ตอนที่ 7 : น้อยใจ
กล้ารักกันต์ โดย ศศิศิลป์
ตอนที่ 7 : น้อยใจ
___________________________________________
- กันติทัต -
กล้าขับรถมาเพื่อส่งเพื่อนๆผม เพราะรถมันคันใหญ่เลยใส่ทุกคนมาหมด มาส่งที่บ้านของซีที่ใกล้ที่พักเพียงแค่เดิน
ตอนนี้เรานั่งรวมตัวกันที่ร้านของซี พวกมันทักทายกันใหญ่ มันชวนกล้าคุยด้วยเข้าขากันดี แต่ทุกคนรู้ว่าผมไม่ปกติ ไม่มีใครกล้าพูดถึง กล้ามันก็คงสงสัยมาก...แต่มันไม่ถามอะไรออกมาต่อหน้าพวกนี้หรอก
"กันต์ไปตรงโน้นกับกูหน่อยดิ..." จีโน่บอกผม
รู้อยู่แล้วว่ามันหาโอกาสจะคุย ผมลุกแบบไม่ลังเลตามมันไปยืนที่มุมไม่มีใคร
"คนนี้ใช่มั้ย ที่ไปเมาด้วยกันแล้วมึงเล่าให้กูกับซีฟังว่าเคยชอบตอนม.ต้น?" มันถามเรื่องกล้าก่อนคงอยากฮีลบรรยากาศ
"อืม...เหมือนว่าตอนนี้จะสลับกันแล้ว มันคงเพิ่งเห็นค่ากูมั้ง.." ผมตอบกลับไป เวลาเมาก็สรรหาเรื่องมาคุยกันอยู่แล้ว นัดเจอพวกมันจนรู้ว่าเป็นคนใกล้ตัวกันหมด สนิทกันเพราะปาร์ตี้มหาลัย แต่กับปืนไม่รู้จักเป็นการส่วนตัวไม่รู้ว่ามันรู้จักผมมาแบบไหนบ้าง...ส่วนแง่ที่ผมรู้นั้นมันเจ็บเหลือเกิน
"บอกแล้วคนนี้งานดี...เล่นตัวเลยดิมึง.." มันพูดออกมาก่อนจะมีท่าทีทำตัวไม่ถูก
"มึงไม่ต้องรู้สึกผิดหรอก..เรื่องกัปตัน.." ผมเปิดก่อน ให้มันเข้าประเด็น
"กูขอโทษนะ..ตอนแรกกูชวนมาแค่ปืนแต่มันเพิ่งตกลง..คบกัน"
"หึ ...สมหวังแล้วดิเนอะ... คนที่มันเคยทิ้งกูไปรักเขาแล้วก็อกหักจากเขามาหักอกกูอีกที..." เหอะๆ ความอัปยศชิบหายของชีวิตรักวัยรุ่น ที่กัปตันมอบบทเรียนนั้นให้ผม
"มึงนึกดูนะม.ปลายเราก็เหมือนจะไปด้วยกันได้ดีแต่มันมาบอกกูว่าชอบไอ้ปืน...แล้วแม่งก็ไม่สมหวัง แดกแห้วกลับมา.." ผมเล่าอดีตกลั้วหัวเราะ...จีโน่ตบไหล่เบาๆเหมือนอยากจะปลอบ
"แล้วมึงก็รู้ว่าเข้ามหาลัยมันนั่นแหละที่กลับมาหากูอีก...แล้วก็เป็นมึงอีกนั่นแหละที่นัดไอ้ซีมาปลอบกูตอนที่มันทิ้งกูบอกว่าลืมปืนไม่ได้...กูแม่ง..." พูดอะไรต่อไม่ออก
"ใจเย็นๆนะมึง... อย่าไปนึกถึงดิ กูรู้ว่ามันยากแต่มึงต้องไปต่อได้แล้ว...นี่ไง มึงมีกล้าแล้วไงกล้ารักแรกของมึง"
"โน่มึง... มันไม่เหมือนกัน กล้ามันคือความรักในวัยเด็ก..." ผมรักกล้าจริงๆในความเข้าใจตอนนั้น แต่บทเรียนจริงๆแน่นอนว่าเป็นตอนที่กัปตันมอบให้
เสียงใบไม้ไหวๆ เราสองคนหันไปมองแต่ไม่เห็นว่ามีอะไร จีโน่โอบหลังผมเบาๆ
"มึงไปต่อนะกันต์... อย่าไปคิด อย่าไปมอง.."
"อืม กูก็จะพยายามยินดีแล้วกัน ปืนเพื่อนมึงไม่ผิดอะไร ถ้าจะให้โทษใครก็โทษที่กูไม่ใช่คนที่ถูกเลือกของกูเอง" ผมบอกแค่นั้นก่อนเราจะพากันเดินกลับไปหาคนอื่น
"กล้าไปไหนอะ?" ผมถามคนที่เหลือ พยายามไม่มองหน้าโจทก์เก่า
"เห็นว่าไปห้องน้ำ" ซีบอก เราคุยกันเรื่องโน้นนี่ไม่นานนักกล้าก็เดินกลับมาแต่มาพร้อมไอ้สองแฟนของซี กลิ่นบุหรี่นี่ตีโขมงเข้ามาเลย สิงห์นักสูบของแท้ กล้าทิ้งตัวลงนั่งแรงๆเหมือนมันหงุดหงิด
"เป็นอะไร?" ผมถามมัน แต่มันไม่สบตา
"คืนนี้ปาร์ตี้กันหน่อยนะ มึงมานะกันต์ กล้าด้วย ถือว่าต้อนรับแขกมาเยี่ยมบ้าน" ซีบอก
"แล้วที่บอกว่าจะไปต่อกันนี่สรุปไปร้านเพื่อนมึงใช่ปะ?" เรนพูดขึ้นกับคนข้างตัวผม ดูมันสนิทกันแล้ว แต่กล้ามันกลับไม่ตอบ ไม่รู้มันมองอะไร
"กล้า.. กล้า! เรนถามมึงอะ" ผมเรียกมันก็ไม่ขยับจนต้องเขย่าแขนมัน
"ใช่.. ไปร้านแจ๊คกันนะ ที่นั่นอยู่กันดึกได้เลย" มันยกยิ้มหวานให้เรน
"งั้นกูกลับก่อน.. เจอกันคืนนี้นะ พวกมึงจะได้ไปพัก.." ผมบอกขึ้น
"ขอบคุณมากนะที่มาส่ง ขอบคุณนะกล้า" เรนอาสาพูดแทนพวกมัน เธอเป็นผู้หญิงคงพูดประโยคแบบนี้แล้วไม่โผงผาง คันใจยุบยิบชิบหายยิ่งเห็นไอ้กล้ายิ้มตอบกลับหวานๆไป
"ขอบคุณนะ.." เสียงของกัปตันบอกเบาๆแต่ผมได้ยินมัน ไอ้กล้าเดินทิ้งผมออกไปก่อนแล้ว
"กินอะไรดี หิวแล้วอะ.." ถามคนที่ขับรถเงียบๆ เรายังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลย
"กล้า..มึงจะเงียบอีกนานมั้ย เป็นอะไรของมึง มีอะไรทำไมไม่ถามไม่พูด?" ชักจะโมโหแม่งแล้ว
"มึงเคยชอบกูจริงๆใช่มั้ย?"
"ถามอะไรของมึง นี่น่ะหรอที่มึงคิดอยู่.. เออ! กูชอบมึงและกูบอกมึงไม่ได้เพราะพรีมเพื่อนสนิทกูชอบมึงมากมึงก็รู้! ชอบจนดีใจชิบหายเก็บของขวัญคริสมาสต์ม.3มึงไว้ ทุกวันนี้ยังใช้อยู่เลย!! พอใจยัง?" ผมพูดรัวๆทีเดียวแต่มันไม่ได้ดูหายกังวลใจเลย
"แต่รักแรกของมึงคือแฟนเก่ามึงในโต๊ะเมื่อกี้ใช่มั้ย?" คำถามมันทำเอาผมชะงัก...
"เงียบทำไมไหนบอกให้กูถาม...กูผิดหรอวะที่กูรู้ตัวช้าไป..ผิดมากเลยมั้ยวะ...กูมันแค่รักแบบเด็กๆใช่มั้ยกันต์..."
"มึงแอบฟังกูหรอ?" แน่ๆว่ามันต้องได้ยินที่คุยกับจีโน่ มันไม่ตอบคำถามนี้
"ตอนนั้นคำว่ารักคืออะไรไม่รู้แต่รักก็หมายถึงมึงจริงๆนะกล้า..และมันก็เจ็บปวดเหมือนกัน แต่เพราะ..."
"มึงลึกซึ้งกับมันก่อนกูใช่มั้ย..." มันถามผม ซึ่งโคตรตรงประเด็น ประสบการณ์เสร็จครั้งแรกเกิดขึ้นกับกัปตัน ความปราถนาแบบผู้ใหญ่... ความอยากจะครอบครองและลงเอยที่ผิดหวัง
กับปาณัสม์ในมัธยมต้นมันบริสุทธิ์เกินกว่าจะเอามาเปรียบเทียบ
กินข้าวเสร็จกล้ามันก็มาส่งผมที่บ้าน ไม่พูดจากันสักคำ ผมรู้ว่ามันน้อยใจ แต่จะให้ทำอย่างไรในเมื่อทั้งหมดคือความจริง...ที่ผมก็กำลังเผชิญเหมือนกัน
มันสองคนเป็นอดีต กัปตันเป็นอดีตที่กำลังพาปัจจุบันมาพรีเซ้นต์ข้างหน้าผม...มันมาพร้อมกับคนที่เคยทำให้ผมเจ็บ แต่ทั้งคู่ไม่ได้ผิดอะไร..
ส่วนกล้า ...กล้าคืออดีตที่เหมือนฝันที่ตอนนี้กลายเป็นความจริง
- ปาณัสม์ -
จะผิดอะไรที่คนที่ผมกำลังรักเขาและอยากยะพัฒนาความสัมพันธ์ด้ววเขาจะเคยมีอดีต ในเมื่อผมก็มี... แต่ที่เจ็บกว่าเพราะเฝ้าสำคัญตัวผิดว่าเขาเคยรักเรามาก ดันไปเจอคนที่เขาเคยรักมากกว่ามายืนอยู่ตรงหน้า
ใครบ้างจะชาไม่เป็น... ชาไปทั้งใจตอนได้ยินว่าผมมันเป็นความรักแบบเด็กน้อย ของจริงน่ะคือคนที่ทำให้เขานิ่งไปเลยคนนั้นต่างหาก
ต่างกับวันที่เจอผมครั้งแรกในรอบหลายปีวันนั้น... มันทั้งร่าเริงและหยอกเย้าผม แต่ตอนเจอคนที่ชื่อกัปตัน...มันกลับไปไม่เป็น ดูมีอิทธิพลต่อใจมันมาก
ผมต้องยอมรับด้วยพยานแล้วว่าชีวิตหลังจากแยกย้ายกันไปนั้นผมไม่รู้จัก กันต์ อีกเลย
และตอนนี้ผมมารอรับมันที่หน้าบ้าน อยากจะงี่เง่าขนาดไหนก็อยากจะดูแลมัน ก็รู้อยู่ว่าปาร์ตี้แล้วมันสุดเหวี่ยงแค่ไหน ยิ่งมีแฟนเก่ามันแบบนั้นยังไงก็ต้องมา
"มึงยังโกรธไม่ใช่หรอ? กูไปเองก็ได้นะ.." ดูมันพูด ยอมขึ้นมานั่งบนรถแล้วแท้ๆ
"มึงว่ากูควรปล่อยให้คนที่กูกำลังจีบอยู่ไปปาร์ตี้ที่มีแฟนเก่าคนเดียวมั้ย? มึงมันแรดน้อยอยู่นี่..." ผมบอกเหลือบตามองมัน ชุดอะไรที่มันสรรหามาใส่นัก
วันนี้มันใส่ขายาวผ้านิ่มๆทรงลุงเข้ารูป เชิร์ตขาวแขนสั้นที่ฝังในเอาไว้ มันก็ฟังดูเรียบร้อยใช่มั้ย...แต่สาบานได้เลยว่าเสื้อเชี่ยนี่มีกระดุมไม่เกิน4เม็ด เสื้อบางมากเหมือนหนังไก่บนข้าวมันไก่ที่ผัดลมปลิวก็กระเด็นหายไปได้
"กูไม่ยอมหรอก...กูเป็นคนแรกของมึงอยู่ดี.." ประกาศศักดาไป แอบเห็นมันหัวเราะออกมาเบาๆ เหอะ...กูหลบไปทำใจมาแล้วโว้ย มาทวงตำแหน่งผัวปัจจุบันคืน
และแทบจะหมดคำถามว่ามันโตมายังไง เพื่อนมันทุกคนคือสายปาร์ตี้ตัวจริง พวกมันเต้นกันอยู่สนุกสนาน แต่ไม่เห็นอีกสองคนไอ้กัปตันกับที่ชื่อปืน แม้แต่เรนที่ดูห้าวๆ เธอเปรี้ยวจนเยี่ยวหนุ่มๆแทบราด ผมนัดเพื่อนผมมาด้วย วันนี้มีแค่แจ๊ค นิว บังเติร์ด
"แม่งเอ้ย เปิดโลกชิบหาย.." บังบอก ดูอึ้งไปเลย
"ตอนมึงบอกว่าวันนี้มีเพื่อนกันต์มากูไม่ได้นึกภาพนี้ไว้ก่อนเลยนะ...คนชื่อจีโน่นี่มาบอกกูว่าที่กันต์จองไว้กูทวนไป3รอบ" แจ๊คเจ้าของร้านบอก
"เวรี่กู๊ด!" นิวบอกตามสไตล์
"ขอบคุณนะมึง" กันต์บอกแจ๊ค ที่ทำท่าตะเบ๊ะรับทราบ
พวกเพื่อนมันกลับกันมาที่โต๊ะเมื่อเห็นว่ากันต์มา
"สนุกมากมึง ไม่ผิดหวัง.." จีโน่ชมเปราะจนไอ้แจ๊คหน้าบาน
"กูขอกลับก่อนได้มั้ยวะ แม่งมึนสัส.." ซีบอก อะไรทำให้มันเมาเร็วขนาดนั้น นี่เพิ่ง3ทุ่ม
"โทษทีพี่ เผาหัวกันตั้งแต่เย็นแล้ว.." อีกคนที่ชื่อสองมันสูบบุหรี่เป็นเพื่อนผมเมื่อกลางวัน ไอ้นี่จูนกันง่าย เคลียร์กันเรื่องที่รับสายวันนั้นแล้ว
"เออๆ พามันกลับดีๆนะ แต่พวกมึงยังอยู่ใช่มั้ย?" กันต์ถามอีกสองคน
"แน่นอนดิ กูมาไกลนะโว้ยต้องได้เหยื่อกลับไปบ้าง.." จีโน่นี่น่าดูแสบเอาการ ผมเห็นสายตาไอ้แจ๊คกับนิวมองกันวิบวับ เอาละ...เหยื่อพวกมันปรากฎตัวแล้ว
"แล้วเรนมีแฟนยังอะ...คืนนี้นั่งกับเราปะ?" ไอ้บังหว่านแหแล้ว
"โทษนะนาย เราชอบฝรั่ง.." เธอบอกก่อนจะลุกขึ้นเดินไปคุยกับชาวต่างชาติจริงๆ ที่เหลือขำพรืด หน้ามันโคตรน่าสงสาร ทิ้งเพื่อนมันไว้ตอนนี้ช่องว่างข้างจีโน่โดนแจ๊คขนาบเรียบร้อยกลายเป็นอยู่กลางระหว่างเสือสองตัว กันต์มันก็ยังคุยเล่นกันไม่ได้ดูท่าทางเพื่อนมันเลย
ระหว่างที่มันกำลังจะลุกขึ้นหยิบขวดไกลๆ
หมับ!
ผมดึงเอวมันนั่งลงที่ตัก
"อ๊ะ ! ทำอะไรของมึง...กูจะนั่งโน้น.."
"นั่งกับกูนี่แหละ เพื่อนมึงเบียด.." ข้างมันคือนิวถัดไปคือจีโน่ที่โดนแจ๊คเบียดเข้ามา ตอนเรนนั่งมันก็พอดีอยู่หรอก อีกอย่างคือ...เพราะโจทก์มันเดินมาแล้ว กัปตันมันเดินมาพร้อมปืนมองมาที่ผมใหญ่ ขนาดแฟนมันอยู่มันยังส่งสายตามาทางนี้
ผมกอดเอวกันต์ไว้ และเหมือนมันจะรู้เจตนามันเลยไม่ว่าอะไร เรากินกันไปเรื่อยๆ จนเหลือไม่กี่คน เหมือนว่ากัปตันกับปืนจะหวานกันเรื่อยๆ
"ปล่อยก่อน กูไปเข้าห้องน้ำ.." จู่ๆมันก็ผลักตัวออกลุกเดินออกไปแต่ผมตามมันไปด้วย รู้ว่าไอ้กัปตันมันหาจังหวะ
"มึงเป็นอะไร ทนดูไม่ได้หรอ?" ผมถามคนที่มายืนหลบมุมสูดอากาศ
"อะไรกล้า..อย่าหาเรื่องกู.."
"หรือมึงไม่จริง ถ้ามึงไม่รักไม่แคร์ทำไมมึงทนดูไม่ได้กันต์?" ยอมรับว่าชวนตีเลยตอนนี้ แม่งดูท่าทางมันสิ
"กูไม่ได้รักเขาแล้ว...และกูกำลังเปิดใจให้มึงไงกล้า.." มันตอบเดินเข้ามาหา
"ไม่ใช่ว่ามึงยอมกูเพราะจะประชดมันหรอ?"
"กล้า..." มันเรียกเสียงเบาและเหมือนจะเถียง แต่เปล่าเลย มันกลับคว้าคอผมไปจูบเสียดื้อๆ
"อืมมมม...อ" เสียงครางจากลำคอ ลิ้นถูกส่งไปมาดูดดึงเกี่ยวพันกันจนปลุกอะไรๆขึ้นมา แต่แล้วกันต์ก็ผลักผมออกพร้อมกับมองไปด้านหลัง
"ขอโทษนะที่มากวน.." หันไปก็ชักเลยว่าคือคนรักเก่ามัน
"ขอโทษทั้งหมดที่ผ่านมานะ...แล้วก็ยินดีด้วย.." มันบอกด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินไป
หมับ!!
ผมหันมาคว้าแขนกันต์ทันที
"โอ้ย มึงจะดึงทำไมกล้า?"
"นี่มึงใช้กูพลอดรักให้แฟนเก่ามึงดูหรอกันต์?" นี่มันเห็นไอ้เชี่ยนั่นแต่แรกถึงได้พูดทุกอย่างออกมาแล้วคว้ามาจูบงั้นหรอ นี่ผมเป็นเครื่องมือให้มันเอามาล้อเล่นหรอ
"กล้ากูเจ็บ!" มันบอกเสียงดังขึ้น แต่ไม่ตอบคำถาม
"โอเคกันต์...กูยอม.." ผมบอกก่อนจะเดินออกมาทิ้งมันไว้
เหมือนมันไม่ได้สนใจเลย มีแต่ผมที่พยายามอยู่ฝ่ายเดียว
09.08.2020
