Chapter II Scene 09
“
Chapter II Scene 09
”
ห้องเปล่า? ไม่มีอะไรเลย!
ห้องที่ผมเข้ามา ถึงจะมีความหรูหราอลังการจัดเต็มยังไง แต่มันก็เป็นเพียงห้องเปล่าๆ มันควรอยู่ที่นี่สิ! นอกจากแท่งศิลาสี่เหลี่ยมใจกลางห้อง ที่มันควรจะมีดาบเสียบอยู่สิ แต่มันหายไปแล้ว?
หรือว่า มันจะมีใครมาเอาแล้ว? ไม่สิ ผมเป็นคนมีแผนที่ ผมเป็นคนรู้ที่ตั้ง ผมเป็นคนรู้ถึงสถานที่ที่ถูกลืม! จะมีคนบ้าที่ไหนมันเดินเข้ามาในป่าโบราณทั้งที่รู้ๆว่ามันอันตราย
“…ไม่เห็นมีอะไร?” แน่นอนว่านั้นคือข้อสงสัยสำหรับทุกคนคุณหนูคายา
“ห้องนี้เหรอ ที่นายบอกว่ามันมีค่ามหาศาล?” ดาร์เลเน่ถามผม
รู้แล้วน่า อย่างตอกย้ำได้ไหมเนี่ย! ฉันก็อยากรูัเหมือนกันว่าสมบัติที่ควรอยู่ภายในนี้มันหายไปไหน?
นี้มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย!? ผมว่าผมเริ่มสงสัยแล้วสิว่า เรื่องที่ผมได้รู้มามันใช่จริงๆเหรอ หรือว่าผมไม่ได้อยู่ในโลกที่ตัวเองกำลังคิด? อาจมีความคล้ายคลึงกัน แต่ไม่ใช่?
แค่คิดเรื่องวุ่นวายอย่างโลกคู่ขนาน หรือความหน้าจะเป็น มันก็เอาซะผมมึนและหน้ามืดไปชั่วขณะ
“ไม่เป็นไรนะ?” ดาร์เลเน่เดินมารับผม เพราะคงเห็นผมเซล่ะมั่ง
ผมส่ายหน้าปฏิเสธออกไป
“ไม่เป็นไร… ก็แค่คิดมากไปหน่อย” ผมพูดออกไป ผมก็ผลักเธอออก ผมเดินสำรวจรอบๆห้อง
ห้องทั้งห้องถูกสร้างขึ้นจากหินอ่อนเช่นเดียวกันกับอาคารทั้งอาคาร พร้อมรูปแกะสลักมากมาย ผมไร้ดูจนเงยหน้ามองเพดานสูง มีรูปแกะสลักมังกรขนาดใหญ่ที่กำลังกางปีกอย่างสง่างาม และดูน่าเกรงขาม
“…ราชามังกรแดง?” ผู้ปกครองเหล่ามังกรเมื่อพันปีก่อน
ผมควรจะตรวจสอบให้แน่ใจว่า มันไม่มีอะไรจริงๆ นี้ผมต้องสูญเสียแขนขวาโดยเสียเปล่า?
“ขอบอกไว้ก่อนว่า อย่า อย่าจับอะไรเด็ดขาด” ระหว่างที่ทุกคนกำลังเดินไปทั่วห้องนั้นเอง ผมก็ได้เอ่ยขึ้นเพื่อเตือน เพราะมันเป็นสถานการณ์ที่แตกต่างกว่าที่ผมคิดไว้มาก ผมควรมีความระมัดระวังรอบคอบกว่านี่
“เอ๋? เมื่อกี้นายคงไม่ได้บอกว่าห้ามแตะอะไรใช่ไหม?”
ห่ะ! หมายความว่าไง! ผมนี่รู้สึกไม่ดีเลย ก่อนจะหันไปมองโอเรียนน่าที่ตอนนี้กำลังถืออะไรสีแดงๆอยู่ในมือ น่าจะเป็นอัญมณี รูบี? นั้นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือคุณเธอนั้นแกะมันออกมาจากรูปแกะสลักตั้งหาก ผมรู้สึกว่ากำลังมีเรื่องบรรลัยเกิดขึ้นแล้วสิ!
และ…มันก็เป็นตามที่ผมได้คิดเลยล่ะ เพราะจู่ๆพื้นใต้เท้าก็เรืองแสง เกิดลวดลายเส้นสีแดงเป็นระบบระเบียบซับซ้อน แน่นอนว่าไอ้ที่ผมพูดถึงมันก็คือวงเวทขนาดใหญ่
ที่ครอบคลุมพื้นที่ที่ทุกคนได้ยืนอยู่นั้นเอง…
“ฉันขอโทษๆขอโทษ! ไม่เอาแล้ว!” โอเรียนน่าพยายามยัดรูบีใส่ไว้ที่เดิมที่เธอไปแกะมันมา
“จับกลุ่มเอาไว้!! รวมตัวกัน!” ผมไม่มีเวลามาสนใจเธอแล้ว ผมตะโกนขึ้น ก่อนจะคว้าคุณหนูคายาที่ใกล้ตัวสุด
และเหมือนว่าการมาจับกลุ่มกันกับทุกคนนั้น มันจะเป็นไปไม่ได้เสียแล้วล่ะ ก็เพราะวงเวทถูกวาดจนเสร็จและทั่วทั้งห้องก็สว่างจ้าขึ้น จับกอดคุณหนูคายาแน่น ก่อนที่ความรู้สึกของผมจะเหมือนถูกดึงไปข้างหน้าอย่างรุนแรง ความรู้สึกเหมือนว่าตัวเองเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง และผมก็สลบไป…
“ริ…ชาด…ตื่น”
“ริชาร์ด…ตื่นสิคะ!”
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างตกใจ ผมรีบนำมือซ้ายไปที่ด้ามดาบในทันที แต่เมื่อสายตาผมเริ่มจับโฟกัสได้ ผมก็พบว่าคนตรงหน้าที่เป็นคนเดียวกันที่ปลุกผมก็คือ สาวน้อยผมบ๊อบสีน้ำตาล คุณหนูคายา?
“คนอื่นๆล่ะ? เราอยู่ที่ไหน?” ผมเริ่มถามคุณหนูคายาในทันท่วงที
“เอ่อ ไม่รู้คะ และไม่รู้ด้วยว่าพวกเราที่เหลืออยู่ที่ไหน”
ผมเกิดข้อสงสัยกับคำตอบของคุณหนูคายา ทำให้ผมมองรอบๆตัว ก่อนจะพบว่าพวกเรานั้นอยู่ในสถานที่ที่เหมือนภายในถ้ำใต้ดิน? และไม่มีใครนอกจากผมและคุณหนูคายา
“เหมือนเราจะอยู่ในอุโมงค์ไม่ก็ถ้ำนะ?” ผมพึมพำออกมาลอยๆ
“นั้นสิค่ะ”
เหมือนว่าวงเวทนั้นจะเป็นเวทเคลื่อนย้ายนะ คงทำงานเมื่อเราไปขโมยหรืออะไรบางอย่าง? คำถามใหญ่ในตอนนี้คือ ผมและคุณหนูคายาอยู่ไหนและคนอื่นๆอยู่ไหน ตายยัง?
“คุณๆ คุณริชาร์ด!”
ระหว่างที่กำลังคิดวิเคราะห์นั้นเอง จู่ผมก็ถูกคุณหนูคายากระตุกแขนเสื้ออย่างรุนแรง ผมหันไปหาเธอ และเห็นว่าเธอกำลังหน้าซีดเผือดเหมือนเห็นผี ผมมองตามนิ้วที่เธอชี้ออกไป
มันอยู่ด้านบน ผมเห็นแล้วว่าทำไมเธอถึงหน้าซีดเผือด เพราะด้านบนหัวเรา เพดานถ้ำนั้นมีแมงมุมยักษ์สีดำขนแดง กำลังห้อยตัวลงมาด้วยใยของมัน
ตาสีแดงทั้งแปดกำลังจ้องมองมาทางเรา มันกำลังมองเหยื่อของมัน ใช่ผมคิดว่ามันกำลังคิดแบบนั้น
ผมค่อยๆให้คุณหนูคายาเข้าไปหลบหลังผม ให้ถอยห่างจากมัน มันน่าสนใจที่ผมสามารถสัมผัสถึงอันตรายจากมันได้ เหมือนกับตอนที่จับมังกร
จะบอกผมว่าเจ้าแมงมุมนี้ มันแข็งแกร่งพอๆกับมังกรเลยเหรอ งั้นก็บรรลัยแล้วล่ะนะทีนี้!
“ระ-ริชาร์ด”
“ถอยให้ห่างจากผม” ผมว่าพร้อมวางมือลงที่ด้ามดาบอย่างเงียบเชียบ
และในตอนนั้นเองที่มันส่งเสียง
ชี่ๆ
ออกมาพร้อมโจมตีเข้ามา มันโดดมาทางผมหวังที่จะนำเขี้ยวยาวทั้งสองเจาะลำตัวผม แต่…ผมชักดาบต้องสาปออกมารับเขี้ยวมันไว้ มีแขนเดียวนี้มันลำบากจริง!
ตูม!ตูม!
มีลูกไฟลอยมากระทบตัวแมงมุม ซึ่งมันก็เป็นของคุณหนูคายา ถึงแม้ว่ามันจะไม่รุนแรงเท่าของดาร์เลเน่ แต่ก็ทำให้แมงมุมชะงักไปชั่วขณะ
แต่ก็เกินพอแล้ว ผมใช้แรงผลักตัวแมงมุมออกไปให้มันเปิดหน้าท้องมัน ก่อนที่ผมจะใช้ดาบต้องสาปฟันใส่ท้องมัน แต่ผลที่ได้รับคือ…
กึก!
เสียงของดาบต้องสาปปะทะเข้าที่หน้าท้องมัน มันแข็งโคตรๆเลยล่ะ
ผมสไลด์ตัวออกมาทันท่วงที ผมเห็นว่าคุณหนูคายานั้นกำลังเตรียมใช้เวทโจมตีที่เป็นสายไม่ถนัดของเธอ แต่เหมือนเจ้าแมงมุมมันเหมือนจะฉลาดกว่าที่ผมคิดไว้เสียอีกนะ เพราะมันได้พ่นใยสีขวาใส่คุณหนูคายาทันท่วงที ให้เธอใช่เวทไม่ได้ขึ้นมา
“เจอนี้เป็นไง!” ผมตะโกนออกมา พร้อมเสียบดาบกลับฝัก ก่อนที่มือซ้ายผมจะลุกโชนขึ้นมาด้วยเปลวเพลิงสีดำ ที่กำลังเผาผลาญอากาศรอบๆ
“ตายซะ!”
ผมสะบัดมือออกไป ก่อนเกิดระเบิดเปลวเพลิงสีดำขึ้นกับแมงมุม ทำให้ถ้ำสั่นสะเทือน ผมกลัวมันถล่มลงมาจริงๆเลย
ก่อนที่แมงมุมจะกลายเป็นแมงมุมย่างกลิ่นหอมไป ผมหอบหายใจเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปช่วยคุณคายาออกจากใยแมงมุมที่โคตรเหนียวเหนอะหนะสุดๆ
“ไม่เป็นนะ?” ผมถามเป็นมารยาท
“ค่ะฉันไม่เป็นไร” คุณหนูคายาตอบผมเมื่อสำรวจดูว่าตัวเองไม่เป็นไร
ก่อนที่คุณหนูคายาจะร่ายเวทฟื้นฟูให้กับผม จนพลังผมกลับมาเต็มอีกครั้ง
ผมเก็บแมงมุมเข้าในกระเป๋ามิติ
“ไปกันเถอะ…” ผมบอกก่อนจะเดินออกจากจุดเดิม เพราะยืนเฉยๆคงไม่มีประโยชน์อะไรอยู่ดี
“อะ-อืม” คุณหนูคายาพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินตามผมมา คิดไปเองไหมนะ เหมือนคุณหนูคายาจะเกร็งๆยังไงๆไม่รู้?
แต่ช่างมันเถอะ ขออย่าให้พวกเหล่าตัวเอกตายล่ะกัน
