บทที่ 99: ข้าเป็นที่โปรดปรานของท่าน

อย่างไรก็ตาม

นั่นไม่ใช่ตอนจบ

เสียงก้องกู่ร้องกินเวลาเพียงไม่กี่นาที จากนั้นวิลเลียมก็ประกาศสิทธิพิเศษเพิ่มอีก ครอบครัวของผู้เสียชีวิตสามารถขอรับเหรียญทอง 3 เหรียญจากห้องโถงการเงินได้ ผู้สูงอายุสามารถสมัครงานง่ายๆ เช่น การตัดแต่งกิ่งไม้ทั้งสองข้างของถนน หรือทำความสะอาดทางเดินได้

เมื่อถึงเวลาที่ผู้อาวุโสจะเกษียณอายุเมืองแห่งรุ่งอรุณจะดูแลยามเกษียณ

นักรบที่บาดเจ็บก็จะได้รับรางวัลเช่นกัน

และแม้แต่นักรบที่ไม่ได้รับบาดเจ็บก็ได้รับรางวัลเช่นเดียวกัน

พิธีดำเนินไปจนถึงเวลาเย็น

วิลเลียมเป็นเจ้าภาพจัดงานเลี้ยงใหญ่ในภายหลัง เพื่อนและญาติของนักรบสามารถเข้าร่วมรับประทานอาหารและดื่มไวน์ได้

เขาได้ตอบแทนกองทัพของเขาอย่างงดงามจริงๆ เขาไม่ได้ทำเล่นๆ

วันนี้เขาจ่ายเงินไปแล้วอย่างน้อย 5,000 เหรียญทอง แต่มันไม่ใช่การขาดทุนเมื่อเขาได้รับมากกว่า เขาได้รับผลกำไรมหาศาลจากอาณาจักรเหล็ก ที่ในคลังมีเกือบ 150,000 เหรียญทองซึ่งมากพอที่จะเลี้ยงวิลเลียมได้ในระยะหนึ่ง

แต่การเฉลิมฉลองไม่ใช่ค่าใช้จ่ายเพียงอย่างเดียวของเขา

เมื่อใดก็ตามที่วิลเลียมไปสำรวจทางทหารไม่ว่าจะล้มเหลวหรือได้รับชัยชนะ เขาต้องใช้เงินเพื่อตอบแทนทหารของเขาสำหรับการบาดเจ็บและความกล้าหาญ

ผู้คนในทวีปรีเจนดารีมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร?

คนทุกคนในโลก พวกเขามีชีวิตอยู่เพื่ออะไร?

ส่วนใหญ่ก็มีชีวิตอยู่เพื่อชื่อเสียงและโชคลา�

ชื่อเสียงที่ดีเป็นศรีแก่ตัว

และเงินตราก็เป็นโชคลา�

ตราบเท่าที่เขาเข้าใจการทำงานของชื่อเสียงและโชคลาภ เขาก็สามารถยึดมั่นในความเป็นลอร์ดของเขาได้

พูดสั้นๆ

วิลเลียมใช้ประโยชน์จากโอกาสเหล่านี้ในการแจกจ่ายเงินเพื่อที่เขาจะได้ครองใจคนของเขา

มันยังล่อลวงสายลับจากทั้งอาณาจักรเหล็กและอาณาจักรลาวาดำที่กำลังสังเกตการณ์อยู่

เพราะประโยชน์ของเมืองแห่งรุ่งอรุณนั้นเหลือเชื่อมาก ...

สายลับบางคนมีความปรารถนาที่จะสร้างความเสียหายให้กับวิลเลียม

อย่างไรก็ตามวิลเลียมไม่รู้ แต่ถึงทำ เขาก็ไม่สน

ใบของต้นจันทร์ส่องแสง มันเป็นเหมือนประภาคารที่ส่องสว่างในตอนกลางคืน และทุกๆคืนพวกเอลฟ์ที่นอนดึกจะมารวมตัวและพูดคุยกันพร้อมกับจิบไวน์

แอนนี่ยืนอยู่ในสวนกลางอากาศของเธอ เธอสวมชุดเจ้าหญิงสีขาวบริสุทธิ์เดินเท้าเปล่าบนพื้นหญ้า เธอพิงเสาศาลาและสำรวจจัตุรัสกลางที่สวยงาม

งานเลี้ยงยังคงดำเนินต่อไปและวิลเลียมก็ไม่ได้จากไปเช่นกัน เขากำลังแข่งขันกับผู้ใต้บังคับบัญชาเพื่อดูว่าใครสามารถดื่มได้มากกว่ากัน

ชาวบ้านหลายคนจัดโต๊ะบนถนนด้านนอกจัตุรัสกลาง มีอาหารและไวน์หวานอยู่บนโต๊ะ และชาวบ้านเองก็มาร่วมสนุกด้วย

“ความรุ่งโรจน์ของท่านจะอยู่ต่อไป…” แอนนี่พึมพำกับตัวเอง เธอหันไปมองผู้วิเศษมิติอย่างตาแก่แบนด์และถามว่า “ท่านปู่แบนด์ ท่านเคยเห็นคนแบบเขาไหม? ตอนพ่อฉันยังเด็กเขาก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน”

แบนด์รู้สึกปวดร้าวแทนแอนนี่ เขามองเธอแล้วส่ายหัว “ตอนที่พ่อของท่านยังเด็ก ข้ายังไม่เกิดเลยด้วยซ้ำ แต่วิลเลียมเป็นคนแรกที่ใช้มาตรการดังกล่าวในทวีปรีเจนดารีแห่งนี้”

“คนแรก มันเป็นไปได้อย่างไร” แอนนี่ถามอย่างสงสัยว่า “การระลึกถึงทหารผู้เสียชีวิตมันเป็นเรื่องง่ายไม่ใช่หรือ?”

ตาแก่แบนด์ไม่ได้พูดอะไรอีก แต่เขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย การที่ทหารที่เสียชีวิตได้รับการระลึกถึงนั้น มันมีประโยชน์อะไร?

การระลึกถึงจะถูกลืมเมื่อหนังสือผุพังไปตามอายุ

ยิ่งกว่านั้น จักรพรรดิ, ราชา และขุนนางไม่สนใจทหารที่ตายไปแล้ว ผู้ที่มีอำนาจสูงจะไม่สนใจมดที่อยู่ใต้ฝ่าเท้า

สำหรับผู้ปกครองที่อยู่ด้านบนของพีระมิด นักรบธรรมดาเป็นเพียงเครื่องมือของพวกเขาที่สามารถเสียสละได้

มีใครคาดหวังให้พวกเขาจำชื่อของเครื่องมือได้บ้าง?

ฮีโร่เท่านั้นที่จะได้รับการจดจำ

ตาแก่แบนด์ไม่เคยเข้าข้างวิลเลียม

แน่นอนว่าเรื่องสายเลือดครึ่งเอลฟ์ของเขามีส่วน

นอกจากนี้ยังเกี่ยวข้องกับข้อเท็จจริงที่ว่าวิลเลียม แบล็คลีฟไม่สามารถเป็นสมาชิกที่ถูกต้องของราชวงศ์แบล็คลีฟได้

อย่างไรก็ตาม ตาแก่แบนด์เป็นเพียงนักเวทย์หลวงเท่านั้น เมื่อเขาได้รับคำสั่งของจักรพรรดิ เขาก็เข้าใจว่าเมื่อเขาจากไปกับเจ้าหญิงแอนนี่ เขาก็ต้องภักดีต่อเธอ

เขามีความตั้งใจสูงสุดในการเลือกคู่ครองที่ดีกว่าให้กับแอนนี่

น่าเสียดายที่เจ้าชายแบล็คลีฟที่มีความสามารถต่างก็มีอายุหลายร้อยปีหรือแต่งงานแล้ว...

และเจ้าชายที่ยังไม่ได้แต่งงาน แอนนี่ก็เกลียดชังพวกเขา แม้แต่ตาแก่แบนด์เอง ก็ยังไม่ชอบขี้หน้าพวกเขาด้วยซ้ำไป

แต่การปรากฏตัวซ้ำๆ ของวิลเลียม แบล็คลีฟดึงดูดความสนใจของเขา

ตาแก่แบนด์ไม่ได้คัดค้านความปรารถนาของแอนนี่ที่จะย้ายมาที่นี่ เขาต้องการเห็นว่าความสามารถของวิลเลียมผู้เป็นลอร์ดแห่งเมืองรุ่งอรุณนั้นเป็นอย่างไร

แต่เขาไม่คาดคิดว่าจะได้พบว่าเอลฟ์วัยสิบหกปีที่มีไหวพริบและมีความสามารถในการเอาชนะใจผู้ใต้บังคับบัญชา เขายังมีทั้งความกล้าหาญและพลังการต่อสู้ที่โดดเด่น

วิลเลียมมีความทะเยอทะยานสูง และมันเป็นอะไรที่สามารถสังเกตได้อย่างง่ายดายจากการพัฒนาของเมืองแห่งรุ่งอรุณ

เขาไม่ใช่คนไร้ความสงสาร พลเมืองของเขาที่มีชีวิตดีขึ้นมากเป็นเครื่องพิสูจน์ว่า

เขาไม่ได้ขาดความอดทนเช่นกัน แม้ว่าการพัฒนาของเมืองแห่งรุ่งอรุณจะดำเนินไปอย่างรวดเร็ว แต่รากฐานของเมืองก็มั่นคงมาก ความภักดีของพลเมืองและผู้ใต้บังคับบัญชาแสดงให้เห็นถึงความอดทนของเขา

เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญในการเอาชนะใจผู้คน เพียงแค่ใช้กลยุทธ์ไม่กี่อย่างเขาก็สามารถทำให้กองทัพแห่งรุ่งอรุณสละชีวิตเพื่อเขาได้

“ถ้าเขาไม่หลุดจากความดีงามนี้ เขาก็เหมาะมากที่จะเป็นเพื่อนในอนาคตของแอนนี่ เขายังสามารถเป็นสมาชิกที่ถูกต้องของราชวงศ์แบล็คลีฟได้จากความช่วยเหลือของเจ้าหญิง นอกจากนี้ เขายังมีสิทธิในการพูดในระหว่างพิธีครองราชย์ของราชาเอลฟ์องค์ใหม่ได้อีกด้วย”

ตาแก่แบนด์เริ่มคิดไปไกล เขาต้องคิด

เพราะในที่สุดราชาของเอลฟ์มูนไลท์…

ก็กลับเข้าสู่อ้อมแขนของต้นไม้แห่งโลกแล้ววันนี้...

นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้แอนนี่ไม่อยู่ในงานเลี้ยง

แอนนี่ไม่ได้กลับไปที่ป่ามูนไลท์ที่มีสถานการณ์ตึงเครียดเพราะแบนด์ไม่เปิดโอกาสให้เธอได้เปิดประตูมิติ

แต่ตาแก่แบนด์ไม่เข้าใจได้ว่าเหตุใดกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่จึงส่งบัลลังก์ของเขาให้กับรัชทายาท เขาไม่รู้หรือไรว่าเจ้าชายองค์นี้ถูกครอบงำขนาดไหน?

โดยความมืด!

เขากำลังเรียนรู้พลังการต่อสู้และเวทมนตร์มืด!

นอกจากนี้

เขาลืมไปหรือเปล่าว่ารัชทายาทได้ทำการสังเวยสิ่งมีชีวิตให้กับปีศาจในถ้ำปีศาจ?

องค์ราชาเชื่องั้นหรือว่ารัชทายาทที่เงียบหายไปหลายสิบปีจะไม่ตกอยู่ในอำนาจมืด? องค์ราชาเชื่องั้นหรือว่ารัชทายาทจะกลับสู่แสงสว่างอีกครั้ง?

ตาแก่แบนด์ยิ้มอย่างขมขื่น เขารู้ว่าราชาเอลฟ์ส่งต่อบัลลังก์ให้กับรัชทายาทเพราะราชินี อย่างไรก็ตาม มันก็เป็นการเดินหมากที่อันตราย

เมื่อราชาเอลฟ์ล้มลงจากความรุ่งโรจน์ของเขา แอนนี่เองก็สูญเสียคนหนุนหลังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอไป

แม้ว่าเธอจะยังเป็นเจ้าหญิง แต่เอลฟ์มูนไลท์ก็ไม่ยอมให้เธอทำร้ายเผ่าพันธุ์ของพวกเขาแน่นอน

แอนนี่จะค่อยๆ ถูกกีดกันออกจากป่ามูนไลท์ ...

ลูกสาวที่แต่งงานแล้วก็เหมือนน้ำที่สาดออกไป แม้แต่เผ่าพันธุ์เอลฟ์แห่งทวีปรีเจนดารีก็เข้าใจเรื่องนี้

“พักผ่อนก่อนนะเจ้าหญิง ข้าจะออกไปแล้ว!” ตาแก่แบนด์มองไปที่แอนนี่ซึ่งไม่มีน้ำตาแม้แต่หยดเดียว เขาไม่ได้พูดอะไรมากและกำลังจะออกไปแต่เมื่อ...

แอนนี่พูดอย่างกะทันหันว่า “เมืองแห่งรุ่งอรุณเป็นเมืองที่ดี เรารู้สึกโปรดปรานวิลเลียม นอกจากองครักษ์ส่วนตัวของเรา บอกเอลฟ์จากเมืองมูนไลท์ทุกคนว่าพวกเขาสามารถเลือกที่จะเข้าร่วมกับกองทัพของเขาและต่อสู้เพื่อลอร์ดวิลเลียมได้!”

แบนด์หันมามองแอนนี่ เขาหยุดชะงักไปสองสามวินาทีก่อนจะพยักหน้า “ดี ข้าจะทำการประกาศวันพรุ่งนี้ แต่มันจะไม่ง่ายเกินไปสำหรับวิลเลียมหรือ ถ้าคุณทำตามความปรารถนาของเขา?”

“มันก็ไม่มีอะไร เราแค่อยากเห็นว่าวิลเลียมจะทำอย่างไรต่อ” แอนนี่ไม่เคยตัวคนเดียว

หากเธอออกคำสั่ง เหล่าทหารของแม่อย่างน้อยครึ่งหนึ่งก็จะติดตามเธอ

แอนนี่เข้าใจว่าพี่ชายของเธออันตรายแค่ไหน

แต่เธอไม่มีความตั้งใจที่จะปล่อยให้สมาชิกจากตระกูลแม่ของเธอเดินทางข้ามทวีปรีเจนดารีมาเพียงเพื่อมาเป็นกำลังให้กับเธอ

การแต่งงานสามารถทำให้เป้าหมายนั้นบรรลุได้

หากเอลฟ์มูนไลท์นับแสนมาที่นี่

เอลฟ์แบล็คลีฟจะคิดอย่างไร?

จะคิดว่าคนของเธอมาบุกรุกหรือเปล่า?