกกี่ชั่วโมงขึ้นอยู่กับอารมณ์ของเขาแอนดอนเคยได้ยินเขาประท้วงด้วยความรำคาญ แต่ก็ไม่เคยหมดแรง
นั่นคือความจริง การปลดปล่อยเวทมนตร์ระดับต่ำอีกสองสามครั้งไม่มีผลต่อหลินลี่เลย
เขากำลังหมอบอยู่ข้างๆร่างของมันติคอร์ศึกษาตะขอกลับหัวด้วยความสนใจ
ตะขอกลับหัวยังคงส่องแสงสีฟ้าและกลิ่นเหม็นที่รุนแรงทำให้สมองของเขาสั่นขณะที่เขาเดินเข้าไปใกล้
นี่เป็นสัญญาณของพิษร้ายแรง
หลินลี่ชอบของที่มีพิษมาโดยตลอดเพราะมันหมายถึงพลังร้ายแรง
ดังนั้นเขาจึงดึงกริชออกมาจาก วงแหวนแห่งมิติอนันต์ โดยไม่ลังเลและดึงตะขอที่คว่ำออกจากหางอย่างระมัดระวัง จากนั้นเขาก็ใส่มันกลับเข้าไปในวงแหวนแห่งอวกาศที่ไม่มีที่สิ้นสุด
“…” แอนดอนสูญเสียการดูฉากจากลูกแก้ว เขาเป็นนักเวทย์ที่มีความรู้เรื่องลึกลับจริงๆหรือ? ไม่ว่าชายชราจะมองอย่างไรเขาก็คิดว่าเด็กคนนั้นเหมือนขโมยมากกว่า ...
ไม่ว่าแอนดอนจะคิดอย่างไรหลินลี่ก็กลับมาอย่างปลอดภัยและมีความสุขพร้อมกับกองเหล็กป่า
“ข้าต้องการคำอธิบาย!”
หลินลี่ยังคงครุ่นคิดกับการเผชิญหน้ากับมันติคอร์ในถ้ำ
“อะไรคือเวทมนตร์สำหรับเจ้า” แอนดอนไม่ได้อธิบาย แต่ตั้งคำถามแทน
“ทักษะชนิดหนึ่งเป็นทักษะที่จะทำให้พลังของคุณมีพลังมากขึ้น” ปัจจุบันหลินลี่ไม่ใช่ชิ้นส่วนของหินใสที่ไม่รู้อะไรเลยเมื่อเขามาถึงโลกต่างประเทศนี้เป็นครั้งแรก เขาได้พัฒนาความเข้าใจของตนเองเกี่ยวกับเวทมนตร์ภายใต้อิทธิพลของ แอนดอน
“แล้วจุดประสงค์ในการทำให้พลังของเจ้าแข็งแกร่งขึ้นคืออะไร?”
"เพื่อจะฆ่า!" ทันใดนั้นหลินลี่ก็เข้าใจบางอย่าง
"ถูกตัอง!"แอนดอนยิ้มด้วยความรู้สึกยินดี “ในสายตาของมนุษย์เวทมนตร์เป็นทักษะที่ลึกลับ แต่สง่างาม แต่สำหรับนักเวทย์ตัวจริงจุดประสงค์เดียวของเวทมนตร์คือการต่อสู้ นักเวทย์ที่มีชีวิตคือนักเวทย์ที่ประสบความสำเร็จจริงๆ! เจ้าได้เรียนรู้เวทย์ระดับต่ำมากพอในเดือนที่ผ่านมาและได้รับทักษะในระดับหนึ่ง แต่มันก็ไกลพอ หากปราศจากประสบการณ์ชีวิตและความตายและการอาบเลือดสดคุณจะไม่มีวันกลายเป็นผู้วิเศษที่แท้จริง”
“ท่านไม่ได้บอกข้าว่ามีแมนติคอร์อยู่ในถ้ำโดยตั้งใจหรือไม่”
คำตอบของแอนดอนนั้นเรียบง่าย “มันเป็นเพียงสัตว์ร้ายระดับห้าไม่จำเป็นต้องมีการแจ้งเตือนพิเศษ”
