ตอนที่ 20 : คนป่วยขี้หวง
กล้ารักกันต์ โดย ศศิศิลป์
ตอนที่ 20 : คนป่วยขี้หวง
___________________________________________
- ปาณัสม์ -
แค่กๆๆๆ
ตื่นมาแต่เช้าก็ไอออกมาไม่หยุด คันคอไปหมด ต้องรีบลุกออกมาจากเตียงเพราะกลัวเสียงจะทำให้อีกคนตื่น กันต์ต้องการพักผ่อนมากกว่าปกติในช่วงนี้ ทั้งเหนื่อยง่ายและกินเยอะ
"กล้า..." แต่ก็นั่นแหละ...เขาตื่นจนได้ และตอนนี้ก็เดินตามผมมาที่ระเบียงแล้ว
"ขอโทษนะ กล้าทำตื่นหรอ"
"อืม แต่ก็ถึงเวลาตื่นแล้วนี่ เป็นอะไรไม่สบายหรอ?" มือเรียวนั่นเอื้อมมาจับตามตัวผมแผ่วเบา
"ไม่เอา ออกไปเลยเดี๋ยวติดไข้..."
"งั้นไปนอนต่อไป เดี๋ยวไปอาบน้ำแล้วเอาข้าวมาให้กิน.." เขาเดินออกไป ทำไมยิ่งอ้วนๆตุ้ยนุ้ยแล้วมันดูน่าจับไปหมดเลยนะ ท่าเดินที่ติองแบกท้องนั่นออกไป
ผมกลับเข้าไปนอน มันแสบตาอยู่หน่อยๆคัดจมูก สงสัยเพราะเครียดและเพราะไปตากแดดดูงานกับพี่ๆเขาเรื่องรถ
กึก
เสียงวางอะไรสักอย่างลงทำผมลืมตาขึ้นอีกรอบ
"ยากับข้าวต้ม..." กันต์วางถาดไว้ข้างโต๊ะ
"ขอบคุณครับ ... ออกไปได้แล้ว เดี๋ยวติด.. "
"เอ๊ะ จะไล่ทำไมนัก...รู้หรอกนาว่าต้องระวังไม่ให้ป่วยน่ะ.." เป็นงั้นไปได้ เมียว่ายังไงก็อย่างนั้นแหละครับ
เขาเดินหายไปในห้องน้ำออกมาพร้อมโถที่ใส่ผ้าขาวเอาไว้
"เดี๋ยวเช็ดตัวก่อนแล้วกัน ข้าวยังร้อนมากอยู่เพิ่งต้มเสร็จ..."
"อืม..." จะว่าอะไร ให้ทำอะไรผมก็ยอมทุกอย่างนั่นแหละ ให้พลิกตัวก็ทำ ให้ขยับท่าไหนยังไงก็ทำ
"เสร็จแล้ว .." บอกแล้วก็เดินหายกลับเอาโถไปเก็บในห้องน้ำแต่แทนที่จะออกไป
"กินข้าวไหวมั้ย..."
"ไหว..." ผมไม่ได้ถึงขึ้นนอนซมเสียหน่อย แต่พอเมียถามมันก็อดจะมีอาการสำออยออกมาไม่ได้
"ลุกขึ้นนั่งเลย เดี๋ยวป้อน..."
"หึๆ..." ได้แต่แอบเอ็นดูเบาๆ เสียงดังไม่ได้เดี๋ยวเขาจะพาลหาว่าล้อเลียน
...ทำไมมันน่ารักขนาดนี้กันนะ
"กันต์..."
"หืม.."
"อยากได้ลูกสาวหรือลูกชาย..."
เรายังไม่ได้ตรวจให้รู้เพศเลย แม่เขาเองก็ไม่ได้ซีเรียสอยากจะรู้
"ไม่อยาก..."
"..."
"ไม่อยากจะคาดหวังว่าเขาจะเป็นอะไร เพราะเดี๋ยวเขาไม่ใช่อย่างที่คิดแล้วจะปาความผิดหวังให้เขาเปล่าๆ จะชายหรือหญิงหรือโตมาเป็นยังไงก็จะรักเขามากๆอยู่ดี..."
ไม่ผิดหวังเลยกับคำตอบ..
กันต์ก็ยังตอบแบบกันต์....
เขาคิดอะไรมากกว่าที่แสดงออกเสมอ
แม้ว่ามันจะดูผิดๆไปบ้าง แต่ในใจเขาจริงๆถ้าได้ลองนั่งฟังเขามีอะไรในใจเต็มไปหมด
"กล้า...ร้องไห้ทำไม?"
"ป เปล่า..." นี่ผมร้องหรอเนี่ย
"หึๆ ไอ้ขี้แยเอ้ย....ป่วยแล้วยังจะดราม่าอีกเนอะ..." กันต์หยิกแก้มผมไปมา
"ไว้ไปหาหมอรอบนี้ ซาวด์ดูเพศได้มั้ย?"
"...." มันอยากจะรู้ทีเดียวตอนลูกคลอด แต่ผมอยากจะรู้เลย
"ก็ได้...รีบหายเร็วๆเถอะ" รับปากจนได้
"รักนะ..." ผมบอกออกไปจากข้างในใจจริงๆ
"อืม..."
"ไม่เห็นจะบอกรักกลับเลย.." ผมตัดพ้อ และมันมองหน้า
จุ๊บ... มันกดจูบลงที่ปากเร็วๆหนึ่งที
ทำเอาผมตกใจ ...ใครจะไปคิด
จุ๊บๆๆๆๆ มันกดจูบลงซ้ำๆบนปากอย่างนั้นก่อนเราสองคนจะหัวเราะร่า
รักมันที่สุด...และรักตัวเองตอนที่มีกันต์อยู่ด้วย
"นอนนะ...จะได้หายไวๆ.." หลังจากกินข้าวกินยาจนคนดูแลพอใจแล้ว ซึ่งก็เกือบจะหมดถ้วยก็บังคับให้ผมนอนทันที
"อืม..." พอผมรับคำมันก็จะเดินเก็บข้าวของออกไป ผมดึงขายเสื้อมันไว้เบาๆ
"มีอะไร?"
"ไม่อยากให้ไปไหนเลย จะไปไหนหรือเปล่า..." กลัวมันจะไปเล่นที่ไหน ไม่อยากให้ติดไข้ แต่ก็ไม่อยากให้ห่างสายตาอยากจะนั่งมองจนกว่าจะหลับไปเลย
"อย่าเยอะ ไหนบอกกลัวติดไง.."
"แต่นี่ไม่ แค่กๆ.." เวรเอ้ย กำลังจะบอกว่าไม่ไอแล้วก็ไอขึ้นมาซะได้
"อะๆ เห็นมั้ย? ไออีกแล้ว นอนไปเลย อยู่ที่ร้านนี้แหละเดี๋ยวจะเดินมาดูบ่อยๆ..อ๊ะๆ แล้วไม่ต้องคิดจะหยิบมือถือมาเล่นเลย เดี๋ยวเอาไปด้วย!" มันคว้าอุปกรณ์ทุกอย่างไปรวมในถาดใส่ข้าว ก่อนจะทำหน้าคาดโทษ
"งั้นขอจูบอีกทีนึง.."
"ไม่!"
ปัง! มันปิดประตูออกไปแล้ว จะทำอะไรได้ละครับนอกจากนอน...ไม่ได้นอนแบบเงียบเหงานะ เพราะรายนั้นเขาเสียงบรรเลงที่เจ้าตัวใช้เป็นตัวช่วยให้หลับบ่อยๆกับทีวีไว้ให้แล้ว
เมียผมคนนี้แสนดีและใส่ใจที่สุดในโลกเลย...
- กันติทัต -
"หอบอะไรมาเยอะแยะน่ะ?" คุณวันดีบอกเมื่อเห็นผมลงมาพร้อมกับเครื่องมือสื่อสารเต็มถาดวางไว้ก่อนจะเดินไปล้างชาม
"ของกล้า"
"แล้วเอาลงมาทำไม อย่าบอกนะว่าเช็คมือถือ"
"พอเลยแม่ เคยทำที่ไหน เรื่องส่วนตัวเขา นี่แค่เอาลงมาเพราะไม่อยากให้เล่นมือถือหรือสนใจงาน อยากให้พัก" แม่ฟังแล้วเบะปากใส่ผม
พูดถึงเรื่องงาน ผมโทรไปบอกพ่อแม่กล้าแล้วว่าอยากให้รายนั้นหยุดงานหลายวันหน่อยเพราะไม่อยากให้ทำงานหนักมาก ช่วงนี้ดูล้าๆเกินไปแล้ว
Mom : เป็นไงบ้างกล้า
Klah : ตอนนี้นอนพักครับ(กันต์ตอบเองแม่)
Mom : ดีแล้วจ้า แม่ฝากด้วยนะลูก
: ถ้ากันต์ไม่ไหวบอกแม่นะ แม่จะให้กล้ากลับมานอนที่นี่ แม่จะช่วยดูให้ กลัวกันต์เหนื่อย
Klah : ไม่เป็นไรครับแม่ กันต์ไหวไม่เหนื่อยเลย
: *ส่งสติกเกอร์ : หายห่วง*
ตึ๊ง ตึ๊ง ตึ๊ง
กำลังยิ้มให้มือถืออยู่ดีๆก็มีแจ้งเตือนเข้ามา
Aei Aei : พี่กล้าทำไมไม่ตอบเลย
: ทำอะไรอยู่ครับ
: เมียไม่ให้ตอบหรอ
อ้าว ไอ้เด็กนี่ ไม่เคยห้ามโว้ย เขาไม่อยากคุยเองหรือเปล่า
เลืื่อนดูด้านบน น้องคนนี้ดูจะอยากมีบทบาทขึ้นมามาก เต็มไปด้วยข้อคีวามตัดพ้อว่าทำไมกล้าถึงยอมผม แล้วทำไมถึงเลิกกับเด็กคนนี้ด้วยเหตุผลที่กับผมแล้วเป็นข้อยกเว้น
Aei Aei : ทำไมอ่านไม่ตอบ
คันไม้คันมือจริงๆ แต่ผมจะไม่ไปยุ่งวุ่นวายทำเพียงปิดแจ้งเตือนแล้วคว่ำจอเอาไว้
Aei Aei ส่งข้อความถึงคุณ
ดูเอาแล้วกัน นี่ส่งข้อความมาที่ผมแทนแล้ว
Aei Aei : เอามือถือพี่กล้าบล๊อคหรอ?
: กลัวแพ้หรอ?
Kan'T : เป็นอะไรมากมั้ยเราอะ?
: เช็คประสาทนะ
: รำคาญ ขอยาด(อนุญาต)ไม่ให้ความสำคัญ
Aei Aei : พี่นี่ตลกนะ กลัวเขากลับมาหาคนเก่าหรือไง
Kan'T : ถ้าเขาจะไปก็ไปแล้วแหละ อย่าพยายามเลย มันตลก
Aei Aei : อย่ามั่นหน้า
: หวงก็ระวังเอาไว้ดีๆ
: คนเก่าเขาอยากได้คืน
Kan'T : จ้า
ผมแคปทั้งหมดแล้วปิดชื่อเอาไว้ ก่อนจะโพสลงเฟชบุ๊คส่วนตัวเปิดเป็นสาธารณะ
Kan'T อัพเดทสถานะ :
ทายซิ ใครเอ่ย? ตลกมากไม่เคยเจอคนแบบนี้ -___- อยากมีซีน? แต่ซีนน้องบ้งมาก!
#ไม่ได้หวงนะแต่ไม่ให้
FantaSea : กัวล้าวววววคูมแม่ แคปชั่นอย่างได้!
: @Geno มาดูอะไรสนุกๆซิ ยังไงซิ
Jack : @Klah ไอ้หนุ่มงานเข้ามึงว่ะ
Tiw : โหดแสสสสส เป็นกุกุร้องได้ล้าว
บังเติร์ด : ใจเย็นแม่
คอมเม้นท์ทะยอยมาเรื่อยๆ
Rrrrrrrrrrrrrrrrrr
"ฮัลโหลต๊อด"
"อยู่บ้านมั้ย เดี๋ยวเข้าไปหา"
"อืมมาสิ"
ผมวางสายแล้วนั่งอ่านคอมเม้นท์ บางคนก็ทักมาหลังไมค์มาถาม ก็ตอบเท่าที่ตอบได้ ไม่ได้บอกว่าเป็นใครบอกแค่แฟนเก่ากล้า
ส่วนเจ้าตัวน่ะ ไม่รู้หรอก นอนยาวไปโน้นละ แม่ผมแวะไปดูมาบอกว่านอนหลับลึกเลย
"กันต์...." เสียงเรียกดังขึ้นจากประตูร้าน ต๊อดเดินเข้ามากับนิว
"มาเร็วจัง โทรตอนใกล้ถึงหรอ"
"อืม มาทำธุระกับนิวเห็นโพสมึงพอดีอะ" ต๊อดว่า
"เฮ้ยไม่ต้องซี กูก็ไม่ซีเรียสขำๆ..."
"แสบนะเด็กนั่น" นิวพูดด้วยหน้านิ่ง
"ให้ช่วยอะไรมั้ย"
"ไม่เอานาต๊อด ไม่มีไรเลยเว้ย เขายังไม่ได้ทำไรหรอก" สำหรับผมมันยังไม่ถึงขึ้นที่จะต้องจัดการอะไร
"มีอะไรบอกกูทันที..เข้าใจมั้ย" นิวกำชับ
"ได้สิ บอกอยู่แล้ว ท้องโตแบบนี้ไม่จัดการอะไรคนเดียวให้เสี่ยงหรอก" ผมบอกยกยิ้มให้ พวกมันก็ดูสบายใจขึ้นหน่อย
"แล้วเจ้าตัวว่าไง"
"ยังไม่รู้เลย นอนป่วยอยู่ มือถืออะไรอยู่นี่หมด...กลัวมันเล่นแล้วไม่ได้นอนพัก" ผมบอกต๊อด
"ฮะๆๆๆ สิ้นลาย" นิวแซว
"อ้าวเพื่อนมาหรอกันต์.." คุณวันดีเดินมาทักทาย เธอไม่เคยพลาดเรื่องแบบนี้สักที พวกนี้ก็มารยาทงามฝากตัวเรียบร้อย
"ไปๆ ไปนั่งในบ้านกัน แม่อบขนมอยู่ด้านหลังเดี๋ยวเอาไปให้" เธอชักชวน บรรยากาศในร้านอาจจะคุยได้ไม่เต็มที่เลยพากันเดินไปยังบ้านแทน แม่เอาสูตรใหม่มาให้มันชิมกันใหญ่ บ่นคิดถึงแต่ไอ้ทิว รายนั้นน่ะตีสนิทดี๊ดีเลยเรื่องขนม
"โอ๊ะ.....อืมหืมม..."
"เป็นอะไรกันต์!" ต๊อดกับนิวตกใจ
"ลูกดิ้นอะ" ผมคงมีสีหน้าบิดเบี้ยวมากจนเพื่อนกังวล ก็ตั้งแต่ท้องโตขึ้น แรงถีบก็ดีจริงๆ
"จริงดิ 5เดือนกว่าแล้วนี่นะ ตื่นเต้นว่ะ.." นิวตื่นเต้นด้วยหน้านิ่งๆของมัน แต่ต๊อดนิ่งไป
"อยากลองจับมั้ย?" ผมถาม2คน
"ไม่เอาอะ กลัวว่ะ"
"ฮ่าๆๆนิวตลกว่ะ นี่หลานนะไม่ใช่เอเลี่ยน"
"เออนั่นแหละคิดดิ มีอะไรดิ้นในท้องเราอะ มันสยองนะ" หน้ามันกลัวจริงๆ มันคือปกติของการตั้งครรภ์แต่พอมาเป็นคนใกล้ตัวแบบนี้มันก็คงจะแปลกๆในใจบอกไม่ถูกอย่างที่มันรู้สึก
"แล้วลุงต๊อดละ อยากจับมั้ย?" มันมองที่ท้องผมตลอดเลย คงจะรู้สึกคล้ายๆกับนิว
"ฮ่าๆ ลุงต๊อดเฉยเลยว่ะ กูไม่เอานะ ให้เรียกพี่นิวพอ" มันบอกก่อนจะลุกเดินออกไปสูบบุหรี่
"จ จับได้จริงๆใช่มั้ย"
"ได้สิ..." ผมยกยิ้มให้ต๊อด
มันเอื้อมมือมาช้าๆ ดูจะสั่นเล็กน้อยด้วยซ้ำก่อนที่ผมจะจับมือเพื่อนให้โดนไปยังจุดที่ขยับ แต่เจ้าตัวเล็กกลับนิ่งไปเสียดื้อๆ
"ม ไม่เห็นถีบเลยอะ"
"ฮ่าๆ ใจเย็นสิ ไม่ใช่ก๋วยเตี๋ยวนะจะตามสั่งได้น่ะ ลองตรงนี้ดู..." ผมจับมือมันเลื่อนมาอีกทาง และตัวเล็กก็ถีบอย่างแรง
"โอ๊ะ โอโหยยย เชี่ยยย" ผมสบถเบาๆ
"กันต์เป็นอะไรมั้ย ไหวมั้ย"
ผลั่กกกกก!!เคร้งงงง!!
กล้าวิ่งมาจากไหนไม่รู้ ผลักต๊อดกระเด็นจานเค้กคว่ำ
"เฮ้ยกล้า!"
"มีไรวะ!!" นิววิ่งมาจากนอกบ้านก็ตกใจ
"มึงทำเหี้้ยอะไร!" กล้าตวาดชี้หน้าต๊อด
"มึงอะเป็นอะไร!"
"กล้าเป็นบ้าอะไร ตกใจหมด แล้วจานคว่ำหมดแล้วเนี่ย"
"แล้วมึงทำอะไรกัน ห้ะ?" มันตวาดผมกลับ
"ทำบ้าอะไรเล่า แค่ลูกดิ้นแรงเลยให้ต๊อดเลยจับดู จะหัวร้อนอะไรเพื่อนกันทั้งนั้น" ผมว่ามันกลับ
"กูก็อยู่ ไม่มีอะไรเลย มึงใจเย็น" นิวเสริมอีกคน
"แล้ววิ่งมาได้ไง ดูซิหน้าก็ซีด เหงื่อเต็มหมดเลย" ดุมันเข้าให้ แขนที่คล้องมันอยู่โดนมันดึงออก สภาพแบบนี้ยังจะหึงไม่เข้าเรื่องอีก
"กลับนะกันต์" ต๊อดบอกก่อนจะเดินออกไป
"หายไวๆแล้วกันมึง" นิวทิ้งท้ายก่อนจะตามออกไป
ผมก้มลงจะเก็บเศษจาน
"ทำอะไร ไม่ต้อง!" กล้าดึงตัวผมขึ้น
"เกิดอะไรขึ้นอีก!" แม่เดินเข้ามา
"ไม่มีอะไรแม่ จานแตกอะ" บอกไปแบบนั้นแต่สายตาเธอก็บอกว่าเธอรู้ดีว่าไม่ได้มีแค่นั้นแน่
"แม่เก็บเอง กล้าตื่นมาก็กินข้าวกินยานะ ไปกันต์พาไป...แม่ทำเผื่อไว้แล้ว" เธอบอกส่ายหน้าไปมา ผมเลยเดินพยุงคนป่วยที่ตอนนี้กุมขมับอยู่
"ซ่าไม่เข้าเรื่อง" เอ็ดมันก่อนจะพาไปนั่ง ไม่รู้ว่าใครจะลากใครแล้ว
เวรกรรมมีแฟนขี้หวง....เฮ้อออ ท้องโตขนาดนี้เนี่ยนะ ไม่เข้าเรื่องเลย
20.08.2020
