Returning From The Immortal World - 282

.......................................................................................................................................................................................

ถังซิ่วเองก็ได้โบกมือไปให้คนโดยรอบก่อนเพื่อส่งสัญญาณให้พวกเขาถอยไปก่อนที่จะเริ่มบิดขี้เกียจแล้วพูดว่า

“ไม่ได้ขยับไม้ขยับมือมานานแล้ว วันนี้ฉันจะเล่นไปกับพวกแก ฉันจะต่อสู้กับพวกแกทั้ง20คนและหากว่าสามารถชนะฉันได้ก็ถือว่าพวกแกรอดแต่หากว่าไม่ พวกแกทั้งหมดต้องตายที่นี่ ฉันหวังว่าจะพยายามอย่างสุดความสามารถนะ”

อะไรนะ ?

ทุกคนเองก็ได้มองไปที่ถังซิ่วด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

ถังซิ่วเองก็ได้มองไปที่เจียงเทียนป้าและเฉินเจียนเย่ที่กำลังถูกบีบคออยู่ก่อนที่จะพูดว่า

“เริ่มได้ ฉันบอกได้เลยว่าลูกน้องของฉันจะไม่ทำอะไรพวกแกหรือแม้กระทั่งตัวของบอสพวกแก ฉันบอกได้เลยว่าพวกเขาจะไม่ทำอะไรที่ไม่ดีต่อพวกแกแน่นอน เข้ามาสิ ! โอกาสก็ได้ให้ไปแล้วเหลือแค่ว่าพวกแกจะสามารถคว้ามันไว้เพื่อมีชีวิจรอดต่อไปได้ไหม”

ความโลภ!

มันเป็นสัญชาตญาณของคน!

การแสวงหาทางรอด! สามารถกระตุ้นศักยภาพของคน!

พวกเขาทั้ง24คนเองก็ได้มองไปที่กันและกันพร้อมกับพยักหน้า พวกถูกบีบให้อยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง การต่อสู้ที่กำลังจะเกิดขึ้นนั้นจะเป็นตัวตัดสินว่าพวกเขาจะอยู่หรือตาย

“มา !”

ถังซิ่วได้ขยับนิ้วไปที่พวกเขาเหมือนกับคนโลภที่กำลังข่มขู่ พวกเขาได้เหวี่ยงหมัดมาที่ถังซิ่วและหวังว่าจะสามารถทุบตีเขาให้ตายได้

“ฮึ้มมม......”

ถังซิ่วเองก็ไม่ได้ถอยไปแม้แต่น้อยทว่าเขากลับก้าวเข้าไปพร้อมกับเหวี่ยงขาขวาฟาดไปที่พวกเขาเหมือนแส้ซึ่งทำให้ชายรูปร่างกำยำนั้นถูกเตะไปที่มือหนึ่งก่องที่เขาจะเตะไปที่มืออีกข้างของชายอีกคน

“ปึ้ก ปึ้ก.......”

ถังซิ่วนั้นได้ลงมือด้วยความรวดเร็วเป็นอย่างมาก มันเรียกได้ว่าเร็วกว่าฝ่ายตรงข้ามถึงหลายเท่าตัว ภายในพริบตานี้เขาปล่อยลูกเตะออกไปถึง5ครั้งพร้อมกับหมัดถึง7-8ครั้ง ขณะที่เสียงกระดูกแตกหักได้ดังขึ้นพร้อมกับชายรูปร่างกำยำ7-8คนก็ได้โห่ร้องออกมาขณะที่กำลังลอยออกไป

ณ ตอนนี้

ถังซิ่วได้เคลื่อนไหวอีกครั้งพร้อมกับเปลี่ยนจากหมัดเป็นการคว้าคอของพวกเขาไว้แล้วขยี้โดยทันที

การฆ่า !

เป็นการฆ่าอยู่ฝ่ายเดียว !

ถังซิ่วนั้นเป็นเหมือนกับนักรบผู้กล้าหาญที่กระโดดลงไปในฝูงแกะ ทุกๆครั้งที่เขาลงมือก็จะมีศพของศัตรูเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

ในห้องโถงแห่งนี้

ทุกคนๆคนนั้นถึงกับหงายเงิบขณะที่มองไปทางถังซิ่วที่กำลังฆ่าคนจากทุกทิศทางและนั่นเองก็รวมไปถึงเฮาเหล่และเทียนหลี่เช่นกัน พวกเธอมีความแข็งแกร่งและผ่านสนามรบมามากมาย พวกเธอถูกฝึกอย่างทารุณมาตั้งแต่ยังเล็กแต่ถังซิ่วเพิ่งจะมีอายุเพียง20ปีเองไม่ใช่ ?

เด็กอายุ20ปีแต่กลับแข็งแกร่งได้ขนาดนี้ มันเกินกว่าความคาดหมายของพวกเขาโดยสิ้นเชิง

“แข็งแกร่ง!”

เทียนหลี่เองก็ได้พูดออกมาหลังจากทีถอนหายใจ

เฮาเหล่เองก็ได้มองไปอย่างหวาดผลาก่อนที่จะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า

“บอสนั่นแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก หากว่าสู้จริงๆเขาก็สามารถฆ่าฉันได้ในสามกระบวนท่า !”

เทียนหลี่เองก็ได้มองไปที่เธอก่อนที่จะยิ้มออกมาแล้วพูดว่า

“อย่าได้ลืมสถานะของบอสสิ ฉันรับประกันได้เลยว่าเขาไม่เหนื่อยเลยด้วยซ้ำขณะที่ฆ่ามดปลวกเหล่านี้”

เฮาแหล่เองก็ได้ยิ้มออกมาอย่างฝืนๆก่อนที่จะพูดว่า

“ใช่แล้ว คนธรรมดาจะไปสามารถเทียบกับบอสเราได้อย่างไรกันเนอะ ? หากว่าบอสน้อยได้มาที่นี่ฉันคิดว่าเธอคงสามารถฆ่าคนเหล่านี้ได้ภายในพริบตาด้วยซ้ำ”

ณ ตอนนี้

พวกเธอกำลังรอกับโอกาสนั้นอย่างไม่สามารถอดทนได้ หากว่าสามารถได้รับโอกาสที่จะได้รับเทคนิคศักดิ์สิทธิ์เหล่านั้นก็จะทำให้พวกเธอกลายเป็นดั่งปลาที่แหวกว่ายผ่านประตูแล้วเปลี่ยนเป็นมังกรในอนาคต

ความคิดที่แตกต่างกันได้ถูกเติมเต็มในหัวสมองของเจียงเทียนป้าและเฉาเจียนเย่ แน่นอนว่ามันรวมไปถึงเจียนหยูและเฉินเฟย์ด้วยเช่นกัน พากเขามองไปที่ฉากตรงหน้าด้วยความหวาดกลัวและรู้ว่าชีวิตของตัวเองต้องจบลงอย่างแน่นอนเพราะถังซิ่วและเหล่าหน่วยรักษาความปลอดภัยพวกนี้มันไม่ใช่มนุษย์

พวกเขาไม่ได้แค่แข็งแกร่งเท่านั้นแต่กลับโหดเหี้ยมและไร้ความปราณี หากว่าคนเหล่านี้ยังคงมีชีวิตอยู่ก็แสดงว่าชีวิตของพวกเขากำลังจะไปถึงจุดจบแล้ว

เสียใจ!

พวกเขาเสียใจ !

หากว่าก่อนหน้านี้พวกเขารู้ว่าถังซิ่วและคนของห้องอาหารร้อยงานฉลองจะน่ากลับและแข็งแกร่งแบบนี้ก็คงไม่กล้าล่วงเกินพวกเขา !

“หากว่าวันนี้ฉันมีชีวิตรอดออกไปได้รับรองเลยว่าฉันจะบีบคอลูกที่ไม่รักดีของตัวเองให้ตาย”

เฉินเจียนเย่เองก็ได้ปิดตาพร้อมกับพูดออกมาช้าๆ

“มาสิ !”

หลังจากที่ถังซิ่วฆ่าคนสุดท้ายแล้วก็ได้สะบัดเลือดในมือออกพร้อมกับกวาดตามองไปที่เจียงเทียนป้าและเฉินเจียนเย่ก่อนที่จะไปหยุดอยู่ที่เจียงหยูและเฉินเฟย์

“เป็นไง ?”

ถังซิ่วได้ถามออกมาพร้อมรอยยิ้ม

เจียงหยูและเฉินเฟย์เองก็ได้ทรุดตัวลงกับพื้นด้วยความหวาดผวา พวกเขาเป็นเพียงเพลย์บอยจากฮ่องกงที่มักจะเหิมเกริมและกดขี่คนอื่นทว่าตอนนี้พวกเขาได้เห็นคนที่ตายอย่างน่าอนาถอยู่บนพื้นมากมายกว่าร้อยคนจึงได้ทำให้พวกเขาขวัญกระเจิงกันหมด

“ปึ่ก......”

เฉินเฟย์ได้ใช้แรงทั้งหมดเพื่อคลานมาหาถังซิ่วพร้อมกับคุกเข่าลงตรงหน้าเขาแล้วร้องไห้ออกมาว่า

“พี่ชาย ผมทำผิดไปแล้ว ได้โปรดมีเมตตาด้วย ให้อภัยผมเถอะ ! ผมรับประกันได้เลยว่าหลังจากนี้จะไม่กล้าสร้างปัญหาอีก ผม.....หลังจากนี้ถ้าผมเจอพี่อีกก็จะวิ่งหนีหางจุกตูดไปทันที ขอร้อง อย่างฆ่าผมเลยนะ”

เจียงหยูเองก็ได้ร้องไห้พร้อมกับขอความเมตตาเหมือนกับเฉินเฟย์โดยทันที

ถังซิ่วได้ส่ายศีรษะของเขาเพราะเขารู้ดีว่าคนเหล่านี้เป็นคนจำพวกที่กดขี่ผู้อ่อนแอและหวาดกลัวผู้แข็งแกร่ง หากว่าไม่สั่งสอนพวกเขาอย่างทารุณก็คงจะไม่จดจบ

เหตุผลที่ถังซิ่วลงมือนั้นไม่ใช่ว่าเพื่อฆ่าคนของพวกเขาทว่าเป็นการสร้างความหวาดกลัว หลังจากจากที่มองไปที่เหล่าคนของห้องอาหารและสายตาของเทียนหลี่กับเฮาเหล่แล้วเขาก็รู้ได้ทันทีว่าเป้าหมายของเขาลุล่วง

ถังซิ่วจะไม่ฆ่าเจียงเทียนป้าและเฉินเจียนเย่

เพราะอย่างไรก็ตามที่นี่ได้มีคนตายเป็นจำนวนมากและเขาเองก็ไม่มีเส้นสายภายในฮ่องกงแม้แต่น้อย เขาไม่สามารถจัดการเรื่องการควมคุมความเสียหายได้พร้อมทั้งเขาเองก็ไม่ต้องการเสียเวลาจัดการมัน

เขาได้เดินไปที่เก้าอี้ที่ซางซินหยากำลังนั่งหน้าซีดอยู่พร้อมกับพูดออกมาด้วยรอยยิ้มว่า

“เป็นอะไรไป ? หวาดกลัว ?”

ซางซินหยาเองก็ได้ถอยไปก้าวหนึ่งและไม่กล้าพูดอะไรออกมา

ถังซิ่วได้ส่ายศีรษะก่อนที่จะพูดออกมาอย่างสงบว่า

“ฉันบอกให้เธอไปแล้วก็ยังไม่ไป ดูเหมือนว่าเธอจะไม่สามารถปรับตัวเข้ากับสถานการณ์ตรงหน้าได้ เอาล่ะ ฉันจะให้คนไปส่งเธอกลับ”

ซางซินหยาเองก็ได้มองไปที่ถังซิ่วก่อนที่เธอจะพูดออกมาว่า

“ถังซิ่ว การฆ่าคนมันเป็นเรื่องที่ไม่ดีนะ”

ถังซิ่วเองก็ได้หันหน้ากลับไปพร้อมกับชี้ไปที่ซากศพพวกนั้นก่อนที่จะพูดออกมาว่า

“พวกเขามันชั่ว หากว่าฉันไม่แข็งแกร่งพอก็คงจะเป็นฉันที่ตายอยู่ตรงนั้นและบางทีมันอาจจะลามไปถึงเธอด้วย อย่าได้บอกว่าตอนนี้เป็นยุคที่สงบสุขเพราะยังไงหลักของมันก็คือผู้ที่อ่อนแอนั้นคือเหยื่อและผู้แข็งแกร่งนั้นคือทุกสิ่ง เส้นทางที่ฉันต้องเดินนั้นแตกต่างจากคนทั่วไปดังนั้นอย่าได้เอาฉันไปเหมารวมกับคนธรรมดา”

ซางซินหยาเองก็ได้เปิดปากออกมาแต่ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะพูดอะไรออกไปดี

ถังซิ่วเองก็ได้พูดออกมาว่า

“ฉันจะส่งเธอกลับไป ! ฉันคิดว่าเราไม่น่าจะได้ทานข้าวช่วงค่ำกันแล้ว ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ซะและกลับไปพักผ่อนให้มากๆ พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันใหม่ของเธอ”

ซางซินหยาเองก็ได้แต่เงียบไปพร้อมกับพยักหน้า

หลังจากนั้น

ถังซิ่วเองก็ได้กลับไปนั่งตรงเก้าอี้พร้อมกับรับผ้าขนหนูที่ชายรูปร่างกำยำส่งมาให้เพื่อเช็ดมือเช็ดหน้า เขามองไปที่เจียงเทียนป้าและเฉินเจียนเย่ที่มีใบหน้าเหมือนคนกำลังจะตายก่อนที่จะพูดออกมาว่า

“ยังอยากจะพูดอะไรอยู่อีกไหม ?”

เฉินเจียนเย่เองก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

เจียงเทียนป้าเองก็ได้พูดออกมาอย่างขมขื่นว่า

“ผู้ชนะได้เป็นพระราชาผู้แพ้ก็เป็นเพียงผู้ร้ายเท่านั้น เราแพ้แล้ว หากว่าจะฆ่าก็ฆ่าซะ !”

ถังซิ่วเองก็ได้ยกนิ้วโป้งขึ้นมาชื่นชมว่า

“ดีมากที่สามารถรู้ได้ว่าตัวเองนั้นต้องตายแน่นอนและแสดงท่าทางแข็งกร้าวมาก่อนที่จะตาย ดี ดี อย่างไรก็ตามฉันคงสนองให้ไม่ได้ บางครั้งการที่จะตายก็เป็นเรื่องยาก”

หัวใจของเจียงเทียนป้าเองก็ได้เย็นเฉียบก่อนที่จะถามออกมาด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า

“นานต้องการอะไร ?”

ถังซิ่วเองก็ได้ตอบกลับไปว่า

“ไม่มีอะไรมาก ตั้งใจว่าจะปล่อยพวกนายไป”

ปล่อย ?

เจียงเทียนป้าเองก็ได้ชะงักไปพร้อมกับความไม่อยากจะเชื่อเช่นเดียวกับเฉินเจียนเย่

ถังซิ่วเองก็ได้พูดออกมาว่า

“การที่จะปล่อยพวกนายไปนั้นก็ง่ายมากตราบเท่าที่พวกนายยอมรับเงื่อนไขบางประการ พวกนายจะไม่ได้รับความเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย พวกนายจะไม่ถูกฆ่าและสามารถกลับไปใช้ชีวิตที่สุขสบายได้อย่างเก่า”

เจียนเทียนป้าเองก็ได้ถามออกมาอย่างมีความหวังว่า

“เงื่อนไขอะไร ?”

ถังซิ่วเองก็ได้พูดออกมาว่า

“หุ้นของพวกนายคนละ49%มันเงื่อนไขแรก”

“ตกลง”

“ไม่มีปัญหา”

เจียงเทียนป้าและเฉินเจียนเย่เองก็ได้ตอบออกไปโดยไม่ลังเล

หากเทียบกับชีวิตแล้วเงินตราก็เป็นเพียงสิ่งของเท่านั้น หากว่าพวกเขาตายไปตอนนี้อย่าว่าแต่หุ้นพวกนั้นเลย ตัวพวกเขาเองก็จะต้องสลายไปกับสายลม

ถังซิ่วเองก็รู้สึกพึงพอใจกับคำตอบของพวกเขาก่อนที่จะพูดออกมาว่า

“ข้อที่สอง การที่พวกเขาตายไม่เกี่ยวข้องอะไรกับฉัน เรื่องการควบคุมความเสียหายนั้นเป็นหน้าที่ของพวกนายและหากว่ามีข่าวรั่วไหลออกไปล่ะก็ ฉันจะไปฆ่าล้างตระกูลนาย”

“ได้ !”

เจียงเทียนป้าและเฉินเจียนเย่เองก็ได้มองไปที่กันและกันพร้อมกับตอบตกลง

ถังซิ่วเองก็ได้พูดออกมาว่า

“หลังจากนี้หากว่าห้องอาหารร้อยงานฉลองหรือบริษัทค้าอัญมณีแกรนด์ฟอร์จูนต้องการอะไรพวกนายก็จะต้องช่วยเหลืออย่างเต็มที่ เส้นตายคือ10ปีหากว่าพวกนายทำได้ฉันจะไม่ใช่แค่ลืมเรื่องเหล่านี้แต่จะตอบแทนพวกนายแน่นอน”

“ตกลง”

“ตกลง”

เทียนเทียนป้าและเฉินเจียนเย่เองก็ได้ตอบกลับไปอีกครั้ง

ถังซิ่วเองก็ได้พูดต่อว่า

“เงื่อนไขข้อที่สี่เป็นเงื่อนไขสุดท้าย ลูกๆที่ไม่มีอะไรดีของพวกนายนั้นจะสร้างหายนะหากว่าพวกเขายังคงอยู่ที่นี่ดังนั้นก็ให้พวกเขาออกไปจากประเทศนี้ซะส่วนว่าจะโยนไปไหนนั้นก็เรื่องของพวกนายตราบใดที่ไม่เข้ามายุ่งเกี่ยวกันอีกก็พอ”

ถังซิ่วเองก็ได้โบกมือให้กับเทียนหลี่ก่อนที่จะพูดออกมาว่า

“ช่วยพวกเขาจัดการเรื่องการควบคุมความเสียหายส่วนเรื่องหุ้นของพวกเนานั้นเธอก็จัดการกันเอาเองแล้วกันว่าจะเอาแบบไหนระหว่างเงินปันผลรายปีหรือเงินผลกำไร”

“ผลกำไร !”

เทียนหลี่เองก็ได้ตอบกลับอย่างไม่ลังเล

ถังซิ่วเองก็ได้ยิ้มออกมาก่อนที่จะพูดว่า

“ฉันบอกไปแล้วว่าเธอไปจัดการเองเลย”

“ค่ะ”