บทที่ 240 - ผู้พิทักษ์ (10) [30-08-2020]

บทที่ 240 - ผู้พิทักษ์ (10)

”

แม้ว่าฉันจะคอยอยู่นานแต่ก็ไม่มีเสียงอะไรดังออกมาอีก ในตอนท้ายฉันได้เอาชนะศัตรูของโลกนะ ในตอนนี้ฉันก็สงสัยขึ้นว่าเจ้าตัวที่เราได้เอาชนะไปมันใช่ศัตรูของโลกจริงหรือป่าว ยังไงก็ตามพลังในมือของฉันมันไม่ต้องสงสัยเลยว่าคือพลังของโลก

ฉันได้ถามกับหลิน

"หลินพวกเราเอาชนะศัตรูของโลก... มันจะไม่มีอะไรมาอีกแล้วหรอ"

"อย่าโง่หน่อยเลย รางวัลมันจะมาจากไหน่ละ"

"เอ่อ มันก็ชัดเจนนี่ว่ามาจากดัน.... อ๊า"

เหตุผลที่พวกเรามาที่นี่ก็เพื่อให้ดันเจี้ยนได้กลับไปทำงานตามปกติ แน่นอนว่าในตอนนี้มันจะไม่มีรางวัลใดๆ ในตอนนั้นเองซิปัวก็ยื่นหน้าเข้ามาหาฉัน

"นายท่านถ้าเป็นแต้มสเตตัสหรือแต้มทักษะ ฉันสามารถให้มันกับท่านได้"

"หุบปากไปเลยซิพัว อย่าได้ทำให้พลังของเสียไปมากกว่านี้"

"อย่ามาขัดฉันในตอนที่พูดกับนายท่านนะหลิน"

"ซิปัว เงียบก่อน"

"ค่ะ"

ฉันได้เริ่มเข้าใจแล้วว่าดันเจี้ยนมันทำงานยังไง เมื่อซิปัวได้เงียบไป หลินก็มองไปที่เธออย่างตกตะลึงและหันจากเธอมาจากฉัน

"แม้ว่าซิปัวจะอ่อนแอน แต่การจะเปลื่ยนให้เป็นแบบนี้...นายเป็นอะไรกัน"

"ฉันก็สงสัยเหมือนกัน"

"...ทำหน้าที่ของเธอ"

เดซี่ได้จ้องไปที่ซิปัวด้วยความรังเกียจในขณะที่เธอเดินเข้ามาหาฉัน

"ขอบคุณมากคังชิน ฉันสัญญาว่าฉันจะจำเอาไว้"

"ฉันไม่ใช่คนที่ฆ่าศัตรูของโลก มันเป็นหลินต่างหาก ถ้าหากว่าเธอต้องการจะขอบคุณละก็ เธอก็ควรขอบคุณเขา"

"เขามังกร ทำดีมาก" [แก้จากแตรมังกรเป็นเขามังกรนะ]

"เธอคิดยังไงถึงไปขอบคุณหมอนั่นอย่างจริงใจและมาทำกับฉันเหมือนเป็นสัตว์เลี้ยงของเธอกันล่ะ"

ฉันได้คิดอยู่พักหนึ่งแล้ว แต่ว่าเดซี่ได้คิดจริงๆหรือป่าวว่าหลินเป็นสัตว์....? บางทีเธอก็อาจจะชอบเขาของเขา ดูท่าฉันจำเป็นจะต้องเตือนหลินให้ระวังถูกแอบไปตัดเขาตอนหลับ

"เจอความหวัง...แม้ว่าก่อนที่คนพวกนี้จะพัฒนา มันจะต้องใช้เวลา"

"ขอโทษนะ คนตั้งมากมายต้องตายเพราะเรา..."

"มันไม่ใช่ความผิดของคังชิน ไม่มีใครคิดว่ามันจะเกิดขึ้น มันเป็นความผิดของฉันที่เชื่อในมนุษย์มากเกินไป"

มันดูเหมือนว่าเธอจะคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะส่ายหัวและพูดออกมา

"แต่ว่าคังชินต่างออกไป ฉันไว้ใจคังชิน"

"อ่า ขอบคุณนะ"

"ไม่มีสมองที่จะหลอกคนอื่น..."

"นี้มันแรงไปแล้วนะ อย่างน้อยฉันก็ไม่ได้โง่"

เดวี่ได้พูดว่าเธอแค่ล้อเล่นและหัวเราะออกมาเล็กน้อย

"คังชินชอบฉัน ดังนั้นไม่ต้องพยายามหลอกฉัน"

"ฉันไม่มั่นใจนะว่าเธอเข้าใจความหมายว่า 'ชอบ' ยังไง.... แต่เธอรู้ว่านั่นมันไม่ได้หมายความแบบที่ฉันพูดก่อนหน้านี้ใช่ไหม"

"คังชินซ่อนความลำบากใจเอาไว้ มันน่ารำคาญแต่ว่าก็น่ารักนิดหน่อย"

"ถ้างั้นเธอก็ต้องการที่จะปล่อยความเข้าใจผิดเอาไว้ใช่ไหม หือ"

ฉันได้บอกตัวเองว่าจะต้องอธิบายกับเธอทีหลัง สำหรับตอนนี้มันยังมีสิ่งอื่นที่ฉันต้องทำ ฉันได้ถือบอลทรงกลมสีขาวไว้ในมือและส่งต่อให้เธอ

"มันถึงเวลาแล้วที่ฉันจะต้องทำสัญญา เดซี่ ฉันจะทำให้เธอเป็นฮีโร่แล้ว เธอพร้อมนะ"

"นับตั้งแต่เมื่อ 90 ปีก่อนในตอนที่ฉันถูกเลือกให้เป็นตัวแทนฮีโร่ ฉันก็พร้อมมานานแล้ว"

"ฉันรู้แล้ว แต่ว่าเธอแก่มากเลยนะ คุณยายเด อ๊าาาาา"

ฉันแทบจะดูดพลังของโลกไปโดยบังเอิญ เดซี่ได้สะบัดเท้าของเธอใส่หน้าแข็งของฉันในขณะที่จ้องฉัน

"วัยของหญิงสาวเป็นเรื่องสำคัญ จงขอโทษกับความหยาบคายของนายซะ"

"ขอโทษ..."

อย่างแรกเลยฉันได้ทำให้เดซี่กลายมาเป็นฮีโร่ในจุดนี้ หลินได้ยิ้มออกมาอย่างขมขืนเมื่อได้เฝ้ามองสิ่งที่เกิดขึ้นนี้

"นายมีทักาะในการจัดการกับพลังที่ดี การใช้พลังของโลกได้อย่างง่ายดายและมอบให้กับคนอื่นแบบปลอดภัย มันแทบจะเหมือนกับว่าาฉันกำลังดูฮีโร่ผู้กอบกู้..."

"ฮีโร่ผู้กอบกู้?"

"กลับกันเธอ พวกเราจะปล่อยให้ดันเจี้ยนเป็นแบบนี้นานเกินไปไม่ได้"

ฮีโร่ผู้กอบกู้เป็นหนึ่งในฉายาของฉัน หลินรู้อะไรเกี่ยวกับมันงั้นหรอ? หลินดูจะไม่ต้องการพูดอะไรกับเรื่องนี้อีกเขาได้หันหลังกลับไปอย่างเงียบๆ

ในฐานใต้ดินที่เงียบและมืดมิดคนที่เหลืออยู่มีเพียงแค่ฉัน หลิน เดซี่ ซิปัวและศพไร้หัวของศัตรูของ....เฮ้"

วัสดุอันเดทที่ดี... คู่แข่งที่ดีสำหรับลากิ"

"เฮ้"

เป็นวัสดุที่ดีมาก ดีมากๆ"

"ถึงแบบนั้นมันก็เป็นศํตรูของโลกของเธอนะ... เธออยากจะควบคุมตัวแบบนี้งั้นหรอ"

ในตอนที่ฉันถามออกไปอย่างตกตะลึง เดซี่ก็มองมาที่ฉันเหมือนกับฉันเป็นคนบ้า

"ศพ...ไม่มีบาป ศพทั้งหมดเป็นศพที่ดี"

"อย่าได้พูดแบบนั้นเหมือนกับมันเป็นแก่นแท้แห่งความจริงที่ลึ้กซึ้งสิ"

ด้วยแบบนี้การค้นหาซิปัวก็ได้จบลงและทุกคนที่ไปทั่วทวีปไซรอนก็ได้กลับมาสู่ดันเจี้ยน แม้ว่ามันจะเป็นช่วงสั้นๆแต่ว่าเหตุการณ์นี้ก็เป็นความทรงจำที่ไม่มีวันลืม

สำหรับการที่ช่วยค้นหาซิปัวรีไวเวิร์ลได้กลายมาเป็นกิลด์ระดับ A และเดซี่กับฉันก็ยังได้รับอุปกรณ์ระดับสูงเพื่อชดเชยกับรางวัลที่พวกเราพลาดไปจากการที่เอาชนะศัตรูของโลก พลังของดันเจี้ยนที่เอาชนะศัตรูของโลกและพลังสำหรับการนำซิปัวกลับมาได้ถูกรวมเข้าด้วยกัน

"ทำไมฉันต้องทำงานให้พวกนั้นในเมื่อฉันก็ทำงานหนักเหมือนกันนะ"

"นั่นมันชัดเจนเลยว่าเป็นเพราะนายที่ไม่ยอมพาซิปัวกลับมาในทันทีที่เจอเธอ เป็นเพราะว่านายแสดงความเมตตากับซิปัว นายรู้ไหมว่ามีโลกจำนวนมากที่ตกอยู่ในอันตราย สองที่เกือบจะล่มสลายไป"

นอกไปจากนี้มันเป็นครั้งแรกเลยที่ฉันได้เห็นโรเล็ตต้าโกรธ

"ในตอนที่ซิปัวออกไปจากดันเจี้ยนเธอก็กลายเป็นศัตรูของเราแล้ว เธอเป็นพวกเรามาเป็นเวลา 2500 งั้นหรอ นายสงสารเธอหรอ เธอพังทุกสิ่งที่เราใช้เวลามาหลายปีที่เราทำมาด้วยกันนะหลิน นายทำเรื่องโง่ๆแบบนี้ได้ยังไงกันห๊ะ"

"มะ ไม่ พี่สาว... พี่ก็รู้..."

"แล้วก็นั่นทำให้นายต้องไปสู้กับศัตรูของโลกเลยนะ มันโชคดีที่ผลมันออกมาในทางที่ดี แต่ว่าถ้ามันเกิดอะไรขึ้นกับชินจะทำยังไง บอกฉันมาสิ"

โรเล็ตต้าน่ากลัวมากจนฉันอยากจะวิ่งหนีไปไกลๆ ยังไงก็ตามฉันไม่สามารถจะหนีไปได้เพราะโรเล็ตต้าได้กอดฉันเอาไว้อย่างแน่นหนา อึก ในเวลาเดียวกันกลิ่นหอมและสัมผัสของเธอมันพาฉันไปสวรรค์ หายใจเข้า.... หายใจออก....

"ถ้าฉันทำนะหลิน ด้วยมือของฉันนี่...!"

"นะ น่ากลัว พี่สาว ท่าทางของพี่น่ากลัวไปแล้ว"

นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันได้เห็นหลินกลัวเอามากๆ ฉันสงสัยว่าสีหน้าของโรเล็ตต้าที่กำลังทำอยู่เป็นยังไง... แต่ฉันก็รู้สึกว่าฉันจะต้องสียใจถ้าหากเงยหน้าขึ้นไป ดังนั้นฉันจึงทำเพียงขังตัวเองอยู่เงียบๆในอ้อมกอดของเธอ

"ฉันเป็นห่วงมาก... นายก็ด้วยหลิน มันจะเกิดอะไรขึ้นกันล่ะ ไม่ใช่ว่านายบอกว่านายเกือบจะตายหรอ จะเกิดอะไรขึ้นหากนายทิ้งโรก้าไว้คนเดียว"

"ไม่ เธอมีลูกแล้ว ดังนั้นเธอจะไม่.... ขอโทษครับ"

หลินได้หมอบกราบลงไป ยังไงก็ตามมันดูเหมือนว่าโรเล็ตต้าจะยังไม่พอใจ

"นายควรจะรู้ให้มากกว่านี้นะว่านายไม่ควรจะลดการป้องกันลงในพื้นที่ของศัตรู แม้ว่าฉันจะบอกให้นายระวังให้มาก ฉันบอกนายตั้งหลายครั้งเพื่อปกป้องชิน แต่ว่านายกลับไปสู้กับศัตรูของโลกด้วยกันงั้นหรอ นายกลับมาแบบภาคภูมิใจงั้นหรอ หืมม นายต้องการให้ฉันยกย่องนายสินะ"

"คังชินมีประโยชน์... ไว้ชีวิตผมด้วยพี่สาว"

"โรเล็ตต้า ฉันหายใจ...ไม่ออก..."

"อะ โอ้ ขอโทษชิน ฉันตื่นเต้นนิดหน่อยนะ"

ฉันไม่คิดว่ามันจะ 'เล็กน้อย' นะ แต่ฉันได้ปิดปากเอาไว้ โรเล็ตต้าได้คลายอ้อมกอดออกเล็กน้อยและกอดฉันใหม่อีกครั้ง

"ฉันเป็นห่วงนายมาก... ขอบคุณพระเจ้าที่นายปลอดภัย ขอบคุณจริงๆ..."

"ฉันขอโทษที่ทำให้เธอต้องเป็นห่วงนะโรเล็ตต้า"

"ไม่เป็นไรหรอกยังไงนายก็กลับมาแบบมีชีวิตแล้ว ถ้าหากว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับชิน... ฉันก็อาจจะเอาตัวเองไปอยู่ในตำแหน่งที่ไม่สามารถจะตำหนิซิปัวได้เหมือนกัน"

ในตอนที่เธอพูดแบบนั้นท่าทางของเธอแปลกไปราวกับว่าเธอได้พบกับสิ่งแปลกใหม่ ใบหน้าของเธอได้ซีดลง จากนั้นเธอก็ปล่อยฉันไป ในขณะที่ฉันกำลังรู้สึกมึนเมากับกลิ่นของเธอ โรเล็ตต้าก็เอามือของเธอไปวางไว้บ่นหน้าผากของเธอและถอนหายใจออกมาราวกับว่าจะระบายเอาสิ่งที่อยู่ลึกในหัวใจเธอออกมา

"เป็น... เป็นเวลานานมากแล้วที่พวกเราคงสภาพดันเจี้ยนเอาไว้แบบนี้ ใช่แล้ว...มันเป็นเวลานานแล้ว นามากๆ บางอย่างแบบนี้มันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นมาได้"

"มันไม่สามารถจะป้องกันได้เลยซักวิธีหรอ"

"ควรจะเอาหัวหน้ากิลด์ผู้ดูแลทั้งหมดไปเก็บไว้ในโรงละมั้ง ถ้าหากว่าพลังของลอร์ดได้ผนึกพวกเราเอาไว้ พวกเราก็ไม่จำเป็นจะต้องห่วงว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น"

"ขอโทษนะโรเล็ตต้า ฉันไม่ได้หมายความแบบนี้"

โรเล็ตต้าได้ส่ายหัวของเธอ

"สำหรับเราแล้วพลังของดันเจี้ยนอยู่ภายในตัวเรา เราไม่สามารถจะเอามันออกมาได้เว้นแต่จะตาย เพื่อที่จะรักษาดันเจี้ยนเอาไว้เราต้องอยู่ที่นี่ ในช่วงเวลาหลายปีจนไม่อาจนับได้ก็มีคนที่ไม่อาจจะแบกรับความเครียดนี้ได้ด้วย มีหัวหน้าถึงสองคนที่เลือกที่จะยอมแพ้และมอบตำแหน่งนี้ให้กับคนอื่น..."

"เดี๋ยวนะ ไม่ใช่ว่านั่นหมายความว่า..."

"พวกเขาฆ่าตัวตาย"

ฉันได้หยุดหายใจ ในตอนที่ฉันตัวแข็งทื่อ โรเล็ตต้าก็ยังคงพูดต่อไป

"น้ำหนักมันยิ่งหนักมากขึ้นตามช่วงเวลาที่ผ่านไป การที่ไม่มีสิ่งกระตุ้นใดๆเลยซักนิดมันดูจะเป็นสิ่งที่อันตรายเกินไป และทีละคนพวกเราได้เริ่มได้รับพลังของลอร์ดเพื่อที่จะคงมันเอาไว้มันเป็นการช่วยที่ยิ่งใหญ่ จากนั้นเองผู้คนจำนวนมากขึ้นได้เริ่มที่จะต้องการพลังของดันเจี้ยน และไม่ว่าเธอจะน่าทึ่งมากยังไงเธอก็มีขีดจำกัด พวกเราจึงได้มาเริ่มติดต่อกับนักสำรวจดันเจี้ยนและผ่านพวกเขา พวกเราก็ได้พบกับชีวิตใหม่ แต่ยังไงก็ตามนั่นมันก็มีปัญหาในตัวมันเอง"

"ปัญหาแบบนี้มันเกิดขึ้นในตอนนั้น..."

"ใช่แล้ว ฉันได้บอกนายหรือยังว่าเรื่องแบบนี้มันเคยเกิดขึ้นมาก่อน ใช่ไหม คนที่ทำให้เกิดปัญหาาแบบนี้คือแรกคือหัวหน้ากิลด์ผู้ดูแลของกิลด์ไร้หุบเขา เขาได้ตกหลุมรักนักสำรวจ เพื่อที่จะช่วยเธอกับโลกของเธอ เขาได้ใช้พลังของดันเจี้ยนเพื่อเธอมากจนเกินไป"

หัวหน้ากิลด์ของกิลด์ไร้หุบเขา ฉันจำได้ว่าเคยเจอคนๆนั้นและเธอ...

"เธอได้กลายมาเป็นคนที่ทรงพลังมากๆและประสบความสำเร็จในการเอาชนะศัตรูของโลกของเธอ เพราะว่าพลังจำนวนมากที่ถูกมอบไปให้เธอทำให้ดันเจี้ยนมาถึงจุดที่จะหยุดการทำงานลง จากนั้นหัวหน้ากิลด์ของกิลด์ไร้หุบเขาก็ได้พยายามที่จะหนีไปอยู่กับเธอที่โลกของเธอ"

"โรเล็ตต้าเดี๋ยวก่อนนะ...."

"เอเลนี่ฆ่าเขา"

โรเล็ตต้าได้พูดต่อไปโดยที่ไม่หยุดพัก

"เธอได้นำพลังของดันเจี้ยนกลับไปสู่สภาพปกติและกลายมาเป็นหัวหน้ากิลด์คนใหญ่ของกิลด์ไร้หุบเขา เธอเชื่อว่าพลังที่ปกป้องโลกของเธอไว้มันก็จำเป็นสำหรับโลกอื่นๆเหมือนกัน"

"เพราะแบบนั้นเธอเลยฆ่าคนรักของเธอ..."

"ความสัมพันธ์ของพวกเขามันเหมือนกับรักข้างเดียวซะมากกว่า นอกไปจากนี้เอเลนี่ก็ยังมีจิตวิญญาณที่แข็งแกร่ง แม้ว่าเธอจะดูไม่เหมือนแบบนั้นก็ตาม"

"เธอดูเหมือนกับผู้หญิงที่ชอบแต่การเที่ยวเล่นรอบๆ"

"นั่นมันก็ไม่ผิดหรอนะ ฉันไม่ได้บอกนายหรอ เธอได้ตกหลุมรักหลินโดยสมบูรณ์ในตอนนี้ ดังนั้นเธอจึงไล่ตามเขาไม่หยุดหย่อน แต่ว่าในอดีตแล้วมันต่างกันมาก เธอเป็นผู้หญิงที่ไม่ตกหลุมรักใครเลย พูดตามตรงบุคลิกในตอนนั้นของเอเลนี่เหมาะสมที่สุดแล้วกับตำแหน่งหัวหน้ากิลด็ผู้ดูแล"

ประเด็นหลักของโรเล็ตต้าคืออะไรกันนะ

"หลังจากเหตุการครั้งนั้น สมาชิกกิลด์ผู้ดูแลรวมไปถึงหัวหน้ากิลด์ได้เริ่มที่จะใช้หุ่นเชิดแทนตัวจริง แม้ว่าการติดต่อกับนักสำรวจจะเป็นสิ่งที่ดี แต่ว่าทุกๆคนก็ตระหนักได้ว่ามันไม่สามารถจะรับผลที่ตามมาได้เหมือนกัน ดังนั้นจึงมีเพียงคนไม่กี่คนเท่านั้นที่ได้รับข้อยกเว้นจากกฏนี้ ยกตัวอย่างเช่นอเลเดลและเมลาเดล

"ถึงแบบนั้น มันก็ไม่สามารถจะหยุดความรักของซิปัวได้"

"วิธีนี้ไม่สามารถจะแก้ไขมันได้อย่างสมบูรณ์...เหมือนอย่างฉันไง ฉันก็ติดต่อกับชินผ่านหุ่น และได้ตกหลุมรักชิน"

โรเล็ตต้าได้ถอนหายใจออกมาอีกครั้ง

"การให้ความสำคัญกับความรู้สึกของตัวเองและไม่เก็บงำมันเอาไว้จะทำให้เกิดเหตุการแบบที่ชินเห็น แต่ถึงแม้แบบนี้ฉันก็ยัง..."

"โรเล็ตต้า..."

"ได้โปรดชินช่วยเป็นแสงสว่างนำทางแก่ฉันต่อไป...."

จากนั้นเธอก็ส่ายหัวและแก้คำพูดใหม่

"ไม่สิ ไม่มีอะไรหรอก ชินควรทำในสิ่งที่ชินต้องการจะทำ ฉันจะไม่กดดันชินอีกต่อไป ฉันจะไม่ทำ.... นั่นเป็นสิ่งที่ควรจะเป็น"

"...."

"มันจะไม่เป็นไรถ้าหากจะมีผู้หญิงคนอื่นๆ ฉันจะไม่เห็นแก่ตัว ดังนั้น... ถ้าชินเพียงแค่ชินมองมาที่ฉันบ้าง ฉันจะไม่หลงไปจากเส้นทางของฉัน ฉันจะไม่เป็นเหมือนกับซิปัว มันจะไม่เป็นไร"

ฉันได้กอดโรเล็ตต้าเอาไว้เงียบๆ ด้วยแบบนั้นโรเล็ตต้ที่พูดออกมาไม่หยุดราวกับว่าเธอกำลังจะเมาก็ได้เงียบลงหลินได้เบิกตากว้างขึ้นมา เดซี่ก็ได้ใช้มือของเธอปิดหน้าและชิปัวได้ตะโกนอะไรบางอย่างก่อนที่จะถูกเดซี่เตะจนทำให้เธอเงียบไป

จากนั้นโรเล็ตต้าก็ได้พูดออกมาอย่างว่างเปล่า

"ชิน..."

"ซักวันหนึ่ง....."

"ซักวันหนึ่ง....?"

"ไม่ล่ะ ขอโทษนะ สำหรับตอนนี้มันเป็นความลับ"

"ถ้างั้นฉันจะรอจนกว่าชินจะพร้อมที่จะพูดมัน ฉันจะรอ...."

ในวันนี้ เป้าหมายที่ฉันตั้งเอามันดูจะเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว นี้เป็รเพีนวื่วออกเดียวเท่านั้น ฉันรู้อยู่แล้ว แต่ฉันหยุดมันไม่ได้ ฉันทำได้เพียงพูดออกไป

"โอ้ยังไงก็เถอะโรเล็ตต้า... มันมีบางอย่างที่ฉันจะพูด"

"อะไรหรอ"

"ฉันก็ชอบโรเล็ตต้าเหมือนกัน.... ฉันรักเธอ"

ในวันนั้นเองฉันก็แทบจะถูกขมขื่นต่อหน้าหลิน มันน่ากลัวจริงๆ