ข้ามเวลาล่าฝัน! บทที่ 146 ตอนที่ 1

ข้ามเวลาล่าฝัน! บทที่ 146 ตอนที่ 1

"ช่วย... มองไปข้างหน้าหน่อยได้ไหมครับ?"

"มองอยู่ค่ะ"

"เปล่า ไม่ใช่ทางนี้ ข้างหน้ารถน่ะ"

มุนจูงใช้มือชี้ไปที่ด้านหน้าของเขาด้วยรอยยิ้มน้อย ๆ ตอนนี้ไฟจราจรได้เปลี่ยนเป็นสีเขียวแล้ว มิโซก้มหัวขอโทษเล็กน้อยก่อนจะเหยียบคันเร่งออกไป

"ผมมีอะไรน่ามองขนาดนั้นเลยเหรอ?"

"เปล่าค่ะ แค่มัน... ฉันรู้ว่ามันเสียมารยาทนะคะ แต่ใช่ค่ะ แล้วก็ช่วยอย่าพูดสุภาพกับฉันเลย คุณแก่กว่าฉันมาก"

"แต่นี่มันเป็นการเจอกันครั้งแรกนะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ จริง ๆ"

"...งั้นก็ได้"

มุนจูงมองดูที่หนังสือ สมุด และบทที่วางกระจัดกระจายอยู่เต็มรถไปหมด ในอดีตเขาเองก็เคยเก็บของต่าง ๆ มากมายไว้ในรถของตัวเองเหมือนกัน เพื่อจะได้เป็นการประหยัดเวลา ตอนที่เขาเริ่มรู้ว่าการพักผ่อนมันสำคัญ เขาเองก็เริ่มนอนพักในรถด้วยซ้ำ

"ขอดูหน่อยได้ไหม?"

"ได้สิคะ"

มิโซนั้นเป็นหญิงสาวที่กระปรี้กระเปร่า คงมีผู้ชายแค่ไม่กี่คนที่จะเดินนำหน้าเธอได้ มุนจูงหยิบบทขึ้นมา และค่อย ๆ เปิดมันออกอ่าน บทคือสิ่งสำคัญในชีวิตนักแสดง มันคือสิ่งสำคัญที่ช่วงบ่งบอกถึงนิสัยใจคอของนักแสดงได้ดี หน้าปกบทมันมีร่องรอยขาด ๆ ยับ ๆ บ้าง แต่ตัวกระดาษด้านในกลับดูใหม่เอี่ยม และดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้เขียนอะไรลงไปในนั้นเลย มุนจูงหันไปมองที่สมุดที่วางใกล้ ๆ กันนั้น เหมือนว่าเธอจะจดความคิดของตัวเองลงไปในนั้นแทน

"ตอนที่จำบทไม่ได้คงขว้างบนใส่กำแพงบ่อยเลยสินะ?"

"...อ่า แฮะ ๆ"

มิโซยิ้มแห้งออกมา

"ฉันเองก็เคยทำ โดยเฉพาะตอนที่ต้องพูดติดสำเนียงนะ ต้องได้ขว้างมันแทบทุกวันเลยล่ะ มันน่ารำคาญใจจริง ๆ ฉันไม่เคยจะชินกับสำเนียงเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนั้นได้สักที ไม่ว่าจะพยายามไปมากแค่ไหน"

"อาจารย์เองก็เคยเจอเรื่องแบบนั้นด้วยเหรอคะ?"

"ฉันเองก็ไม่ได้เก่งมาแต่เกิดหรอกนะ ถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้เก่งกาจอะไร"

"อย่าพูดแบบนั้นเลยค่ะ ถ้าอาจารย์ไม่เก่ง ฉันจะกลายเป็นอะไรล่ะคะ?

"การแสดงน่ะเปลี่ยนแปลงและพัฒนาไปเสมอแหละ เหมือนกับสิ่งอื่น ๆ ในโลก การได้เห็นนักแสดงในยุคนี้แสดง มันมีแต่ทำให้ฉันประหลาดใจ"

"ไม่หรอกค่ะ ไม่ใช่หรอก"

มิโซดูโกรธหน่อย ๆ น่าตลกเสียจริง ๆ เขารู้สึกขอบคุณมากที่เธอคิดว่าเขาเก่งขนาดนั้น

"สอนเด็กลำบากไหม?"

"บางครั้งค่ะ เพราะชมรมมันเป็นที่ ๆ เด็กได้มาเล่นสนุกกัน แต่เด็กบางคนก็ไม่สนุกถ้าไม่ได้ชนะ แล้วถ้าฉันทำให้พวกเขาชนะไม่ได้... มันก็ทำให้รู้สึกเหมือนตัวเองไร้ค่าหน่อย ๆ อ่า แต่ฉันไม่ได้จะบอกว่าผลลัพธ์คือทุกอย่างหรอกนะคะ แค่..."

"มันก็เป็นเกือบทุกอย่างนั้นแหละ"

"ค่ะ"

"เหมือนว่าจะมีเรื่องอะไรกันนะ"

"...ฉันมีปัญหาคาใจอยู่น่ะค่ะ อย่างน้อย ๆ ก็ในใจฉัน มันไม่ใช่ปัญหาที่ใหญ่มากหรอก แต่มันมีเรื่องศักดิ์ศรีมาเกี่ยวข้องด้วย"

"ถ้าไม่รังเกียจลองเล่ามาหน่อยได้ไหม?"

"คือ ถ้าให้พูดง่าย ๆ ก็คือตอนนี้ชมรมกำลังต้องเสียห้องซ้อมไปเพราะขาดผลงานน่ะค่ะ"

"โอ้ แย่เลย"

"และชมรมนี้ก็เป็นชมรมที่ฉันได้ทุ่มเทชีวิตมัธยมปลายให้มันมาด้วย"

"อ่า ได้ยินมาจากเกนโซแล้ว หนูจบมาจากโรงเรียนนี้ใช่ไหมล่ะ?"

"ค่ะ เอ๋ รู้จักเกนโซด้วยเหรอคะ?"

"แน่นอนสิ ฉันได้เล่นละครเรื่องเดียวกันกับเขานะ"

มันเป็นข่าวใหม่สำหรับเธอ มุนจูงยิ้มออกมา

"หรือว่า งานเปิดโรงละครศิลปะเมียงดง..."

"อืม รู้ด้วยเหรอ?"

"จริงเหรอคะ? ขอโทษนะคะ ถ้ารู้ฉันน่าจะหาเวลาไปดู"

"ไม่ต้องขอโทษหรอก ถ้ายุ่งมากก็ไม่ต้องมาก็ได้ เหมือนว่าหนูเองก็จะทำอะไรอย่างอื่นนอกจากการสอนด้วยนี่"

เพราะที่เบาะหลังมันเต็มไปด้วยชุดต่าง ๆ มากมาย และมันหมายความว่าเธอเองก็น่าจะกำลังแสดงในละครสักเรื่องอยู่ แสดงและสอน... เป็นสองอย่างที่ยากจะทำพร้อมกัน

"ไม่เลยค่ะ ฉันจะไปให้ได้ในอาทิตย์... อาทิตย์หน้า"

"เราแสดงกันจนถึงปลายเดือนมกราคมนู่น ไม่ต้องรีบร้อนหรอก"

การได้ยินว่ามีคนอยากมาดูการแสดงของเขามันก็ทำให้เขารู้สึกดี และมันก็ยังทำให้เขารู้สึกว่าต้องแสดงออกมาให้ได้ดีขึ้นด้วย

"คือ อาจารย์คะ"

"หืม?"

"รู้สึกยังไงบ้างเหรอคะที่ได้กลับมาแสดงอีกครั้ง?"

"อืมม"

แม่สาวคนนี้อยากจะได้ยินอะไรกันแน่นะ? มุนจูงยิ้มกว้างออกมาหลังนึกคำตอบออก

"มันสนุกนะ แต่ก็ยาก บางทีก็อยากจะยอมแพ้ แต่ก็อยากจะทำต่อ หนูน่าจะเข้าใจนะ"

มิโซยิ้มออกมาอย่างพอใจ

* * *

มิโซกลับมาถึงที่โรงเรียนระหว่างที่ชมรมกำลังจะเริ่มฝึกรอบที่สองกัน หลังชายแก่เดินเข้ามาในห้องประชุม สมาชิกชมรมก็รู้สึกเกร็งขึ้นมาในทันที

"ขอโทษที่มาขัดจังหวะนะ"

"ขัดจังหวะ? ไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะ"

มิโซพยายามจะเรียกเด็ก ๆ มาเรียงแถว แต่มุนจูงก็หยุดเธอไว้

"ฝึกกันต่อไปเหมือนฉันไม่ได้อยู่ที่นี่เถอะ"

มารุยกเก้าอี้ออกมาให้มุนจูง

"ขอบคุณนะ"

ชายแก่นั่งลงข้าง ๆ มิโซ เหล่าสมาชิกชมรมได้แต่ยืนงง หรืออย่างน้อย ๆ ก็จนมิโซเปิดปากพูด

"ไปฝึกต่อ"

"ครับ/ค่ะ"

ถึงเขาจะเป็นแค่ผู้ชมคนหนึ่ง แต่ตามที่มิโซบอกมา เธอบอกว่าเขาเป็นคนที่สุดยอดมาก ๆ และเรื่องนั้นมันก็ทำให้เหล่าสมาชิกรู้สึกประหม่าขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก มารุเองก็รู้สึกเกร็งขึ้นมาเหมือนกัน เพราะตอนนี้พวกเขากำลังทำการแสดงต่อหน้าตำนานคนหนึ่ง ประธานชมรมได้แต่ลังเลว่าจะเล่นต่อจากที่ทิ้งไว้ หรือว่าจะเริ่มเล่นใหม่ดี สุดท้าย พวกเขาก็ตัดสินใจจะเริ่มเล่นใหม่แต่แรก

* * *