ข้ามเวลาล่าฝัน! บทที่ 145 ตอนที่ 2

ข้ามเวลาล่าฝัน! บทที่ 145 ตอนที่ 2

"ว่ายังไง? ก็ต้องได้อยู่แล้วสิ แน่นอนอยู่แล้วว่าฉันพร้อมต้อนรับเสมอ"

ท่าทางนั้นของมิโซ ทำให้เหล่าสมาชิกชมรมต่างหันมามองที่มิโซด้วยความแปลกใจ

"เขาไม่ได้จะมาตอนนี้ เขาบอกว่าคงใช้เวลาอีกนิดหน่อย"

"นานแค่ไหน?"

"ประมาณ 2 ชั่วโมงมั้ง?"

สองชั่วโมง มิโซหันไปมองรอบห้องประชุม มันมีที่ให้เขานั่งไหม? ไม่สิ ที่นี่มันดีพอต้อนรับเขาไหม?

"เขาบอกว่าไม่ต้องทำอะไรให้อลังการ"

ถึงจะได้ยินแบบนั้นแต่มิโซก็ไม่สามารถห้ามตัวเองได้ เพราะชื่อ ยูน มุนจูง นั้นมันมีความหมายกับเธอมาก

"เรามีเก้าอี้ดี ๆ ปะ? ที่ไม่ใช่พวกเก้าอี้ไม้น่ะ"

"น่าจะมีในห้องพักครูนะครับ"

"มาด้วยกันหน่อย"

ทั้งสองคนเดินลงมาที่ชั้นหนึ่ง ถึงวันนี้จะเป็นวันอาทิตย์ แต่เหล่าครูก็ยังมาทำงานกันอยู่เยอะ พวกเขาเลือกเก้าอี้ที่ดูนั่งสบายที่สุดตัวหนึ่ง และหันไปถามครูในห้องว่าพวกเขาขอยืมไปใช้ได้ไหม ทีแรกเหล่าครูที่อยู่ในห้องก็ทำท่าทางลำบากใจ แต่หลังได้ยินชื่อ ยูน มุนจูง ท่าทางนั้นก็เปลี่ยนไป

"จริงเหรอ? คุณมุนจูงจะมาเหรอ?"

ท่าทางของครูหญิงอาวุโสคนนั้นดูไม่จืดเลย เธอรีบหาเบาะรองนั่งมาให้ แถมยังยื่นขนมโยคังมาให้อีก เธอบอกให้พวกเขาขอลายเซ็นมาให้ด้วย และมิโซก็พยักหน้ารับมา

"ถือ"

มิโซถือเบาะรอง ส่วนมารุยกเก้าอี้ เหล่าสมาชิกที่เห็นพวกเขาถือของแบบนั้นขึ้นมาต่างสงสัยว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น

"โคตรรุ่นอาวุโสในวงการจะมาเยี่ยมเรา พวกเธอ ไปซ้อม เขียนทุกอย่างที่คิดว่าตัวเองไม่แน่ใจออกมาให้หมด นี่เป็นโอกาสแค่ครั้งเดียวในชีวิตเลยนะ ประสบการณ์แบบนี้มีเงินเท่าไหร่ก็หาซื้อไม่ได้หรอก"

เด็ก ๆ ยิ่งทำหน้างงเข้าไปใหญ่หลังได้ยินชื่อของมุนจูง มิโซอยากจะอธิบายว่าเขาเป็นนักแสดงที่เก่งกาจแค่ไหน แต่ตอนนี้คงต้องปล่อยมันผ่านไปก่อน

"อ่า ประหม่าจริง"

"ทำตัวตามปกติเถอะ แบบนี้ดูไม่สมเป็นคุณเลยนะ"

"แกสิแปลก นี่อาจารย์ยูนนะ อ่าา ใครจะไปคิดล่ะว่าฉันจะได้มาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ตอนนี้... แค่สิบปีเองแท้ ๆ"

"คุณน่ะแก่แล้ว"

"อยากตายไหม? มารุ"

มารุยักไหล่

"แล้วแกไปรู้จักอาจารย์ยูนได้ยังไง?"

"คุณจุนมินแนะนำให้น่ะครับ เขาแนะนำอะไรผมหลาย ๆ เรื่องเลย"

"มีเรื่องแบบนั้นทำไมไม่มาบอกกันก่อนเล่า"

มารุยกมือขึ้นตะเบ๊ะราวกับทหาร ก่อนจะกล่าวว่า "ครับนายหญิง ได้ทุกเมื่อ"

"แล้วเขาเป็นคนยังไงเหรอ?"

"เขาอ่อนโยนมาก คอยรับฟังอย่างจริงจังเสมอ แม้จะเป็นเรื่องน่าเบื่อแค่ไหนก็ตาม แต่ก็นะ ผมเองก็เคยเจอเขาแค่ครั้งเดียว"

"เฮ้อ ประหม่าจริง"

"งั้นให้ผมบอกเขาไม่ต้องมาแล้วไหมครับ?"

"จะบ้าเหรอ? ตอนที่ฉันเริ่มเข้าวงการ เขาก็ออกวงการไปแล้ว เพราะแบบนั้นฉันเลยไม่เคยได้มีโอกาาเจอเขาเลย ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะได้มาเจอกันแบบนี้"

จู่ ๆ มารุนั้นก็ดูน่ารักขึ้นมาในสายตาของเธอทันที มิโซหยิกแก้มของเด็กหนุ่มแล้วส่ายมันไปมา

"อ่า..."

"น่ารักจริง ๆ นะแก เจ้าคนโชคดีเอ้ย"

"เจ็บนะครับ"

"เจ็บ? งั้นฉันจะหยิกแรง ๆ เลย"

มิโซยิ้มออกมาราวกับเด็กตัวน้อย ๆ ทำให้เหล่าสมาชิกได้แต่จ้องมองมาที่ทั้งคู่ด้วยความมึนงงอย่างถึงที่สุด

* * *

"เป็นเกียรติมากเลยครับที่ได้พบ" ผู้กำกับกล่าวก่อนจะถอยหลังกลับไป

"เป็นเกียรติแน่ะ"

"ได้ยินอะไรแบบนั้นมันมีแต่ทำให้ฉันรู้สึกอาย"

"อย่ามาโกหกน่า ฉันรู้ว่านายชอบ"

การกล่าวทักทายสั้น ๆ จบลง ผู้กำกับดูมีความมุ่นมั่น ส่วนคนเขียนดูมีความทะเยอทะยาน และเมื่อมุนจูงถามผู้กำกับว่าตัวเขาจะยังดังอยู่รึเปล่า ผู้กำกับก็ตอบกลับมาว่าความสำเร็จไม่ได้ขึ้นอยู่แค่กับจำนวนผู้ชม ผู้กำกับหนุ่มคนนี้มีไฟแรงไม่เบา

"หวังแค่ว่าเขาจะไม่โดนเงินทำให้เสียคนไปนะ"

"เราก็ได้แต่หวังแหละ แต่เอาตรง ๆ นายคิดว่ามีใครบ้างล่ะที่จะไม่โดนเงินล่อลวงน่ะ? คนเราจะเริ่มทำสิ่งใหม่ ๆ ได้ก็ต่อเมื่อมันไม่มีอะไรให้เสียแล้ว"

"และจากคนที่เขาเลือกได้ทั้งหมด เขากลับเลือกฉัน..."

"ไม่เอาน่า นายกลายเป็นคนขาดความมั่นใจไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย? เมื่อก่อนเอาแต่โม้ว่าถ้าไม่ได้ตัวเองหนังคงไม่มีทางดังได้แท้ ๆ"

"ทำไมต้องเอาเรื่องตอนฉันเด็ก ๆ มาพูดด้วยเนี่ย"

"50 นี่เรียกว่าเด็กเหรอ?"

ชาลมินนั้นดูเหมือนว่าจะชอบการหยอกมุนจูงมาก ผู้ชายน่ะไม่เคยจะโตเป็นผู้ใหญ่ได้หรอก

"งั้นฉันขอตัวก่อนล่ะ" มุนจูงกล่าว

"ไปไหน?"

"โรงเรียน"

"โรงเรียน?"

มุนจูงพยักหน้ารับ

"เพราะเด็กคนนั้นเหรอ?"

"ให้ตายสิ ตาดีจริง ๆ นะ ถ้าจะแม่นขนาดนี้ก็ไปเป็นหมอดูเถอะ"

มุนจูงเดินออกมาจากตัวตึก ทิ้งชาลมินไว้ด้านใน เมื่อไม่กี่นาทีก่อนตอนที่เขาโทรไปหามารุอีกครั้ง มารุได้ยื่นโทรศัพท์ให้ครูฝึกของเขาคุย และครูฝึกคนนั้นก็แนะนำตัวเองว่าชื่อหยาง มิโซ ก่อนจะบอกว่าจะรีบมาหาเขาทันที ถึงเขาจะตอบปฏิเสธไป แต่ก็เธอตื๊อจนเขายอมในที่สุด ชาลมินนั้นเดินตามหลังเขาออกมาด้วยสีหน้าสุดสงสัย

"ฉันไปด้วยดีไหมนะ?"

"ไม่ใช่ว่ายุ่งอยู่เหรอ?"

"ก็มันน่าสนใจนี่นา"

"ฮ่าฮ่า ไปคอยดูแลคนรอบ ๆ ตัวเองเถอะ แล้วก็เกนโซ"

"ครับ"

"หยาง มิโซนี่เพื่อนเราใช่ไหม?"

"ค่ะ"

มุนจูงพยักหน้ารับ บลูสกาย... ช่างเป็นรังมังกรเสียจริง ๆ ดูเหมือนว่าเด็ก ๆ จากที่นั่นจะมีแต่คนเก่ง ๆ ทั้งนั้น จนทำให้ตอนนี้เขารู้สึกตื่นเต้นหน่อย ๆ เด็กพวกนั้นจะเป็นยังไงกันนะ? ตอนมารุซ้อมเขาจะดูเป็นยังไงกัน?

"ไว้วันหลังไปหาอะไรดื่มกัน"

"ได้"

ชาลมินเดินจากไปพร้อมเกนโซ อย่างที่คาด ชายคนนี้มีเรื่องให้ต้องทำมากมายจริง ๆ และหลังจากยืนรออยู่ไม่นาน รอคันหนึ่งก็วิ่งเข้ามาหาเขา หญิงสาวคนหนึ่งเดินลงมาจากรถที่จอดอยู่ตรงหน้า

"สวัสดีค่ะ ฉันหยาง มิโซค่ะ"

หญิงสาวมีเสียงที่ดีไม่น้อย จากนั้นมุนจูงก็เดินขึ้นรถไปด้วยรอยยิ้ม