ประกาศิตรัก : ตอนที่ 65-66 : ที่รักของเธอ หนามที่ทิ่มแทงเขา (5-6)
ตอนที่ 65 – ที่รักของเธอ หนามที่ทิ่มแทงเขา (5)
เขาเป็นคนที่มีสติสมบูรณ์ดี แต่กลับถูกจับเข้ามาอยู่ร่วมกับคนบ้า ในเวลานั้น.. เขาคิดว่าหากอยู่อย่างนี้ ตัวเขาเองจะต้องกลายเป็นบ้าไปจริงๆแน่ เมื่อแม่ของเขาแวะมาเยี่ยม เขาอ้อนวอนแม่ให้พาเขากลับไปด้วย เขาบอกกับแม่ว่าเขาหายดีแล้ว และเรื่องราวต่างๆที่เขาเคยล่วงรู้นั้น ตอนนี้เขาก็ไม่ได้รู้อะไรอีกแล้ว.. แต่นั่นยิ่งกลับทำให้สถานการณ์แย่ลงไปอีก..
ภายในโรงพยาบาลจิตเวช.. มีหญิงวัยกลางคนที่ดูแลเขาอยู่คนหนึ่ง เธออดทนและใจเย็นกับเขามาก และสายตาของเธอที่มองเขานั้นก็เต็มไปด้วยความรักและความเมตตา ในช่วงเวลาที่เขาถูกจับตัวไว้ที่โรงพยาบาลจิตเวชแห่งนี้ เขาเชื่อว่าเธอเป็นเพียงคนเดียวที่เขาจะสามารถพึ่งพาและไว้ใจได้ แต่แล้วความเชื่อเหล่านั้นก็แตกสลายเป็นเสี่ยงๆ เมื่อคืนที่เต็มไปด้วยความเลวร้ายมาถึง..
คืนนั้น.. หญิงกลางคนปีนขึ้นมาบนเตียงของ และถอดเสื้อผ้าของเขาออก เธอลูบไล้ไปตามร่างกายของเขาและพรมจูบไปทั่วเนื้อตัวเขา.. และสัมผัสจากเธอทำให้เขาสามารถอ่านความคิดของเธอได้..
เขาดิ้นรนต่อสู้อย่างสุดความสามารถ.. แต่ตอนนั้นเขาเป็นเพียงเด็กผู้ชายที่มีอายุเพียงแค่แปดขวบ เขาจึงไม่มีแรงที่จะสู้กับเธอได้ และตอนนั้นเอง.. ที่เขาค้นพบว่าเขาสามารถควบคุมจิตใจของคนอื่นได้.. เขาสะกดจิตผู้หญิงคนนั้นให้ถอยออกไปจากเขา แต่เขาสามารถควบคุมเธอได้เพียงแค่ครึ่งนาที.. เมื่อผู้หญิงคนนั้นได้สติ เธอก็พุ่งเข้ามาหาเขาอีกครั้ง ครั้งนี้.. เขาสะกดจิตเธอให้เปลี่ยนเป้าหมายจากเขาไปเป็นกำแพงแทน เธอจึงพุ่งชนเข้ากับกำแพงอย่างแรงจนสลบไป.. เขาจึงรอดมาได้..
ตั้งแต่นั้นมา.. หญิงวัยกลางคนผู้นั้นก็ไม่ใจดีกับเขาอีกต่อไป เธอทั้งทำร้ายและดูถูกเหยียดหยามเขาทั้งวันทั้งคืน
หลังจากวันนั้น.. เขาก็เริ่มเกลียดโลกใบนี้ และไม่เชื่อใจใครอีกเลย เขากลายเป็นคนชอบอยู่กับตัวเอง รังเกียจการแตะเนื้อต้องตัวผู้หญิง และกลายเป็นคนรักความสะอาด.. ที่สำคัญ.. รอยยิ้มของเขาได้หายไปด้วย..
และตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา.. เขาก็ไม่เคยพูดเรื่องพลังเหนือธรรมชาตินี้กับใครอีกเลย
เมื่อเขาออกมาจากโรงพยาบาลจิตเวชได้ราวสองเดือน เขาก็ได้พบกับเธอ.. ตอนนั้นเธออายุเพียงแค่ห้าขวบ สวมชุดกระโปรงน่ารักแบบเจ้าหญิง ในมือถืออมยิ้มที่มีขนาดใหญ่กว่าใบหน้าของเธอ และกำลังคุยกับผู้ชายสวมหมวกอยู่ตรงด้านหน้าซอย
คนแรกที่เขาสังเกตุเห็นนั้นไม่ใช่เธอ แต่เป็นชายสวมหมวกที่เดินเฉียดด้านข้างของซูซินเหยินไป และการสัมผัสด้วยความบังเอิญนี้ ทำให้ซูซินเหยินรู้ว่าผู้ชายคนนี้คือพ่อค้า..
แม้เขาจะยืนอยู่ค่อนข้างห่าง แต่ก็ได้ยินบทสนทนาของพวกเขาอย่างชัดเจน ชายคนนั้นบอกเด็กหญิงให้เดินตามเขาไปและเขาจะซื้อลูกอมให้ เด็กหญิงพยักหน้าพร้อมอมยิ้มในปาก
ในตอนนั้น.. เขาได้กลายเป็นพวกที่ไม่สนใจโลกไปแล้ว เขารู้ว่าเธอกำลังจะถูกลักพาตัว แต่นั่นไม่ใช่ธุระของเขา และเขากำลังจะเดินจากไป..
หลังจากเดินออกไปได้สองสามก้าว.. เขาก็ได้ยินเสียงเรียก.. “พี่ชายคะ..”
เขาหันกลับมา และพบว่าเป็นเด็กหญิงคนนั้น เธอชี้ไปที่พื้นที่ไม่ห่างจากเขานักและพูดว่า “พี่ชายคะ.. พี่ลืมของไว้”
มันคือกระเป๋าเงินของเขา เขาหยิบขึ้นมาและมองหน้าเด็กหญิง เขาไม่ต้องการติดหนี้ในความมีน้ำใจของเธอ เขาจึงก้มลงไปหาเธอและกระซิบเบาๆ.. “เขาเป็นคนไม่ดี ถ้าเธอตามเขาไปเธอจะต้องตาย”
ในขณะที่เขาก้มลงไปใกล้เธอนั้น.. เขาเห็นใบหน้าของเธออย่างชัดเจน หน้าตาเธอเหมือนตุ๊กตาบาร์บี้ที่มีชีวิต น่ารักมากจริงๆ ดวงตาใสคู่นั้นของเธอจ้องมองเขาขณะเลียอมยิ้มในมือ หน้าตาที่ดูตกตะลึงของเธอ ทำให้เขาเดาไม่ออกว่าเธอเข้าใจที่เขาพูดหรือไม่..
แต่นั่นไม่ใช่ธุระของเขา เขาได้พูดในสิ่งที่ต้องพูดไปแล้ว เมื่อเขากำลังจะเดินจากไป เขาก็ได้ยินเสียงเล็กๆของเด็กหญิงที่พูดกับผู้ชายคนนั้นว่า “พี่ชายคนนั้นบอกว่าคุณเป็นคนไม่ได้ หนูไม่ไปกับคุณหรอก”
ตอนที่ 66 – ที่รักของเธอ หนามที่ทิ่มแทงเขา (6)
เขาหยุดและหันกลับไป.. เขาเห็นผู้ชายคนนั้นมองเขาแว้ปหนึ่งก่อนที่จะพูดและฝืยิ้มให้กับเด็กหญิง “ฉันจะเป็นคนไม่ดีได้ยังไงล่ะ? คนไม่ดีที่ใหนจะซื้อลูกอมให้หนูจ๊ะ?”
“แต่พี่ชายที่น่ารักคนนั้น เขาต้องไม่โกหกหนูแน่” เธอพูดพร้อมกับชี้นิ้วมาที่เขา ปลายนิ้วของเธอบังเอิญมาสัมผัสโดนตัวเขา ทำให้เขาได้รับรู้ถึงความบริสุทธิ์ และความไว้วางใจที่มีอยู่ในหัวใจของเธอ
แม่เขาเองยังไม่เชื่อใจเขาเลย.. แต่เด็กผู้หญิงแปลกหน้าคนนี้กลับไว้ใจเขาง่ายๆ..
“พี่ชายคนนี้บอกว่าคุณเป็นคนไม่ดี คุณก็ต้องเป็นคนไม่ดี” เด็กหญิงย้ำซ้ำๆอยู่แบบนั้น และเธอก็สรุปสุดท้ายว่า “คุณเป็นคนไม่ดี!”
ราวกับว่าเธอกำลังโกรธมาก เธอกัดอมยิ้มที่ใหญ่กว่าหน้าเธอจนแตกเป็นชิ้นๆ และล่วงลงไปกับพื้น
เด็กหญิงลงนั่งยองๆ จ้องมองอมยิ้มที่แตกเป็นชิ้นเปื้อนฝุ่น และเริ่มร้องไห้ เสียงร้องไห้ของเธอดังมากจนคนรอบข้างพากันหันมามอง..
ชายคนนั้นเห็นผู้คนพากันหันมามอง เขาจึงรีบเดินหลบออกไป
ซูซินเหยินพาเด็กหญิงไปที่ตลาดใกล้ๆ และใช้เงินเบี้ยเลี้ยงทั้งหมดในกระเป๋าของเขาซื้ออมยิ้มที่ใหญ่กว่าหน้าของเธอให้อีกสองอัน เธอจึงหยุดร้องไห้และหันมายิ้มแทน..
เธอออกมาจากตลาดพร้อมอมยิ้มในมือทั้งสองข้าง เธอเลียอมยิ้มข้างซ้ายแล้วก็หันไปเลียข้างขวาสลับกันไปมา ในขณะที่เขายังคงนึกถึงภาพก่อนหน้านี้.. ภาพที่เธอมอบความไว้วางใจทั้งหมดของเธอให้กับเขา
เด็กหญิงกำลังมีความสุขอย่างมากอยู่กับอมยิ้มสองอัน.. เธอยัดอมยิ้มอันหนึ่งเข้าไปในปาก ส่วนอีกข้างเธอยื่นเข้าปากของเขาและพูดว่า “พี่ชายคะ.. นี่ของพี่ค่ะ”
สายตาของเด็กหญิงที่มองเขาเป็นประกายและเต็มไปด้วยการรอคอย.. เขาที่รักความสะอาดมาก และรังเกียจการสัมผัสตัวผู้หญิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ในที่สุด.. เขาก็อดแปลกใจไม่ได้ ที่ตัวเองก้มลงไปเลียอมยิ้มนั้นด้วย...
เด็กหญิงหัวเราะอย่างมีความสุข ที่ได้เลียอมยิ้มต่อจากเขา.. เขามองเธออยู่ราวสองวินาทีก่อนจะรีบเมินหน้าหนี เพราะใบหน้าที่เริ่มแดงของเขา
“พี่ชายคะ.. พี่จะจำหนูได้ไม๊คะ?”
“พี่ชายคะ.. เราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ?”
“พี่ชายคะ.. ต่อไปพี่จะมาเล่นกับหนูอีกไม๊?”
“พี่ชายคะ.. หนูจะจดจำพี่ไว้ค่ะ”
เธอพูดไม่หยุดตลอดทางเดินกลับซอย ในขณะที่เขานิ่งเงียบไม่พูดอะไร และในที่สุดเขาก็ถามขึ้นมาว่า “เธอชื่ออะไร?”
เด็กหญิงยกอมยิ้มขึ้นทั้งสองข้างและมองเขาด้วยดวงตาว่างเปล่า.. ตอนนั้นเขายังอดแปลกใจไม่ได้ว่า เด็กผู้หญิงคนนี้โง่จนจำชื่อตัวเองไม่ได้เลยเหรอ..
แต่แล้วเขาก็ได้ยินเธอพูดว่า “หนูชื่อติงติง.. ซ่งติงติง”
ซ่งติงติง..
เธอเป็นคนแรกบนโลกใบนี้ที่เชื่อเขา.. เธอเป็นเพียงคนเดียวที่ให้ความอบอุ่นกับเขาในยามที่เขาหมดหวังท้อแท้อย่างที่สุด
ตั้งแต่นั้นมา.. ชื่อ -ติงติง- ของเด็กหญิงก็ประทับอยู่ในหัวใจของเขาตลอดมา เขาหันกลับไปที่ซอยนั้นอยู่หลายครั้ง อยากจะวิ่งไปหาเธออีกครั้ง แต่เขาก็ไม่ได้ทำ
นางฟ้าน้อยๆในชุดกระโปรงแบบเจ้าหญิงกับรอยยิ้มที่สวยงาม เป็นเหมือนความฝันของเขา..
เขาใช้เวลาที่เหลือในชีวิตทั้งหมดตามหาเธอ.. ตั้งแต่ชั้นประถมไปถึงมัทธยมต้น และจากมัทธยมต้นไปจนถึงมัทธยมปลาย เขาเชื่อว่าเขาต้องได้พบเธออีก.. เขาไม่เคยล้มเลิกที่จะตามหาเธอเลย
และเมื่อเขาได้พบเธออีกครั้ง เวลาก็ผ่านมาสิบปีแล้ว.. ในตอนนั้นเขาจำเป็นต้องย้ายโรงเรียนเพราะแม่เขาป่วย..
แม้เวลาจะผ่านมาร่วมสิบปีแล้ว.. ครั้งแรกที่เขาพบเธอที่โรงเรียน เขาจำได้ทันทีว่าเธอคือเด็กหญิงที่อยู่ในความทรงจำของเขาตลอดมา และเป็นคนที่เขาเฝ้าตามหามาตลอด
เขายืนอยู่ใต้ต้นพาราซอลจีนที่กำลังเบ่งบาน.. มองเธอและเพื่อนๆที่กำลังเดินคุยกันผ่านเขาไป..
