ตอนที่ 15 หัวขโมย

“ใครจะรู้ บางทีมันอาจหลีกเลี่ยงไม่ได้ การปะทะกันได้ถูกกำหนดให้ถึงจุดเดือดแล้ว บางทีความเจ็บปวดระยะสั้นอาจดีกว่าความทุกข์ระยะยาว”หาน เซี่ยวยักไหล่

 

การต่อสู้ของแอนเดรียได้สร้างภูมิทัศน์หลังการรวมตัวของดาวเคราะห์ขึ้น

แอนเดรียคือชื่อของทวีปซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นบ้านของหลายๆประเทศ เมื่อสงครามอุบัติขึ้น แอนเดรียจึงกลายเป็นตัวแทนของความขัดแย้ง มันราวกับว่าทุกประเทศได้ตกลงที่จะจัดการสิ่งต่างๆด้วยกัน พยายามคิดจำกัดความเสียหายที่เกิดบนดาวเคราะห์ อย่างไรก็ตาม สิ่งมีชีวิตหลายพันล้านก็ต้องดับสูญไป

เมื่อถึงเวลาสิ้นสุดของสงคราม สิ่งที่หลงเหลือของแอนเดรียคือดินแดนรกร้างบนแผ่นดินที่ไม่อาจอยู่อาศัยได้ แม่น้ำถูกทิ้งให้แห้ง และภูมิทัศน์ที่ครั้งหนึ่งเคยอุดมสมบูรณ์ก็ไม่หลงเหลืออีกต่อไป 6ชนชาติได้เก็บข้าวของและจากไปทันทีที่การต่อสู้สิ้นสุด เมินเฉยภัยพิบัติที่พวกเขาก่อขึ้น

หาน เซี่ยวสังเกตเห็นแผลพุพองที่ฝ่ามือของหู่ ซวนจุน

 

“เจ้าเคยเป็นทหาร?”เขาถาม

“ใช่ นานกว่าสิบปีแล้ว”

“ข้าคิดว่าคนเช่นเจ้าคงเลือกเข้าร่วมกับองค์กรต้นกำเนิดเสียอีก”

หู่ ซวนจุนส่ายหัว

“ประเทศบ้านเกิดข้าถูกยึดโดยมังกรดารา ทหารอย่างข้าไม่มีอะไรให้พูด เราแค่ต้องทำตามคำสั่งของหัวหน้าเรา ข้าชิงชัง6ประเทศ แต่องค์กรต้นกำเนิดก็ไม่ใช่พวกดี พวกเขาโผล่ขึ้นโดยไม่มีใครรู้และใช้ประโยชน์จากความเกลียดชังของเราที่มีต่อ6ประเทศ เห้อ...ข้าเป็นคนง่ายๆ ทุกอย่างที่ข้าต้องการคือหนีให้พ้นสงคราม”

“สงครามมักโหดร้าย ดวงตาข้าถูกแสงของระเบิดเข้า สามีข้าและข้าหนีไปอย่างไร้จุดหมายก่อนปักหลักที่นี่ แม้ชีวิตในฐานะคนเร่ร่อนจะไม่ใช่ง่าย แต่มันก็ดีกว่าสงคราม”เสียงหญิงสาวดังขึ้น

 

เมื่อเธอพูดจบ กลิ่นเนื้อก็โชยเข้ามา ส่งผลให้น้ำลายของหาน เซี่ยวหยดลง

 

“เจ้าทำอาหารได้ไงทั้งๆที่มองไม่เห็น?”เขาถาม

“อย่าดูถูกข้า!ข้าอาจจะตาบอด แต่ข้ายังได้กลิ่น ได้ยินและรู้สึก!มันไม่ใช่ว่าข้าไร้แขนขา”

หู่ ซวนจุนยิ้ม

“เธอเป็นคนแข็งแกร่ง ไม่แม้แต่จะยอมให้ข้าคอยดูแล”

“ข้าไม่อยากเป็นสัมภาระเจ้า”แอนตอบอย่างอ่อนโยน ทำให้หู่ ซวนจุนต้องเกาหัวอย่างเขินอาย เขารีบเปลี่ยนเรื่อง

“โอ้ใช่ ข้าจะให้เจ้าดูลูกๆข้า”

หู่ ซวนจุนเปิดกล่องเก็บของข้างเขา เผยให้เห็นปืนสมัยเก่า

“มาดูกันว่าเจ้ารู้จักปืนพวกนี้ไหม”เขากล่าวอย่างภูมิใจ

ดาบปลายปืน(ยุคเก่า)

เกรด  : ปานกลาง

สถานะพื้นฐาน :

ความเสียหาย : 38-40

อัตราการยิง : 0.9/s

ความจุตลับกระสุน : 20

ระยะยิง : 200เมตร

กำลังขับ : 25

ความทนทาน : 5/300

สถานะเสริม : +1ความชำนาญ

ความยาว : 0.77เมตร

น้ำหนัก : 7.1กิโลกรัม

ผลกระทบเพิ่มเติม : แม่นยำ

หมายเหตุ : อาวุธนี้ได้ถูกนำไปฝึกซ้อมมานับไม่ถ้วน

“ปืนดี”หาน เซี่ยวกล่าวชม“แม้มันจะถูกใช้มานาน เจ้าก็ยังเก็บรักษามันไว้อย่างดี ปากกระบอกปืนสมบูรณ์แบบ มันถูกทำมาอย่างดีจริงๆ”

“ปืนนี่คือคู่หู่ข้า มันอยู่กับข้ามาเกือบสิบปี”หู่ ซวนจุนหัวเราะ“มันดูใหม่เพราะข้าทาน้ำมัน ความจริงคือมันหมดอายุการใช้งานแล้ว”

 

ทั้งคู่ยังคงสนทนากันจนกระทั่งท้องฟ้ามืดและแอนก็ทำอาหารเสร็จ

แอนทำหมอซุปครีมขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยเนื้อนุ่มและผักป่า ไม่เพียงแต่มันจะหอมชวนรับประทาน มันยังมีรสชาติที่ยอดเยี่ยมอีกด้วย และหาน เซี่ยวก็อดน้ำลายซอไม่ได้

หาน เซี่ยวกลืนน้ำลายขณะมองเนื้อ เขาไม่ได้กินอาหารดีๆมานานถึง7วัน!ความใกล้ชิดของเขากับหู่ ซวนจุนพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว+1!+1!+1!

หลังมื้อเย็น หู่ ซวนจุนก็ขอให้หาน เซี่ยวพักค้างคืน

หาน เซี่ยวตัดสินใจอยู่ต่อเนื่องจากเขาไม่คิดเดินทางตอนกลางคืนอยู่แล้ว พวกเขาวางฟูกให้เขาและตั้งฉากกั้น

 

“กระเป๋าเจ้าใหญ่เกินไป ข้าจะเอาไปไว้ข้างนอก”แอนพูด

“ข้าทำเอง”

 

ก่อนที่นำกระเป๋าเขาออก หาน เซี่ยวได้หยิบปืนทั้งหมดในกระเป๋าออกเพื่อถอดไกปืน เขาห่อพวกมันไว้ในหนังสัตว์ที่เขาได้จากหู่ ซวนจุนและวางไว้ตรงมุม

หาน เซี่ยวยังบรรจุกระสุน73-WASPและวางไว้ใต้หมอนเขา แน่นอน เขาไม่ได้ระแวงเจ้าบ้านหรืออะไร แต่การเตรียมพร้อมไว้ก่อนเป็นสิ่งสำคัญ

ทันทีที่หัวของหาน เซี่ยวทิ้งลงบนหมอน เขาก็หลับลึกทันที

เมื่อได้ยินเสียงกรนผ่านม่าน หู่ ซวนจุนก็หัวเราะพลางส่ายหัว

 

“ดูเหมือนว่าเขาจะเหนื่อย อย่าไปรบกวนเขาเลย”

แอนพยักหน้าและเอามีดออกไปล้างด้านนอก

“ท่านลุง ท่านลุง!ข้าหิวแล้ว!”

ทันใดนั้น ชายหนุ่มก็พุ่งเข้ามาในเต็นท์ ใบหน้าเขาเต็ฒไปด้วยโคลนและมีก้อนบวมเป่งบนหัว มันไม่ใช่ใครอื่นนอกจากชายหนุ่มที่หาน เซี่ยวพบตอนบ่าย

เขาคือหลานชายของหู่ ซวนจุน หู่ เฟย

 

“เจ้าไปไหนมาตลอดวัน?ข้าไม่เห็นเจ้าเลย”หู่ ซวนจุนถาม

“ข้า-ข้าไปออกล่า”หู่ เฟยติดอ่าง

หู่ ซวนจุนรู้ว่าหลานเขากำลังโกหก เขาดึงหูของหู่ เฟยและเริ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงเข้มงวดแต่ก็อ่อนโยน“เจ้าเล่นอะไรแผลงๆอีกแล้ว?ข้าเคยบอกแล้วว่าเจ้าจะถูกข้าสับพวกมันหากเจ้าเอาปืนลูกซองพังนั่นไปขู่คนอีกครั้ง?”

 

หยาดน้ำตาไหลออกจากดวงตาของหู่ เฟยขณะที่เขาเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองและเจ็บปวด“หลานชายท่านไม่เพียงแค่จะถูกรังแก เขายังแม้กระทั่งจับข้ามัดไว้กับต้นไม้ตลอดวัน!ข้าเหนื่อยและหิว ท่านลุง ปล่อยข้าไปเถอะ”

“ได้โปรด ท่านลุง อย่าตัดพวกมันเลย”เขาอ้อนวอน

“ขาไหนที่เจ้าอยากให้ข้าตัด?”

“คะ-แต่อย่าตัดน้องชายข้า...”

“…”

“เจ้าและจิตใจอันโสมมของเจ้า!ไม่ต้องห่วง ข้าจะตัดพวกมันเอง!”

 

หู่ ซวนจุนกำลังยกมือขึ้นเพื่อตบหู่ เฟยแต่ก็จำได้ว่าหาน เซี่ยวกำลังหลับอยู่ เขาจึงปล่อยหู่ เฟยไปด้วยการเตือน

เมื่อเห็นว่ามีคนอื่นอยู่ในเต็นท์ หู่ เฟยก็มองข้ามฉากกั้นเพื่อดูว่ามันเป็นใคร เมื่อเขาเห็นหาน เซี่ยว ขากรรไกรเขาก็ลดลง

 

‘นั่นไม่ใช่ปีศาจเมื่อตอนบ่าย!?’

“เจ้ามองอะไร?คืนนี้ ไปนอนข้างนอกซะ”หู่ ซวนจุนกระซิบจากด้านข้าง

หู่ เฟยถอยหลังหนีอย่างตื่นกลัว เขาตะกายออกจากเต็นท์อย่างรวดเร็ว ทิ้งหู่ ซวนจุนให้สับสน

“หน้าข้าดูน่าเกลียด?”

..

“ทำไมข้าถึงต้องวิ่งหนีออกจากบ้านข้า?นี่คือโอกาสล้างแค้น!”เมื่อตระหนักได้ เขาก็หยุดวิ่ง

 

เขาหันกลับไปเต็นท์ เปลี่ยนความคิดทันทีเมื่อนึกถึงใบหน้าแสนน่ากลัวของหาน เซี่ยว

“หู่ เฟย เอ้ย หู่ เฟย แสดงความกล้าออกมาสิ!”

เมื่อเขาเริ่มกำหนดแผน เขาก็จำได้ว่ามีห่อของในเต็นท์ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

“มันต้องเป็นของเขา!”

…

หู่ เฟยรอจนถึงเที่ยงคืนเมื่อทุกคนเข้านอน เขาพุ่งเข้าไปในบ้านเขาและหยิบห่อของขึ้นมา

“ฮี่ฮ่ ดูสิเรามีอะไรบ้าง?”

เมื่อหู่ เฟยเปิดห่อของ ดวงตาเขาก็เบิกกว้าง

ปืน!

ปืนคุณภาพสูง!

“ข้าเอาไปทั้งหมดไม่ได้...”

หู่ เฟยหยิบเอา73-WASPออกมาสองกระบอก

“ลืมมันซะ เพราะลุงข้าเป็นเจ้าบ้าน ข้าจึงขอสองกระบอกนี้เป็นค่าที่อยู่!”

เขาห่อปืนที่เหลือและวางไว้ที่ตำแหน่งเดิม

“มันก็แค่ปืนสองกระบอก เขาคงไม่สังเกตเห็น”