ตอนที่ 97 บ้าคลั่งและอิ่มแปล้
ทานธรรมใช้หลังมือเช็ดเลือดที่ไหลซึมออกมาจากริมฝีปาก ขณะที่สายตาจับจ้องไปยังคู่ต่อสู้ของตน คู่ต่อสู้ที่เอาแต่พล่ามประโยคเดิมซ้ำไปซ้ำมา
“ปรมาจารย์อยู่ที่ไหน”
“จะให้ตอบกี่ครั้งว่าข้าไม่รู้”
“ไม่รู้ ก็ตาย !!”
ชายที่ปิดหน้าด้วยหน้ากากตะวันดำครึ่งซีกพุ่งเข้าหาทานธรรม ขณะสองมือวาดไปในอากาศ ก่อเกิดเป็นกระแสอาคมสีทองแล้วแปรเปลี่ยนเป็นกำปั้นนับร้อยพุ่งโจมตีใส่ทานธรรมอย่างต่อเนื่อง
ส่วนทานธรรมก็ปลดปล่อยพลังเหล็กไหลวารีที่ฝังอยู่ในร่างกายทันที ก่อเกิดเป็นกระแสธารพลังงานอาคมสีฟ้าคราม โอบคลุมร่างของเขาเอาไว้ จากนั้นเขาก็เหวี่ยงคันเบ็ดออกไปเบื้องหน้า ตวัดไปมาซ้ายขวาบนล่างด้วยความเร็วต่อเนื่อง ปลดปล่อยสายเบ็ดเหล็กไหลทำลายล้างกำปั้นอาคม ปิดท้ายด้วยการที่ทานธรรมเปล่งกำลังชักนำพลังงานอาคมภายในเหล็กไหลบรรจุมันลงไปในตัวคันเบ็ด จนตัวคันเบ็ดเปล่งแสงสว่างดังหิ่งห้อยยักษ์ภายในเสี้ยววินาที
จากนั้นทานธรรมก็ตวัดมันออกไปด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่เขามี เสียงขวับ !! ดังพร้อม ๆ กับการเกิดเส้นแสงอาคมสีฟ้าที่พุ่งออกไปแนวขวาง แต่หากมองจากบนฟ้าจะเห็นเป็นภาพคลื่นระลอกน้ำสีฟ้าที่ขยายออกไปเป็นวงกว้างอย่างรวดเร็ว มันทำลายกำปั้นอาคมที่พุ่งเข้ามาทีละอัน ทีละอันอย่างต่อเนื่อง ทว่าคลื่นระลอกน้ำกลับถูกกำปั้นยักษ์สีทองที่พุ่งเข้ามาต่อต้าน จนในที่สุดทั้งคลื่นระลอกน้ำและกำปั้นสีทองก็แหลกสลายไปพร้อม ๆ กัน บังเกิดเสียงดังปัง! สนั่นปานสายฟ้าฟาด พลังทำลายล้างที่เกิดจากพลังสองขั้วก่อให้เกิดคลื่นกระแทกกระจาย ส่งผลให้อากาศภายในรัศมีกว่าหนึ่งกิโลเมตรสั่นสะเทือน แต่น่าแปลกที่คลื่นพลังระดับนี้กลับไม่สร้างความเสียหายให้กับสิ่งปลูกสร้างโดยรอบ มันก่อเกิดแรงสั่นสะเทือนเล็กน้อยบนฝ้าและหลังคาเท่านั้น
ชายร่างโตปิดหน้าด้วยหน้ากากตะวันดำครึ่งซีก จ้องไปมองไปยังพื้นที่ที่ควรจะมีทานธรรมอยู่ แต่ตอนนี้มันกลับว่างเปล่า
“ไม่แปลกใจที่ทีมก่อนหน้ายังทำไม่สำเร็จ”
“ไม่คิดว่ามันน่าสนุกงั้นเหรอ นาน ๆ จะเจอกับพวกไร้พรสวรรค์ที่มีน้ำยาสักที”
สตรีที่ปิดหน้าด้วยหน้ากากตะวันดำครึ่งซีกเอ่ยตอบ ขณะกำลังนั่งแกว่งขาอยู่บนซากเรือนรับรอง พลางใช้ผ้าเช็ดถูทำความสะอาดคันธนูสีแดงของเธอ
“เป้าหมายของเราคือชายสามคน ตามรูปภาพที่ได้มา เรายังไม่เจอคนที่สามเลย”
ชายร่างเล็กอีกคนที่สวมใส่หน้ากากแบบเดียวกันเอ่ยขึ้นขณะสะพายดาบเก็บไว้ด้านหลัง จากนั้นเขาก็ตรวจดูภาพวาดของเป้าหมายทั้งสามแผ่น
“ไหน ๆ ขอข้าดูหน่อย”
สตรีปิดหน้าถาม ขณะที่ชายร่างเล็กไม่ได้โต้แย้งอะไร เขาชูภาพวาดเสมือนตัวจริงทีละแผ่นจนกระทั่งถึงใบสุดท้าย สตรีปิดหน้าจำได้ทันที
“ข้าเห็นเขา ข้ายังยิงเขาด้วย แต่เพียงชั่วครู่เขาก็หายไปแล้ว”
ชายร่างเล็กได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้า
“ไปกันเถอะ พวกนั้นน่าจะหนีไปไม่ไกล”
จากนั้นบุคคลปริศนาทั้งสามก็เคลื่อนที่จากไปด้วยอาคมย่นระยะทางอย่างรวดเร็วและไร้ร่องรอย
ลึกลงไปใต้ดิน
“ไปแล้ว”
วัฏจักรบอกขณะนั่งนิ่งให้ราตรีทำความสะอาดบาดแผล
“พวกบ้านั่นเป็นใคร”
เหนือภพถามอย่างไม่สบอารมณ์พลางคว้าเอากล้วยหอมมาปอกเปลือกกิน
“จากข้อมูลที่ได้มา พวกนั้นเรียกตัวเองว่าลัทธิดับสุริยัน ส่วนที่ว่ามันเป็นใครและต้องการอะไรจากพวกเรานั้น พวกเรากำลังสืบกันอยู่”
อังกาบอธิบาย ขณะใช้ผ้าพันแผลที่แขนของทานธรรมอย่างเบามือ ทานธรรมถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยแสดงความคิดเห็น
“อย่างกับพวกคลั่งศาสนาอะไรทำนองนั้น พวกมันเอาแต่ถามว่า ปรมาจารย์อยู่ที่ไหน”
“ใช่” วัฏจักรช่วยเสริมคำพูดของทานธรรม เพราะเขาเองก็ถูกถามคำถามนี้เช่นเดียวกัน
“เป็นไปได้ไหม ว่าพวกมันหมายถึงอาจารย์”
เหนือภพพูดลอย ๆ ขณะเคี้ยวกล้วยอยู่เต็มปาก ทว่าเพียงประโยคเดียวของเหนือภพกลับทำให้ทั้งทานธรรมและวัฏจักรคิดอะไรบางอย่างออก
“ศิษย์น้องเจ้าหลบอยู่ที่นี่ไปสักพัก รอให้เรื่องซาลง แล้วพวกข้าจะส่งข่าวมาบอกเจ้า”
“ห่ะ” เหนือภพนิ่งค้างไป แต่พอศิษย์พี่ใหญ่ของเขาพูดจบก็จากไปในทันที โดยที่ไม่คิดจะอธิบายอะไรให้เขาฟังเลยสักนิด
ส่วนวัฏจักรก็กำลังยุ่ง เพราะจู่ ๆ ก็มีนกอาคมบินมาหาเขา วัฏจักรอ่านจดหมายครู่หนึ่งพลางแสดงสีหน้าพึงพอใจอะไรบางอย่าง แล้วเขาก็จากไปทันทีโดยไม่สั่งลา
เหนือภพเคยเห็นสีหน้าแบบนี้ของศิษย์พี่มาก่อน แน่นอนเขาไม่รู้ว่าสีหน้าแบบนั้นหมายถึงอะไร แต่เป็นพี่ราตรีที่อธิบายให้เขาเข้าใจว่า สีหน้าแบบนั้นของวัฏจักร คือมีความสุข เขามักจะแสดงสีหน้าแบบนั้นออกมาเมื่อได้รับงานอันตรายบางอย่าง ยิ่งยากก็ยิ่งสร้างความตื่นเต้นให้กับศิษย์พี่รองของเขา
“อะไรของพวกพี่”
‘แต่ก็ช่างเถอะ หลุมหลบภัยที่นี่ก็ไม่เลว มีเสบียงพร้อมขนาดนี้ ให้อยู่สักครึ่งปีก็ยังอยู่ได้สบายเลย’
เหนือภพจะทำใจให้ชิน ทั้งศิษย์พี่ใหญ่และศิษย์พี่รองมักมีปริศนาที่เขาไม่อาจเข้าถึง
“พี่หญิงพวกท่านจะไปไหน”
เหนือภพรีบถามก่อนที่ราตรีและอังกาบจะปีนบันไดหายลับขึ้นไปข้างบน
“หาข่าว อีกอย่างพวกข้าไม่ใช่เป้าหมายของพวกมันแต่แรก ดังนั้นน่าจะได้อะไรเพิ่มเติมดีกว่าอุดอู้อยู่ในหลุมนี่”
อังกาบตอบกลับมาโดยไม่หยุดปีนบันได
“งั้นฝากส่งข่าวให้ข้าหน่อยละกัน ช่วยไปบอกสมุทรทีว่าข้ามีธุระไปตามที่นัดกันไว้ไม่ได้ พอดีเรานัดเจอกันเวลาบ่ายโมงที่เหลาอิ่มทรัพย์”
“ได้ ข้าจะบอกให้”
“ขอบคุณครับ”
เหนือภพนอนแผ่บนที่นอนที่ถูกเตรียมเอาไว้เป็นอย่างดี เขาไม่คิดว่าศิษย์พี่จะเตรียมสถานที่แบบนี้เอาไว้ใต้หมู่บ้านที่จัดงานประมูล ไม่รู้ว่าเตรียมไว้เพื่ออะไร แต่ดูจากรูปการณ์แล้วน่าจะไม่ได้เตรียมกันแค่วันสองวัน เมื่อเหนือภพไม่มีอะไรทำ เขาก็นึกขึ้นได้ว่าเขายังหมุนกงล้อหรรษาค้างไว้ เขารีบเปิดแท็บแล็ตเพื่อตรวจสอบข้อมูลบนหน้าจอ ไม่นานจากนั้นเขาก็ยิ้มออกมา
เหนือภพได้รับเนื้อสัตว์อสูรชั้นดีที่ช่วยเพิ่มค่าสถานะร่างกาย จากนั้นเขาก็มีความคิดที่จะใช้เงินที่มีสุ่มหาของดีมีประโยชน์ แต่ก่อนอื่นเขาได้จัดส่งเงินไปให้แม่กับน้องคนละยี่สิบล้านเหรียญทอง อย่างน้อย ๆ เขาก็มั่นใจว่าแม่กับน้องจะอยู่อย่างสบาย ส่วนเงินที่เหลือเขาตั้งใจจะใช้มันเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับตัวเอง
การประมูลผู้เชี่ยวชาญที่ผ่านมาทำให้เขารู้ว่า ถ้าหากเรามีชื่อเสียง มันก็สามารถทำงานให้กับตัวเราได้ ไม่ว่าจะเป็นคนไร้พรสวรรค์หรือคนมีพรสวรรค์ ขอแค่มีความแข็งแกร่งมีความสามารถมากพอ ใคร ๆ ก็ต้องการซื้อตัวทั้งนั้น ไหนจะภารกิจพิเศษที่เขาได้รับมา ตามข้อมูลแล้วฮันเตอร์ระดับสูงมากมายล้วนจบชีวิตที่นั่น หากเขายังคงเป็นเขาแบบในปัจจุบัน ที่ยังคงย่ำอยู่กับที่ ตัวเขาก็คงไม่อาจกอบโกยทรัพย์สมบัติจากที่นั่นได้อย่างที่ควรจะเป็น
เหนือภพรีบกดสุ่มต่อทันที เขาสุ่มซ้ำ ๆ สุ่ม ต่อไป แม้จำนวนครั้งในการสุ่มจะหมด เขาก็จะกดรีเซตต่อทันที ในตอนนี้เขาไม่คิดมากเรื่องเงินอีกแล้ว เงินหมดก็แค่หาใหม่
สุ่ม !
ติ๊ง !
คุณได้รับสิทธิ์ซื้อสินค้า
สินค้า : แร่สองสี
ที่มา : เหมืองพันกร
สรรพคุณ : ใช้ในการชุบเคลือบอาวุธและอื่น ๆ
คุณภาพ : ต่ำ
ราคา : 1,200,000 เหรียญทอง
ระยะเวลาสิ้นสุดการซื้อ : 15 วัน
“บ้าเอ๊ย !”
เหนือภพสุ่มกงล้ออย่างบ้าคลั่ง แน่นอนว่าทุกอย่างไม่ได้เป็นไปตามที่เขาหวังเสมอไป มันมีทั้งผิดหวัง และเป็นไปตามที่เขาหวัง แต่ทุกครั้งที่เขาได้ของมีประโยชน์มันจะเป็นเพียงส่วนน้อยเท่านั้น ระบบใหม่นี้ทำให้เหนือภพกรีดร้องคำรามด้วยความไม่พอใจ ในหัวของเขาเริ่มร้อนวูบวาบ หัวใจเต้นรัวแรง เหงื่อซึมตามผิวหนัง แต่เขาก็ยังไม่หยุดมือ
สุ่ม ! สุ่ม ! สุ่ม !
ติ๊ง !
คุณได้รับสิทธิ์ซื้อสินค้า
สินค้า : น่องขามดหิมะ
…………..
ราคา : 1,200,000 เหรียญทอง
ระยะเวลาสิ้นสุดการซื้อ : 15 วัน
ติ๊ง !
คุณได้รับสิทธิ์ซื้อสินค้า
สินค้า : แก่นชีวิตเต่า
…………..
ราคา : 10,000,000 เหรียญทอง
ระยะเวลาสิ้นสุดการซื้อ : 15 วัน
ติ๊ง !
คุณได้รับสิทธิ์ซื้อสินค้า
สินค้า : เนื้อปีกนกขาวปลอด
…………..
ราคา : 8,000,000 เหรียญทอง
ระยะเวลาสิ้นสุดการซื้อ : 15 วัน
เหนือภพกดซื้อ ซื้อ และก็ซื้อ จากนั้นเขาก็หาวิธีกินมันทั้งหมด ใช้เวลาไม่นานจากนั้นเขาก็กลับมากดรีเซตระบบเพื่อสุ่มหาซื้อของอีกครั้ง และอีกครั้ง
จนกระทั่ง..
-*-*- รีเซตกงล้อหรรษาครั้งที่ 688 สำเร็จ คุณสามารถหมุนกงล้อ 3 ครั้ง -*-*-
เหนือภพมองจำนวนเงินที่ค่อย ๆ ลดลงทีละหน่วย จากหลักหน่วยตามมาด้วย หลักร้อย หลักพัน หลักหมื่น หลักแสน เรื่อย ๆ ขึ้นไปอย่างต่อเนื่อง ขณะที่อีกมือหนึ่งของเขาก็กำลังย่างเนื้อสัตว์อสูรอย่างง่าย ๆ ในเตาย่างไร้ควันที่ถูกก่อสร้างมาแบบพิเศษ เพื่อทำให้สุกก่อนกินเท่านั้น เขาทำแบบนี้จนกระทั่งท้องของเขาเต็มแน่นไม่อาจรับเนื้อสัตว์อสูรได้อีก ความอิ่มแน่นนี้จึงเป็นสิ่งเดียวที่หยุดยั้งเหนือภพจากการสุ่มอย่างบ้าคลั่งได้
จากนั้นวิถีชีวิตของเหนือภพภายในห้องใต้ดิน คือการกิน และฝึกอย่างหนักเพื่อให้ร่างกายเผาผลาญอาหารให้เร็วขึ้น และเขาก็จะสามารถกินต่อได้อีก เหนือภพใช้ชีวิตวนไปวนมารูปแบบเดิมอยู่อย่างนี้ กิน ฝึก กิน ฝึก นอนเล็กน้อย แล้วก็ลุกขึ้นมากิน วนไปเรื่อย ๆ จนจำนวนเงินที่เขาสามารถใช้ได้จากร้อยกว่าล้านเหรียญทอง เหลือแค่หลักสิบล้านเหรียญทอง
ณ พื้นที่อันไกลโพ้น
สถานที่นี้เป็นเกาะที่ถูกชาวพื้นเมืองเรียกว่า ‘ภูเก็ต’ มันเป็นสถานที่ที่ถูกอัดแน่นไปด้วยผู้คนทั้งหญิง ชาย เด็ก และคนแก่ พวกเขาล้วนแต่งกายด้วยเสื้อผ้าน้อยชิ้นที่แสนประหลาด
เต็งหนึ่งยืนมองโทรศัพท์มือถือของตัวเองอย่างร้อนใจ ขณะที่ตัวเลขภายในกระเป๋าเงินอิเล็กทรอนิกส์ของเขากำลังเพิ่มจำนวนขึ้นอย่ารวดเร็ว จนในที่สุดเขาก็มีเงินเหยียบหลักร้อยล้าน เหรียญทอง
เต็งหนึ่งยิ้มกว้างอย่างไม่เคยมีมาก่อน จากนั้นเขาก็รีบวิ่งไปทางชายหาดทันที ที่นั่นมีชายหนุ่มวัยกลางคนในชุดกางเกงว่ายน้ำตัวเดียว ผิวพรรณของเขามีออร่าความสูงศักดิ์ ใบหน้าที่สวมใส่แว่นดำไม่อาจปกปิดราศีเทพที่แผ่กระจายออกมา แน่นอนว่าหญิงสาวที่สวมใส่บิกินี สองชิ้นข้างกายชายผู้นั้นก็เปล่งรัศมีเช่นเดียวกัน เธอดูงดงามมากกว่าสิ่งมีชีวิตใดบนโลกนี้ แม้ว่าเธอจะกำลังนอนอาบแดดอยู่บนเสื่อริมชายหาดเฉกเช่นมนุษย์คนอื่น ๆ
เต็งหนึ่งเดินเข้าไปหาพวกเขาแล้วโค้งหัวลงอย่างมีมารยาท
“ท่านเทพสูงสุดครับ พวกท่านพักที่นี่มาหลายคืนแล้ว แต่คืนนี้ผมจะพาท่านไปเปิดหูเปิดตากับสิ่งที่เรียกว่าโรงแรมห้าดาวขอครับ”
“งั้นเหรอ อยากรู้จริงว่าสิ่งที่เรียกว่าโรงแรมห้าดาวมันเป็นยังไง ไปกันเถอะ เทวีของข้า ไปดูกันว่ามันจะดีกว่าที่พวกเรานอนอาบแสงสุริยันบนชายหาดนี้ยังไง”
“หากว่ามันไม่ดีจริงอย่างที่ว่า ข้าคงต้องประเมินเจ้าใหม่แล้วล่ะท่านเต็งหนึ่ง”
หญิงสาวยิ้มพร้อมกับยื่นมือไปจับกับผู้เป็นสามีของตน เพื่อให้ประคองนางขึ้นจากพื้น เต็งหนึ่งยิ้มรับอย่างมั่นใจ
“รับรองไม่ผิดหวังครับท่านเทพสูงสุด”
เต็งหนึ่งพ่นลมหายใจออกมาโล่งอก ขณะเดินตามบุคคลชั้นสูงทั้งสอง โชคดีที่เขาเคยเป็นพนักงานบริษัทมาก่อน ทักษะประจบเจ้านายนั้นถือว่าเป็นหนึ่งในทักษะพื้นฐานที่พนักงานบริษัทควรมี และเขาก็คิดว่าเขาทำได้ดีเสียด้วย
