บทที่ 98: ความรุ่งโรจน์ของท่านจะคงอยู่ไปจวบจนโลกาล่มสลาย
ช่องว่างภายในวงแหวนมีขนาดเล็กมาก มีความสูงและความกว้างเพียงห้าเมตรเท่านั้น ภายในมีคริสตัลแห่งความมืด 30 ชิ้น, เหรียญทอง 13,000 เหรียญ, ดาบต่อสู้ระดับอีปิค นอกจากนั้นก็ไม่มีอะไรอย่างอื่นอีก
“ช่างน่าสงสาร…” วิลเลียมหยิบดาบต่อสู้แห่งความมืดและโบกมันไปมาสองสามครั้ง มันยาวและค่อนข้างหนัก แต่ก็ให้ความรู้สึกที่ดีมากที่ได้ถือ
ท้ายที่สุดแล้ว ปีศาจก็สูงและสง่า เขาสูงกว่าสองเมตรและเป็นผู้ชายที่มีกล้ามเนื้อ
แม้ว่าดาบต่อสู้ระดับกลางจะมีคุณภาพระดับอีปิค แต่ก็มีคุณสมบัติและพลังโจมตีที่ดี
แต่มันไม่มีประโยชน์กับวิลเลียมมากนักเพราะเขาไม่ชอบใช้มัน และยังไม่มีประโยชน์สำหรับเอริคและอเล็กซ์เช่นกัน แม้ว่าพวกเขาจะฝึกฝนพลังการต่อสู้แห่งความมืด แต่พวกเขาก็ไม่ใช่ทหาร
แน่นอนว่ามืออาชีพระดับกลางธรรมดาๆส่วนใหญ่คงไม่สนใจส่วนที่อื่นๆมากนัก จุดสนใจของพวกเขาก็คือ
มันเป็นระดับอีปิค!
การมีของใช้มันก็ดีพออยู่แล้ว แม้ว่าคุณสมบัติพลังการต่อสู้จะไม่เหมาะสม แต่นี่ก็เป็นเพียงสิ่งที่เขาได้รับมาฟรีๆ
“ยังไงมันก็ยังคงเป็นสมบัติ เก็บไว้ก่อนค่อยคิดทีหลังแล้วกัน” วิลเลียมยัดดาบยาวสองเมตรเข้าไปในวงแหวนมิติ
ความคิดของเขาที่มีต่อผู้เชี่ยวชาญที่ฝึกฝนพลังการต่อสู้แห่งความมืดนั้นไม่ได้สูงส่งมากนัก สำหรับเขา พวกเขาก็เปรียบเหมือนกับเวทย์มืด
ยกเว้นผู้เล่น NPC ที่ฝึกฝนพลังการต่อสู้แห่งความมืด(เวทมนตร์) ที่จะต้องจมดิ่งลงไปในความมืดอย่างเต็มที่ ในการใช้พลังนั้น พวกเขาต้องเข้าใจ วิเคราะห์ และสำรวจความมืด
ด้วยวิธีนี้ผู้เชี่ยวชาญที่มีคุณสมบัติด้านความมืดจะสามารถบรรลุความก้าวหน้าและเพิ่มเลเวลได้
แต่เมื่อพวกเขาอยู่ในความมืด พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะมีความปรารถนาในการที่จะไปยังโลกแห่งความมืด
ทุกคนรู้ดีว่าโลกแห่งความมืดที่อยู่ใต้เหวนั้นมีความมืดที่บริสุทธิ์ที่สุด หากมีใครบางคนต้องการเป็นผู้เชี่ยวชาญที่แท้จริง การเข้าใจโลกแห่งความมืดจะเป็นวิธีที่ดีที่สุด
ผู้ฝึกเวทย์มืดส่วนใหญ่รู้สึกว่าพวกเขามีพลังจิตที่แข็งแกร่งและจะไม่ถูกล่อลวงโดยความมืดได้โดยง่าย
ดังนั้นพวกเขาจึงไปตรวจสอบสิ่งมีชีวิตในความมืดและแม้กระทั่งปีศาจ พวกเขาพยายามหาวิธีที่จะพัฒนาโดยใช้สิ่งมีชีวิตเหล่านี้
อย่างไรก็ตาม
NPC เหล่านี้หมกมุ่นอยู่กับคุณลักษณะแห่งความมืดและใช้วิธีการต่างๆเพื่อติดต่อกับโลกแห่งความมืด เป็นเรื่องธรรมดาที่พวกเขาจะตกเป็นเป้าหมายของปีศาจเป็นอันดับต้นๆ ปีศาจจะใช้วิธีต่างๆเพื่อดึงดูดมนุษย์แล้วเปลี่ยนให้เป็นสาวกแห่งความมืดบริสุทธิ์ทีละขั้นตอน
เมื่อเวลาผ่านไปหลายคนกลายเป็นสาวกของโลกแห่งความมืด
มัคฮู เรดด์เป็นตัวอย่าง เขายอมละทิ้งตัวตนของเขาในฐานะมนุษย์เพื่อที่จะแข็งแกร่งขึ้นและเขาใช้วิธีการที่ชั่วร้ายทุกรูปแบบเพื่อทำให้ปีศาจพึงพอใจ
ปีศาจทำเช่นนั้นเพื่อที่จะได้เครื่องสังเวยและได้รับโอกาสเข้าสู่โลกแห่งความสว่างในระยะยาว
พวกปีศาจเริ่มวางแผนเรื่องนี้มาตั้งแต่ยุคแรกๆ และมันได้เวลาย้ายถิ่นฐานแล้ว
เรื่องนี้ต้องให้ความสำคัญเป็นอย่างมาก
และผลลัพธ์ของสงครามนั้นถือได้ว่าเยี่ยมยอด!
จุดแข็งหลักของโลกแห่งความมืดนั้นประกอบด้วยปีศาจ พวกเขาก่อตั้งกองทัพแนวหน้าและแทรกซึมเข้าไปในทวีป Gods!
สงครามแทรกซึมที่เต็มไปด้วยความอยุติธรรมนั้นกินเวลาไปหลายพันปี
การแทรกซึมของความมืดเป็นสาเหตุหลักที่ทำให้เอลฟ์ซึ่งเป็นเผ่าพันธุ์หลักในทวีป Gods มีจำนวนลดลง ในที่สุดทั้งทวีป Gods ก็ต้องทนทุกข์ทรมาน มันเป็นราคาที่พวกเขาต้องจ่าย
เอลฟ์ได้ล่าถอยออกจากทวีปและมนุษย์กลายเป็นตัวเอกของยุคใหม่ ปีศาจพ่ายแพ้และประตูแห่งความมืดสู่ทวีป Gods ได้ถูกทำลายลง พวกมันไม่มีโอกาสกลับไปยังโลกแห่งความมืด แต่พวกมันก็สามารถอาศัยอยู่ในทวีปก็อดได้ชั่วชีวิต
แต่ชีวิตของพวกมันในโลกแห่งแสงสว่างนี้ แม้ว่าครั้งหนึ่งพวกมันเคยเกือบเทียบเท่ากับปีศาจ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย สิ่งมีชีวิตในความมืดต้องปรับตัวให้เข้ากับโลกที่สดใดแห่งนี้ พวกมันต้องลดศักยภาพของสายเลือดลง และยิ่งสายเลือดของพวกมันแข็งแกร่งมากเท่าไหร่ พวกมันก็ยิ่งไม่สามารถอาศัยอยู่โลกแห่งแสงสว่างได้ เว้นซะแต่ว่าโลกนี้จะตกสู่ความมืดมิด ชีวิตของพวกมันนั้นถูกลิขิตให้อยู่ในความยากลำบาก!
ตอนนี้ในทวีปรีเจนดารีมีปีศาจเพียงสามล้านตัวเท่านั้น
พวกมันซ่อนตัวอยู่ในสถานที่ที่หนาวเหน็บห่างไกลหรือในป่าฝนที่พวกเอลฟ์ไม่ชอบอาศัยอยู่ พวกมันซ่อนตัวอยู่ลึกเข้าไปในถ้ำ เพื่อให้ไม่เห็นแสงสว่างของวัน แม้แต่ออร์คก็มีชีวิตที่ดีกว่า
แม้ว่าปีศาจบางตัวจะสร้างเมืองในพื้นที่ที่ห่างไกลในทวีปรีเจนดารี แต่พื้นที่ที่พวกเขายึดครองนั้นน่าสงสารมาก และมีทรัพยากรน้อยมากเช่นกัน
ทวีปรีเจนดารีนั้นกว้างใหญ่มาก อาณาจักรมนุษย์ไม่ได้พัฒนาหลายๆพื้นที่ที่อุดมด้วยทรัพยากร แล้วพวกเขาจะใช้กำลังทางทหารเพื่อต่อสู้กับเมืองปีศาจได้อย่างไร?
“ผลึกแห่งความมืด? ใช้ในการฝึกฝนพลังการต่อสู้แห่งความมืด (เวทมนตร์) มันให้ค่าประสบการณ์มากกว่าปกติถึงสองเท่า แถมยังราคาแพงด้วย เราจะดูว่ามีโอกาสขายมันหรือเปล่า?” วิลเลียมรู้ด้วยว่ามีราชวังแห่งความมืดอยู่ในดินแดนของเขา เหล่านักรบและนักเวทย์แห่งความมืดน่าจะสนใจไอเท็มเช่นนี้
ท้ายที่สุดแล้ว เราไม่สามารถเลือกคุณลักษณะที่พวกเขาปลุกขึ้นมาได้ บางคนปลุกคุณลักษณะแห่งความมืดโดยไม่ได้ตั้งใจ พวกเขาไม่ได้ทำผิดศีลธรรมของความเป็นมนุษย์ นักเวทมืดบางคนเลือกที่จะฝึกฝนเวทมนตร์แห่งความมืดและไม่ได้กลายเป็นราชาปีศาจที่ชั่วร้าย
เมืองแห่งรุ่งอรุณยินดีกับชัยชนะอีกครั้ง
เมื่อกองทัพรุ่งอรุณกลับมาที่เมือง เสียงกู่ร้องยินดีจากผู้คนกว่าพันคนได้รอคอยพวกเขาอยู่
วิลเลียมได้วางแผนไว้ล่วงหน้าแล้ว แม้กระทั่งก่อนที่กองทหารจะออกเดินทาง เขาก็ล้างสมองประชาชนโดยการเผยแพร่โฆษณาชวนเชื่อ
‘มีถ้ำปีศาจอยู่ใกล้เมือง หากไม่กำจัดให้รวดเร็ว ปีศาจและสิ่งมีชีวิตในความมืดนับไม่ถ้วนก็จะปรากฏตัวขึ้น จากนั้นเมืองแห่งรุ่งอรุณก็จะตกอยู่ในอันตราย '
นั่นหมายความว่าเมืองแห่งรุ่งอรุณกำลังต่อสู้เพื่อเหตุผลที่ถูกต้อง
ท้ายที่สุดเขาก็พูดคล้าย ๆ กันทุกครั้งที่เขาโจมตีเผ่าอื่น ๆ ว่าพวกเขาเป็นภัยคุกคามต่อเมืองแห่งรุ่งอรุณ ...
ทั้งหมดนี้ก็เพื่อหลีกเลี่ยงการวิพากษ์วิจารณ์
วิธีนี้ค่อนข้างได้ผล มันไม่เคยล้มเหลวเนื่องจากพลเรือนส่วนใหญ่ไม่ชอบใช้สมอง ส่วนใหญ่เป็นพวกงี่เง่า
คนฉลาดมีอยู่จริงในหมู่พวกเขา แต่พวกเขามักเลือกที่จะไม่พูด
กองทัพรุ่งอรุณกลับมาด้วยชัยชนะ พวกเขาได้รับรางวัลอย่างงดงาม
เมื่อกองทหารออกรบ พวกเขาจะได้รางวัลและเงินบำนาญ
เมื่อไม่นานมานี้เมืองแห่งรุ่งอรุณมีการต่อสู้หลายครั้ง พวกเขายังคงมีเงินที่จัดไว้ในส่วนนี้ แต่ก็เหลือไม่มากนัก
มีการจัดพิธีมอบรางวัลใหม่
บรรดาทหารทหารรับจ้างและผู้วิเศษที่เข้าร่วมในการรบตลอดจนอัศวินศักดิ์สิทธิ์และนักบุญจากวิหารแห่งแสงยืนอยู่อย่างเป็นระเบียบที่ลานกลาง เพื่อเอาชนะใจผู้คนวิลเลียมไม่รังเกียจการใช้เงิน เขาพยายามที่จะได้รับความโปรดปรานจากผู้คนในวิหารแห่งแสง
ถนนบ้านและแม้แต่หลังคาในบริเวณใกล้เคียงก็เต็มไปด้วยพลเรือนที่ต้องการชมฉากที่กำลังเกิดขึ้น
เอลฟ์หลายคนในเมืองใหม่ก็มาร่วมชมพิธีด้วย มีผู้คนราวๆเจ็ดถึงแปดหมื่นคนมารวมตัวกัน นี่กลายเป็นโอกาสที่ยิ่งใหญ่ในเมืองแห่งรุ่งอรุณ
วิลเลียมถอดชุดเกราะที่ขาดออก ดาบสายฟ้าที่ผุพังในมือของเขาหายไปในพริบตา เขาค่อยๆเดินออกไปด้วยฝีเท้าหนักๆ ขณะที่ทุกคนหันมามองเขา
ทันทีที่เขาเดินขึ้นไปบนเวทีเขาก็ได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่น!
“เรามาที่นี่เพื่อพบท่านลอร์ดของเรา!”
“เรามาที่นี่เพื่อดูบุตรแห่งความรุ่งโรจน์!”
“เรามาที่นี่เพื่อดูบุตรแห่งเทพเจ้าสงคราม!”
ทหารตะโกนชื่อเหล่านี้เสียงดังและชัดเจน พวกเขาได้เห็นการกระทำอันทรงพลังของท่านลอร์ดของพวกเขากับตาแล้ว เขาเป็นลอร์ดที่ควรค่าแก่การเคารพ เป็นผู้เชี่ยวชาญที่พวกเขาเต็มใจที่จะยอมจำนนโดยธรรมชาติ
วิลเลียมแสดงท่าทางให้พวกเขาเงียบลง เขาไม่ได้กล่าวคำพูดที่ยืดเยื้อ แต่กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมแทน "มีทหาร 330 นายเสียชีวิต มีทหาร 64 นายบาดเจ็บสาหัส และอีก 1351 นายได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย"
“นี่คือจำนวนผู้บาดเจ็บสูงสุดนับตั้งแต่สร้างเมืองแห่งรุ่งอรุณมา”
เมื่อทหารได้ยินดังนั้นก็เศร้าใจ การเสียชีวิตของสหายของพวกเขาทำให้พวกเขารู้สึกเสียใจ ทุกคนรู้ราคาที่ต้องจ่ายสำหรับการเข้าร่วมกองทัพ ไม่มีสงครามที่ไม่มีผู้เสียชีวิต พวกเขาต้องเตรียมพร้อมเพื่อต้อนรับการมาถึงของความรุ่งโรจน์
แต่พลเรือนบางคนไม่สามารถหยุดร้องไห้ได้ ทหารส่วนใหญ่ 330 นายยกเว้นเด็กกำพร้าสองสามคนมีครอบครัว…
ในครอบครัวปกติการตายของผู้ชายที่โตเป็นผู้ใหญ่ที่สามารถเลี้ยงดูทั้งครอบครัวได้เปรียบเสมือนการสืบเชื้อสายจากแสงสว่างสู่ความมืด
เมื่อวิลเลียมเห็นว่าบรรยากาศสงบลงเล็กน้อยเขาจึงพูดต่อ “ในฐานะทหารพวกเขาจากไปอย่างมีสง่าราศี พวกเขาตายเพื่อเกียรติยศ พวกเขาตายเพื่อครอบครัวของพวกเขา พวกเขาตายเพื่อพวกท่าน เพื่อความปลอดภัยของเมืองแห่งรุ่งอรุณ”
“เราไม่สามารถชุบชีวิตพวกเขาได้ แต่สำหรับทุกคนที่เสียชีวิตในสงครามเพื่อเมืองแห่งรุ่งอรุณ”
“เราสามารถทำให้ความรุ่งโรจน์ของพวกเขาคงอยู่จนถึงวันที่โลกาล่มสลายได้!”
ณ ตอนนี้
เขาชี้ไปทางทิศใต้และตะโกนว่า “ที่นั่นมีภูเขากว้างใหญ่และหน้าผาสูงชัน ด้านล่างมีคูน้ำของเมืองแห่งรุ่งอรุณ หน้าผานั้นจะเป็นหลุมศพของทหารที่เสียชีวิตลงของเรา เราจะสลักชื่อของพวกเขาไว้ในหินนั้น ชื่อของพวกเขาจะไม่สูญเปล่า มันจะคงอยู่ไว้ให้ทุกคนเคารพนับถือ”
เมื่อเขาพูดจบ
ไม่ว่าจะเป็นทหารกองทหารรับจ้าง ชาวเมือง หรือแม้แต่เอลฟ์และคนแคระคนอื่นๆ ก็อดไม่ได้ที่จะกลั้นหายใจ นี่คืออะไรกัน?
นี่คือความรุ่งโรจน์ที่แท้จริง!
การปล่อยให้ทหารที่เสียชีวิตในสนามรบได้รับการจดจำตลอดไปและเป็นที่จดจำของทุกคนถือเป็นความรุ่งโรจน์ที่แท้จริง!
คำพูดของวิลเลียมได้กระแทกเข้าไปยังหัวใจของทหารจากกองทัพรุ่งอรุณและกองทหารรับจ้าง ความภักดีที่ไม่มีวันสิ้นสุดของพวกเขาไม่ใช่เรื่องตลก ทุกอย่างเป็นของทหารที่เสียชีวิตเพื่อเมืองแห่งรุ่งอรุณรวมถึงกองทหารรับจ้าง อัศวินศักดิ์สิทธิ์และนักบุญจากวิหารแห่งแสง...
วิลเลียมชี้ดาบขึ้นฟ้า เสียงของเขาดังที่สุดเท่าที่จะทำได้ “เรา วิลเลียม แบล็คลีฟขอสัญญาว่าจะรักษาเกียรติของทหารที่เสียชีวิตในสงครามตลอดไป สำหรับครอบครัวของพวกเขา เมืองแห่งรุ่งอรุณจะดูแลพวกเขา หากเราไม่ตาย เราจะไม่ยอมให้คนของเราอดอยาก”
“เกียรติของเราก็เปรียบได้กับเกียรติของท่านทุกๆคน!”
ขณะนั้น
เสียงกู่ร้องตะโกนดังลั่น
มันอึกทึก
มันดังก้องไปทั่วท้องฟ้า
ความสัมพันธ์ที่เพิ่มขึ้นของพวกเขา เกือบทำให้การแจ้งเตือนของวิลเลียมระเบิด...
