ตอนที่ 19 : ปั่น
กล้ารักกันต์ โดย ศศิศิลป์
ตอนที่ 19 : ปั่น
___________________________________________
- ปาณัสม์ -
Rrrrrrrr
"กล้า...ออกไปข้างนอกกับกรณ์นะ" ปลายสายว่า
"ไปไหนกัน?"
"ไปขับรถเล่น หาร้านนั่งกิน วันหยุดเขาน่ะ"
"อยากไปด้วยจัง"
"วันอื่นแล้วกัน ไปก่อนนะ วางแล้ว" แค่นั้นสายก็ตัดไป
"เฮ้อออ" ถอนหายใจรอบที่เท่าไหร่ไม่ได้นับ วันนี้ไม่มีใครให้คอยนั่งมองเวลาเบื่อๆ เพราะเมียอยู่บ้าน
"เหลือเกินนะ.." พ่อที่เข้ามาเอาเอกสารพูดส่งขึ้นมา
"อะไรพ่อ"
"แกน่ะเหลือเกิน ติดเมียอะไรขนาดนั้น ห่างกันบ้างก็ได้"
"เหงาอะพ่อ นี่ก็โทรมาบอกว่าออกไปข้างนอก"
"น้อยๆหน่อย ใกล้กันมากเดี๋ยวก็เบื่อเอาหรอก"
"ไม่มีทาง! ยิ่งกับกันต์นี่ยิ่งต้องเฝ้า ปล่อยให้ละสายตาได้ที่ไหน"
"เมียนะไม่ใช่หมา..."
"ปล่อยไปนานผมนี่แหละหมา...หัวเน่าด้วย"
"ฮ่าๆ เวอร์น่ะ"
"เรื่องจริง ขนาดท้องๆนี่คนยังรอต่อคิวเพียบ"
"รู้งั้นก็รักษาดีๆ ดูแล้วเขาไม่ใช่คนจะง้อจะยื้อใครซะด้วย"
"ก็นั่นแหละ.."
ขนาดไอ้ต๊อดเห็นอย่างนั้นผมก็ไม่ลืมหรอกที่มันเคยมาสารภาพ ผมไม่ได้บอกกันต์เรื่องนั้นแต่ต๊อดมันก็ไม่ได้วุ่นวาย มันแค่บอกว่าพร้อมจะดูแลถ้าผมทำกันต์เจ็บแต่ไม่ได้ก้าวก่าย มันไม่ใช่คนประเภทจะแย่งอยู่แล้วเหมือนอยากจะทำให้ผมสำนึกและเห็นค่าของเมียตัวเองมากกว่า
Rrrrrrrrrr
เบอร์ไม่คุ้นเคยดังขึ้นตอนที่ผมกำลังจะเคลียร์งานกับพี่พนักงานที่เข้ามาเอาเอกสารไปเช็ครถ
"สวัสดีครับ.."
"พี่กล้า..."
"เอ้ย.." เสียงนี้ผมจำได้
"พี่กล้าอยู่ไหนเนี่ย เอ้ยคิดถึง.."
"เอ้ยพี่มีแฟนแล้ว...ไม่สิ พี่กำลังจะมีลูก"
"เอ้ยรู้แล้วนา เอ้ยแค่คิดถึงเอง"
"โทรมามีิอะไรหรืิเปล่า?" เพราะนิสัยน้องเป็นแบบนี้ ชอบเอาชนะเราเลยไปกันไม่รอด ปีกว่ามันก็เกินพอแล้ว
"ก็ไม่อะไรหรอก เอ้ยเจอแฟนพี่กล้าด้วยเขามากับใครไม่รู้.."
"กันต์บอกพี่แล้ว เขาออกไปกับพี่ชายเขา.."
"ใช่หรอพี่กล้า.."
"เอ้ยอย่าทำแบบนี้เลย ที่เอ้ยคิดจะทำน่ะ.."
"เอ้ยมาก่อน แล้วเราก็จบกันไปนานแล้ว ก่อนหน้านี้เราก็ไม่ได้ยุ่งวุ่นวายกันแล้วนะ.."
ผมไม่เข้าใจนิสัยนี้ของน้องเลย ทำไมต้องทำให้มันวุ่นวาย
"ก็ตอนนี้มันน่าสนุกนี่...แปลกนะ ตอนคบกันไม่เห็นพี่กล้าจะอัพอะไรลงโซเชียล แต่ตอนนี้พี่กล้ายอมให้เขาทำ..."
"เอ้ย! พี่มีลูกแล้วนะ แล้วนั่นเมียพี่ อีกอย่างจะทำอะไรก็สิทธิ์ของพี่ ทำไมเอ้ยต้องทำแบบนี้พี่ไม่สนุกด้วยหรอกนะ..."
"จะดุทำไมกัน เอ้ยยังไม่ทันจะทำอะไรเลย..."
"งั้นเอ้ยก็อย่าโทรมาให้พี่ทะเลาะกันแลย"
"ครับ คิดถึงพี่กล้านะ.."
"ขอบคุณนะ พี่ก็ยังมีความหวังดีให้เอ้ยเสมอ อย่าทำแบบนี้อีกนะ พี่ไม่อยากให้กันต์ไม่สบายใจ"
ผมวางสายไปแบบทั้งงงๆและไม่ชอบใจเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าเอ้ยกำลังเล่นอะไรอยู่ แต่วีรกรรมแสบๆตั้งแต่ม.ปลายจนมหาลัยปีแรกเพื่อนๆใกล้ชิดผมรู้ดี ว่าเอ้ยไม่ใช่ธรรมดา
ผมแทบจะคุยกับใครไม่ได้เลย ทำอะไรไม่ถูกใจเขาจะตามไปราวีคนใกล้ตัวหมด
"เราเลิกกันเถอะ" ปาณัสม์ในชุดนิสิตพูดกับหนุ่มน้อยในชุดนักเรียนม.ปลาย เขานัดเอ้ยมาเจอที่ตึกหลังคณะ
"เอ้ยทำอะไรผิด พี่กล้ามีคนอื่นใช่มั้ย?"
"ไม่มีใครทั้งนั้น พี่ว่าเราหยุดเถอะ พี่ไม่โอเคกับนิสัยเอ้ย"
"ไม่จริง! แล้วทำไมทนมาได้เกือบ2ปี จะมาทนไม่ได้อะไรตอนนี้!บอกเอ้ยมาเลยว่ามันเป็นใคร? อิพี่เนยใช่มั้ย?" เอ๋ยเอ้ยกระชากแขนถาม
"เอ้ย!!! ไม่มี!! เอ้ยตามราวีเพื่อนพี่ทุกคน ตามชีวิตพี่จนไปไหนไม่ได้ คุยกับใครเอ้ยก็ไปตามด่าเขา" ปาณัสม์เขย่าตัวเรียกสติเด็กหนุ่ม
"หึ คบกันสถานะก็ไม่ขึ้น โพสรูปสักครั้งยังไม่มี โพสบอกรักยังไม่เคย เอ้ยไม่เคยได้สักอย่าง!"
"แล้วยังไงเอ้ย! พี่บอกเราแต่แรกแล้วนะว่ามันแค่เรื่องไม่เป็นเรื่อง พี่ไม่เคยคุยกับใคร ใครถามก็บอกว่าคบกับเอ้ย แค่ไม่อยากจะป่าวประกาศให้คนนอกรู้พี่ผิดหรอ? ไปไหนเดินจับมือกันพี่ไม่เคยปิดบัง..."
"ทำอะไรก็ไม่ได้ดั่งใจสักอย่าง พี่กล้าโคตรจะไม่ได้เรื่อง!"
เพี้ยะ
การตบฉาดสุดท้ายก่อนเดินออกไป ผมถือว่ามันจะได้จบเสียที
หลังจากนั้นเอ้ยก็คอยตามถามใครต่อใครว่าเขามีคนใหม่หรืิอยังแต่ไม่ได้มาวุ่นวาย และข้อดีของการไม่อัพลงโซเชียลคือเขาตามไม่รู้ เพื่อนผมไม่มีใครให้ข้อมูลเขา จนกระทั่งคงเห็นกันต์...
ผมน่ะไม่ได้อะไร ออกจะทำให้เข้าใจเอ้ยเมื่อก่อนเพราะผมน่ะอยากจะบอกใครๆจะตายว่ากันต์น่ะของผม เหมือนเวรกรรมมันตามทัน ไปคอมเม้นท์มันออกจะบ่อย ลงรูปโน้นนี่
เพียงแต่ภาพและแคปชั่นของกันต์มันออกจะ official จนคงจะไปสะกิดใจเอ้ยเข้า..
- กันติทัต -
"มองอะไร?" กรณ์ถาม ตอนนี้เรามานั่งคาเฟ่เปิดใหม่ของเพื่อนกรณ์ ผมก็ดันเจอโจทก์เข้า
"ไม่มีอะไรหรอก..." ความจริงน่ะมี เพราะทางนั้นก็มองผมเหมือน 'อยากจะมีอะไร' เสียเหลือเกิน
"กินเลอะเป็นเด็ก..จะมีลูกอยู่แล้ว" กรณ์ส่ายหัวให้ผม
"โอ๊ะ ลูกดิ้นด้วย.." ผมตกใจ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาถีบชัดๆจนสะเทือน
"ไหนน..." กรณ์แทบจะถลาเข้ามาจับ
"ฮ่าๆ เห่อหลานนะเรา.."
"เออ! แต่ไม่ชอบแม่มัน!"
"จิ๊!!" ดูพูดจาเข้า กรณ์จับอยู่นานยกมือถือขึ้นมาถ่ายด้วย ตัวเล็กถีบจนมองผ่านเสื้อยังเห็นชัด
หันไปมองโต๊ะใกล้ๆเด็กคนนั้นยิ้มเยอะ ก่อนจะยกมือถือขึ้นกด
"พี่กล้า..." ดูก็รู้ว่าตั้งใจกดให้เห็น พูดให้ได้ยิน ก่อนที่มันจะลุกเดินออกไป
"กรณ์เป็นไง อร่อยมั้ย?" พี่เจ้าของร้านเดินเข้ามาทักทาย
"เดี๋ยวมานะกรณ์"
"เดินระวัง.." กรณ์บอกก่อนจะหันไปคุยกับเพื่อนต่อ
ผมยืนฟังเด็กนี่พล่ามกับมือถืออยู่นาน
"เอ้ยมาก่อน แล้วเราก็จบกันไปนานแล้ว ก่อนหน้านี้เราก็ไม่ได้ยุ่งวุ่นวายกันแล้วนะ.."
ก็แค่แฟนเก่า สำคัญตัวอะไรขนาดนั้น
"ก็ตอนนี้มันน่าสนุกนี่...แปลกนะ ตอนคบกันไม่เห็นพี่กล้าจะอัพอะไรลงโซเชียล แต่ตอนนี้พี่กล้ายอมให้เขาทำ..."
ท่อนนี้ชักจะหัวร้อนหน่อยแล้วล่ะ แบบนี้มันเท่ากับกำลังหาเรื่องอยู่ชัดๆ แต่ก็ขำที่น้องมันตัดพ้ออยู่หน่อยนึงละนะ
"ครับ คิดถึงพี่กล้านะ.."
"หึ" เผลอออกเสียงมาจนได้ กล้าบอกคิดถึงให้คนปัจจุบันได้ยินนี่ต้องขนาดไหนกัน
"แอบฟังคนอื่นนี่ไม่มีมารยาทเลยนะครับ" ฝ่ายนั้นวางสายก่อนจะว่าผม
"เดี๋ยวนะ โทรหาผัวชาวบ้านเรียกมีมารยาทหรอ อยากให้เมียเขาตามมาฟังนี่ก็สงเคราะห์ตามมาแล้วนะ"
"โอ้โห เก่งด้วยแฮะ ชอบเลยแบบนี้ค่อยสนุกขึ้นอีกหน่อย"
"เช็คประสาทบ้างนะ สนุกที่เห็นชาวบ้านเขาทะเลาะกันน่ะ"
"อ้าว ก็เห็นเมียเขาเสื่อมสมรรถนะ อยากจะช่วย.."
"ช่วยไปให้ไกลดีกว่านะ เห็นท้องแบบนี้มือตีนยังใช้ได้นะ.." ผมยกยิ้มให้
อดีตเคยแรงนะบอกก่อน...ไม่ชอบใช้กำลังแต่ถ้าเข้ามากวนกันแบบนี้ไม่เก็บมาใส่ใจเลยคงไม่ใช่กันติทัต
"งั้นลองดูสักตั้งแล้วกันครับ ว่าอ้วนๆแบบนี้ กับของเผ็ดๆที่เขาเคยๆกินน่ะพี่กล้าเขาชอบแบบไหน..."
"มั่นหน้ามั่นใจเนอะ .... ถ้ามันอร่อยจริงเขากินแล้วจะคายทิ้งทำไม.." สีหน้าผมตอนนี้คงจะกวนตีนมาก
"นี่!!" น้องมันเลยโมโหเอาการ
"กันต์..." เสียงกรณ์ดังขึ้นมา พี่ชายผมเดินออกมาจากตัวร้านเดินมาทางนี้พอดี
"มาทำอะไรตรงนี้อะ.." กรณ์ถามเพราะมันคือข้างห้องน้ำร่มๆ ไม่มีเหตุไม่มีใครคงจะมายืนตรงนี้ ก่อนที่สายตาจะไปมองน้องเขา
"ผมมาคุยมือถือน่ะครับ พี่เขาตามมาฟัง ยังไงอบรมเขาหน่อยนะ.." เด็กเอ้ยบอกกรณ์ก่อนทำท่าจะเดินไป
"เอ้าไอ้นี่!!" ผมจะปรี่ไปหา
"ไม่ต้อง!" กรณ์มองดุผม
"ก็ดูมันกวนตีน..." ผมบอกแต่พี่ชายกลับจับแขนให้เดินกลับไป ผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้กรณ์ฟัง
"อย่าไปยุ่ง เอาตัวไปแลกน่ะคุ้มที่ไหน ปล่อยให้เขาบ้าไป" กรณ์บอกมองที่ท้องผม เด็กนั่นตอนนี้คิดเงินกลับไปแล้ว
"กันต์ไม่ให้หลานกรณ์เป็นอะไรหรอก แล้วถ้าจะให้ยอมให้มันกวนตีนก็ไม่ทำเหมือนกัน"
ลองดูสิ...ถ้าคิดว่าท้องแล้วทำอะไรไม่ได้น่ะ
กว่าจะดึงอารมณ์ตัวเองออกมาได้ก็มาถึงบ้าน รถของกล้าจอดอยู่แล้ว เอาละ...กันติทัต
ตั้งสติ...
สิ่งที่ไม่ควรทำเลยก็คืิออย่าเก็บไปเป็นอารมณ์กับกล้า เขาไม่ได้ผิดอะไร ท่องไว้ๆๆ
"อ้าวกันต์.." กล้าที่นั่งกินขนมอยู่เรียก
"กลับมาไวจัง.."
"ก็วันนี้ไม่มีอะไรนี่...พรุ่งนี้กล้าหยุดนะ อยากอยู่กับกันต์ทั้งวันเลย.." อ้อนอีกแล้ว เขาคว้าผมไปกอดเอาหน้าแนบกับท้อง
"กล้า...."
"หืม?" เงนหน้ามามอง สีหน้าเขาดูล้ามาก
"วันนี้กันต์เจอแฟนเก่าเธอด้วย.."
"...อืม เขาทำอะไรมั้ย?"
"ก็ไม่เชิง"
"กล้าขอโทษนะ...เขาโทรมาหาด้วย แต่บอกแล้วว่าอย่ามายุ่งอีก" แบบนี้จะให้ไปพาลเขาลงได้ไง ตัวเองรู้ดีกว่ากล้าพูดความจริง ปาณัสม์ไม่โกหก...
"จะขอโทษทำไม...แล้วก็ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้น...ไหน วันนี้เหนื่อยมากเลยใช่มั้ย?" ผมทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ก่อนที่กล้าจะเอนลงบนโซฟานอนลงบนตักผม
"รำคาญจริง..." กรณ์ที่เดินกลับมาจากร้านเข้ามาในบ้านกรอกตาไปมา
"ขี้อิจฉา..."
"น่าอิจฉาตายแหละ ท้องโตขนาดนี้ยังตามทะเลาะกับแฟนเก่าผัวตัวเอง..."
"กรณ์!!" ผมตะโกนเอ็ดเสียงดัง เพราะพี่ชายตัวดีทิ้วระเบิดไว้แล้วก็เดินหนีไป
"อะไร?" กล้าดีดตัวขึ้นมาถาม
"ไม่มีอะไร ไม่ได้ทะเลาะ แค่คุยกันนิดหน่อย.."
"ไม่เอานะกันต์ อย่าเอาตัวเองไปยุ่งเรื่องนั้นเลย มีอะไรบอกกล้า กล้าจะจัดการเอง.."
"เอาตัวเองไปยุ่งหรอกล้า? เด็กนั่นต่างหากมาปั่นประสาทกันต์อะ!"
"ก็ไม่ต้องไปตอบโต้ ปล่อยให้เขาบ้าไปคนเดียวพอ...อย่าให้กล้ารู้อีกนะว่ากันต์ไปยุ่งกับเขา.." ดูทำหน้าเข้า
"แล้วจะมาดุกันต์ทำไม?" น้อยใจชิบเป๋ง
"กล้าไม่อยากให้กันต์อยู่ในที่แบบนั้น "แค่อาจจะ" อันตรายก็ไม่เอา!" เขากอดรัดผมแน่น รับรู้ได้เลยว่าเขาหมายความอย่างนั้นจริงๆ
"รับปากมาเลย...ว่าอย่าไปยุ่งกับเอ้ยอีกแม้เขาจะเข้ามาหาเรื่องกันต์ก็เถอะ"
"..."
"กันต์!" พอผมเงียบเข้าหน่อยก็เร่งเสียง
"อืม..." รับปากไปก็ได้ ถ้าจะทำให้กล้าสบายใจได้ แล้วจะเอายังไงกับเด็กนั่นก็ค่อยว่ากันอีกที
20.08.2020
