SH.4 – โจมตี

4 – โจมตี

“สวัสดีครับ คุณคาร์เตอร์”

โรดส์เงยหน้าขึ้นและทักทายชายตรงหน้าและยิ้มออกมา

“ขอบคุณที่ช่วยผมเอาไว้นะครับ”

“ไม่ต้องกังวลไป มันไม่ใช่เรื่องใหญ่”

คาร์เตอร์เป็นชายร่างสูง แข็งแรงมีผมสีแดงถูกหวีอย่างเรียบร้อย จากลักษณะของเขา เขาน่าจะเกิดในทางตะวันตกเฉียงเหนือของไลกาโต้ ดาบยาวและดาบสั้นที่ห้อยอยู่ที่เอวทั้งสองข้างและใบหน้าของเขาที่เผยให้เห็นถึงความแข็งแกร่งและกำลังค้นหาความจริง จากรูปร่างของเขา เห็นได้ชัดเจนว่าเขาไม่ได้เป็นทหารรับจ้างทั่วไป

ขณะที่โรดส์สังเกตชายตรงหน้า คาร์เตอร์มองดูเขาอย่างเงียบๆ

ด้วยรูปร่างของโรดส์ เป็นเรื่องง่ายที่จะคิดว่าเขาเป็นขุนนางหนุ่มที่หยิ่งยโส ร่างกายที่ผอมแห้ง ผิวซีด ใบหน้าราวกับผู้หญิงและเสื้อผ้า ไม่ว่าใครจะมองยังไง ชายคนนี้ดูไม่เหมือนนักผจญภัยเลย เขาเป็นเหมือนนายน้อยที่เพิ่งได้รับมรดกและร่ำรวยอย่างมาก

อย่างไรก็ตาม คาร์เตอร์เชื่อว่าชายหนุ่มตรงหน้าคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา เพราะว่าบนมือขวาของเขามีวงเวทย์ลึกลับปรากฏอยู่ ในฐานะที่เป็นนักบวช ไลซ์ตรวจสอบร่องรอยเวทมนตร์จากวงเวทย์ลึกลับและพบว่าเขาไม่ได้โกหก แต่จากประสบการณ์มากมายของคาร์เตอร์ มันเป็นเรื่องยากที่จะเห็นใครซักคนฝังเวทมนตร์บนร่างกายของตนเอง จากจุดนี้ทำให้เขาสงสัยว่าชายตรงหน้านั้นไม่ใช่คนทั่วไป

ก่อนหน้านี้จาการสนทนาสั้นๆของพวกเขา คาร์เตอร์รู้สึกได้ว่าเด็กหนุ่มคนนี้ไม่ได้หยิ่งยโสหรือเป็นหัวอ่อน ท่าทางของเขาใจเย็นมาก คาร์เตอร์ได้ยินจากไลซ์มาว่าเขาเพิ่งตื่นจากโคม่ามาได้เพียง 10 นาที เขาสามารถเข้าใจสถานการณ์ปัจจุบันของเขาได้ทันที เมื่อพิจารณาแล้ว เขามั่นใจว่าโรดส์แข็งแกร่งกว่าพวกขุนนางหยิ่งยโสมากนัก

“ข้าได้ยินมาว่าเจ้ามาจากที่ราบทางทิศตะวันออก”

“ใช่ครับ”

โรดส์พยักหน้า

“เจ้ากำลังไปที่ไหน?”

“ผมกำลังเดินทางไปรอบๆเท่านั้น”

โรดส์ยักไหล่

“ผมเป็นเพียงนักผจญภัย การออกผจญภัยอย่างอิสระเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของผม ได้โปรดให้ผมพักอยู่ที่นี่เถอะ ผมจะไม่สร้างปัญหาให้คุณแน่นอน”

“ได้”

เนื่องจากโรดส์เป็นคนซื่อสัตย์ เขาไม่มีความจำเป็นต้องถามอะไรอีกต่อไป พวกเขากำลังทำภารกิจอยู่ เป็นเรื่องทั่วไปที่พวกเขาไม่อยากเพิ่มปัญหาเข้ามาอีก ดังนั้นหลังจากที่พูดคุยกัน เขาก็พูดว่า ‘พักเถอะ’ เขาตัดสินใจเดินออกมาโดยไม่พูดสิ่งใดต่อ นั่นเพราะว่าเขาเป็นหัวหน้ากลุ่มทหารรับจ้าง มีสิ่งต่างๆมากมายที่เขาต้องทำ เขาไม่สามารถเสียเวลาที่นี่ได้

หลังจากนั้นไม่นานโรดส์ค่อนข้างรู้สึกเบื่อ แต่อย่างไรก็ตามเขายังดีใจเมื่อไลซ์นำอาหารเข้ามาให้เขา แม้ว่ามันจะเป็นขนมปังทั่วไปและเนื้อธรรมดาที่โรดส์เคยกินมานับครั้งไม่ถ้วนในเกมส์ แต่นั่นมันเป็นแค่การกินแบบ ‘ปลอม’ เพื่อฟื้นฟูเลือดและมานาเท่านั้น นอกจากมันยังไร้รสชาติ มันทำให้อิ่มท้องเท่านั้น แต่ตอนนี้เขาได้สัมผัสกับรสชาติที่แท้จริงของมัน ถือได้ว่าเป็นประสบการณ์ที่ดีครั้งหนึ่ง

เขาต้องยอมรับว่ารสชาติของมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับรายละเอียดของไอเทม

“คุณรู้สึกอย่างไรบ้าง? ยังเจ็บแผลอยู่ไหม?”

เด็กสาวผมบลอนด์นั่งข้างโรดส์ที่กำลังมีสีหน้าจริงจัง ดวงตาของเธอมีความกังวลเล็กน้อยเมื่อมองมาที่ไหล่ของเขา เธอไม่สามารถทนดูได้

“ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วล่ะ”

โรดส์พูดขึ้นและขยับมือซ้าย ความเจ็บปวดที่หน้าอกของเขาไม่ได้ร้ายแรงเหมือนแต่ก่อน ตอนแรกเป็นเรื่องยากมากที่จะหายใจ แต่ตอนนี้กลับรู้สึกดีขึ้นมาก

“ดีแล้วล่ะค่ะ”

เมื่อได้ยินคำตอบของโรดส์ สีหน้ากังวลของไลซ์ผ่อนคลายขึ้นมาก

“แต่คุณยังต้องนอนพักด้วยนะ คงจะดีขึ้นหลังจากไปถึงเมืองดีพสโตน คุณอาจจะฟื้นตัวได้เร็วขึ้นที่นั่น”

เด็กสาวพูดอย่างจริงจัง แม้ว่าคนที่นอนอยู่ตรงหน้าเธอจะเป็นคนแปลกหน้าที่เธอเพิ่งเคยเจอ แต่ดูจากสีหน้าของเธอ เธอแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่สนใจเรื่องเหล่านั้น

“ขอบคุณ”

“ด้วยความยินดีจ้ะ มันเป็นสิ่งที่ฉันควรทำ”

หลังจากที่เธอยืนขึ้น ผมสีบลอนด์สะบัดไปตามการเคลื่อนไหวของเธอ มันแกว่งไปแกว่งมาทำให้คนที่พบเห็นรู้สึกมีชีวิตชีวา

“ถ้าอย่างนั้น....”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ ทันใดนั้นเรือบินสั่นอย่างรุนแรง

เธอเสียสมดุลและเกือบล้มลงบนเตียง โชคดีที่เธอพยายามเหยียดมือและคว้าจับไปที่ขอบเตียงได้ ดวงตาของทั้งสองจ้องมองซึ่งกันและกัน ก่อนที่ทั้งสองจะหลบตากันและกัน

เรือบินกำลังแล่นไปตามสายลม ท้องฟ้านั้นไม่เหมือนกับมหาสมุทรที่มีแนวปะการังและน้ำวน แต่อย่างไรก็ตาม มันไม่ได้หมายความว่าจะไม่อันตราย สถานการณ์ในตอนนี้เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เรื่องปกติ

“ข้าจะออกไปข้างนอกและดูว่าเกิดอะไรขึ้น ได้โปรดนอนพักอยู่ในห้อง”

ไลซ์พูดเสียงต่ำ เธอหันกลับและออกไปทันที หลังจากประตูถูกปิด โรดส์ได้แต่มองร่างที่เพิ่งออกไป เขาพูดไม่ออก เพราะว่าเขาดูแก่กว่าเธอ เธอจำเป็นต้องใช้น้ำเสียงเด็กแบบนั้นกับเขาด้วยรึ?

แต่วินาทีต่อมา เงาของสิ่งมีชีวิตกำลังบินอยู่ด้านนอกหน้าต่าง สีหน้าของโรดส์เริ่มจรังจังในทันที เขาส่ายศีรษะเล็กน้อยและมองไปที่หน้าต่าง ในไม่ช้าร่างสีเขียว 3-4 ตัวบินมาจากด้านนอก ในเวลาเดียวกันมีเสียงดังขึ้น

“ฟ่อ—ฟ่อ--”

เมื่อได้ยินเสียงนั้น โรดส์คิดในใจทันที

“พวกมันเป็นปัญหาใหญ่แล้ว!”

ในขณะนั้น ดาดฟ้าเรือเต็มไปด้วยความวุ่นวายเรียบร้อยแล้ว

“ฉันไม่คิดว่าต้องมาพบเจอสิ่งน่าเกลียดเหล่านี้”

หัวหน้าทหารรับจ้างผมแดงกำลังยืนถือดาบยืนอยู่ในแนวหน้า ด้วยสีหน้ามืดมน เขามองไปยังร่างสีเขียวที่กำลังบินไปรอบๆเรือบิน รูปร่างของมันยาว เป็นงูมีปีก ความยาวประมาณ 1 เมตร แม้ว่ารูปร่างของมันจะผอมบางดูอ่อนแอ แต่เมื่อพวกเขาได้สัมผัสกับคมเขี้ยวในปากอันใหญ่โตของมัน ในเวลาสั้นๆ คาร์เตอร์สามารถสรุปได้ว่าพวกมันเป็นตัวอะไร

อสรพิษลม

“เหมือนว่าเรากำลังบุกไปในอาณาเขตของพวกมันเลย”

พ่อค้าร่างอ้วนกำลังซ่อนตัวอยู่ด้านหลังหัวหน้าทหารรับจ้างด้วยใบหน้าซีดเซียว เขาเช็ดเหงื่อที่หน้าผากของเขาด้วยผ้าเช็ดหน้า

“ไอ้งูพิษพิคโค่ ข้ารู้จักมันดี! ข้ารู้ว่ามันต้องมีปัญหาตามมา ไอ้ชั่วนั่นตั้งใจบอกเส้นทางที่มีเจ้าพวกนี้อยู่! ไอ้ชั่ว! หลังจากที่ข้ากลับไป ข้าจะสั่งสอนให้มันรู้ว่าข้าแข็งแกร่งเพียงใด!!”

“เอาไว้พูดหลังจากที่พวกเราออกไปจากที่นี่เถอะ!”

คาร์เตอร์พูดขัดจังหวะพ่อค้าอ้วน เมื่อมองไปรอบๆ มีอสรพิษลมหลายร้อยตัวที่กำลงล้อมกรอบพวกเขาอยู่ ในตอนแรกเขาคิดว่าการยิงปืนใหญ่สามารถทำให้มอนสเตอร์พวกนี้กลัวได้ แต่ความโหดร้ายของอสรพิษลมโหดร้ายกว่าที่เขาจินตนาการไว้มาก หรืออาจจะบอกได้ว่าการตายของเพื่อนๆของเขาทำให้พวกมันป่าเถื่อนมากขึ้น

ในขณะนี้ พวกมันได้ยึดครองดาดฟ้าชั้นนอกและเริ่มบุกเข้ามาด้านในแล้ว ทหารรับจ้างเริ่มทิ้งหน้าไม้และหยิบอาวุธประชิดออกมา

“เจ้า! เข้าไปซ่อนข้างในและบอกกัปตันว่าพวกเราต้องออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้!”

คาร์เตอร์ใช้มือขวาผลักพ่อค้าร่างอ้วนให้ตรงไปหากัปตัน จากนั้นเขาก้าวออกไปและเหวี่ยงดาบในมือของเขาฟันไปยังร่างของอสรพิษลมที่พุ่งเข้ามา แต่ไม่นานก็มีอสรพิษลมอีก 2 ตัวเข้ามาแทนที่เพื่อนมันที่ตายไป

พวกเรามีคนไม่พอ!

คาร์เตอร์ได้แต่ขมวดคิ้ว เขากวาดตาไปยังดาดฟ้าและเห็นว่าเหลือคนเพียง 6 คนและพวกเขาเป็นคนที่เขาต้องนำไปส่งในภารกิจ แม้ว่าเรือพ่อค้าจะมาทหารคุ้มกัน แต่ประสบการณ์ของพวกเขาไม่เพียงพอ ในความเป็นจริงแล้ว หลังจากการโจมตีระรอกแรก จำนวนของทหารคุ้มกันลดลงเหลือ 1 ใน 3 และดูจากความวุ่นวายที่เกิดขึ้น เขารู้ดีว่าคนเหล่านั้นไม่สามารถต้านทานได้นานไปกว่านี้ ใบหน้าของคาร์เตอร์แข็งกร้าวมากขึ้นเมื่อมองไปยังมอนสเตอร์ที่น่าเกลียดเหล่านั้น

มันไม่ใช่ว่าเขาไม่มีประสบการณ์ในการเผชิญหน้ากับอสรพิษลม แต่มันเป็นครั้งแรกที่เขากำลังเผชิญหน้ากับอสรพิษลมมากมายขนาดนี้ในคราวเดียว มันทำให้เขากังวลเล็กน้อย เขาก้าวออกไปอีกครั้ง ร่างกายเขาขยับไปอย่างพลิ้วไหว วาดออกเป็นครึ่งวงกลม จากนั้นเขาตวัดดาบในมือของเขาไปยังด้านข้าง ฟันร่างของอสรพิษลมขาดครึ่ง ร่างของมันล้มลงบนพื้นและอาบชุ่มไปด้วยเลือด ก่อนจะคำรามออกมาไม่กี่ครั้งและกลายเป็นซากศพ

คาร์เตอร์เงยหน้าขึ้นเขากวาดตาไปรอบๆ จากนั้นหัวใจของเขาเต้นขึ้นมาอย่างรุนแรง

“ไลซ์ ระวัง!”

เด็กสาวไม่สามารถตอบสนองได้ทัน

การรักษาให้กับหนึ่งในทหารรับจ้างที่ติดพิษใช้พลังงานมากเกินไปจนทำให้เธอเกือบหมดสติ แม้ว่าเธอจะเพิ่งขึ้นมาบนดาดฟ้าได้ไม่กี่นาที แต่เธอรักษาคนที่ได้รับบาดเจ็บเป็นจำนวนมาก ในฐานะนักบวชคนเดียวในกลุ่ม ไลซ์ต้องรับภาระนี้คนเดียว

หลังจากได้ยินคำเตือนของคาร์เตอร์ เธอหันศีรษะไป

สิ่งที่เธอเห็นคือปากที่เต็มไปด้วยคมเขี้ยวทั้งสองฝั่ง

ในขณะนั้น เธอตัวแข็งไปหมด การพบเจออสรพิษลมในระยะใกล้ เธอคิดไม่ออกและไม่รู้จะทำอย่างไร ด้านหน้าเธอ เธอเห็นได้อย่างคมเขี้ยวที่แหลมคม เปล่งประกายและเยือกเย็น แม้แต่เนื้อด้านในก็สามารถมองเห็นไ รวมถึงได้กลิ่นเหม็นอย่างชัดเจน

จากนั้นมีมือยื่นมาจากด้านหลังและดึงเธอกลับมาได้ทันเวลา