ตอนที่แล้วบทที่ 3: อัจฉริยะแห่งเวทมนตร์
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 5: มันติคอร์

บทที่ 4: เปลือกภูติผี


หลังจากพูดคุยกับหลินลี่เป็นเวลานาน แอนดอนดูเหมือนจะลืมเรื่องนี้ไปแล้ว

ตามปกติเขาใช้เวลาอยู่ในห้องทดลองปรุงยาทำให้เลือดของหลินลี่เย็นชากับสิ่งที่เขาทำเป็นครั้งคราว

หลินลี่เคยสงสัยว่าวันหนึ่งชายชราผู้ดื้อรั้นจะถูกระเบิดหรือไม่

แต่ในขณะนี้ร่างกายของเขายังคงเหมือนเดิมแม้จะต้องเผชิญกับอุบัติเหตุต่างๆทุกวัน

จนกระทั่งถึงวันที่เจ็ดหลังจากการพูดคุยอันยาวนานชายชราผู้ดื้อรั้นซึ่งยังคงอยู่ในชิ้นเดียวก็เรียกหลินลี่ออกมาจากกระท่อมไม้

“แล้วจะช่วยข้าได้อย่างไร”

ด้วยเหตุผลที่ไม่ทราบสาเหตุหลินลี่รู้สึกตลอดเวลาว่ารอยยิ้มบนใบหน้าของชายชราค่อนข้างน่ากลัว

แต่เมื่อคิดได้แล้วเขาใช้ชีวิตในฐานะฟรีโหลดเดอร์มาตลอดเดือนที่ผ่านมาและยังมีเวทมนตร์ให้เรียนรู้จากเขา มันแทบจะไม่สมเหตุสมผลเลยถ้าเขาไม่สามารถให้ความช่วยเหลือได้แม้แต่นิดเดียว ดังนั้นเขาจึงรั้งตัวเองและตอบว่า“เล่าเรื่องนี้ให้ข้าฟัง ฉันจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยถ้ามันอยู่ในความสามารถของฉัน”

“ที่จริงมันไม่ใช่เรื่องใหญ่…” แอนดอนลูบมือของเขาอย่างเขินอาย “เจ้ารู้ไหมว่าวันนี้ข้าโชคไม่ดี มีอุบัติเหตุหลายครั้งในห้องปฏิบัติการสองสามวันติดต่อกัน แม้ว่าอุบัติเหตุจะไม่ร้ายแรง แต่ก็ทำให้ข้าต้องเสียค่าใช้จ่ายมากมาย”

“กลัวว่าจะไม่ใช่แค่โชคร้าย…” หลินลี่พึมพำกับตัวเอง หลังจากอาศัยอยู่ที่นี่เป็นเวลานานกว่าหนึ่งเดือนเขาสามารถเห็นได้ว่าการบรรลุเวทมนตร์ของแอนดอนในวัยชรานั้นไม่มีใครเทียบได้ แต่ในด้านปรุงยาเขาแย่กว่าเด็กฝึกหัดที่เพิ่งเริ่มต้น อย่างน้อยเด็กฝึกหัดจะได้เรียนรู้วิธีการทำอย่างค่อยเป็นค่อยไป แต่แอนดอนเพิกเฉยต่อขั้นตอนที่เหมาะสมโดยสิ้นเชิงและเลือกที่จะทำงานที่ท้าทายตั้งแต่เริ่มต้น ตอนนี้มีผู้เชี่ยวชาญด้านการปรุงยาคอยทำความสะอาดไม่ว่าเขาจะก่อให้เกิดปัญหาใดชายชราก็ยิ่งหน้าด้านในการกระทำของเขาทำให้ดูเหมือนว่ามีการเฉลิมฉลองเทศกาลฤดูใบไม้ผลิทุกวันในห้องทดลอง ถ้าไม่มีระเบิดสักวันก็คงเป็นเพราะชายชรากินยาผิด

“แต่โชคดีที่เมื่อเช้านี้ช้าตรวจนับสินค้าในคลัง ส่วนผสมส่วนใหญ่ไม่มีปัญหามีเพียงสต็อกสตีลบลูมที่ประสบความสูญเสียมากที่สุด…”

มีเพียงเหล็กกล้าไร้สนิมจำนวนมากเท่านั้นที่หายไปนั่นเป็นจังหวะแห่งความโชคดีท่ามกลางความเลวร้าย เมื่อเทียบกับใบของต้นไม้แห่งปัญญาแล้วดอกไม้เหล็กป่าเป็นเรื่องธรรมดามาก เงื่อนไขเดียวสำหรับการเติบโตคือร่มเงา ยิ่งสถานที่มืดและมืดครึ้มมากเท่าไหร่ก็ยิ่งเจริญรุ่งเรืองมากขึ้นเท่านั้น สภาพแวดล้อมเช่นนี้สามารถพบได้ทุกที่ - มีสถานที่เช่นนี้มากมายนับไม่ถ้วนในเทือกเขาซันเซ็ตเพียงอย่างเดียว

“ท่านต้องการให้ข้า…”หลินลี่เดาได้ว่าแอนดอนกำลังจะพูดอะไร การคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่จะหยิบเหล็กไหลป่ามาให้เขาและไม่มีอะไรที่เขาทำได้นอกจากฝึกฝนการจัดลำดับธาตุอยู่ดีหลินลี่ตอบอย่างเย็นชา“ไม่มีปัญหา ถ้าท่านไม่สามารถขอโทษตัวเองได้ในตอนนี้ก็จะเหมือนกันถ้าข้าไปเลือกให้ท่าน”

“ขอบคุณพระเจ้า…” ผู้เฒ่าแอนดอนถอนหายใจด้วยความโล่งอกและอธิบายอย่างค่อนข้างลำบากใจว่า“วันนี้ข้ากำลังรอข่าวสำคัญบางอย่าง มันยากมากที่จะหาเวลาไป เป็นเรื่องดีที่เจ้าเต็มใจช่วย!”

หลังจากสอบถามเกี่ยวกับสถานที่ที่ดอกไม้ป่าเติบโตหลินลี่ก็ออกไปโดยไม่รอช้า

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเดินทางไกลจากห้องโดยสารของแอนดอนนับตั้งแต่ย้ายมาที่นี่

หลินลี่รู้สึกได้ถึงอารมณ์ที่ซับซ้อน เขาแยกระหว่างความอยากรู้อยากเห็นและความกังวลใจ

ด้วยความอยากรู้อยากเห็นและขี้กังวล หลินลี่ไม่สามารถสังเกตได้โดยธรรมชาติว่าแอนดอนได้ท่องคาถาในขณะที่อดีตก้าวออกจากห้องโดยสาร หลังจากร่ายเวทเสร็จร่างของหลินลี่ก็เริ่มปรากฏขึ้นบนลูกแก้วต่อหน้าเขา ...

จากข้อมูลของแอนดอนไม่ไกลจากกระท่อมไม้ซุงโดยใช้เวลาเดินเพียงไม่กี่นาทีเป็นจุดที่ต้นไม้ใหญ่โตขึ้น ว่ากันว่าสถานที่แห่งนี้เคยเป็นรังของมันติคอร์ แต่พวกมันตายไปแล้วในช่วงน้ำดำครั้งสุดท้าย ไม่มีใครรู้ว่าปีศาจตนใดฆ่าพวกเขาและแม้แต่แอนดอนก็สามารถเดาได้จากร่องรอยในสภาพแวดล้อม ตามที่เขาพูดพวกเขาอาจต้องพบกับความซวยของพวกเขามังกรดำในช่วงน้ำดำ

หลินลี่ยืนอยู่นอกรัง ใช้เวลาเพียงหนึ่งปี แต่รังก็ถูกทิ้งร้างโดยรอบมีวัชพืชอยู่รอบ ๆ และมีดอกไม้ป่าบานสะพรั่งที่ปากทางเข้าถ้ำ

หลินลี่รู้สึกได้ถึงอากาศเย็นชื้นบนใบหน้าของเขาในขณะที่เขาเข้าไปใกล้ถ้ำที่รก ทันทีที่หลินลี่เข้ามาใกล้เขารู้ว่าเขาไม่พบสถานที่ผิด ถ้ำมืดและชื้นเป็นสถานที่ที่สมบูรณ์แบบสำหรับการเติบโตของดอกเหล็กในป่า

เช่นเดียวกับในสถานที่ส่วนใหญ่ที่ป่าเหล็กเติบโตขึ้นทางเข้าถ้ำมืดและชื้นและกำแพงหินโดยรอบลื่นจนแทบจะรู้สึกเหมือนสัมผัสงูหลามยักษ์ ไม่มีแสงสว่างในความมืดข้างหน้าหลินลี่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจุดคบเพลิงและสำรวจความลึกของถ้ำโดยที่มันเป็นแหล่งกำเนิดแสงเดียวของเขา

ในความเป็นจริงหลินลี่ได้เห็นทะเลหมอกป่าไม่นานหลังจากเข้าไปในถ้ำ

แต่เขาไม่ได้หยิบอะไรเลยและยังคงสำรวจด้วยคบเพลิงในมือแทน

เป็นเพราะเขาจำได้ว่ามีสมุนไพรอีกชนิดหนึ่งที่มีนิสัยเหมือนกันกับต้นเหล็กไหลป่านั่นคือโกสต์สกินชอบสภาพแวดล้อมที่มืดและชื้นและส่วนใหญ่เติบโตในถ้ำ อย่างไรก็ตามเปลือกภูติผีถูกฝังลึกและซ่อนตัวได้ดีกว่าบลูมเหล็กป่า

ประสบการณ์ของหลินลี่บอกเขาว่าภูติผีมีแนวโน้มที่จะพบได้ในที่ที่ป่าเหล็กรุ่งเรืองที่สุด

เขาต้องการค้นหาว่าประสบการณ์ในอดีตของเขาสามารถประยุกต์ใช้กับโลกนี้ได้หรือไม่

ดังนั้นเขาจึงไม่หันกลับไปมอง

เส้นทางข้างหน้าดูเหมือนจะกว้างขึ้นเรื่อย ๆ มันเป็นเพียงถ้ำเล็ก ๆ เมื่อเขาเข้ามา แต่เมื่อป่าลึกขึ้นเรื่อย ๆ ถ้ำก็ดูเหมือนจะกลายเป็นเขาวงกต

หลินลี่วนเวียนอยู่ในเขาวงกตเป็นเวลานานและเดินผ่านไปทีละทางก่อนที่เขาจะเห็นแสงสว่างข้างหน้า

มันเป็นป่ารกร้างใต้ดินที่ทอดยาวว่างเปล่าและกว้างใหญ่ ท้องทะเลแห่งป่าเหล็กกล้าเจริญรุ่งเรืองบนผืนป่า เปลวไฟของสีม่วงและสีแดงตัดกับจุดสีเทาซึ่งเป็นสีของภูติผี

หลินลี่รู้สึกว่าหัวใจของเขากระโจนเมื่อเห็นจุดสีเทาเล็ก ๆ ท่ามกลางดอกไม้

ไม่มีใครในโลกนี้สามารถเข้าใจได้ว่าหลินลี่รู้สึกอย่างไรในขณะนี้ไม่ใช่แม้แต่แอนที่อยู่ใกล้ชิดกับเขามากที่สุด

ประสบการณ์ของเขาในโลกที่ไม่มีที่สิ้นสุดสามารถปรับให้เข้ากับโลกของแอนริลได้

สิ่งนี้บ่งบอกถึงอะไร? นี่เป็นนัยว่าในโลกของแอนริลหลินลี่ยังเป็นผู้เชี่ยวชาญในทุกสาขาอาชีพ!

ไม่รวมเฉพาะวิชาชีพเช่นนักปรุงยาโลหะวิทยาและการปลอม มันเป็นเรื่องของความรู้มากกว่าเช่นความรู้เรื่องสมุนไพร - เขายังมีความเชี่ยวชาญอยู่ในนั้น

จนกระทั่งกลุ่มภูติผีถูกรวบรวมจนหลินลี่สามารถควบคุมความตื่นเต้นของเขาได้ นี่อาจเป็นสิ่งที่ทำให้เขามีความสุขที่สุดนับตั้งแต่ย้ายถิ่นฐานมาหลินลี่รู้ดีว่าการเป็นผู้เชี่ยวชาญในทุกสาขาอาชีพนั้นหมายถึงอะไร มันเกือบจะเหมือนกับเป็นซุปเปอร์แมนที่มีอำนาจทุกอย่าง ด้วยภูมิหลังเช่นนั้นอนาคตของเขาในโลกที่ไม่คุ้นเคยนี้ดูเหมือนจะชัดเจนขึ้น

หลินลี่ใช้เวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงในการรวบรวมภูติผีทั้งหมดจากดินแดนป่าใต้ดิน แม้จะมีทรัพย์สิน แต่เขาก็ไม่เต็มใจที่จะปล่อยมันไป เมื่อเทียบกับดอกไม้เหล็กป่าภูติผี มีประโยชน์มากเกินไป นอกจากการปรับแต่งยาแห่งปัญญาแล้วยังสามารถพบได้ในยาที่มีการใช้งานที่กว้างขึ้นเช่นยาเร่งความเร็วและยาฟอสฟอรัส

เขาหยิบดอกเหล็กป่ามาระหว่างทางด้วย แต่ผู้เชี่ยวชาญด้านสมุนไพรอย่างหลินลี่จะไม่สนใจสมุนไพรราคาถูกชนิดนั้น เขาเพียงแค่เลือกบางส่วนโดยคิดว่ามันเพียงพอแล้วสำหรับเพื่อนเก่าที่จะใช้จ่ายอย่างสุรุ่ยสุร่ายและปฏิเสธที่จะเสียพลังงานไปกับหลังของเขาอีกต่อไป

หลินลี่กำลังจะออกจากถ้ำหลังจากทำธุระเสร็จเมื่อเขาสูดดมกลิ่นเหม็น

กลิ่นเหม็นนั้นมีเลือดข้นคล้ายกับเลือดที่สดและหนืด

หลินลี่ยังไม่ได้รับความสงบเมื่อมีเสียงคำรามต่ำมาจากด้านหลังเขา

เขาหันหน้าไปอย่างเร่งรีบในเวลาที่เห็นเงาสีแดงเข้มที่ซุ่มซ่อนอยู่ที่นั่น

“เชี่*!”

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด