ตอนที่ 14 อัจฉริยะรับงานพาร์ทไทม์

ตอนที่ 14 อัจฉริยะรับงานพาร์ทไทม์

[หลิวรุ่ย : คณิตยากมาก! ฉันไม่เข้าใจโจทย์เติมคำข้อที่ห้ากับโจทย์ปรนัยข้อสุดท้ายเลย สุดท้ายฉันก็ต้องเดาคำตอบ อ้าก ฉันจบแล้ว ฉันจำเป็นต้องสอบซ่อม T.T]

"..."

ลู่โจวกำลังไถดูฟีดข่าวของเพื่อน จากนั้นเขาก็เห็นโพสต์ของหลิวรุ่ย มุมปากเขากระตุก เขากำลังจะกดไลค์โพสต์ แต่แล้วเขาก็หยุดมือ

[โจทย์เติมคำข้อที่ห้าตอบ...โจทย์ปรนัยข้อสุดท้ายตอบ B]

มันเป็นเรื่องยากที่จะพิมพ์สัญลักษณ์ทางคณิตศาสตร์บนโทรศัพท์!

หลังจากพิมพ์เสร็จ เขาก็กดส่งไป

สะดวกอะไรแบบนี้!

ลู่โจวกำลังจะเอาโทรศัพท์เก็บเข้าไปไว้ในกระเป๋าแล้วอยากจะกินข้าวต่อ แต่ทันใดนั้นเองโทรศัพท์เขาก็สั่น เขามองดูแจ้งเตือนแล้วเห็นการตอบกลับของหลิวรุ่ย

ห๊ะ? เจ้าหมอนี่ตอบเร็วขนาดนี้เลย?

ลู่โจวเปิดหน้าฟีดข่าวด้วยความรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

[หลิวรุ่ย : ...มันไม่ใช่ A เหรอ?]

ลู่โจวหัวเราะแล้วส่ายหน้า เขานึกถึงตัวเลือกของโจทย์นั้น เขาหยิบกระดาษทดออกมาจากกระเป๋าสะพายแล้วเริ่มเขียนวิธีแก้โจทย์ จากนั้นเขาก็เลือกมุมที่มีแสงดีๆแล้วถ่ายรูปก่อนจะส่งไป

[ลู่โจว : [รูปถ่าย]]

ครั้งนี้ลู่โจวตอบกลับมาช้า

หลังจากนั้นสักครู่ ลู่โจวก็เห็นว่ามันยังไม่มีการตอบกลับ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจทานบะหมี่ต่อ

เขาหยุดกินมานานแล้ว ถ้าเขาไม่เริ่มกินต่อ บะหมี่คงอืดแน่

อย่างไรก็ตามขณะที่เขากำลังยัดโทรศัพท์ใส่กระเป๋า โทรศัพท์เขาก็สั่นอีกครั้ง ครั้งนี้เป็นสายเข้า

'เชี่ย เจ้าหมอนี่บ้าไปแล้วเหรอถึงขั้นโทรมาหาฉัน?'

ลู่โจวรีบหยิบโทรศัพท์ออกมา กลายเป็นว่ามันไม่ใช่สายจากหลิวรุ่ย มันมาจากอู๋ต้าไห่

พอพูดถึงอู๋ต้าไห่ มันเป็นเขาเองที่ส่งลู่โจวไปโรงพยาบาลตอนเป็นลมแดดคราวนั้น

ลู่โจวรู้สึกเสียใจที่เขาไม่มีโอกาสไปขอบคุณอู๋ต้าไห่ด้วยซ้ำ

หลังจากโทรศัพท์ดังขึ้นสักครู่ ลู่โจวก็กดปุ่มรับสาย

"ฮัลโหล?"

"ฉันเอง ต้าไห่" เจ้าอ้วนอู๋กล่าว เขากล่าวด้วยน้ำเสียงชัดเจน "เป็นไงบ้าง? นายดีขึ้นยัง?"

"ฉันไม่เป็นไร ครั้งที่แล้วขอบคุณนะ..." ลู่โจวกล่าว เขารู้สึกขอโทษ

"ไม่จำเป็นต้องขอบคุณฉัน! ฉันแค่ดีใจที่นายไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรง" อู๋ต้าไห่ขัดจังหวะ เขาถามต่อ "คืนนี้นายว่างไหม?"

"ฉันว่าง...มีอะไรรึเปล่า?" ลู่โจวถาม

"แยกของของบริษัทเซินทงเอ็กซ์เพรส ร้อยหยวนต่อคืน นายมาไหม?" อู๋ต้าไห่ถาม

ลู่โจวถามทันที "ที่ไหน?"

อู๋ต้าไห่ "มีรถนอกมหาลัย มันจะออกตอนทุ่ม ถ้านายอยากมาก็รีบมา ฉันยังขาดอีกสองคน หลังจากนั้นฉันจะไปแล้ว"

"ฉันจะไปเดี๋ยวนี้!"

ลู่โจววางสายแล้วรีบยัดบะหมี่เข้าปาก เขาเอาชามเปล่าไปไว้ที่เคาน์เตอร์แล้วรีบออกจากโรงอาหาร เขาโทรหาเพื่อนร่วมห้องสือช่างพรางรีบวิ่งไปหน้ามหาลัยพราง

"ฮัลโหล? โจว มีอะไร?"

"คืนนี้ฉันมีเรื่องต้องทำ ฉันไม่ได้กลับ"

"เรื่องอะไร? เกิดอะไรขึ้น?" มีเสียงซุบซิบตื่นเต้นดังมาจากโทรศัพท์

ลู่โจวกล่าวทันที "เชี่ย! นายทำอะไรกัน? ฉันไปทำงาน"

"..."

ปลายสายเงียบไปชั่วครู่ ขณะที่ลู่โจวกำลังจะวางสาย จู่ๆสือช่างก็ถอนหายใจแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก "ลู่โจว ฉันรู้ว่าครอบครัวนายอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก นายเล่าให้ฉันฟังได้ทุกเรื่องเลยนะ มาคุยกัน นายไม่ต้องทำอะไรแบบนี้หรอก...ว่าแต่นายไปไหน? มันเป็นชายหรือหญิง?"

ลู่โจว ???

ลู๋โจวไม่ตอบ ดังนั้นสือช่างจึงเป็นห่วงยิ่งกว่าเดิม "เชี่ย! เพื่อน โปรดบอกฉันทีว่านายคิดดีแล้ว นายจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิต! นาย...นายจะเผชิญหน้ากับภรรยาในอนาคตได้อย่างไร? อย่าพึ่งวางสาย ฉันกำลังเตือนนาย! ถ้านายกล้าวางสาย ฉันจะโทรหาครูแนะแนว"

ลู่โจว "...นายพูดเรื่องอะไรเนี่ย?"

สือช่างหยุดไปชั่วครู่แล้วรู้สึกถึงความผิดปกติ เขากล่าวอย่างกระอักกระอ่วนด้วยน้ำเสียงอันเบา "...มันจะมีงานอะไรอีกที่นายทำได้ตอนกลางคืน? ฉันเชื่อว่านายคงไม่ลงมาในเส้นทางนี้..."

"แม่ง ฉันแค่ไปแยกของ"

น้ำเสียงเย็นชาเสียดกระดูกทำให้สือช่างช็อค และก่อนที่เขาจะรู้ตัว ลู่โจวก็วางสายไปแล้ว

.....

รถตู้จอดอยู่นอกมหาลัย ลู่โจวเดินไปที่ประตูมหาลัยและเขาก็เห็นอู๋ต้าไห่โบกมือให้เขาแต่ไกล

ลู่โจวเปิดประตูรถตู้แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเล็กๆ เขามองไปรอบๆรถ นอกจากเขาแล้ว มีอีกสิบคนที่อยุ่ในรถ พวกเขาต่างก็เป็นนักศึกษาของมหาลัยจินหลิง และทุกคนล้วนเป็นผู้ชาย

เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงจะไม่ออกมาทำงานใช้แรงในตอนกลางคืน

แน่นอนมันก็ไม่ได้ต้องใช้แรงขนาดนั้น เพราะลู่โจวทำมาสองครั้งแล้ว อย่างน้อยมันก็ง่ายกว่าแจกใบปลิว ข้อเสียเพียงอย่างเดียวก็คือเขาต้องทำงานทั้งคืน

อย่างไรก็ตามเมื่อลู่โจวคิดถึงค่าจ้างร้อยหยวน เขาก็ตัดสินใจอดทน

เขาต้องทำก็เพราะเขาเหลือเงินในบัญชีสามพันหยวนเท่านั้น ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าเขาต้องจ่ายค่าตีพิมพ์และค่าตรวจสอบของวารสารSCIอีก เขาไม่อยากสร้างภาระให้ครอบครัวและขอเงินพวกท่านเพิ่ม

การส่งไปวารสารอื่นๆยังมีค่าตอบแทน อย่างไรก็ตามการส่งไปวารสารวิชาการประเภทนี้ไม่มีค่าตอบแทน เขาอาจจำเป็นต้องค่ายค่าวารสารเองด้วยซ้ำ

"ร้อยหยวนต่อคืน ฉันจะจ่ายให้นายวันมะรืน อย่าลืมเอาเลขบัญชีAlipayให้ฉันด้วย เมื่อนายไปถึงศูนย์คัดแยก นายก็อย่าลืมฟังคำแนะนำ นายแค่ต้องย้ายของจากรถบรรทุกไปสะพานลำเลียงของคลังสินค้า มีช่วงพักให้ครึ่งชั่วโมง นายจะเล่นสนุ๊กในห้องพักเบรกก็ได้ถ้าต้องการ ฉันไม่แนะนำให้นายไปเล่นกับคนงาน เพราะพวกเขาเล่นเดิมพันเงินกัน พวกเขาอาจยิงสามลูกได้ในรอบเดียว"

"ย้ายของ? มันจะเหนื่อยไปไหม?" ชายตัวเล็กถาม

อู๋ต้าไห่อธิบายอย่างอดทน "ใจเย็น นายไม่ต้องย้ายด้วยตัวเอง นายเล่นฟุตบอลเป็นใช่ไหม? สองคนลากของออกจากรถแล้วคนที่เหลือก็แค่ถีบของไป เส้นทางระหว่างจุดถ่ายของกับสะพานลำเลียงนั้นง่ายมาก นอกจากของใหญ่ๆอย่างตู้เย็นหรือทีวี มันควรไม่ใช่เรื่องยาก"

ชายอีกคนตะโกนถาม "เชี่ย เตะ? ถ้าของพังล่ะ?"

อู๋ต้าไห่มองเขาแล้วกล่าว "ทำตามใจชอบเลย มันไม่ใช่ว่านายต้องจ่ายชดใช้สักหน่อย นายจะกังวลทำไม? ยังไงก็ตามสบายใจได้ ผู้จัดจำหน่ายมักมีกฏระเบียบในการแพ็คของที่เข้มงวด พวกเขาบรรจุโฟมลงไปเป็นจำนวนมาก ต่อให้นายเตะสุดแรง นายก็ทำมันพังไม่ได้ ถ้านายเตะพังได้ ฉันจะส่งนายเข้าทีมฟุตบอลทีมชาติเลย"

ชายคนนั้นหัวเราะแล้วไม่ได้พูดอะไรอีก เขาคิด 'ฉันอยากไปทีมชาติ แต่ทำหยั่งกับนายจะส่งฉันไปได้ยังงั้นแหละ'

ขณะที่พวกเขาคุยกัน ในที่สุดพวกเขาก็มาถึง รถตู้จอดลงหน้าคลังสินค้า อู๋ต้าไห่จ่ายเงินให้คนขับด้วยโทรศัพท์แล้วบอกให้นักศึกษาลงจากรถ

คลังสินค้านั้นใหญ่มาก ดูเหมือนจะมีขนาดอย่างน้อย 2000 ตารางเมตร มีรถบรรทุกสองคันจอดอยู่ข้างนอก พนักงานประจำทำงานอยู่ในคลังสินค้าแล้ว ชายกลางคนๆหนึ่งสวมชุดเครื่องแบบสีน้ำเงินยืนอยู่หน้าประตูแล้วมองไปรอบๆ เมื่อเขาเห็นอู๋ต้าไห่ เขาก็โบกมือเรียก

"มากันครบแล้ว? นายต้องจดชื่อก่อนไหม?" ชายคนนั้นกล่าว เมื่อเขายิ้ม มันก็แสดงให้เห็นถึงฟันเหลืองๆของเขา

"มีแค่ไม่กี่คนเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องจดชื่อ เริ่มกันเถอะ" อู๋ต้าไห่กล่าว จากนั้นเขาก็ส่งบุหรี่ให้ชายกลางคนอย่างรวดเร็ว

ชายคนนั้นหัวเราะ เขารับบุหรี่มาแล้วกล่าว "โอเค ตามฉันมา"

เขาหันหลังกลับแล้วเดินเข้าไปในโรงงาน