L.P.T ตอนที่ 71 เรื่องฉุกเฉิน
หลังจากซาโต้นำโปเกมอนสองตัวของเขาออกจากรังแล้ว พวกเขาก็ไม่มีข้อจำกัดในการทางในช่วงอีกไม่กี่วันข้างหน้าอีก ซาโต้และโปเกมอนทั้งสองในมือของเขาได้เข้าไปสำรวจในป่าแถวนี้เกือบทั้งหมด พวกโปเกมอนที่เคยถูกพิชิตแล้ว ทำให้ตอนนี้ต่อหน้าซาโต้พวกเขาเลยไม่กล้าสร้างปัญหาใดๆ
หลังจากใช้เวลากว่าสิบนาทีในตอนนี้ก็เป็นเวลาประมาณบ่ายสี่โมง ซาโต้และโปเกมอนของเขาก็กลับไปที่ฐานต้นไม้ใหญ่ได้สำเร็จจากนั้นก็รีบกลับขึ้นไปที่บ้านต้นไม้บนต้นไม้ใหญ่ทันที
ซาโต้ที่เพิ่งกลับไปที่บ้านต้นไม้ ก็ไม่สามารถรอที่จะดูกระเป๋าเป้สีดำที่ได้มาจากรังสเปียร์ เขาจึงได้สำรวจดูของในกระเป๋าทีละชิ้น
กระเป๋าเป้สีดำใบนี้เป็นเพียงกระเป๋าเป้ธรรมดาเช่นกระเป๋าเป้ใบเล็กในตอนเริ่มภารกิจและมีโปเกบอลหกใบ จดหมายที่ปิดผนึกด้วยกระดาษสีดำและมีตัวหนังสืออยู่ข้างใน
โปเกบอลทั้งหกใบนี้ไม่ได้สร้างขึ้นจากแก๊งร็อคเก็ต แต่ทำกลับด้วยมือทั้งหมด ดังนั้นนี้น่าจะเป็นโปเกบอลที่สร้างขึ้นโดยช่างฝีมือโปเกบอลแบบดั้งเดิม
โปเกบอลทำมือชนิดนี้ดีกว่ามากในแง่ของประสิทธิภาพความเป็นส่วนตัวและแม้กระทั่งการรักษาความลับก็ดีมากกว่าโปเกบอลที่ซื้อในตลาด แน่นอนราคาของโปเกบอลทำมือชนิดนี้มักจะแพงกว่าปกติมาก แต่โปเกบอลประเภทนี้ได้รับความนิยมอย่างมากในหมู่เทรนเนอร์ชั้นนำและบุคคลสำคัญระดับสูง
รูปร่างหน้าตาของโปเกบอลพวกนี้เหมือนกันทุกประการลักษณะเป็นสีขาวใต้ปุ่มและสลักดาวสีทองบนส่วนบน
เกี่ยวกับโปเกบอลทั้งหกลูกนี้ ซาโต้ให้ความสนใจเล็กน้อยและวางไว้ข้างๆจากนั้นให้ความสำคัญกับจดหมายที่ปิดผนึกเอาไว้
เมื่อซาโต้ฉีกซองจดหมายแเล้วและเห็นรูปร่างแท้จริงของจดหมาย ดวงตาของเขาก็หดตัวลงทันใดและมีสีหน้าตกใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
ใบหน้าที่แท้จริงของจดหมายใบนี้คือบัตรประจำตัวลีกและรูปภาพที่มุมขวาบนของบัตรประจำตัวคือหน้าตาของ ซาโต้ในตอนนี้ กล่าวคือนี่คือบัตรประจำตัวลีกที่เป็นของซาโต้เอง
"โอ้พระเจ้า แก๊งร็อคเก็ตมีอำนาจมากจริงๆบัตรประชาชนใบนี้เป็นของจริงไม่เหมือนกับของปลอมที่ทำในตลาดมืด" เมื่อมองไปที่บัตรประจำตัวลีกในมือเขา ซาโต้กล่าวด้วยการแสดงออกที่ตื่นเต้นเล็กน้อย หลังจากนั้นด็ตรวจเช็ครูปแบบการยืนยันตัวตนที่สามารถดูผ่านแสงได้ที่ด้านหลังของการ์ด
ในความเป็นจริงเมื่อซาโต้รู้ว่าเขาเป็นเด็กกำพร้า เขาก็ต้องการที่จะขอบัตรประจำตัวลีกทางกฎหมายในอดีตทันที แต่น่าเสียดายที่คนอนาถาที่ไม่มีภูมิหลังจะไม่มีโอกาสอุทธรณ์ใดๆเลย เขาเอาใบรับรองที่ออกโดยหัวหน้าหมู่บ้านของเขาส่งดูแล้วเช่นกัน แต่มันก็ยังใช้ไม่ได้
ดังนั้นหลังจากไม่สามารถรับบัตรประจำตัวลีกด้วยวิธีที่เหมาะสม ซาโต้จึงตัดสินใจไปที่ตลาดมืดเพื่อหาคนสร้างขึ้นมา แต่ความสามารถในการต่อต้านการปลอมแปลงบัตรประจำตัวที่สร้างโดยลีกนั้นเป็นระดับสูงสุดในโลกโปเกมอนนี้
การที่ปลอมแปลงบัตรในตลาดมืดอาจจะเป็นสิ่งที่ดีสำหรับผู้อยู่อาศัยในชนบท แต่ถ้าคุณเข้าไปในเมืองและเมืองนั้นก็มีการบังคับใช้กฎหมายอย่างเคร่งครัดแล้วละก็ บัตรประจำตัวปลอมเหล่านี้ก็จะเป็นเพียงบัตรที่ไร้ประโยชน์และเเมื่อพบว่ามีรหัสปลอมเขาคนนั้นก็จะถูกจับตัวเข้าคุกทันที
บัตรประจำตัวที่ปรากฏต่อหน้าซาโต้ตอนนี้เป็นความจริงอย่างเห็นได้ชัด รูปแบบโปเกบอลด้านหลังที่จะสะท้อนแสงเป็นหลักฐานที่ดีที่สุด จากข้อมูลของผู้ที่ทำบัตรประจำตัวประชาชนปลอมในตลาดมืดในเมืองนิบิ ปัจจุบันเทคโนโลยีต่อต้านการปลอมแปลงนี้อยู่ในมือของลีกเท่านั้น
"น่าเสียดายที่ตอนนี้บัตรประจำตัวนี้กับฉัน อยู่ในที่อย่างแก๊งร็อคเก็ต แล้วตอนนี้ถ้าฉันต้องการออกจากองค์กรบัตรประจำตัวนี้ที่แก๊งร็อคเก็ตมอบให้ฉันเป็นข้อจำกัดที่ทรงพลังที่สุด" หลังจากนั้นไม่นานความประหลาดใจเดิมของซาโต้ก็ค่อยๆกลายเป็นรอยยิ้มที่ทำอะไรไม่ถูกในเวลาต่อมา
ด้วยการ์ดใบนี้ของซาโต้ ทำให้เขาสามารถรู้ได้ว่าเมื่อแก๊งร็อคเก็ตสามารถให้บัตรลีกที่เป็นของเขาได้แล้ว นั้นก็หมายความว่าในตอนนี้แก๊ร็อคเก็ตได้จับตัวตนของเขาไว้ในกำมือของพวกเข้าแล้วเช่นกัน แม้ว่าซาโต้จะออกจากแก๊งร็อคเก็ตได้ในอนาคตแต่ซาโต้ก็ไม่สามารถใช้ตัวตนเดิมที่ชื่อ ซาโต้ คาเอเดะ เข้าร่วมกับลีกอย่างแน่นอน
แน่นอนว่าตอนนี้ซาโต้มีบัตรประจำตัวพันธมิตรนี้แล้วเขาสามารถอยู่ท่ามกลางแสงสว่างอย่างไม่ต้องกังวลอะไรอีก เขาสามารถเข้าและออกจากสถานที่ใดๆที่ปกครองโดยพันธมิตรลีกได้อย่างอิสระโดยไม่ต้องหลบซ่อนจากตำรวจพันธมิตรและกลัวว่าพวกเขาจะทำการตรวจเช็คตนเองอีกต่อไป
น่าเสียดายที่แม้ว่าซาโต้จะคิดถึงเรื่องนี้ แต่เขาก็ยังไม่สามารถมีความสุขได้สำหรับเขาแล้ว บัตรประจำตัวลีกนี้เป็นเพียงเสื้อคลุมเพื่อปกปิดตัวเองในฐานะสมาชิกของแก๊งร็อคเก็ตเท่านั้น ตอนนี้เขาก็ยังคงเป็นสมาชิกของแก๊งร็อคเก็ตเป็นหลักอยู่ และแก๊งร็อคเก็ตก็ถูกมองว่าเป็นผู้ร้ายโดยลีกเสมอ
หลังจากถอนหายใจลึกๆ ซาโต้ก็ทิ้งบัตรประจำตัวพันธมิตลีกรที่ครั้งหนึ่งเคยสำคัญสำหรับเขาไว้ข้างๆ แล้วจดจ่อกับสิ่งของชิ้นสุดท้ายในกระเป๋าเป้สีดำ
ซาโต้ฉีกซองจดหมายจากนั้นก็หยิบจดหมายข้างในออกมาแล้วเริ่มอ่านข้อความอย่างระมัดระวัง หลังจากเปรียบเทียบลายมือบนแผนที่ภารกิจกับลายมือบนจดหมายในมือของเขา ซาโต้ก็จำได้ทันทีว่านี่คือลายมือของคนๆเดียวกัน
หลังจากซาโต้อ่านเนื้อหาในจดหมายอย่างละเอียดแล้วใบหน้าของเขาก็รู้สึกอึดอัดราวกับว่าเขากินแมลงวันไปทั้งตัว ในเวลาเดียวกันความสงสัยอย่างมากก็ปรากฏขึ้นในใจของเขาเพราะเนื้อหาของจดหมายนั้นกะทันหันเกินไปและทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ มันอาจทำให้บางคนงงงวยบางคนถึงกับไม่เชื่อด้วยซ้ำ
เนื้อหาทั่วไปของจดหมายมีดังนี้ภารกิจทดลองภาคสนามเสร็จสิ้นและตอนนี้เขามีภารกิจใหม่นั่นคือเขาหาทางไปเมืองลารุซในภูมิภาคโฮเอ็น จากนั้นเขาก็มีเวลา 25 วัน ก่อนการแข่งขันมือใหม่ในการไปที่หอคอยแบทเทิล ที่นั่นเขาจะต้องได้รับชัยชนะ 10 ครั้งติดต่อกันถึงจะเสร็จภารกิจ
"สถานการณ์ตอนนี้เกิดอะไรขึ้น? แค่จำเป็นต้องค้นหารายการภารกิจทั้งหมดเพื่อทำเควสทดลองภาคสนามให้เสร็จเท่านั้นนี่ ทำไมจู่ๆเนื้อหาของภารกิจเปลี่ยนไป? ขอให้ฉันไปที่ภูมิภาคโฮเอ็นคนเดียว? มันไกลมากและฉันยังต้องชนะในหอคอยแบทเทิลอีก 10 ครั้งติดต่อกัน นี่มันมากเกินไปสำหรับฉัน ฉันเป็นแค่เทรนเนอร์ใหม่ที่เพิ่งได้โปเกมอนมาไม่ถึงหนึ่งเดือนมันต้องล้อเล่นแน่ๆ" หลังจากอ่านเนื้อหาของจดหมายซาโต้ก็รู้สึกสับสนมากในเวลานี้
ลารุซเป็นเมืองบนเกาะที่ตั้งอยู่ในภูมิภาคโฮเอ็น (เป็นเมืองในเวอร์ชั่นอนิเมะ) เป็นเมืองที่ก้าวหน้าทางเทคโนโลยีและสถานที่ที่มีชื่อเสียงที่สุดคือหอคอยแบทเทิล
หอคอยของลารุซนี้มีชื่อเสียงระดับโลก นี่คือเวทีระดับโลกที่เหล่าเทรนเนอร์สามารถแสดงพลัง เมื่อเทียบกับการแข่งขันลีกที่จัดขึ้นโดยพันธมิตรลีกในภูมิภาคต่างๆแล้วระดับที่นี่จะสูงกว่าเล็กน้อย
เทรนเนอร์จากทั่วทุกมุมโลกมาเพื่อเสริมสร้างความแข็งแกร่งของตนเองและใฝ่หาชื่อเสียงมากมาย พวกเขามักจะเลือกมาที่หอคอยแบทเทิลแห่งนี้เพื่อแข่งขันกันเองเพื่อชิงชื่อเสียงและโชคลาภด้วยการชนะอย่างต่อเนื่อง ดังนั้นสถานะของหอคอยแบทเทิล มันจึงสามารถเทียบเท่ากับสังเวียนท้องฟ้าในโลกโปเกมอนนี้
ตอนนี้ในฐานะเทรนเนอร์ใหม่ที่เพิ่งเริ่มต้นได้ไม่ถึงหนึ่งเดือน ซาโต้ที่ได้รับงานที่ยากมากสำหรับเขา มันเลยทำให้เขารู้สึกอึดอัดมากในตอนนี้
ในขณะที่ซาโต้กำลังสงสัยเกี่ยวกับเนื้อหาของจดหมาย บนยอดเขาใกล้กับป่าโทคิวะโซเฟียก็พยักหน้าด้วยรอยยิ้มให้กับเก็งกาที่เพิ่งกลับมาและกล่าวชมซาโต้
“นายแทบจะไม่เจอคู่แข่งที่มีคุณสมบัติเท่าเทียมในการทดลองเอาชีวิตรอดนี้เลย นอกจากนั้นคู่ต่อของนายก็เป็นเพียงโปเกมอนป่าที่ไม่ได้มีสติปัญญามากนัก ดังนั้นเพื่ออนาคตของนาย นายจะต้องต่อสู้กับคนที่มีไหวพริบมากกว่าโปเกมอนป่า” โซเฟียมองเข้าไปในป่าโทคิวะคิดอย่างเงียบ
